Oι Outloud μιλάνε στο Rockway.gr

Υπάρχουν κάποιοι ήχοι που μου φέρνουν στο μυαλό ξέγνοιαστα καλοκαίρια, ερωτικά παιχνιδάκια σε παραλίες και θερινά club, ακόμα και εφήμερες καταστροφικές αγάπες της μεταεφηβικής ηλικίας μου, λίγο πριν την απόλυτη ενηλικίωση. Ανάμεσα σε αυτές τις μουσικές συγκαταλέγω μουσικούς από τους Whitesnake και τους Journey, μέχρι τους Harlan Cage για τους πιο ψαγμένους. Ο νέος δίσκος των Outloud, “Love Catastrophe”, μου ξυπνάει την ξέγνοιαστη πλευρά αυτών των καλοκαιριών και πέρα από την εξαιρετική ποιότητα για το είδος που υπηρετεί, σίγουρα θα αποτελέσει για πολλούς, το ιδανικό soundtrack για καλοκαιρινές βόλτες και τα συνοδευτικά party. Η ψυχή του party, Bob Katsionis, μας λέει τι χρειάστηκε για “κάβα”, πως διασκέδασε ο κόσμος, ποιοι δροσίζονται, ποιοι τη βγάζουν στον καύσωνα και τα υπόλοιπα παρελκόμενα γύρω από το καλύτερο αγαπησιάρικο party του φετινού καλοκαιριού… Για πες μου τις πρώτες εντυπώσεις από το κοινό και τον Τύπο, όπως τις αντιλαμβάνεσαι. Απ’ ότι βλέπω... γίνεται χαμός! Αν και για εμένα τα νούμερα δεν μετράνε τόσο πολύ, αυτό που με ευχαριστεί είναι ότι δύσκολα κάποιος βρίσκει αρνητικά πατήματα για το άλμπουμ μας, κάτι το οποίο σημαίνει ότι σε καμία περίπτωση δεν κάναμε κάποιο βήμα όπισθεν. Οι αναπόφευκτες συγκρίσεις με το επιτυχημένο μας ντεμπούτο, ευτυχώς είναι θετικού πρόσημου, αν και είναι ακόμα νωρίς... Έχει πλάκα κάτι που διάβασα στο γνωστό σημείο συνάντησης βιαστικών συμπερασματάκηδων, το Facebook, ότι “προτιμώ το ντεμπούτο τους αν και δεν έχω ακούσει το νέο άλμπουμ”!!! Πιστεύω ότι η ιδανική εποχή για να κυκλοφορεί ένα album σαν το “Love Catastrophe”, δεν είναι άλλη παρά μόνο η καλοκαιρινή! Ποιό πιστεύεις ότι είναι το ιδανικό background για την ακρόαση του “Love Catastrophe”; Να σου πω την αλήθεια… δεν το είχαμε προγραμματίσει αυτό, αλλά απ’ ότι φαίνεται μάλλον για καλό έγινε! Ακόμα και το βιντεοκλίπ αν δεις, είναι μέσα στο καταχείμωνο! Θα γούσταρα πολύ να το ξα­να­γυρ­νού­σαμε σε καμιά παραλία! Ναι… ίσως το καλοκαίρι να είναι πολύ cool να ακούς το άλμπουμ μας τελικά! Σκέψου ότι και τα φωνητικά γραφτήκαν πέρσι το καλοκαίρι κατά τη διάρκεια του Mundial! Έχω επίσης την φαντασίωση πολλοί πιτσιρικάδες να μπαλαμουτιάζονται μέσα στα αυτοκίνητα τους ακούγοντας το “Someday”!!! Ποια είναι η διαδικασία σύνθεσης των τραγουδιών και τι περιλαμβάνει το “ταξίδι” τους από την ιδέα μέχρι την υλοποίηση αυτής; Κοίτα, συνήθως η φόρμουλα είναι η εξής: μου φέρνει ο Tony ένα αρχικό riff και από κει ξεκινάμε να χτίζουμε. Άλλες φορές κάνουμε το κομμάτι μαζί, άλλες φορές με άλλον τρόπο. Για παράδειγμα, στο “Live Again” μου έφερε ο Tony την αρχική ιδέα, έβαλα τον σωστό μετρονόμο και άρχισα να παίζω στην τύχη και να ηχογραφώ καθαρά από ένστικτο και το κομμάτι ήταν έτοιμο μετά από 4 λεπτά!!! Στο “Isolation Game” κάναμε μια “ανάποδη” πατέντα. Μου έστειλε ο Chandler όλο το κομμάτι a capella (σ.σ. μόνο φωνή δηλαδή) γραμμένο σε σωστό χρόνο και τονικότητα και εγώ ηχογράφησα τα πάντα από πάνω!!! Και λειτούργησε! Για άλλη μια φορά ανέλαβες εξ’ ολοκλήρου την παραγωγή, ενώ η μίξη έγινε από τον Tommy Hansen και τo αποτέλεσμα στον συγκεκριμένο τομέα είναι εξαιρετικό. Πιστεύεις ότι έχετε βρει τον ιδανικό ήχο για τη μουσική σας; Ο ήχος του άλμπουμ μου αρέσει πολύ και είναι και διαφορετικός. Αν προσέξεις, οι κιθάρες, αν και έχουν περισσότερα θέματα, δεν βγαίνουν τόσο “έξω”, δεν “ξύνουν” όπως το λέμε, γιατί θέλαμε να είναι ένα easy listening album. Και το πετύχαμε. Στο επόμενο θα ήθελα να πλησιάσω λίγο τον ήχο των Mr.Big και στον τομέα των ενορχηστρώσεων. Τους είδα live στο Hellfest τον περασμένο μήνα, έχω λιώσει το τελευταίο άλμπουμ τους και θα ήθελα πολύ να κινηθούμε σε αυτή την κατεύθυνση στο μέλλον. Πως προέκυψε η αλλαγή εταιρίας από την Frontiers στην ΑΟR Ηeaven; (γέλια) να είναι καλά οι… Whitesnake! Ξέρεις, η Frontiers είναι μια εταιρεία οδηγούμενη από έναν πολύ φιλότιμο άνθρωπο, ο oποίος είναι πάνω απ’ όλα fan και όχι επιχειρηματίας. Έχει καταφέρει να δώσει σπίτι σε πολλές παλιές αγαπημένες του, όπως και δίκες μας, μπάντες που κάποτε μεσουρανούσαν και τώρα… τα πράγματα είναι αλλιώς. Όταν λοιπόν υπέγραψε μεταξύ άλλων τους θεούς Whitesnake, είναι φυσικό να έριξε όλο το βάρος, χρηματικό και συναισθηματικό, σε αυτούς. Και έτσι, ενώ ήθελε να βγάλει τον δεύτερο δίσκο μας, δεν έδειχνε τον ίδιο ζήλο όπως στο ντεμπούτο μας, ούτε έκανε κάποια μεγαλύτερη χρηματική πρόταση. Στην γωνία ευτυχώς “κα­ρα­δο­κού­σε” ο George και η AOR HEAVEN που μας γούσταρε από τον πρώτο δίσκο, έκανε μια πολύ συμφέρουσα και ειλικρινή πρόταση και... here we go again! Θα σε ρώταγα πόσο δύσκολο είναι να αμφιταλαντεύεσαι α­νά­με­σα σε 2 επαγγελματικής νο­ο­τρο­πίας μπάντες (Firewind, Outloud), αλλά μετά από τόσα χρόνια στη μουσική και τις λοιπές σου ασχολίες έχεις βρει τη χρυσή τομή και σίγουρα βαριέσαι να απαντάς σε αυτό. Θα σε ρωτήσω κάτι άλλο λοιπόν. Πόσο εθιστικό είναι να πε­ρι­στρέ­φε­ται ολόκληρη η ζωή σου γύρω από τη μουσική; Είναι πολύ δύσκολο, κυρίως γιατί στους Outloud έχω αναλάβει αρκετούς τομείς, όπως σύνθεση, παραγωγή, ηχογράφηση, αρτιστικές όψεις, layouts, designs κλπ. Πράγματα τα οποία στους Firewind αναλαμβάνουν συνήθως άλλοι άνθρωποι, καθοδηγούμενοι από τον Gus. Καλά το έθεσες όμως... είναι εθιστικό! Και η καριόλα η Μουσική δε σε αφήνει να την αφήσεις! Σου δίνει λίγο, χαίρεσαι, μετά θα σου πετάξει τόνους προβλημάτων, αντιπαραθέσεων, απογοητεύσεων και μετά γραφείς ένα νέο κομμάτι και όλα τα μαύρα σύννεφα διαλύονται και ζεις μέχρι το επόμενο άλμπουμ, την επόμενη συναυλία, όπου νοιώθεις πάλι για λίγο Βασιλιάς... Εδώ και πολλά χρόνια, ειδικά στα 90s-early 00s, ο μελωδικός ήχος, το hard rock και το AOR ήταν στο περιθώριο στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια λαθεμένη εντύπωση σε αρκετό κόσμο για αυτό το είδος. Εσύ παρακολουθούσες τη σκηνή και πως σας προέκυψε η επιθυμία να ακολουθήστε αυτό τον ήχο; Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω ουδεμία επαφή με αυτή τη σκηνή, αυτό τον ήχο, αυτό το lifestyle. Τίποτα, μα τίποτα απολύτως! Αυτός που φέρνει αυτόν τον αέρα είναι ο Chandler που κουβαλά μαζί του την “Αμερικανιά” που χρειάζεται, που όμως σε αυτόν είναι… φυσική και όχι γιαλαντζί, όπως είναι στα περισσότερα Ελληνικά group του χώρου που για λίγο μεταμορφώνονται σε action heroes μιας άλλης γενιάς και πραγματικότητας, πολύ μακρινή από την δική μας. Οι μόνες μπάντες που ακούω και μου αρέσουν από αυτό το στυλ είναι οι Mr.Big, Bon Jovi, Journey και τέλος. Αυτά. Αν όμως πραγματικά προσέξεις, αυτό που παίζουμε και αναζητήσεις τις ρίζες του ήχου των Outloud σε όλα τα επίπεδα, τότε θα σου έλεγα να ακούσεις το “The Edge” απο το “Set The World On Fire” των πραγματικά αγαπημένων μου Annihilator… Tι θέση μπορούν να πάρουν οι Outloud σε αυτό τον χώρο και γενικώς, πόσο δύσκολο είναι να καθιερωθείς κάπου; Είναι δύσκολο για όλους, ότι και αν κάνεις. Μας λένε ότι παίζουμε “εμπορική” μουσική. ΠΑ-ΠΑ-ΡΙΑ. Εμπορικοί αυτή τη στιγμή είναι μπάντες όπως οι Asking Alexandria, BMTH, και το νέο metalcore/frindgecore κίνημα. Αυτοί πουλανε. Και επίσης βλέπω γύρω μου πολυυυ stoner και southern. Μακάρι να ήμασταν μουσάτοι με χαμηλά κουρδίσματα και μπυροκοιλιές. Ή να παίζαμε αυτά τα περίεργα post. Δεν τους ειρωνεύομαι, το εννοώ. Τόσο για τους Outloud όσο ακόμα και για τους Firewind, η μουσική που παίζουμε ανήκει μια 20ετια πίσω και πρέπει να είσαι διπλασία και τριπλάσια κάλος για να πείσεις αυτούς τους “παλιούς” οπαδούς. Ή απλά… να γραφείς καλά τραγούδια που να μιλάνε στην καρδιά του κόσμου χωρίς πολλές αναλύσεις. Και αυτό νομίζω είναι κάτι που κάνουμε στους Outloud πολύ καλά. Δεν θέλω πάλι να ασχοληθούμε με την μιζέρια της Ελληνικής μουσικής πραγματικότητας, τα έχουμε πει πολλές φορές. Μου κάνει εντύπωση όμως, που δεν παραβλέπεις τα κακεντρεχή σχόλια και απαντάς δημοσίως ακόμα και στον πιο τυχαίο. Θέλω απλώς ένα γενικό σχόλιο για αυτή την κατάσταση. Γιατί να μην απαντήσω ρε φίλε; Για να το παίξω rockstar στους Ελληναραδες που γαμω την Cosmote και την Forthnet που έδωσε σε όλους το internet και το δικαίωμα να πετανε τη μαλακια τους και τη χολή τους από τον καναπέ τους; Ξέρεις πως είναι να δουλεύεις ένα χρόνο πάνω σε 10 τραγούδια, να χαλάς ένα σωρό λεφτά και ΑΠΕΙΡΕΣ ΩΡΕΣ και στο τέλος να βγαίνει ένα αρχίδι και να στα ανεβάζει τσάμπα στο YouTube ένα μηνά πριν βγει ο δίσκος; Και σαν να μην φτάνει αυτό, να μπαίνουν από κάτω όλες οι αδελφές με τα ψευδώνυμα και να σου λένε την κάθε μαλακια τους. Φίλε Ανδρέα, εγώ τιμάω το όνομα που μου έδωσε ο πατέρας μου και βγαίνω να απαντήσω με τον ίδιο τρόπο που θα έκανα αν κάποιος με έλεγε “μαλάκα” και στον δρόμο. Και στην τελική, δε με ενδιαφέρει να το παίξω star στη γειτονιά της Ελλάδας. Στο εξωτερικό… εκεί πραγματικά βλέπω ποιος είμαι και πως με βλέπει ο κόσμος. Και αν θες να μάθεις, όλοι χρειαζόμαστε και ένα χόμπι. Και το να ψαρεύεις ζηλιάρηδες losers στο Facebook ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΗΟΒΒΥ! Πλάνα για συναυλίες υπάρχουν; Ο Mark Cross οργανώνει αυτή τη στιγμή ένα tour για το τέλος της χρονιάς με ένα πολύ καλό πακέτο! Δε θα πω τις γνωστές παπαριες που λένε όλοι στις συνεντεύξεις, απλά όταν ανακοινωθεί... ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ! Δεν θέλω να σε κουράσω περισσότερο αφού σε πετυχαίνω εν μέσω συναυλιών, τόσο με Firewind, όσο και με Outloud, κλείσε τη συνέντευξη όπως θέλεις. Βασικά με πέτυχες αφού γύρισα από το Sonisphere όπου ήταν και το τελευταίο live του καλοκαιριού για τους Firewind, έχω φτιάξει φραπεδιά και μελετάω τα κομμάτια των Outloud για το μεθαυριανό live με τους Twisted Sister (σ.σ. η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στις 10 Ιουλίου)!!! Σε ευχαριστώ για τις πολύ εύστοχες ερωτήσεις σου και επίσης για την υπο-στηριξη σου και εποικοδομητική σου κριτική σε προσωπικό επίπεδο τα τελευταία... χμ... let me see...15 χρόνια?!?!?!?! ΠΑΙΔΕΣ, ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΟ “LOVE CATASTROPHE”! Είναι γραμμένο από την καρδιά μας για εσάς... Συνέντευξη: Ανδρέας Ανδρέου