H κορυφαία χρονιά κατά την προσωπική μου άποψη στο χώρο του hard rock είναι το 1987 η οποία και έχει την τιμητική της. Φυσικά υπήρχαν κι άλλα θαυμάσια hard rock albums που κυκλοφόρησαν εκείνη τη περίοδο τα οποία και αδικήσαμε όπως των TNT, Shy, Treat, Y&T, Stan Bush and the Barrage και πολλών άλλων.
Στο
http://www.rockway.gr/ όπως πάντα μπορείτε να διαβάσετε αρκετά ενδιαφέροντα πράματα για την αγαπημένη μας μουσική και περιμένουμε στο
info@rockway.gr τις δικές σας παρατηρήσεις. Αρχίζουμε λοιπόν…
WHITESNAKE – “1987” (Geffen-Emi)Η χρυσή εποχή των WHITESNAKE έρχεται στην αποκορύφωση με αυτό το αριστούργημα! Μετά από μία περίοδο ολικών αλλαγών στο γκρουπ ο David Coverdale αποφασίζει εκτός από τα μέλη να αλλάξει σε πιο heavy το ύφος του συγκροτήματος. Έτσι λοιπόν με μουσικούς όπως τον ντράμερ Ansley Dunbar(Journey, Frank Zappa κ.α), τον κιθαρίστα John Sykes(Thin lizzy) και τον μπασίστα Neil Murray τον μοναδικό εναπομείναντα από το παλιό σχήμα ηχογραφούν το “WHITESNAKE 1987” με τους Don Airrey και Βill Cuomo να βοηθούν στα κήμπορντς.
Τα τραγούδια πραγματικοί δυναμίτες και οι επανεκτελέσεις των “Crying in the Rain” και “Here I Go Again” (εδώ σολάρει ο Ολλανδός Adrian Vandenberg) είναι καταπληκτική.H παραγωγή των Mike Stone και Keith Olsen νομίζουμε αποτελεί πραγματικό υπόδειγμα επαγγελματισμού και άψογου αποτελέσματος.
Βέβαια η μπάντα μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ απογειώθηκε εμπορικά και σε αυτό συνέτεινε τα εκπληκτικά βίντεο που έπαιζε το ΜΤV και πρωταγωνιστούσε η τότε γυναικάρα και σύζυγος του Coverdale το μοντέλο και …ηθοποιός Tawny Kitaen.
Στις sold out συναυλίες που ακολούθησαν ο Coverdale άλλαξε ξανά τη μπάντα και την δόξα πήραν οι Vivian Cambell,Rudy Sarzo,Tommy Aldridge και ο Adrian Vandeberg.
To “1987” έγινε οκτώ φορές πλατινένιο μόνο στην Αμερική και πλατινένιο σε πολλές χώρες της Ευρώπης ενώ επανακυκλοφόρησε πριν από λίγα χρόνια σε μία επετειακή έκδοση με αρκετές bonus εκπλήξεις.
Το ριφ του “Still of the Night” θα μας σημαδεύει παντοτινά…
GUNS N’ ROSES – “Appetite for Destruction” (Geffen)
Καταιγιστικό, αυθεντικό, εμπνευσμένο και ισοπεδωτικό ήταν το ντεμπούτο ετούτης της μπάντας από το Los Angeles. Ένα εκρηκτικό μίγμα hard rock,sleaze,boogie και punk αποτελούσαν το πιο δυνατό ροκ κοκτειλ που είχαμε ακούσει ως τότε. Ανατριχιαστική και φυσικά αξεπέραστη η μελωδία στη κιθάρα του “Sweet Child o’ Mine”,ορμή και δύναμη στο τρομερό “Paradise City” (ο απόλυτος ύμνος για το MTV εκείνη την εποχή) ενώ τι να γράψουμε για τα καταπληκτικά “Welcome to the Jungle”, “Nightrain”, “It’s So Easy” και “My Michelle”.
Η χημεία ανάμεσα στον Axl Rose και Slash είναι μοναδική στο συγκεκριμένο άλμπουμ με τα κιθαριστικά σόλο να συναγωνίζονται σε έπνευση και ένταση την οργισμένη ερμηνεία του Axl και είναι κρίμα που δεν φαίνετα στον ορίζονται να τους ξαναδούμε μαζί επί σκηνής στο απώτερο μέλλον. Να μην αδικήσουμε τον κιθαρίστα και εξαιρετικό συνθέτη Izzy Stradlin,τον τρομερό μπασίστα Duff McKagan και τον δυναμικό ντράμερ Steven Adler.
Στα κρυφά όπλα του δίσκου ήταν η τέλεια παραγωγή του Mike Clink(UFO,TRIUMPH, MOTLEY CRUE, HEART) και το καταπληκτικό εξώφυλλο του άλμπουμ το οποίο στη πρώτη του έκδοση είχε πέσει θύμα…λογοκρισίας.
Μόνο ότι έγινε 18 φορές πλατινένιο στη πατρίδα τους νομίζω ότι τα λέει όλα…
DEF LEPPARD – “Hysteria” (Mercury - Island)Tα προβλήματα που αντιμετώπιζε το συγκρότημα εκείνη τη περίοδο ειδικά με το ατύχημα που συνέβη στον ντράμερ Rick Allen είχαν περάσει στο μακρινό παρελθόν και οι Def Leppard ήσαν αποφασισμένοι να επαναλάβουν την επιτυχία του προηγούμενου άλμπουμ τους “Pyromania” και τελικά το κατάφεραν.
Ο ήχος τους στον εν λόγω δίσκο ήταν αρκετά εκσυγχρονισμένος και γυάλινος αφαιρώντας αρκετά από τα hard rock στοιχεία της μπάντας. Όμως μπορεί η σκληράδα του άλμπουμ να μην ήταν η αναμενόμενη υπήρχε όμως ένα δυνατο χαρτί και λεγόταν ΜΕΛΩΔΙΑ. Το συγκρότημα κατόρθωσε να γράψει απλά και όμορφα ροκ κομμάτια αλλά παιγμένα άψογα και μελετημένα χωρίς υπερβολές και το κυριότερο χωρίς να κουράζει τον ακροατή.
Και σε αυτό το άλμπουμ όπως και στα προηγούμενα πάλι ο παραγωγός ,αυτή τη φορά ήταν ο πολύπειρος Robert Mutt Lange(AC/DC,FOREIGNER) έκανε το θαύμα του και έδωσε την απαραίτητη ώθηση στο δίσκο.
Eμπορικά το “Hysteria” είχε την απόλυτη επιτυχία αφού σκαρφάλωσε και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού στην κορυφή των τσαρτ ενώ σχεδόν όλα τα τραγούδια του άλμπουμ μπήκαν στους καταλόγους επιτυχιών.
PRETTY MAIDS – “Future World” (Columbia)
Το τέταρτο άλμπουμ των Δανών hard rockers ήταν ένα μικρό κομψοτέχνημα ανάμεσα σε μεταλλικά ριφ, aor μελωδίες και σκληρές ερμηνείες. Κάποιοι τους παρομοίωσαν με τους νέους Europe και άλλοι με τους Scorpions κάτι που σε ελάχιστα σημεία του άλμπουμ ισχύει
Η διαδρομή τους αρχίζει από το 1981 και στάθηκαν τυχεροί στο θέμα με τις δισκογραφικές εταιρίες που συνεργάστηκαν αφού την κατάλληλη περίοδο έκαναν το μεγάλο άλμα και βρήκαν δυνατό σύμμαχο την εταιρία τους. Το άλμπουμ περιέχει φανταστικά τραγούδια όπως τα “Rodeo”, “We Came to Rock”, “Yellow Rain”, “Eyes of The Storm και φυσικά τα δύο πολύ γνωστά “Love Games” και “Future World”.H τουρνέ που έκαναν τότε με τους Black Sabbath τους βοήθησε να τους μάθει ακόμη περισσότερος κόσμος και σε αυτό βοήθησε και το συνεχές παίξιμο στο MTV.Εδώ συναντάμε στην παραγωγή τον Eddie
Kramer(Led Zeppelin,Kiss,Foghat) και τα φωνητικά του Ronnie Atkins δίνουν το στίγμα ώστε το άλμπουμ να αποκτήσει ακόμα πιο δυναμικό χαρακτήρα.
ΜC AULEY SCHENKER GROUP – “Perfect Timing” (Capitol)
Μπορεί το φλερτ εκείνη την περίοδο με τον David Coverdale να είχε άδοξο τέλος όμως η πορεία του αγαπημένου μας καλλιτέχνη ήταν αρκετά καλή. Κατά την ταπεινή μας άποψη τα άλμπουμ με τον Robin Mc Auley(Grand Prix,Far Corporation)στα φωνητικά είναι και τα καλύτερα για τον Γερμανό κιθαρίστα. Φανταστικές μελωδικές γραμμές ,απίστευτες ερμηνείες ,ο κιθαριστικός και συνθετικός οίστρος του M.Schenker σε υψηλά επίπεδα και ένα άλμπουμ που βάζει στα γυαλιά σε πολλούς ειδικούς...
Με σημαντικές προσθήκες τους Rocky Newton(μπάσο) και Steve Mann(κιθάρα) από τους Lionheart ,τον ντράμερ Bodo Schopf(Eric Burdon,Eloy) καθώς και η παρουσία του κιθαρίστα-κημπορνήστα Mitch Perry(Talas, Waysted) έδωσε τον αέρα της ανανέωσης και της φρεσκάδας που χρειαζόταν ο M.Schenker.
Συνοπτικά το συγκεκριμένο άλμπουμ το αγαπάμε πάρα πολύ και ο «Μιχαλάκης» απέδειξε ότι το melodic hard rock όταν παίζετε από ταλαντούχους μπορεί να δημιουργήσει μία σειρά από εκπληκτικά τραγούδια όπως τα “Gimme Your Love”, “Follow the Night”, “Love Is Not a Game” και την θαυμάσια μπαλάντα “Time”.
ΤΑ AΔΙΚΗΜΕΝΑ ΑΛΜΠΟΥΜGARY MOORE – “Wild Frontier”
Τρομερός δίσκος για τον Ιρλανδό κιθαρίστα λίγο πριν αρχίσει να το γυρίζει στα blues.Ακόμη θυμάμαι τους τσακωμούς στο σχολείο(γεράματα ρε..) γιατί χρησιμοποίησε drum machine στο άλμπουμ αντί από τα κανονικά τύμπανα. Τέλος πάντων μόνο και μόνο που υπάρχουν τραγούδια σαν τα “Over The Hills and Far Αway”(διασκευάσανε πετυχημένα οι Nightwish), “Tunder Rising”, το συγκινητικό “The Loner” και φυσικά το ομώνυμο κομμάτι τότε το μόνο που μας απομένει είναι να υποκλιθούμε στις αριστουργηματικές συνθέσεις του.
MOTLEY CRUE – "Girls, Girls,Girls"Το πάρτυ συνεχίζεται με πολλές γυναίκες ,άφθονο αλκόολ και καυτό rock n’ roll. Όταν υπάρχουν κομμάτια σαν το “Wild Side” τότε μπορούμε να περηφανευόμαστε ότι ακούμε την καλύτερη μουσική του κόσμου.
WHITE LION – “Pride”
Πραγματικά ένας καταπληκτικός δίσκος που σφράγισε με την αξία του το αμερικάνικο melodic hard rock. Kορυφαίες μελωδίες ,παθιασμένες ερμηνείες από τον Δανό Μike Tramp που με την καθοδήγηση του εξαιρετικού κιθαρίστα Vito Bratta αποτυπώνουν μουσικά με τον σωστό τρόπο τον τίτλο του άλμπουμ.
AEROSMITH – “Permanent Vacation”
Έχουμε μεγάλη αδυναμία στο συγκεκριμένο άλμπουμ το οποίο και επανέφερε το συγκρότημα στον δρόμο των επιτυχιών όμως το κλειδί της επιτυχίας ήταν οι συνεργασίες με τον Desmond Child και Jimmy Vallance.
JOHN NORUM – “Total Control”H αποθέωση του melodic hard rock βρίσκεται σε αυτό τον δίσκο. Ακούστε μόνο το “Love Is Meant to Last Forever” με την φωνάρα του Goran Edman να δίνει πραγματικό ρεσιτάλ για να καταλάβετε τι «παικταράδες» βγάζει η Σουηδία. Η συμβολή στις συνθέσεις και στο παίξιμο τους αδικοχαμένου μπασίστα Marcel Jacob είναι μοναδική.
Dokken – “Back From The Attack”
Μικροί ύμνοι συμπεριλαμβάνονται στο εν λόγω άλμπουμ από μία δυάδα που έγραψε την δική της ξεχωριστή ιστορία με τραγούδια όπως το φοβερό “Kiss of Death”.
GREAT WHITE – “Once Bitten”Ατόφιο, γνήσιο ,λιτό hard rock με την συναρπαστική φωνή Jack Russell να μας στέλνει σε ροκ παραδείσους.
TOP TEN ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ1) GUNS N’ ROSES – “Sweet Child ‘O Mine”
2) WHITESNAKE – “Still of the Night”
3) GARY MOORE – “Over the Hills and Far Away”
4) MOTLEY CRUE – “Wild Side”
5) MSG - “Love Is Not a Game”
6) GREAT WHITE – “Rock Me”
7) JOHN NORUM - “Love Is Meant to Last Forever”
8) WHITE LION – “When the Chidren Cry”
9) DOKKEN – “Kiss Of Death”
10) PRETTY MAIDS – “Rodeo”
Γράφει ο Φώτης Μελέτης
Ο Καναδός Erol Sora, αν και φαινομενικά άγνωστος στον χώρο του hard rock, με έντονες όμως επιρροές από το 70’s hard rock και κιθαρίστες όπως Ritchie Blackmore, John Sykes και Michael Schenker, διετέλεσε για πολλά χρόνια κιθαρίστας στην John Lawton Band, του μεγάλου John Lawton (ex Uriah Heep, Lucifer’s Friend) και έχει συνεργαστεί σε παλαιότερα recording sessions με μέλη των Survivor και Quiet Riot. Η λατρεία του λοιπόν στα μεγαθήρια αυτά της κιθάρας αποτυπώνεται στις συνθέσεις του νέου του δίσκου “Desire And Truth”, ένα αμιγώς κλασσικό hard rock άλμπουμ παντρεμένο με όμορφες μελωδίες και δυνατά κιθαριστικά riffs. Διακρίνεται έντονα η φυσιογνωμία του Erol Sora όπου αναλαμβάνει και τα φωνητικά και φυσικά υπογράφει τις 10 συνθέσεις του άλμπουμ, όμως και η μπάντα που τον συνοδεύει δημιουργεί ένα δυνατό rhythm section που προσδίδει ένα ακόμα παραπάνω συν στο τελικό αποτέλεσμα. Ξεχωρίζουν το εισαγωγικό “Taste Of Rock & Roll”, ένας δυναμίτης-φόρος τιμής στους θεούς Whitesnake, το άκρως μελωδικό και επιθετικό “The Storm Has Just Begun” και το καταιγιστικό “What’s It Gotta Do With You And Me” με το πιασάρικο refrain. Δεν λείπουν βεβαίως και οι ήρεμες στιγμές όπως η αισθαντική μπαλάντα “When You’re Gone” με υπέροχες φωνητικές γραμμές και εκπληκτικό guitar solo και “When You Gonna Love Me” που κλείνει ιδανικά το άλμπουμ. Το συνθετικό και εκτελεστικό ταλέντο του Erol Sora είναι διάκριτο παντού και αφήνει μια πάρα πολύ καλή τελική εντύπωση στον ακροατή. Μετά λοιπόν το επίσης αξιοπρεπές ντεμπούτο του “Demented Honour” το 2006, οι Sora μας παραδίδουν μια από τις καλύτερες φετινές κυκλοφορίες για το 2010, από μια εταιρεία, που τελευταία συνηθίζει να μας εκπλήσσει ευχάριστα με κυκλοφορίες όπως αυτή. Τσεκάρετε το άλμπουμ και δε θα χάσετε.
