Triumph: Το "Allied Forces" και οι δυνάμεις του rock 'n' roll

"Αυτές ήταν πολύ καλές μέρες. Ήταν έντονες μέρες. Υπήρχε πολύ καλή μουσική γύρω, πολλές καλές συναυλίες". Με αυτή την φράση οι Καναδοί Triumph αναπολούν τις δοξασμένες μέρες που έζησαν στην δεκαετία του '70 και '80.

Bέβαια η μπάντα για να φτάσει στην κορυφή  εκτός από την σκληρή δουλειά, την δυσκολία των ηχογραφήσεων, τις αλλεπάλληλες ζωντανές εμφανίσεις, τους τυχοδιώκτες μάνατζερ είχε να αντιμετωπίσει και την κακοήθεια του περιοδικού Rolling Stone που τους χαρακτήριζε τότε, "ως ένα απρόσωπο σχήμα".
Γνωστός ο ρόλος του συγκεκριμένου μουσικού περιοδικού καθώς και άλλων εντύπων που είχαν αναλάβει, ρόλο ιεροεξεταστή και αν κάποιο σχήμα δεν τηρούσε τα δικά τους γούστα τότε οι αφορισμοί και οι αρνητικές κριτικές ήταν τόσο επιθετικές που μπορούσαν να διαλύσουν και το πιο αξιόλογο γκρουπ.
Μπάντες όπως οι Journey, Styx, Kansas, Foreigner, Reo Speedwagon κ.α. είχαν δεχτεί ανελέητα τις ορθοπολιτικές κριτικές απόψεις του Rolling Stone και των δημοσιογράφων ομοιδεατών τους ξεχνώντας ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μουσικούς που θα είναι οι επόμενοι Μπετόβεν και Μπαχ αλλά με ανθρώπους που αγαπούν το σκληρό και μελωδικό rock 'n' roll.
Κοινώς προέχει η διασκέδαση και η ψυχαγωγία διότι αυτό υπηρετεί πρώτιστα ο συγκεκριμένος ήχος είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι.

Ευτυχώς ο κόσμος είχε διαφορετική άποψη και στήριξε αυτά τα σχήματα ενώ ακόμη και σήμερα παραμένουν στις καρδιές εκατομμυρίων ροκ φαν.

Κάτι ανάλογο έπαθαν λοιπόν και οι Triumph αλλά η δύναμη, το ταλέντο και η έμπνευση που είχε το Καναδικό τρίο δεν μπορούσε να το σταματήσει κανένας κακοπροαίρετος κριτικός.

                

                                   

                                         Το ξεκίνημα

Η μπάντα ξεκίνησε ως κουαρτέτο με τους Fred Keeler (κιθάρα), Peter Young (πλήκτρα), Mike Levine (μπάσο) και Gil Moore (ντραμς, φωνητικά) όμως στην πορεία οι Young και Keeler εγκατέλειψαν το γκρουπ. Το καλοκαίρι του 1975, ο Moore και ο Levine γνώρισαν τον κιθαρίστα Rik Emmett, ο οποίος έπαιζε σε ένα κλαμπ με τους ACT III στο Τορόντο. Ο R.Emmett δέχτηκε πρόταση να συμμετάσχει στο συγκρότημα και η πρώτη συναυλία των Triumph με τον Emmett ήταν γεγονός και συνέβη στο Simcoe High School το Σεπτέμβριο του 1975.

Οι Triumph, ως τρίο πλέον ενθουσίαζαν με τις ζωντανές τους εμφανίσεις το ροκ κοινό της χώρας τους αφού η αδυσώπητη blues/hard rock ενέργεια τους περιείχε ορισμένα δυνατά prog στοιχεία εμπλουτισμένα με αρκετό μελωδικό οίστρο.

Το πρώτο δισκογραφικό βήμα των Καναδών ήταν το 1976 με το ομότιτλο άλμπουμ τους, το οποίο έδωσε το πρώτο ηχητικό στίγμα, τι ακριβώς πρέσβευαν οι Triumph. Δυστυχώς το πρώτο άλμπουμ της μπάντας ήταν σπάνιο να βρεθεί εκτός Καναδά οπότε το ο κύκλος των οπαδών ήταν περιορισμένος.

Ο επόμενος δίσκος που τους έκανε ακόμη πιο αποδεκτούς ήταν το έξοχο "Rock & Roll Machine" (1977) βελτιώνοντας αρκετά το blues/hard rock ύφος τους. Η πρώτη μεγάλη αποθέωση για το γκρουπ ήρθε στις 26 Αυγούστου 1978, που ήταν οι headliners στο Canada Jam Festival στο Mosport Park, παίζοντας μπροστά σε ένα πλήθος περίπου 110.000 ανθρώπων.

Τρίτο άλμπουμ, το εξαιρετικό "Just a Game" (1979) με το οποίο γράφουν μία σειρά υπέροχων τραγουδιών όπως τα "Lay it on the Line"," "Hold On" και το εκπληκτικό ομότιτλο κομμάτι.

Ακολουθεί το τέταρτο άλμπουμ με τίτλο "Progressions of Power" (1980) με την τον μπασίστα Mike Levine να δηλώνει:

"Λατρεύω το συγκεκριμένο άλμπουμ, αλλά δεν ήταν αυτό που θα έπρεπε. Δεν είχαμε χρόνο να κάνουμε αυτό το δίσκο και αυτό ήταν  πρόβλημα. Μας είπαν ότι έπρεπε να κυκλοφορήσουμε ένα άλμπουμ  μέσα σε λίγο χρόνο. Η ποιότητα ήταν καλή και τα τραγούδια ήταν εντάξει. Το καλύτερο τραγούδι ήταν "I Live For The Weekend" και οι μελωδίες του δίσκου ήσαν μια χαρά αλλά απλά δεν βγήκε όπως έπρεπε".
Θα ακολουθούσε το "Allied Forces" και η μπάντα αποφάσισε να μην ξανακάνει το ίδιο λάθος αλλά τις ηχογραφήσεις να τις κάνουν στο δικό τους στούντιο που το ονόμαζαν, Metalworks και επίσης υποσχέθηκαν στους εαυτούς τους για το μόνο πράγμα που δεν θα ανησυχούσαν ήταν η ημερομηνία παράδοσης του "Allied Forces".
Τα απειλητικά γράμματα της δισκογραφικής εταιρίας ήταν συνεχόμενα εκείνη την περίοδο των ηχογραφήσεων αλλά το τρίο δεν "μάσησε" και κατόρθωσε με υπομονή και επιμονή να επιβάλλει αυτό που ήθελε.
 

                    

                                          "Allied Forces"

 

Οι Καναδοί πιστοί στο Rock n Roll όνειρο τους, κυκλοφορούν τον Σεπτέμβριο του 1981, το περίφημο "Allied Forces" αφού πρώτα είχαν καταφέρει να πείσουν την δισκογραφική τους εταιρία να μην παρέμβει καθόλου στις ηχογραφήσεις και στην διάρκεια του δίσκου.

Το εξώφυλλο υπηρετώντας συμβολικά τον τίτλο του άλμπουμ απεικονίζει ένα σπαθί συνδυασμένο με μία κιθάρα κάτι που είχε ενθουσιάσει τα μέλη της μπάντας

To άλμπουμ ξεκινά με το "Fool for Your Love", μία δυνατή συμπαγή hard/heavy σύνθεση που ερμηνεύει υπέροχα ο Gil Moore κτισμένη πάνω σε ένα θαυμάσιο μελωδικό ρεφρέν.

Ακολουθεί το συγκλονιστικό "Magic Power" με τον μπασίστα Mike Levine που είχε αναλάβει και ενεργό ρόλο στα πλήκτρα να αποκαλύπτει:

"To κομμάτι ηχογραφήθηκε τέσσερις ή πέντε φορές ώστε να καταλήξει στην τελική του μορφή μιας το βρίσκαμε κάπως ποπ για τα γούστα μας αλλά με την προσθήκη πιο δυναμικών τυμπάνων το κάναμε πιο βαρύ. Μάλιστα κάποιος μας ρώτησε πως θα ήταν καλύτερα αν το κομμάτι το ηχογραφούσαμε σε ύφος των Who.
Εμείς όμως δεν θέλαμε να του δώσουμε τέτοια μορφή και η σύνθεση να μην ακούγεται θλιμμένη αλλά να έχει το δικό μας Triumph στυλ.

Το περίεργο είναι ότι με αυτό το κομμάτι μας λάτρεψαν τα κορίτσια με συνέπεια το κοινό μας στις συναυλίες που ακολούθησαν να είναι σχεδόν μοιρασμένο".

Το ολιγόλεπτο γεμάτο σειρήνες "Air Raid" είναι η εισαγωγή της ομότιτλης σύνθεσης "Allied Forces".
H ορμητικότητα και ο δυναμισμός του "Allied Forces", το οποίο στιχουργικά καλεί σε "ροκ σταυροφορία" είναι ασταμάτητος. Το κιθαριστικό σόλο του Emmet σαρώνει τα πάντα, το ουρλιαχτό  και τα τύμπανα του Moore κυριαρχούν παντού και ο επίλογος είναι πραγματικά ισοπεδωτικός!

Το "Hot Time (In the City Tonight)" συνεχίζει σε ένα πιο κλασικό rock 'n' roll μοτίβο, με το τρίο να δείχνει ότι το διασκεδάζει μιας και ακολουθεί το μνημειώδες "Fight The Good Fight", ίσως  το κορυφαίο τραγούδι των Καναδών.
Αρχικά ο τίτλος του κομματιού ήταν "Every Moment" ενώ τα φωνητικά μέρη άλλαζαν συνεχώς κατά την διάρκεια της ηχογράφησης αλλά τελικά κατέληξαν σε αυτό το hard rock αριστούργημα με ένα ρεφρέν που σε τρελαίνει.
Ο Emmett με το "Fight The Good Fight", αποδεικνύεται ένας τρομερός riff master και σπουδαίος τραγουδιστής που καταφέρνει με τα αστείρευτα κιθαριστικά σόλα και την παθιασμένη ερμηνεία του να απογειώνει κλιμακωτά το κομμάτι. Φυσικά δίπλα του μεγαλουργούν ο Levine με το χαρισματικό παίξιμο του στο μπάσο ενώ τα λυσσώδη τύμπανα του Moore αποδεικνύουν περίτρανα ότι για να παίξεις ανόθευτο rock δεν χρειάζονται πάνω από τρία άτομα.

Το "Ordinary man" ξεκινά με έναν πανέμορφο μελωδικό λυρισμό με τα αρμονικά φωνητικά να τα μοιράζονται οι Moore και Εmmett. To ρεφρέν απλά είναι ονειρικό, συναρπαστικό, επικό. Το κομμάτι ξεκινά ως μπαλάντα αλλά περίπου στην μέση εξελίσσεται σε μία hard rock καταιγίδα με την ενορχήστρωση να την κάνει κυριολεκτικά αριστουργηματική.

Στίχοι επίκαιροι ακόμη και σήμερα με διάθεση αυτοκριτικής αλλά κυρίως καυστικοί που μιλούν για τον ψεύτικο ρόλο των πολιτικών, των "πληρωμένων media" καθώς και όσων λειτουργούν ανάλογα.

 

Look in the mirror tell me what do you see

Or can you lie to yourself like you're lyin' to me
Do you fall asleep real easy feelin' justified and right
Or do you wake up feelin' empty in the middle of the night
You want to think you're different, but you know you never can
You're just another ordinary man
Hey politician, can't believe a word you say
Almighty media, whose truth d'you serve today?
Watchdog of justice, who keeps their eye on you?
Con man, song in hand, who you singin' to?
The more I get to see, the less I understand
I'm just another ordinary man
Ordinary man
Ordinary man
Just another ordinary man
Comes a time to take a stand
No rest for the wicked - they get it while they can
The preachers and the teachers and your local Congressman
Everybody…

 

Το ολιγόλεπτο και ορχηστρικό "Petite Etude" έχει σαφείς επιρροές από τον R. Blackmore και αποτελεί την καλύτερη εισαγωγή στο τελευταίο τραγούδι του άλμπουμ με τίτλο "Say Goodbye".

που το ύφος θυμίζει περισσότερο Journey παρά Triumph.

O G. Moore αποκαλύπτει για τον άλλοτε συνεργάτη του R. Emmett...

"Του άρεσαν οι παλιές μπάντες όπως οι Focus και γενικά όσες είχαν σχέση με το European Prog Rock. Ήταν μεγάλος θαυμαστής του Ritchie Blackmore. και αυτό φαίνεται ειδικά  νότα προς νότα στο "Ordinary Man".

Το "Allied Forces" έγινε πλατινένιο με πάνω από 2,5 εκατομμύρια πωλήσεις και βοήθησε για τα καλά στην μπάντα να θεωρείται στα κορυφαία σχήματα της δεκαετίας του '80 και απογειώθηκε με την συμμετοχή τους στο περίφημο φεστιβάλ "Live at the US Festival" που έγινε στην Καλιφόρνια το 1983 με την παρουσία 250 χιλιάδες κόσμου (!!!) ενώ αξίζει να δείτε το σχετικό dvd.

Οι Triumph έγιναν πλέον ένα σεβαστό και μεγάλο όνομα για τα επόμενα χρόνια μέχρι και το επίσημο δισκογραφικό τους τέλος με το "Edge of Excess" (1993) αν και συναυλιακά συνεχίζουν - όποτε το επιτρέπουν οι συνθήκες - να δίνουν επιλεκτικές live εμφανίσεις.

 

Y.Γ.1: Στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο έχουν χαρίσει σχεδόν όλο το υλικό τους οι Triumph ενώ η μπάντα θεωρεί ισάξια την συμβολή της τραγουδίστριας Elaine Overholt στο "Allied Forces", που με τα δεύτερα φωνητικά της βοήθησε σημαντικά το άλμπουμ. Παράλληλα ήταν η δασκάλα φωνητικής του Gil Moore χάριν στην οποία οφείλει και αναγνωρίζει την ερμηνευτική του βελτίωση.

 

YΓ.2: Ο Rik Emmett θεωρεί το "Allied Forces" το καλύτερο και πιο εμπνευσμένο δίσκο των Triumph σε όλα τα επίπεδα (παραγωγή, συνθέσεις, ήχος, εκτέλεση, ενορχηστρώσεις) ενώ το άλμπουμ έχει γίνει remastered τρεις φορές το 1985, το 1994 και το 2004.

 

Φώτης Μελέτης