DEEP PURPLE: "In The Absence Of Pink" (Knebworth ‘85)

Θυμάμαι ότι σε μία από τις σχοινοτενείς μουσικές μας κουβέντες με το Φώτη Μελέτη, διαπιστώσαμε ότι εκτός από την συνάφεια των μουσικών ακουσμάτων και τα κοινά μουσικά βιώματα-αναμνήσεις που έχουμε, μας είχε από κοινού εντυπωσιάσει η ανταπόκριση της συναυλίας των Deep Purple για το περιοδικό Ποπ & Ροκ και το άρθρο του με το τίτλο, “Deep Purple man in Greece”. Το άρθρο υπόγραφε ο Στάθης “Easy” Παναγιωτόπουλος (παρωνύμιο που δόθηκε από τον Gillan σε μία από τις επισκέψεις του στην Ελλάδα), σε zine (Greek DPAS) που κυκλοφορούσε ως το επίσημο έντυπο του fan club των Purple στην Ελλάδα και του οποίου την κυκλοφορία σταμάτησε ο Στάθης, διότι θεώρησε ότι η εξάπλωση του διαδικτύου καθιστούσε άσκοπη και ζημιογόνα την επιπλέον κυκλοφορία του, και αφορούσε τη φημισμένη κυκλοφορία της συναυλίας των Purple στο κτήμα του Knebworth στην Αγγλία και την οποία  είχε την ευτυχία – ο τυχεράκιας- να την παρακολουθήσει ζωντανά. Θεωρία, των ανθρώπων που ασχολούνται με το συγκρότημα  και έχουν διατυπώσει ήδη τις αναμνήσεις τους, είναι πως δεν πρόκειται  ίσως για τόσο ιδιαίτερη μουσικά συναυλία  αλλά πως η αθλιότητα του καιρού στην συγκεκριμένη τοποθεσία, την συγκεκριμένη μέρα (22 Ιουνίου 1985), ήταν τόσο εμφαντικά δυσχερής που “σημάδεψε” και την συγκεκριμένη κυκλοφορία. Μετά λοιπόν, από  εικοσιπέντε  και βάλε χρόνια,  έχοντας ακούσει και δει μερικές δεκάδες από συναυλίες της συγκεκριμένης περιοδείας που ακολούθησε την επανασύνδεση του Mk 2b, την κυκλοφορία ενός πολύ επιτυχημένου δίσκου (“Perfect Strangers”), πιστεύω ακράδαντα και συμμερίζομαι την άποψη αυτή. Δεν είναι μόνο τα συμβάντα που διαδραματίστηκαν πριν την συναυλία ανάμεσα στη διοργανώτρια αρχή , τις αστυνομικές δυνάμεις και το security του συγκεκριμένου event,  ούτε οι παλινωδίες των αρμοδίων και οι αντιξοότητες του καιρού (κρύο, βροχή και απίστευτοι όγκοι λάσπης) που ταλαιπώρησαν τόσο τους διοργανωτές, όσο και τις τους 75.000 θεατές που παρακολούθησαν ένα ικανό και άξιο bill μουσικής πανδαισίας (Deep Purple , Scorpions, Meat Loaf , UFO, Mountain, Blackfoot , Mama's Boys, Alaska), από τις 10 π.μ έως τις 21.30 μμ, (που ήταν ορισμένοι να εμφανιστούν οι Purple) με μόλις 12.50 λίρες (τιμή προπώλησης-14.00 την ημέρα της συναυλίας), ήταν η κουρασμένη φωνή του Gillan από την περιοδεία που είχε προηγηθεί, η υγρασία  σε μια καλοκαιρινή  γεμάτη βροχερή μέρα που είχε “τσακίσει” πολλές φορές την φωνή του Ian  και ήταν και  το σημείο τριβής μεταξύ αυτού και του Blackmore για χρόνια – με αποκορύφωμα το 1993 στην συναυλία στο Birmingham και τα όσα φοβερά και τρομερά συνέβησαν πριν, κατά  και μετά ενώ ήταν και οι κάκιστες σχέσεις μεταξύ των δύο ανδρών με το τεράστιο ταλέντο αλλά και το υπερτροφικό “εγώ” τους , που πέρα από τις δελεαστικότατες χρηματικές απολαβές της επανασύνδεσης δεν είχαν πάψει να μην αντέχει ο ένας την παρουσία του άλλου, ειδικά όταν επρόκειτο για μερικούς μήνες συμβίωσης σε μία περιοδεία. Απαίτησαν λοιπόν πέντε ξεχωριστά καμαρίνια, ένα για κάθε μέλος, την στιγμή που οι Scorpions π.χ είχαν δύο και οι υπόλοιπες μπάντες ένα!!! Τα δε καμαρίνια των Gillan-Blackmore να μη βρίσκονται καν  δίπλα ούτε καν  με διάδρομο ανάμεσα τους, αλλά  εάν είναι δυνατόν να υπάρχει κατασκευή από σκληρό fiberglass, πράγμα που δεν κατέστη δυνατόν. Τελικά… όλα αυτά δεν τα γνώριζε το κοινό  που ανυπομονούσε να δει τα ινδάλματά του που μετά από 12 χρόνια αναμονής και  με επιπλέον καθυστέρηση 2 ωρών, ούτε η βροχή, το κρύο και η λάσπη μείωσαν τον ενθουσιασμό τους. Η μπάντα λοιπόν εμφανίστηκε μετά από μία ώρα πέραν της προκαθορισμένης και ενώ είχαν σχεδιάσει να παίξουν στα 120 db (ρεκόρ Guinness για συγκρότημα, όπως αναγγέλλει κι ο παρουσιαστής του BBC: "This band's been called the loudest band in the world, they didn't say they're the best band in the world. Put your hands together please, burn with Deep Purple", σε μία άλλη σημαδιακή εμφάνιση τους , στις 22 Μαΐου1974 στο Gaumont State του Kilburn), συμβιβάστηκαν στο νόμιμο όρια των 90db και ξεκίνησαν με το αγαπημένο μέχρι σήμερα για εναρκτήριο τραγούδι, το Highway Star. Η όλη συναυλία περιλάμβανε 8 από τα παλαιότερες συνθέσεις τους (Space truckin', Speed king, Black Night, Smoke on the Water, Lazy, Strange kind of Woman, Highway Star, Woman From Tokyo) πέντε από το άλμπουμ που μόλις είχε κυκλοφορήσει (Nobody's home, Gypsy's Kiss, Perfect strangers –λογοπαίγνιο του Gillan  σχετικό με τις κάκιστες σχέσεις των μελών της μπάντας μεταξύ τους- ,  Knocking at your back door, Under the gun) έναν αυτοσχεδιασμό του Ritchie Blackmore με τίτλο “Blues”, ένα εκρηκτικό drum solo από τον Paice και μία διασκευή της ενάτης ωδής  του Beethoven με τον τίτλο “Difficult to Cure” από την εποχή των Rainbow. Όλα αυτά με την απαραίτητη "κόντρα - παιχνίδισμα" κιθάρας-φωνής, τα πνευματώδη και χιουμοριστικά σχόλια του Gillan, που παρουσιάζει με μοναδικό τρόπο τα τραγούδια (αξίζει τον κόπο να ακούσετε προσεκτικά τα σχόλια του), μέχρι ένα μοναδικό Smoke on The Water, όπου συμμετέχει όλη η αρένα τραγουδώντας και έχουμε την κλασική, εκείνης της εποχής, ανταλλαγή κιθάρας-μπάσου και φυσικά  την εκπληκτική παρουσία του Hammond organ  παιγμένο από τον αξεπέραστο Jon Lord. Θεωρώ λοιπόν την συγκεκριμένη συναυλία ξεχωριστή όχι τόσο για τη μουσικότητα των μελών της μπάντας, που ήταν πάντοτε σχεδόν άψογη, αλλά για το περίγραμμα της εποχής που συνέβη, τα διαδραματισμένα  πριν, κατά και μετά τη διεξαγωγή  της και σε τελική ανάλυση αξίζει να βρίσκεται στη δισκοθήκη σας γιατί προφανώς πρόκειται για τη μεγαλύτερη και επιδραστικότερη classic rock  που παρουσιάστηκε στο είδος της… And the battle Rages On… ΤRACKLIST: Disc 1 01 Highway Star 02 Nobody's Home 03 "Strange Kind of Woman 04 Gypsy's Kiss    05 Perfect Strangers 06 Lazy 07 Knocking at Your Back Door Disc 2 01 Difficult to Cure 02    Space Truckin’ 03 Speed King 04 Black Night 05 Smoke on the Water ΜΕΛΗ Ritchie Blackmore - guitar Ian Gillan - vocals Roger Glover - bass Jon Lord - keyboards Ian Paice - drums Νότης Γκιλλανίδης