ZZ TOP: “La Futura”

Τι χρονιά και αυτή, για όλους όσους φοράνε σπιρούνια, καβαλώντας τα σιδερένια τους άλογα!

Μετά την κυκλοφορία του ολόφρεσκου “Last of a Dying Breed” των θρυλικών Lynyrd Skynyrd, ένα ακόμα θρυλικό συγκρότημα του southern rock, παρουσιάζει τη νέο του πόνημα. Μιλάμε για τους γενειοφόρους ZZ Top και την 15η δισκογραφική τους δουλειά, “La Futura”. Μετά από 9 χρόνια απουσίας από τα δισκοπωλεία, το συγκρότημα-γενειάδα, έρχεται να μας αποδείξει ότι δεν ξόφλησε.

Βέβαια, εσείς που κοιμάστε αγκαλιά μέ κάποιο, από τα πολύ καλά και δυνατά τους, Best of, καλό θα ήταν να το αποχωριστείτε λιγάκι και μαζί με αυτό, και τις ενοχλητικές παρωπίδες. Αυτός ο δίσκος, δεν έχει κανένα “La Grange” και κανένα “Sharp Dressed Man”, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι είναι σκουπίδι.

Έτσι, λοιπόν, χωρίς να το παίζετε σκληροί οπαδοί τους και να θάψετε άνευ ακρόασης το “La Futura”, διαβάστε τι γράφω και δώστε του μια ευκαιρία, πίνοντας ένα καλό bourbon. Και λέω, bourbon γιατί είναι το κατεξοχήν ποτό που συνοδεύει μουσικές με έντονη μαύρη blues επιρροή.

Το album ξεκινάει μάγκικα, με ένα ρυθμό που μυρίζει άσχημα ZZ Top του παρελθόντος και απαιτεί να πληρωθεί για τις υπηρεσίες του αμέσως (“I gotsta get Paid”). Και ο διάδοχος του, “Chartreuse”, έχει τη σφραγίδα της γενειάδας σε όλο του το μήκος, αλλά δυστυχώς, έχω την εντύπωση πως το έχω ξανακούσει. Το ίδιο ισχύει και για το επόμενο “Consumption”, το οποίο με κάνει να πιστεύω ότι απο δω και πέρα το album, χάνει το παιχνίδι με τα εγκεφαλικά μου κύτταρα.

Ευτυχώς, με έντονη τη ρομαντική διάθεση, έρχεται μία πανέμορφη rock/blues μπαλλάντα, που με κάνει να αρπάξω το ταίρι μου και να χωρέψω αργά, ακόμα και αν οι στίχοι του “Over You”, μάλλον μιλάνε για χωρισμό. Με τις πρώτες μπλουζαριστές νότες του “Heartache in Blue”, οι Τεξανοί με κερδίζουν και πάλι, και αρχίζω να κουνιέμαι, ακούγοντας τη φυσαρμόνικα του Billy Gibbons. Ανεβάζοντας λίγο τους ρυθμούς, το “I don’t Wanna Lose, Lose You” έρχεται να σε κάνει να τραγουδήσεις μαζί του δυνατά, κατεβάζοντας με μανία ότι έχει απομείνει στο old fashioned ποτήρι σου.
Και χωρίς, να χάσεις χρόνο ξαναγέμισε το, ως απάνω αυτή τη φορά, γιατί θα το χρειαστείς! Το “Flyin High” είναι το hit του δίσκου και θα ακουστεί πολλές φορές στο μέλλον, ανεβάζοντας μας και εμάς στα ύψη του. Και να που δεν είναι το μοναδικό, αφού ένα ακόμα hit, που ακούει στο όνομα “It’s too easy, Mañana”, είναι μια ιδανική southern μπαλλάντα με την ατάκα του δίσκου “It’s too easy to feel good”.

Καλπάζοντας στην τελική ευθεία, ο ρυθμός επιταχύνεται με το “Big Shiny Nine”, που θα ικανοποιήσει και αυτό, εμάς τους ακόλουθους του ήχου ZZ Top και καθώς, κόβεται το νήμα του τερματισμού, το συγκρότημα ζητά το έλεος μας (“Have A Little Mercy”). Και εμείς, δεν έχουμε κανένα λόγο να μην το δώσουμε, ακόμα και αν πιστεύουμε ότι οι παλιοί καλοί ΖΖ έχουν πάψει να υφίστανται, το “La Futura” σε καμιά περίπτωση δεν είναι κακό.
Δε σε κάνει να βαριέσαι, ακόμα και αν δεν είναι αριστούργημα, περιέχει κομμάτια που στέκονται καλά, παρέα με τις παλιές τους κλασικές επιτυχίες.

 Δημήτρης Μαρσέλος

YOUNGBLOOD: “Νο Retreat”

H Eonian Records συνηθίζει να κυκλοφορεί μικρούς κρυμμένους θησαυρούς, οι οποίοι τις περισσότερες φορές ξυπνούν ευχάριστες αναμνήσεις από το δοξασμένο παρελθόν του αμερικάνικου hard rock στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και στις αρχές του ‘90.

Σειρά λοιπόν έχουν οι YOUNGBLOOD με το ντεμπούτο δίσκο τους, που ονομάζεται “NO RETREAT”. Ηγετική φιγούρα του γκρουπ είναι ο κιθαρίστας και παραγωγός Jeff Diehl, ο οποίος έχει συνεργαστεί με τους Gene Simmons, Sweet FA, Ma Kelly, Night Ranger, Kramus, Eddie Kramer και πολλούς άλλους σημαντικούς καλλιτέχνες. 
Η δράση των YOUNGBLOOD έχει ξεκινήσει από το 1989 και μάλιστα είχαν περιοδεύσει τότε με τον Henry Lee Summer, ύστερα χάθηκαν και τη φετινή χρονιά αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν το παρθενικό τους άλμπουμ.
Το ύφος τους, είναι ένα εκρηκτικό μίγμα κυρίως από Slaughter, Steelheart, Firehouse με αρκετές δόσεις και μελωδίες από Skid Row, Motley Crue και Extreme. Τα φωνακλάδικα φωνητικά ιδιαίτερα στα ρεφρέν του Bobby Sisk, σε παραπέμπουν στη γνωστή ταινία “Rock Star” και θυμίζουν έντονα εποχές που μεσουρανούσαν τα συγκροτήματα που τα χαρακτήριζαν οι “ειδήμονες του χώρου” ως hair metal ενώ φυσικά στο ίδιο καταιγιστικό και σαρωτικό ρυθμό ακολουθούν και οι κιθάρες.
Αν λοιπόν είστε ακόμη άγρια κολλημένοι με εκείνη την εποχή, τότε οφείλετε να επιλέξετε τους YOUNGBLOOD, ως την καλύτερη παρέα σας για τους επόμενους μήνες.

Φώτης Μελέτης

TO DIE FOR: “Samsara”

Σκανδιναβοί και goth είναι ένας αρκετά καλός και επιτυχημένος συνδυασμός, οπότε θεωρούσα ότι και οι Φινλανδοί To Die For δε θα αποτελούσαν εξαίρεση.

Η αλήθεια είναι ότι μάλλον ξεφεύγουν από τον κανόνα, κάτι που ομολογώ ότι ψάχνοντας λίγο παραπάνω δεν αποτελεί και μεγάλη έκπληξη. Πώς να περιμένουμε από ένα συγκρότημα που στις μεγαλύτερες επιτυχίες του συγκαταλέγει τη  διασκευή του “In the heat of the night” (pop hitάκι της Sandra από τα ’80s) κάτι διαφορετικό;

Το έκτο τους άλμπουμ “Samsara” παρόλο που ξεκινάει με τις καλύτερες προϋποθέσεις, κάπου μας το χαλάει. Ένα πολύ καλό πρώτο κομμάτι, κάποια καλά solo, η ομολογουμένως καλή διασκευή του “Cry for love” (Iggy Pop) και τα αρκετά βραχνά φωνητικά (σε σημείο που τα λες και φάλτσα κάποιες φορές, αλλά νομίζω ότι μια ιδιαιτερότητα την έχουν) είναι τα υπέρ του άλμπουμ.

Όταν όμως από τα δέκα κομμάτια τα μισά είναι μέτριες προς καλές μπαλάντες και πέραν των 2-3 κομματιών που βαράνε και στέκονται εύκολα σαν single, τα υπόλοιπα είναι ψιλοαδιάφορα, μάλλον οι τύποι έχουν κάμποσο δρόμο ακόμα ώσπου να φτάσουν στη νιρβάνα τους. Πάντως ένα τσεκάρισμα στα “Kissing the flames” και “Hail of bullets” επιβάλλεται. Αν αντί να αναλώνονταν στις μπαλάντες είχαν μερικά ακόμα όπως αυτά, ο δίσκος θα έλεγε πολύ.

Σοφία Μπαλή

THE GRAVIATORS: “Evil Deeds”

Ρετρομανία έχει πέσει τώρα τελευταία πάλι!

Η αναζήτηση του νέου και του φρέσκου στον σκληρό ήχο, ξεσκονίζοντας τις φόρμες των παλιών, δεν είναι καινούρια υπόθεση! Βέβαια τα αποτελέσματα της εσκεμμένης παλιατζούρας είναι άλλοτε αστεία και πρόχειρα, υπάρχουν όμως και οι εξαιρέσεις… Να σας συστήσω τους The Graviators! Το δισκογραφικό πόνημά τους, “Evil Deeds”, έρχεται κατευθείαν από την εποχή που μεγαλουργούσαν μπάντες σαν τους Pentagram, Trouble και τα λοιπά ρεμάλια της κατάχρησης καλλιτεχνικής έμπνευσης και μη!

Με το που ξεκινάει να γυρνάει το δισκάκι και σκάει η πρώτη νότα καταλαβαίνεις τις προθέσεις τους… Proto metal με την απαραίτητη doom-ια και blues-ια των προαναφερθέντων, αλλά και το σποραδικό stoner-αδικο γαρνίρισμα στις συνθέσεις τους, έτσι να είμαστε και μοντέρνοι. Θα ακούσεις τους Sabbath στα solo, θα ακούσεις εδώ και εκεί τις τυμπανίστικες φλυαρίες του ‘70, θα γουστάρεις όμως και με τα riff που θυμίζουν κάτι (αλλά τί;), χωρίς να χάνουν την προσωπικότητά και την τεχνικότητά τους! Τα πλήκτρα που χρησιμοποιούν οι The Graviators πλαισιώνουν τα κομμάτια του “Evil Deeds”, δίνοντας με την διακριτική παρουσία τους μια πιο prog-ψυχεδελική και σε σημεία occult ατμόσφαιρα… Μην ξεχνάμε, είμαστε σε μια χρονοτρύπα που όλα αυτά είναι κλειδιά στον ήχο μιας μπάντας που θέλει να ξεχωρίσει, όπως θέλει και να εδραιώσει τον “τρόμο” στα αυτιά ανυπεράσπιστων γονιών και να δώσει ήχο στις σκέψεις αντιφρονούντων μαλλιάδων και σκοταδιστών χίππιδων!

Με την πρώτη κιόλας ακρόαση του “Evil Deeds” σου κάθονται οι μελωδίες από τα τραγούδια και  φωνητικές γραμμές που σκάνε με τσαμπουκά και την ελαφριά τσιρίδα που πασάρει ο τραγουδιάρης. Βάλε και μια αρκετά “παραδοσιακή” παραγωγή που είναι πληθωρική, με τα τύμπανα να είναι μπροστά, τις κιθάρες να σφυρίζουν και το μπάσο να δένει τα πάντα με τον βόμβο του, αλλά σίγουρα δεν χάνεται σε τερματισμένους compressors για να κάνουμε όσο το δυνατόν περισσότερη φασαρία… Απλά, λιτά και ουσιαστικά!

The Graviators… Μια από αυτές τις εξαιρέσεις του ρετρόκ, που άμα σε ψήνουν μπάντες σαν τους Graveyard, The Devil's Blood, Uncle Acid & The Deadbeats αλλά και μπάντες σαν τους Cathedral των τελευταίων δίσκων, θα σε κάνουν να βάλεις τις μυτερές μπότες με την καμπάνα τζιν και να αφήσεις και κάνα μουστάκι για να μουσκεύεται από το ρόφημα της προτίμησής σου… (το τελευταίο δεν ισχύει για τις κυρίες)! Δώσε!

Γιώργος Τσιούρης

OBSESSION: “Order of Chaos”

Υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες στο heavy metal που είναι αδικημένοι ή παραγνωρισμένοι από τα media και το κοινό αλλά πάνω από όλα εκείνοι τιμούν τη μουσική που υπηρετούν και προσφέρουν τον καλύτερο εαυτό τους για χάριν των οπαδών.

Ένας τέτοιος αφανής ήρωας είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη και ο πολύπειρος τραγουδιστής Michael Vescera (Animetal, πρώην Loudness και Yngwie  Malmsteen), ο οποίος με το συγκρότημα των OBSESSION, που υφίστανται από τη δεκαετία του ’80, κυκλοφορούν το "Order of Chaos".
Οι OBSESSION λοιπόν, αν και δεν είναι καινούργιοι στο είδος, δυστυχώς λίγοι τους γνωρίζουν και προσπαθούν ότι κυκλοφορούν να είναι αξιόλογο και πάνω από όλα έντιμο και νομίζω ότι το πετυχαίνουν.
Στο άλμπουμ συμμετέχουν ο ντράμερ BJ Zampa (Dokken, Yngwie Malmsteen, House of Lords), οι κιθαρίστες Scott Boland (MVP) και John Bruno (X Factor X) αλλά και ο μπασίστας Chris Mccarvill (House of Lords, Dokken, Jeff Scott Soto).
Ο ήχος και οι συνθέσεις αποτελούν το γνήσιο αποτύπωμα μίας USA METAL BAND, η οποία με το κλασσικό ύφος της, τις δυναμικές ερμηνείες του Michael Vescera και την ορμή που την περιτυλίγει αποδίδει με αφοσίωση και εκσυγχρονισμένα, μεταλλικό ροκ του περασμένου αιώνα. Οι κλασικότροποι metal ρυθμοί, τα τεχνικά κιθαριστικά ριφ και οι heavy μελωδίες θυμίζουν νοσταλγικές εποχές περασμένων δεκαετιών και ταξιδεύουν τον ακροατή σε καιρούς που στο συγκεκριμένο ήχο δέσποζε η δεξιοτεχνία και η metal περηφάνια. Τραγούδια όπως το “Cold Day in Hell” με το απίστευτο κιθαριστικό σόλο, το σπουδαίο “Mercy Killing” και το έξοχο “Dark Shadows” σου υπενθυμίζουν γιατί αυτή μουσική θα επιβιώνει για πολλά χρόνια ακόμα.

 Φώτης Μελέτης

MR. BIG: "Lean Into It"

Η δεύτερη δουλειά του αμερικανικού rock supergroup, Mr. Big, τιτλοφορήθηκε "Lean into It" και κυκλοφόρησε στις 26 Μαρτίου του 1991, μέσω της Atlantic Records. Σχεδόν δυο χρόνια μετά το -σχετικά- αποτυχημένο ομώνυμο ντεμπούτο τους, οι Αμερικανοί αποφασίζουν να προσδώσουν στον ήχο τους μια πιο εμπορική χροιά, καταφέρνοντας να δημιουργήσουν αυτή τη φορά έναν δίσκο που, από τη μία, φαίνεται να ικανοποιεί στο έπακρο το mainstream rock κοινό με μελωδικές συνθέσεις, ενώ από την άλλη, δεν αφήνει παραπονεμένους και τους πιο σκληροπυρηνικούς του είδους.

Ο δίσκος κερδίζει το κοινό από την έναρξη κιόλας, με το συγκλονιστικό 4λεπτο "Daddy, Brother, Lover, Little Boy", το δυνατό riff του οποίου απλά προϊδεάζει για τις σκληρές διαθέσεις της μπάντας. Από το "Lean into It" προέκυψαν 3 επιτυχημένα single: το μελωδικό "Green-Tinted Sixties Mind", το "To Be With You", μια από τις πιο δημοφιλείς μπαλάντες της μπάντας, που αποτέλεσε και το μοναδικό κομμάτι τους που κατέκτησε την κορυφή του Billboard Hot 100, και το "Just Take My Heart", η άλλη μεγάλη μπαλάντα του δίσκου, με μια εμφανώς πιο μελαγχολική διάθεση, και τη φωνή του Eric Martin να δημιουργεί την απόλυτη ερωτική ατμόσφαιρα.

Μεγάλα highlights του δίσκου αποτελούν τα "Never Say Never", "My Kinda Of Woman" και "Road to Ruin", όλα hard κομμάτια με groovy, up-tempo διάθεση, αλλά και το "Lucky This Time", ένα τραγούδι στου οποίου τη σύνθεση έβαλε το χεράκι του και ο γνωστός Jeff Paris.

Από το album δεν λείπουν και οι blues πινελιές στα κομμάτια "Voodoo Kiss", "Little To Loose" και φυσικά στο "Alive And Kickin'", που αποτελεί και το εκτενέστερο κομμάτι του δίσκου, φτάνοντας τα πεντέμισι λεπτά.

Πολλοί θα συμφωνήσουν ότι η δεύτερη δουλειά των Mr. Big είναι ίσως και η πιο εμπνευσμένη τους, αφού καταφέρνει με έναν αξιοθαύμαστο τρόπο να σπάσει τα όποια μουσικά καθιερωμένα και να καλύψει ένα ευρύ φάσμα μουσικών πεδίων, σε μια μοναδική μείξη heavy, blues και pop στοιχείων. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι από τον συγκεκριμένο δίσκο απουσιάζουν τα fillers, ενώ κάθε κομμάτι είναι μοναδικό και έχει τη δική του αξία.

Τελικά, το "Lean into It" φαίνεται να τα έχει όλα: “πιασιάρικες” μελωδίες και στίχους που μιλάνε στην καρδιά, αλλά και μεγαλοπρεπή παιξίματα και ερμηνείες από μια ομάδα βιρτουόζων μουσικών. Και όλα αυτά σε μια απίστευτη αρμονία. Εκεί ακριβώς έγκειται και η μοναδικότητα της συγκεκριμένης δουλειάς. Στο γεγονός ότι συνδυάζει το εμπορικό με το ποιοτικό, με έναν τόσο μοναδικό τρόπο. Δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε τίποτα λιγότερο από μια μπάντα με ένα από τα -μακράν- πιο ταλαντούχα line-up στην ιστορία του hard rock.

Trivia:

- Στο εξώφυλλο του δίσκου απεικονίζεται ένα ατύχημα με τρένο που συνέβη στις 22 Οκτωβρίου του 1895, στον σταθμό Gare Montparnasse, στο Παρίσι.
- Ο Paul Gilbert είχε αρχικά γράψει το riff του "My Kinda Of Woman" για τους Racer X, μια metal μπάντα που είχε σχηματίσει το 1985. Τελικά, οι Mr. Big έμελλαν να το ηχογραφήσουν πρώτοι σχεδόν μια πενταετία αργότερα. Ο αρχικός τίτλος του κομματιού ήταν "Mad at the World", κάτι που δικαιολογεί και τον ζοφερό τόνο του εν λόγω κομματιού.

- Το "To Be With You" λέγεται ότι το είχε συνθέσει ο Eric Martin κατά τα εφηβικά του χρόνια.

- Στην εισαγωγή του "Lucky This Time" ακούγεται το "Addicted To That Rush", ένα κομμάτι από το ντεμπούτο album των Mr. Big, σε γρήγορη, fast-forward version. (CDFF = CD Fast Forward)

Tracklist:

1. “Daddy, Brother, Lover, Little Boy (The Electric Drill Song)”
2. “Alive and Kickin’”
3. “Green-Tinted Sixties Mind”
4. “CDFF-Lucky This Time”
5. “Voodoo Kiss”
6. “Never Say Never”
7. “Just Take My Heart”
8. “My Kinda Woman”
9. “A Little to Loose”
10. “Road to Ruin”
11. “To Be With You”

Μπάντα:

• Eric Martin – φωνητικά
• Paul Gilbert– κιθάρα
• Billy Sheehan – μπάσο
• Pat Torpey– drums

Λίλιαν Καραχρήστου

Saints & Sinners: A Whitesnake Tribute, live στο KYTTARO

Οι Saints & Sinners θα πραγματοποιήσουν το παρθενικό τους live στη σκηνή του ΚΥΤΤΑΡΟΥ, στις 28 Οκτωβρίου, σε ένα μοναδικό Whitesnake live tribute!

Μέλη:
- Michael Dandoulakis - Vocals (Remember Lizzy)
- Elias Logginidis - Guitars (Spitfire)
- Manolis Tsigkos - Guitars (Innerwish, Rock N' Roll Children)
- Iraklis Bouziotis - Bass Guitar (Six for Nine)
- George "Joe" Papazoglou - Drums (Renegade)
- Makis Tselentis - Hammond/Kbrds (2002GR, Velvet Gang, Silver Risc, Weevil)

DOKKEN: “Broken Bones”

Ενδέκατο άλμπουμ για ένα από τα πιο σημαντικά και συγχρόνως δημοφιλή συγκροτήματα της Αμερικάνικης hard rock σκηνής τα τελευταία 20 χρόνια και κάτι.

Οι Dokken επιστρέφουν με έναν δίσκο δυναμίτη για να μας επιβεβαιώσουν πως ο Don Dokken και η παρέα του είναι εδώ! Προσωπικά μεγάλωσα με τον ήχο της συγκεκριμένης μπάντας και κυρίως με τον ήχο του George Lynch. Απογοητεύτηκα όταν ο Αμερικανός βιρτουόζος “έφυγε” από τους Dokken αλλά έτσι είναι η ζωή.
Στην μετά Lynch εποχή, οι βετεράνοι rockers ψάχτηκαν αρκετά (Norum κα) μέχρι να βρουν τον ιδανικό αντικαταστάτη στο όνομα του Jon Levin. Ο τύπος δικαίως χαρακτηρίζεται ως “κλώνος” του George Lynch αφού το παίξιμο του θυμίζει αρκετά τον Αμερικανό προκάτοχο του.
Το βασικό ερώτημα στα χείλη τον οπαδών τους είναι τί μπορούν να μας προσφέρουν οι Dokken εν έτη 2012; Πρώτα απ' όλα θα έλεγα πως για τους ανυπόμονους, που δεν κρατιούνται μέχρι την επίσημη κυκλοφορία του "Broken Bones", ότι ο δίσκος “φέρνει” σε κάποια σημεία του λίγο από "Tooth And Nail" με έναν πιο φρέσκο αέρα. Για να καταλάβετε τι εννοώ ακούστε το εναρκτήριο τραγούδι "Empire" και θα μπείτε στο νόημα κατευθείαν. Πιασάρικο με έναν Jon Levin να προσπαθεί λυσσαλέα να φέρει λίγες μνήμες από Mr. Scary χωρίς να χάνει όμως την ταυτότητα του και τον “αρχηγό”  Don Dokken σε μεγάλα κέφια!
Στο "Broken Bones" έχουμε έναν πιο σκοτεινό και “μοντέρνο” ήχο χωρίς όμως να κουράζει. Ακολουθούν τα, στο ύφος του "Dysfunctional" (θυμάστε;;), "Best Of Me" και "Blind" για να έρθουμε στη πρώτη μέτρια στιγμή του άλμπουμ το "Waterfall". Ανέμπνευστο και χωρίς να προσφέρει κάτι το προσπερνάμε ταχύτατα για να πάμε στο "Victim Of The Crime" που θυμίζει αρκετά τους παλιούς καλούς Dokken. Το "Burning Tears" είναι απλά εκπληκτικό και το "Today" είναι η έκπληξη μέχρι τώρα! Mid-tempo ρυθμοί, σκοτεινός ήχος και μια “μοντέρνα” πινελιά συνθέτουν αυτό το ιδιαίτερο τραγούδι. Στο "For The Last Time" οι τύποι μας προσφέρουν μια από τις κορυφαίες τους συνθέσεις και το λόγο γιατί επέζησαν τόσα χρόνια. Και τι εννοώ όταν λέω “το λόγο”; Όταν μπορείς και συνθέτεις τραγούδια σαν και αυτό μετά από τόσα χρόνια, τα λόγια περιττεύουν! Τα "Fade Away" και "Tonight" που κλείνουν το άλμπουμ είναι και τα δυο εκπληκτικά!
Κλείνοντας θα έλεγα πως οι Dokken μας έβγαλαν για ακόμη μια φορά ασπροπρόσωπους με το “Broken Bones”. Πραγματικά δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις τελευταίες κυκλοφορίες τους και συγχρόνως κοιτάει κατάματα τις ένδοξες τους μέρες! Μην σας ξεφύγει αυτό το άλμπουμ!

 Βασίλης Χασιρτζόγλου

KIX: “Live in Baltimore”

Η ιστορία των KIX ξεκινάει πολλά χρόνια πριν και συγκεκριμένα το 1978.

Το 1981 υπέγραψαν συμβόλαιο με την Atlantic και κυκλοφόρησαν το ομότιτλο ντεμπούτο τους το οποίο έκανε αισθητή την παρουσία του τότε. Αργότερα “πήραν” πιο εμπορική κατεύθυνση μιας και συνεργάστηκαν με τον Beau Hill (Warrant, Ratt). Το “Midnight Dynamite" το 1985 θεωρείται μέχρι και σήμερα κλασσικό καθώς το τραγούδι "Cold Shower" ήταν στο καθημερινό playlist του MTV. Ακολούθησαν δύο πραγματικά υπέροχα άλμπουμ που εκτόξευσαν την δημοσιότητα τους στα ύψη και τελικά είχαν την τύχη όλων των hair/hard/melodic rock συναδέλφων τους το 1995 διαλύθηκαν!
Τα μέλη των KIX πήραν ο καθένας τον δρόμο τους σε διαφορετικές μπάντες και project μέχρι τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας όπου και αποφάσισαν να ξαναενωθούν για κάποια live στην γενέτειρα τους, Maryland/Pennsylvania τα οποία πήγαν πάρα πολύ καλά. Μετά την επιτυχία αυτών των εμφανίσεων οι KIX “μπήκαν” πιο δυναμικά στο κεφάλαιο live και όργωσαν την χώρα σε διάφορα events με αποκορύφωμα την συμμετοχή τους στα Rocklahome & Oklahomaand.
Το συγκεκριμένο cd/dvd ηχογραφήθηκε κατά τη διάρκεια της εμφάνισης τους στην Baltimore και δείχνει περίτρανα το πόσο καλή είναι αυτή η μπάντα ζωντανή!
Αυτό που είναι το πιο εντυπωσιακό είναι η φωνή του Steve Whiteman! Ο τύπος απ' ότι φαίνεται δεν έχει χάσει καθόλου τις ικανότητες του και μας δείχνει για ακόμη μια φορά το πόσο καλός frontman είναι και πόσο μας έχει λείψει καινούριο υλικό από τους KIX. Επίσης, η μπάντα είναι σφιχτοδεμένη και η απόδοση τους μας βάζει μέσα στο show! Το track list είναι χορταστικό αφού περιλαμβάνει τραγούδια από κάθε κυκλοφορία του συγκροτήματος. "Cold Blood", "Midnite Dynamite", "Girl Money" και "Blow My Fuse" θα μας φέρουν στην μνήμη μας άλλες εποχές. Για τους fan υπάρχει και η έκδοση με το dvd.

Βασίλης Χασιρτζόγλου

PRIDE OF LIONS: “Immortal”

Στο τέταρτο άλμπουμ έφτασαν αισίως οι PRIDE OF LIONS, το γκρουπ που για όσους δεν τους γνωρίζουν αποτελείται από τον γκουρού του aor ήχου, Jim Peterik (Survivor, The Ides of March) και τον τραγουδιστή Toby Hitchcock.

Στο άλμπουμ συμμετέχουν επίσης οι ντράμερ Kelly Keagy (Night Ranger) και Ed Breckenfeld, οι μπασίστες Bobby Lizik και Klem Hayes και ο κιθαρίστας Mike Aquino.
Οι συνθέσεις του “Immortal” κινούνται στο κλασσικό μελωδικό αμερικάνικο ήχο που δοξάστηκε στη δεκαετία του ’80, προσαρμοσμένο σε σημερινή εποχή με πολύ καλύτερη παραγωγή και άριστες ενορχηστρώσεις. Αν ήταν το “Immortal” παρθενικό άλμπουμ των PRIDE OF LIONS, θα το επαινούσαμε αλλά όταν έχουν προηγηθεί τρεις εξαιρετικοί δίσκοι και ακούς μία έξυπνη αντιγραφή των προηγουμένων τότε σίγουρα δεν σε ενθουσιάζει και απλά το ακούς για συναισθηματικούς λόγους προς τιμήν του βραβευμένου με grammy, Jim Peterik.
Στο “Immortal” διαπιστώνω μία ανισότητα αφού χωρίζεται σε πολύ δυνατά aor/melodic rock κομμάτια ειδικά με το ομότιτλο κομμάτι αλλά και με τα “Coin Of The Realm”, “Vital Signs”, “If It Doesn’t Kill Me”, “Ask Me Yesterday” και την φοβερή μπαλάντα “Are You The Same Girl” που τονίζουν την περήφανη και καταπληκτική ερμηνεία του Toby Hitchcock. 
Όμως από την άλλη κυριαρχούν οι προβλέψιμες ως και κουραστικές συνθέσεις που έχουν επαναληφθεί στους προηγούμενους δίσκους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα “Delusional”, “Tie Down The Wind” και οι μπαλάντες “Shine On” και “Sending My Love”.
Μπορεί λοιπόν οι PRIDE OF LIONS να μας χάρισαν άλλο ένα καλοδουλεμένο δημιούργημα όμως νομίζω ότι ουσιαστικά μας πρόσφεραν ένα ξαναζεσταμένο αλλά νόστιμο φαγητό.

Φώτης Μελέτης

ALDO NOVA: “Live at Empire Club-Cleveland”

Ο καναδός συνθέτης, κιθαρίστας, κιμπορντίστας, παραγωγός και τραγουδιστής, ALDO NOVA είναι μία σημαντική περίπτωση ειδικά γι όσους ασχολούνται με του μελωδικό ήχο.

Κολλητοί με τον  Bon Jovi, (και μετά με την Céline Dion) ξεκίνησε δισκογραφικά, στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 με το εκπληκτικό του ομώνυμο άλμπουμ που έγινε πλατινένιο. Ακολούθησαν δύο ακόμη εξαιρετικοί δίσκοι “Subject…Aldo Nova”  το 1983 και το “Twitch” (1985).
Στα επόμενα χρόνια ασχολήθηκε με παραγωγές και συνθέσεις άλλων καλλιτεχνών και το 1991 κυκλοφορεί το πολύ καλό “Blood on the Bricks” με την πολύτιμη βοήθεια του Jon Bon Jovi, αλλά και των Jim Vallance και Richard Hughes (Sword).
Εκείνη τη περίοδο δίνει μία σειρά συναυλιών σε μικρά club, με πιο χαρακτηριστικό το live τον Ιούνιο στο Empire Club στο Cleveland του Ohio με διοργανωτή ένα τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό η οποία συναυλία ευτυχώς ηχογραφείται και κυκλοφορεί σε bootleg μορφή. Είναι τέτοια η δυναμική, η αυθεντικότητα και η αξία του συγκεκριμένου live (αν και δεν υπάρχει στην αγορά ως επίσημη κυκλοφορία) όπου έχει γίνει classic για χιλιάδες μυημένους οπαδούς του aor/melodic rock.
To “Live at Empire Club” στο Cleveland ξεχειλίζει από ενέργεια, ορμή, παθιασμένα φωνητικά, άριστες hard rock ενορχηστρώσεις, ποτισμένα από αμερικάνικες πιασάρικες μελωδίες. Τα “Fantasy” και “Under the Gun” είναι  μικροί ύμνοι, το εκρηκτικό “Medicine Day” (υπάρχει με παρόμοιο τίτλο σε άλμπουμ των Message) κυριολεκτικά τα “σπάει”, όπως επίσης και το φωνακλάδικο “Bright Lights”. To "Young Love" (σύνθεση του Bon Jovi) είναι εκπληκτικό, η μπαλάντα “Someday” υπέροχη και το “Modern World” δίνει το σύνθημα για να ξεκινήσει ένα φοβερό hard rock/aor party!
Μπορεί ο ALDO NOVA να μην έκανε την τεράστια επιτυχία των “φίλων του” και το συγκεκριμένο live να μην το ξέρουν αρκετοί, δεν παύει όμως η συναυλία του 1991 στο Cleveland να είναι μία θαυμάσια ζωντανή ηχογράφηση που έστω και σε  bootleg μορφή αποτελεί μία classic live εμπειρία. Όσοι καταφέρετε και το βρείτε στο διαδίκτυο, αγοράστε το αλλιώς αναζητήστε τις γνωστές,  “λαθεμένες” πειρατικές λύσεις…

Φώτης Μελέτης

Live πανδαισία από τους Υ&Τ

Σε ένα κατάμεστο ΚΥΤΤΑΡΟ πραγματοποιήθηκε ένα από τα καλύτερα live όλων των εποχών στη χώρα μας!

Όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό και μεγαλοπρεπές, οι Y&T κυριολεκτικά έδωσαν ψυχή και σώμα ώστε να ζήσουμε live, μοναδικές στιγμές ατόφιου αμερικάνικου hard rock.

Ας πάρουμε όμως τα πράματα από την αρχή με τους δικούς μας Spitfire. Αρκετά ανανεωμένη εμφανίσθηκε η ντόπια θρυλική μπάντα, με νέα μέλη στο ενεργητικό της, τον παλιό γνώριμο Γεώργιο Ασπιώτη στα πλήκτρα και δεύτερα φωνητικά, τον Γεώργιο Παξιμάδη (drums) και τον Νίκο Συράκο (Steamroller Assault) στη φωνή όπου με τις δυναμικές ερμηνείες του έκλεψε την παράσταση και έδωσε σημαντική ώθηση στο άριστο παίξιμο του γκρουπ.

Ο ήχος τους, βαρύς και μεταλλικός, οι κιθάρες φλογισμένες με πρωταγωνιστή φυσικά τον ηγέτη του γκρουπ, Ηλία Λογγινίδη αλλά και άξιο συμπαραστάτη τον έτερο κιθαρίστα Πάνου Χατζηιωαννίδη όπου οι διπλοσολιές και τα ριφ ήταν διαρκώς εκρηκτικά. Η μπασογραμμή του Νίκου Μιχαλακάκου ανέδειξε  και γέμισε ακόμη περισσότερο τον όγκο που έβγαζε η μπάντα ενώ έπαιξαν κυρίως κομμάτια από το τελευταίο τους δίσκο “Die Fighting” και ένα καινούργιο τραγούδι.
Και ενώ οι Spitfire τελείωσαν την εμφάνιση τους μέσα σε κλίμα αποθέωσης, όλο το club ήταν στα κάρβουνα για την παρθενική  εμφάνιση του θρυλικού Dave Meniketti και των Υ&Τ. Στο μεσοδιάστημα της αναμονής για άλλη μια φορά τραγούδι των AC/DC λειτουργεί πετυχημένα για το ζέσταμα του κόσμου πριν από live εμφανίσεις.

Μετά από λίγα λεπτά ανεβαίνουν το σανίδι οι Υ&Τ και η καταιγίδα μόλις αρχίζει. Ο ήχος απίστευτα τέλειος και ισορροπημένος για όλα τα όργανα και η επίθεση του αμερικάνικου κουαρτέτου ξεκινά  με το φοβερό “Black Tiger” και το “Hard Times” να βάζει φωτιά στο Κύτταρο. Το “Dirty Girl” με την blues εισαγωγή του, φτιάχνει και άλλο τον κόσμο που τραγουδά με χαρά στο “Rock & Roll's Gonna Save the World” ενώ ακολουθούν τα εκρηκτικά “Mean Streak” και "Rhythm or Not". Στο “Midnight in Tokyo”, η blues εισαγωγή μετατρέπεται σε acappella απόδοση και μετά  ακολουθεί ο δυναμισμός, το συναίσθημα και η ένταση. 

Ο Dave Meniketti ήδη έχει καθηλώσει όλο το club με τις σπαρακτικές και βαθιά συναισθηματικές ερμηνείες του αλλά και με τον εκπληκτικό κιθαριστικό σεισμό που έχει δημιουργήσει με το παίξιμο του. Στη συνέχεια παίζουν κομμάτια από τον τελευταίο τους δίσκο “Facemelter”, ευχαριστώντας το κοινό για τα ένα εκατομμύριο κλικ που έκανε το video “I’ m Coming Home”. Ενδιάμεσα όμως εκτελούν με ανατριχιαστικό πάθος το “Wind of Change” και και φορτίζουν με ρίγη συγκίνησης όλο το Club. Σε αυτό το σημείο πρέπει να δώσω τα εύσημα στον άλλο κιθαρίστα, John Nymann, και το μπασίστα Brad Lang, που με την αστείρευτη ενέργεια τους, έκαναν άνω-κατω το club, τόσο με το άριστο παίξιμό τους,  με την σκηνική τους παρουσία αλλά και με τα πολύ δουλεμένα δεύτερα φωνητικά τους.

Ο κόσμος από κάτω παραληρούσε και ύστερα από λαϊκή απαίτηση οι Υ&Τ παίζουν και το “Summertime Girls”. Η συνέχεια όμως δικαιολογημένα είναι συγκινητική αφού ο Dave Meniketti, αφιερώνει το ορχηστρικό “I ‘ll Cry for You” στον αδικοχαμένο μπασίστα του συγκροτήματος, Phil Kennemore.
Με τα “25 Hours” και “Hurricane” οι αμερικανοί hard rockers συνεχίζουν να μας βομβαρδίζουν ασταμάτητα όπου έρχεται το σόλο στα τύμπανα του Mike Vanderhule, για να πάρουμε μία μικρή ανάσα. Μετά το τέλος του δυναμικού σόλο, η υπόλοιπη μπάντα ανεβαίνει ξανά στη σκηνή για να μας δώσει το τελειωτικό κτύπημα με τα “Eyes of the Stranger” και “I Believe in You” όπου η κιθάρα του σχεδόν εξηντάρη D.Meniketti μας έχει ισοπεδώσει με ένα μοναδικό κιθαριστικό κρεσέντο και παράλληλα με την τρομερή φωνή του.

Στη συνέχεια έρχεται το “Squeeze” με τον John Nymann στα φωνητικά (το αφιέρωσαν κι αυτό στο P.Kennemore) με συνέπεια να έχει δημιουργηθεί ένα απίστευτο hard rock ‘n roll party, το οποίο κλείνει με το κλασσικό μνημειώδες “Forever” και οι Υ&Τ αποχωρούν μέσα σε ντελίριο ενθουσιασμού.
Για encore και οριστικό κλείσιμο της βραδιάς η παρέα του Dave Meniketti παίζει το τρομερό “Rescue me” με ένα ΚΥΤΤΑΡΟ να παραμιλά και να έχει σοκαριστεί από το δυναμισμό, την αυθεντικότητα και την εκτελεστική δεινότητα των Y&T.

Συνολικά όλη η συναυλία ήταν ο ορισμός πως πρέπει να παίζουν τα ροκ συγκροτήματα που αγαπούν πραγματικά αυτό που κάνουν όσο χρόνια και αν περάσουν. Η σαρωτική εμφάνιση των Υ&Τ μας απογείωσε και μας έκανε τρισευτυχισμένους αφού απέδειξαν ότι υπάρχουν μουσικοί σαν τον τεράστιο D.Meniketti που κρατούν γερά τα σκήπτρα του hard rock, όρθιοι και περήφανοι με σεμνότητα πάνω στη σκηνή και στέλνουν ένα ηχηρό μήνυμα απάντησης σε όσους τους αμφισβητούσαν ή  έκαναν πως τους αγνοούσαν στην πατρίδα μας. Εύχομαι η υπόσχεση του Dave Meniketti ότι θα μας ξανάρθουν να γίνει πραγματικότητα…

Υ&Τ setlist
“Black Tiger” 
“Hard Times”
“Dirty Girl”
“Rock & Roll's Gonna Save the World”
“Mean Streak” 
"Rhythm or Not".
“Midnight in Tokyo”
“Shine On”
“Blind Patriot”
“Winds of Change”
“Don’t Bring me Down”
“I ‘ll Cry for You”
“I’ m Coming Home”
“Summertime Girls”
“25 Hours,
“Hurricane”
“Eyes of the Stranger”
“I Believe in You”
 “Squeeze”
“Forever”
“Rescue me”

Φώτης Μελέτης 

photos: Σοφία Μπαλή

REDLINE: “Vice”

Ένα πετυχημένο μίγμα hard rock και κλασσικού heavy metal παίζουν οι Redline από το Birmingham.

Το συγκρότημα είναι ο ορισμός του αγνού, λιτού και περήφανου μεταλλικού ροκ. Σίγουρα λατρεύουν τους Saxon, Dio, Judas Priest αλλά και τις μελωδίες των Magnum και αυτό φαίνεται έντονα σε όλες τις συνθέσεις αφού έχουν άρωμα από metal και το hard rock των ‘80. Ταχείς ρυθμοί, ερμηνείες δυνατές και heavy, καλοπαιγμένες κιθάρες και μελωδικά ρεφρέν από το δοξασμένο παρελθόν.
Το “Vice” ηχογραφήθηκε στα Mad Hat Studios (Magnum, Diamond Head, Marshall Law) αλλά και στο The Old Smithy Studios (Trapeze, Judas Priest) και το τονίζω διότι η παραγωγή είναι άψογη.
Τραγούδια που ξεχώρισα είναι το “The Edge Of Falling” με το φοβερό melodic ρεφρέν, το βαρύ “King Of The Mountain” και το power, “Black Sky”.
Συμμετέχουν επίσης ως σπέσιαλ καλεσμένοι οι Jimmy Lea (Slade) και ο Pete Lakin (Double Cross/ Fatemaker) οι οποίοι συνεισφέρουν δημιουργικά και “χρωματίζουν” την όμορφη μπαλάντα “Cold Silence”. Το συγκρότημα αποτελούν οι Kez Taylor (vocals), Ade Yeomans (lead guitar), Mark Biddiscombe (drums), Steve Hill (bass) και Steve Petty (rhythm guitar).

Φώτης Μελέτης

LIV KRISTINE: "Libertine"

Aν διαβάζεις αυτό το άρθρο επειδή είσαι φίλος των Theatre Of Tragedy και περίεργος για το τι κάνει σήμερα η πρώην τραγουδίστρια τους, ξεκίνα να διαβάζεις κάτι άλλο.

Αν πάλι βρίσκεσαι εδώ επειδή γουστάρεις την Leave's Eyes περίοδό της πράξε το ίδιο με τους προηγούμενους. Το ίδιο και όσοι τη λατρέψατε από τις συνεργασίες της με τους Atrocity και Cradle Of Filth.

Όσοι μείνατε (δε βλέπω και πολλούς) εκτιμώ ότι ανήκετε, όπως κι εγώ άλλωστε, στη μερίδα των μουσικόφιλων που λατρεύουν τόσο την φωνή της Liv, που αφήνουν τις συνθέσεις σε δεύτερη μοίρα.

Στο “Libertine” θα έρθετε αντιμέτωποι με έναν μεγάλο εχθρό του ακροατή, την πλήξη. Αν το album ήταν φαγητό σίγουρα θα ήταν frozen yogurt κι αυτό επειδή είναι εξίσου δήθεν, υπερβολικά “ελαφρύ” και σε αφήνει με την ίδια αίσθηση μουσικής πείνας. Ανέμπνευστες συνθέσεις ποτισμένες στην pop αισθητική δεν αφήνουν περιθώρια για αμφισβήτηση πως η 4η solo δουλειά της συμπαθέστατης Liv απευθύνεται σε εντελώς διαφορετικό και ευρύτερο κοινό από αυτό που μας είχε συνηθίσει τόσα χρόνια.

Τι κι αν η φωνή της παραμένει αναλλοίωτη παρά το πέρασμα των χρόνων από τα μέσα της δεκαετίας του 90 που ξεκίνησε να τραγουδά στη Νορβηγία, το album είναι αδιάφορο και πληκτικό. Η συνεργασία με τον νικητή του Γερμανικού pop idol στο “Vanilla Skin Delight” ίσως σε αρκετούς να κάνει απαραίτητη την προμήθεια κορτιζόνης ή άλλων αντιαλλεργικών σκευασμάτων.

Ευχάριστη παραφωνία αποτελεί το κομμάτι “Silence” το οποίο είναι με διαφορά το καλύτερό της από το “Libertine” που κυκλοφορεί από την Napalm Records. Από τα υπόλοιπα, κάποια δείχνουν να υπάρχουν ως fillers αφού δε μπόρεσα να δικαιολογήσω διαφορετικά την ύπαρξή τους.

Υπάρχει και μια διασκευή στο “The Man With The Wild In His Eyes” της Kate Bush το οποίο δε σώζει την κατάσταση ούτε για πλάκα. Στην παραγωγή το έτερον ήμισυ της, ο Alex Krull, ενώ οι μουσικοί που συμμετέχουν απαρτίζουν (όπως ήταν και αναμενόμενο) σχεδόν αυτούσιους τους Atrocity.

Αυτό που σίγουρα κατάφερε η Νορβηγίδα με την μαγευτική φωνή είναι να θέσει σοβαρή υποψηφιότητα για το album απογοήτευση του 2012. Ας ελπίσουμε πως ήταν ένα στραβοπάτημα και πως θα επανέλθει σύντομα με μια πιο ουσιαστική δουλειά.

Γιάννης Φράγκος

NASTY IDOLS: “Kalifornia”

Οι Σουηδοί Νasty Idols έχουν μακρά πορεία στο ενεργητικό τους που ξεκινά περίπου το 1987, ενώ δισκογραφικά κάνουν το ντεμπούτο τους δύο χρόνια αργότερα με το εξαιρετικό “Gigolo's On Parole”.

Ακολουθούν άλλα δύο αξιόλογα άλμπουμ, έπειτα διαλύονται αλλά ύστερα επανέρχονται δισκογραφικά το 2002 με ένα “ξεχασμένο” δίσκο. Το 2006 κάνουν το reunion στο τότε Sweden Rock Festival ενώ στη συνέχεια κυκλοφορούν πριν από τρία χρόνια το “Boys Town”. Οι Νasty Idols θεωρούνται μικροί θρύλοι της glam/sleaze  κοινότητας και με σαφείς επιρροές από Hanoi Rocks, Motley Crue, Kiss και Sweet.
H παρέα των Andy Pierce (φωνητικά) και Dick Qwarfort (μπάσο) που είναι και τα ιδρυτικά μέλη του γκρουπ αλλά και με την σημαντική συμβολή των Peter Espinoza (κιθάρα) και Rikki Dah (drums) αποδεικνύουν ότι συγκροτήματα όπως οι Hardcore Superstar, Crashdiet, Reckless Love οφείλουν αρκετά στην εκρηκτικότητα, τον τσαμπουκά και την party/sex διάθεση τους. Τα τραγούδια του “Kalifornia” δεν περιέχουν εκπλήξεις και αιφνιδιασμούς αλλά μία δυνατή δόση από μπαρουτοκαπνισμένο sleaze και glam rock που ενθουσιάζουν τους οπαδούς του είδους.
Η κιθάρα του Peter Espinoza προσδίδει αρκετό δυναμισμό και δημιουργεί αρκετές metal καταστάσεις στις συνθέσεις ενώ η αγριάδα στις ερμηνείες του Andy Pierce κάνει το “Kalifornia” ακόμη πιο συναρπαστικό σε σημεία να θυμίζει λίγο και από Guns N' Roses.
Οι Νasty Idols με τραγούδια όπως τα “1969 (THIS AIN’T THE SUMMER OF LOVE)”, “NIGHT BY NIGHT”, “ROADTRIP” και “NIGHTSTALKIN” κερδίζουν τον σεβασμό και την εκτίμησή μας για άλλη μία φορά.

Φώτης Μελέτης

LYNYRD SKYNYRD: “Last Of A Dyin' Breed”

Ακόμη θυμάμαι τον ενθουσιασμό της προσμονής, τις ουρανόμηκες ιαχές αποθέωσης του  κόσμου στις 18 Ιουνίου, όταν για πρώτη φορά οι Lynyrd Skynyrd πάτησαν το πόδι τους στην σκηνή του γηπέδου Baseball στο  Ελληνικό.

Έτσι και ο νέος τους δίσκος -13ος στη σειρά- παρουσιάζει την μπάντα να ισορροπεί σε παρελθόν και παρόν με πολύ θετικές αντιδράσεις. Άλλωστε, και η τελευταία προσπάθεια τους "God and Guns" (2009) είχε αφήσει περιθώρια για μεγάλες προσδοκίες. Για περισσότερα από 25 χρόνια τώρα, οι Rossington και Johnny Van Zant (οι μπροστάρηδες της μπάντας πλέον) τιμούν επάξια τη μουσική παρακαταθήκη των αδικοχαμένων Ronnie Van Zant, Allen Collins, Bob Burns και παραμένουν "ζωντανοί" με πολύ ενθουσιασμό και αξιοπρέπεια.
Με το άνοιγμα της κιθάρας από τον Rossington, ο Van Zant αρχίζει το άλμπουμ με στίχο αφιερωμένο στον αδικοχαμένο αδελφό του: – "Learned from the best , he taught me well" — πριν να συνεισφέρει χορωδιακά και η μπάντα τραγουδώντας: "I hear that highway a-calling / Oh feel the breeze / An open highway’s all I’ll ever need / …Last of a dyin’ breed". Εξαίρετη σύνθεση για εναρκτήριο άσμα.
Το southern rock ύφος διαχέεται σε όλες τις συνθέσεις με μερικές μοντέρνες πινελιές, παραπέμποντας στους Nickelback. Κομβικό σημείο η αισθηματική μπαλάντα "Ready to Fly", που περιγράφει τη σχέση μίας μεγάλης σε ηλικία μητέρας με το γιο της, καθώς και η δυναμική σύνθεση "Mississippi Blood", όπου ο Van Zant εναλλάσσεται στα φωνητικά με τον φωνή-κιθάρα ιδρυτή των Blackfoot (και πλέον εδώ και μία δεκαεξαετία βετεράνο των Skynyrd) Rickey Medlocke με ένα φανταστικό αποτέλεσμα. 
Οι τεχνικές ικανότητες του Van Zant, των κιθαριστών Gary Rossington, Rickey Medlocke και Mark Matejka, του νεοφερμένου μπασίστα Johnny Colt, ενός καταπληκτικού ντράμερ, του  Michael Cartellone (πρώην  Damn Yankees) και του πληκτρά Peter Pisarcyzk είναι αδιαπραγμάτευτες. Το μόνο που απομένει πλέον, πέρα από την αγορά του δίσκου είναι να κάνουν πράξη την τελευταία κουβέντα τους: Greece, we’ll come back…
Νότης Γκιλλανίδης

O Dave Meniketti(Y&T) εξομολογείται στο Rockway.gr

Συνέντευξη στο Φώτη Μελέτη

Ένα συγκρότημα πραγματικός θρύλος για το αμερικανικό hard rock, οι σπουδαίοι Υ&Τ, επιτέλους έρχονται στη πατρίδα μας για ένα μοναδικό live show. H παρέα του δημιουργού του γκρουπ, κιθαρίστα, συνθέτη και τραγουδιστή Dave Meniketti, μέσω της συνέντευξης που παραχώρησε στο Rockway.gr, δηλώνει έτοιμη να μας χαρίσει σημαντικές στιγμές γνήσιου και αυθεντικού hard rock.

Καλησπέρα Dave, τι κάνεις αυτή την περίοδο;
Γεια σου Φώτη! Προσπαθούμε το καλύτερο για το γκρουπ και δίνουμε αρκετά live shows.
Υπάρχουν μήπως σχέδια και για καινούργιο άλμπουμ από του Υ&Τ;
Μόλις κυκλοφορήσαμε ένα  εξαιρετικό διπλό live cd και στις αρχές της επόμενης χρονιάς πιθανόν να  ξεκινήσουμε τις ηχογραφήσεις για νέο δίσκο αλλά τίποτα δεν είναι σίγουρο ακόμη.
Ποιο νομίζεις ότι είναι το σημαντικότερο άλμπουμ των Υ&Τ;
Μάλλον το “Black Tiger”, διότι έκανε μεγάλη αίσθηση και είχε μεγάλο αντίκτυπο τόσο στην χώρα μας όσο και στην Βρετανία και την υπόλοιπη Ευρώπη. Άλλωστε τα περισσότερα τραγούδια στo setlist μας προέρχονται από το συγκεκριμένο δίσκο.

Τι αναμνήσεις έχεις από την συνεργασία σου με τον Phil Kennemore (R.I.P. 2011);
Μεγάλος στιχουργός, και ένας πολύ καλός συνεργάτης. Μαζί γράψαμε τα περισσότερα από τα πιο δημοφιλή τραγούδια των Y&T στη μακρά σταδιοδρομία μας. Αυτός γνώριζε πολύ καλά εμένα και ήταν αρκετά εύκολο να κάνουμε τις ιδέες μας πραγματικότητα και  να φέρουμε το καλύτερο αποτέλεσμα. Μου λείπει ως  έτερος συνθέτης αλλά πολύ περισσότερο ως καλός φίλος.
Είναι προφανές ότι είσαι λάτρης των blues. Θα έλεγες ότι τα blues είναι η κύρια  επιρροή σου, ως μουσικός;
Ναι το παραδέχομαι ότι τα blues με έχουν επηρεάσει από νωρίς στην καριέρα μου τόσο σαν κιθαρίστα όσο και σαν τραγουδιστή και έχουν μεγάλη επίδραση σε εμένα. Λατρεύω τον τρόπο των blues διότι είναι πλούσιος σε πάθος και συναίσθημα και αυτό θέλω να περάσω και στο παίξιμο μου.

Ποιες είναι οι διαφορές των σημερινών συγκροτημάτων με τα μεγάλα hard rock groups της δεκαετίας του ’70 και ’80;
Μόνο λίγο στο ύφος αλλάζουν… τα υπόλοιπα είναι παρόμοια. Προσωπικά για έμενα δεν έχει σημασία, τι στυλ ροκ παίζουν ή όταν ξεκίνησαν την καριέρα τους πόσο  επιδέξιοι συνθέτες είναι. Μπορεί να είσαι ο πιο γρήγορος  κιθαρίστας ή να έχεις το πιο βαρύ ήχο ως συγκρότημα, αν όμως τα κομμάτια σου δεν μείνουν αξέχαστα τότε δεν θα έχεις μία μεγάλη πορεία. Πιστεύω ότι ειδικά στη δεκαετία του ’70 τα γκρουπ εκείνης της εποχής δεν είχαν την τάση να μιμούνται ή να αντιγράφουν άλλες μπάντες. Κάθε συγκρότημα τότε είχε το δικό του ήχο και διαφορετική συνθετική προσέγγιση. Πολύ περισσότερο που όλα ομογενοποιούνται τα τελευταία 30 χρόνια.
Νομίζεις ότι είστε ένας καλύτερος τραγουδιστής ή κιθαρίστας;
Όταν ξεκίνησα ήμουν μόνο κιθαρίστας αλλά έγινα καλός τραγουδιστής στα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν η φωνή μου άρχιζε να ωριμάζει. Απλά είμαι ευτυχής που μπορώ να κάνω τόσο καλά και τα δύο πράματα δηλαδή και να τραγουδάω και να παίζω ένα κιθαριστικό σόλο και παράλληλα να κάνω μία απαιτητική και δύσκολη δουλειά που τελικώς με ικανοποιεί.

Ο hard rock ήχος έχει καλύτερη ανταπόκριση στο ευρωπαϊκό ή το αμερικάνικο κοινό και γιατί;
Σε γενικές γραμμές, πιστεύω ότι το κοινό και των δύο ηπείρων αγαπούν εξίσου το κλασσικό ροκ. Ωστόσο, πιστεύω ότι τα ευρωπαϊκά ακροατήρια έχουν την τάση να είναι λίγο πιο εξειδικευμένα. Αν και είναι δύσκολο να είσαι απόλυτος για ένα τέτοιο θέμα, μου αρέσει σίγουρα η προσοχή για την λεπτομέρεια που δείχνουν τα  ευρωπαϊκά ακροατήρια, όσον αφορά την επικέντρωση που έχουν στις ζωντανές δεξιότητές μας. Επίσης δεν συζητούν τόσο πολύ, όσο γίνεται κατά τη διάρκεια παραστάσεων στις ΗΠΑ. Ο καθένας φαίνεται να έχει εστιασμένη στην απόδοση του γκρουπ και λιγότερο στη party πλευρά ενώ το show συνεχίζεται.
Έχεις κάποια επαφή με παλιά μέλη των Υ&Τ;
Ναι έχω με κάποιους αλλά δεν μιλάμε πολύ συχνά αλλά παραμένουμε φίλοι.
Προβλέπεται να κυκλοφορήσεις σόλο δίσκο;
Δεν έχω κανένα πλάνο να κυκλοφορήσω σόλο άλμπουμ για τα επόμενα δύο χρόνια όπως προβλέπεται στο πρόγραμμα μου.

Σε λίγες μέρες (σ.σ. 15 Σεπτεμβρίου) θα παίξετε για πρώτη φορά live στην Ελλάδα. Τι να περιμένουμε;
Ένα μεγάλο live show! Αυτό είναι  ότι πιο φημισμένο παίζουμε δίνοντας τον καλύτερο μας εαυτό όπως κάνουμε σε κάθε συναυλία. Θα παίξουμε ένα δυνατό μείγμα από πολλά αγαπημένα κομμάτια της καριέρα μας, με μερικά τραγούδια από το τελευταίο studio δίσκο μας (σ.σ. Facemelter) επειδή έχουμε το χρόνο να το κάνουμε από τη στιγμή που παίζουμε συνήθως για 2 ώρες και περισσότερες κάθε νύχτα.
Ευχαριστώ Dave για τη συνέντευξη! Υπάρχει κάποιο μήνυμα που θα ήθελες να στείλεις στους οπαδούς των Y&T στην Ελλάδα;
Το συγκρότημα και εγώ είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι που επιτέλους παίζουμε στην Ελλάδα και περιμένω να είναι μια παράσταση για να την θυμάστε. Αν έχετε τη δυνατότητα ελάτε στη συναυλία μας και είμαι βέβαιος ότι δεν θα φύγετε απογοητευμένοι!

FLY BY WIRE: “X-isosi”

5

Ήθελα τόσο πολύ να κράξω. Αλλά σύντομα, μου κόπηκε! Αλλά προειδοποιώ, εσύ, που πιστεύεις ότι η ελληνική γλώσσα δεν ταιριάζει στις δυτικές μουσικές, σταμάτα τώρα να διαβάζεις, διότι σίγουρα δε θα σε ενδιαφέρει αυτή η κριτική.

Οι Fly By Wire είναι σαν να λέμε οι Έλληνες Limp Bizkit, nu-metal όπως το καθιέρωσε το MTV, να μπλέκει μεταλλικά ξεσπάσματα με ρίμες και scratch. Κάποιες στιγμές νοσταλγώ ακούγοντας τις δυνατές στιγμές των παλιών καλών TXC, που ακόμα και οι μεταλλάδες αγαπήσανε.

Όμορφοι ρυθμοί, ωραία samples και σκρατσαρίσματα από τον Dj Technician, το ραπάρισμα, αν και μου ακούγεται λίγο αμερικάνικο, είναι εντός κλίματος και οι υπόλοιποι μουσικοί πλαισιώνουν  κατάλληλα τους στίχους και φέρνουν ένα αποτέλεσμα, που θα χαροποιήσει τους λάτρεις του hip-hop. Οι στίχοι είναι απλοί, μα καθόλου ενοχλητικοί, όπως συνήθως είναι σε τέτοιες προσπάθειες.

Η παραγωγή είναι πεντακάθαρη, αφού έχει δουλευτεί αρκετά σε διάφορα studios, μέσα στα οποία περιλαμβάνεται και το Sierra και το δισκάκι ξεκουράζεται μέσα σε ένα ελκυστικό digipak, κάνοντας παρέα σε ένα 6-σέλιδο booklet.

Προσεγμένη δουλειά που οφείλουν να ακούσουν όσοι αντέχουν τα Hip-hop στοιχεία και την ελληνική γλώσσα να τραγουδιέται.

Δημήτρης Μαρσέλος

Y&T: “Earthshaker”

Οι Y&T δεν είναι μία τυχαία μπάντα αφού όσοι ασχολούνται επιμελώς με τον hard rock ήχο θα έχουν διαπιστώσει ότι η παρέα του  Dave Meniketti εδώ και τέσσερις δεκαετίες αποδίδει με αφοσίωση και με δυναμισμό τον ήχο που έχουν λατρέψει γενιές και γενιές.

Μπορεί να μην έκαναν την τεράστια εμπορική επιτυχία, όμως μας χάρισαν εκπληκτικά τραγούδια. Ειδικά τα πρώτα τους άλμπουμ είναι κλασικά και ίσως το κορυφαίο τους να είναι το "Earthshaker".

Πολλοί μυημένοι του είδους θεωρούν πως το “Earthshaker” είναι ο θεμέλιος λίθος του hard rock. Βαριά κουβέντα αλλά δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα μιας και το πάθος, η ένταση και η τεχνική του δίσκου αποτελεί σεμινάριο αληθινού σκληρού αμερικάνικου ροκ.

Οι Υ&Τ το ξεκινούσαν τότε τη δεκαετία του '80 με ένα φανταστικό δίσκο με τραγούδια σκέτους δυναμίτες όπως τα  “Hungry for Rock”, “Dirty Girl”, “Hurricane” και τα εκπληκτικά σε πάθος και ερμηνεία "Rescue Me" και "Believe in You". Το κουαρτέτο από τον Σαν Φραντζίσκο με το "Earthshaker" κατάφερε να δώσει στους φίλους του σκληρού ροκ μοναδική κατάθεση ψυχής με την συνοδεία και το ταλέντο εξαίρετων μουσικών. Φυσικά ξεχωρίζει η ηγετική φιγούρα του κιθαρίστα, συνθέτη και τραγουδιστή Dave Meniketti, ο οποίος γνωρίζει με μοναδικό τρόπο να  ξεσπάει και να δημιουργεί ένα ατελείωτο rock οργασμό!


Τracklist
01."Hungry for Rock"
02."Dirty Girl"
03."Shake it Loose"
04."Squeeze"
05."Rescue Me"
06."Young and Tough"
07."Hurricane"
08."Let Me Go"
09."Knock You Out"
10."I Believe in You"

ΜΕΛΗ
Dave Meniketti – vocals, guitar
Joey Alves – guitar, vocals
Phil Kennemore – bass, vocals
Leonard Haze – drums, vocals

Φώτης Μελέτης

LOVERBOY: “Rock 'N' Roll Revival”

Από τις πιο ευχάριστες στιγμές της φετινής  καλοκαιρινής "καυτής" περιόδου, όπου κυριαρχούν στη χώρα μας τα νέα οικονομικά μέτρα, η αύξηση ορίων εργασιακής ηλικίας και άλλες  δυσάρεστες ειδήσεις, είναι η επιστροφή των  Καναδών μελωδικών ρόκερ LOVERBOY που αναγεννιούνται με το εύστοχο και συμβολικό "Rock 'N' Roll Revival".

Ο τραγουδιστής Mike Reno και ο κιθαρίστας Paul Dean, με τη βοήθεια του θρύλικού παραγωγού Bob Rock, κυκλοφορούν επιτέλους μετά από χρόνια απουσίας καινούργιο album. Bέβαια από τις 12 συνθέσεις του "Rock 'N' Roll Revival" μόνο οι τρεις είναι "φρέσκες" (το ομότιτλο, το "No Tomorrow" και το "Heartbreaker") ενώ  τα υπόλοιπα είναι επανηχογραφήσεις παλιότερων τους  επιτυχιών που αγάπησαν εκατομμύρια οπαδοί τους. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα, αξίζει ουσιαστικά  αυτή η best of επανακυκλοφορία;
Αρχίζοντας από τις 3 νέες συνθέσεις με τον κλασικό Loverboy ήχο, η γνωμάτευση από το πρώτο άκουσμα, είναι πως αξίζει καθώς πρόκειται για εξαίρετο δείγμα ζωντανού, κλασικού μελωδικού hard rock. Το ομώνυμο, "Rock 'N' Roll Revival",  έχει τα '80s κλασικά Loverboy πλήκτρα και τις μελωδικές γραμμές που τους έκαναν διάσημους ενώ το "No Tomorrow" είναι μία AOR μπαλάντα, όπου ο Μ. Reno λάμπει φωνητικά ενώ  η κιθάρα του Paul Dean μελωδικά δίνει τον τόνο που πρέπει. Αγαπημένο  κομμάτι του δίσκου είναι το "Heartbreaker" αφού είναι περισσότερο ‘90s μελωδικός ήχος, με ωραιότατο refrain και πλούσια χορωδιακά φωνητικά. 
Όσο για τα παλαιά  λατρεμένα  hits; Τεχνολογικά επεξεργασμένα με πλουσιότερα τα δεύτερα φωνητικά, αρκετές νέες ιδέες στην επεξεργασία όλων των οργάνων με κάποια έξτρα σόλο όπου παρουσιάζουν τους Loverboy και τον ήχο τους στο 2012. Δε ξεχνώ βέβαια με αυτή την κυκλοφορία τις αυθεντικές εκτελέσεις, αλλά σίγουρα θα  την προσθέσω με την ίδια ανυπομονησία στη δισκοθήκη μου, όπως στα 1980 όταν αγόρασα το ομώνυμο τους και αισθάνθηκα μουσική επιφοίτηση. Εξαίσια δουλειά!

Νότης Γκιλλανίδης

STEVE VAI: “The Story of Light”

Η μουσική ιδιοφυία του σπουδαίου κιθαρίστα, συνθέτη και παραγωγού Steve Vai είναι σίγουρα μία από τις πιο ενδιαφέροντες και πιο δημιουργικές.

Τόσο οι συνεργασίες όσο  και οι συμμετοχές του με διάφορα σχήματα ιδιαίτερα τη δεκαετία του ‘80  έχουν αφήσει έντονα τα σημάδια του (Public Image Ltd., Alcatrazz, David Lee Roth και φυσικά  Whitesnake) ενώ έχει βραβευτεί με  τρία Grammy Awards και έχουν πουλήσει οι σόλο δίσκοι του πάνω από 15 εκατομμύρια αντίτυπα.
Πιστεύω όμως εκείνη η συνεργασία που του έδωσε τα απαραίτητα φώτα για να γίνει μεγάλος μουσικός ήταν παρέα που έκανε πριν από καμιά τριανταριά χρόνια και βάλε, με τον άλλο μεγάλο μουσικό και δάσκαλο, Franκ Zappa με τον οποίο συνεργάστηκαν άψογα  και ήταν η αιτία να ανοίξουν οι ορίζοντες του και να τον βοηθήσουν να φτάσει πολύ ψηλά και να θεωρείται τα τελευταία χρόνια ο κορυφαίος κιθαρίστας στον χώρο του.
Το νέο στούντιο άλμπουμ του ονομάζεται “The Story of Light” και περιλαμβάνει αρκετά instrumental κομμάτια στο ύφος που έχουμε γνωρίσει τον Steve Vai με την κιθάρα του να δημιουργεί ένα φοβερό πανδαιμόνιο ήχων, σόλων και άρτιων τεχνικών αριστοτεχνικά παιγμένων ριφ και μελωδιών.
Ειδικά τα τραγούδια "Gravity Storm" (κινείται σε Hendrix ρυθμούς), το σαγηνευτικό ομότιτλο κομμάτι, τα υπέροχα και μελωδικά "Velorum" και "The Moon and I" αλλά και το επιβλητικό “Weeping China Doll” σε “φτιάχνουν” για να απολαύσεις  τις μεγαλοφυείς κιθαριστικές και συνθετικές εξάρσεις του Steve Vai.
Το κομμάτι  όμως που ξεχωρίζει και σου σαρώνει το μυαλό είναι το απίστευτο “Book Of The Seven Seals”, στο οποίο υπάρχουν εκπληκτικά χορωδιακά φωνητικά, συνδυασμένα με swing, gospel, heavy rock, και blues ρυθμούς. 
Ιδιαίτερη αναφορά οφείλουμε να κάνουμε στις δύο συμμετοχές τραγουδιστών όπως στο λυρικό "No More Amsterdam" όπου ο Vai κάνει φωνητικό ντουέτο με την Aimee Mann, και στο δυναμικό "John the Revelator" που τραγουδά ο εξαίρετος Beverly McClella και αποτελεί  διασκευή σε κομμάτι του Blind Willie Johnson.
Στην ιαπωνική έκδοσή του ο δίσκος περιλαμβάνει το τραγούδι "People of the World” και οι πιστοί οπαδοί την εξάχορδης(ή και επτάχορδης πλέον) θεάς οφείλουν να τιμήσουν και να ακούσουν ένα χαρισματικό και προοδευτικό στην κυριολεξία μουσικό.

Φώτης Μελέτης

RICHIE SAMBORA: “Aftermath of The Lowdown”

Αν δεν υπήρχε στους Bon Jovi ο κιθαρίστας RICHIE SAMBORA ίσως  το μεγάλο αυτό συγκρότημα να μην είχε την τεράστια επιτυχία που γνώρισε αλλά και γνωρίζει ακόμη και σήμερα.

Μεγάλη κουβέντα θα μου πείτε αλλά αν ρωτήσετε τους  φανατικούς οπαδούς των Bon Jovi θα σας εξομολογηθούν ότι λατρεύουν εξίσου τον σπουδαίο frontman με τον RICHIE SAMBORA μιας και με  το εμπνευσμένο  κιθαριστικό  παίξιμο του, τις εξαιρετικές συνθετικές του δυνατότητες αλλά ακόμη και η φωνή του έχουν ταυτιστεί με την μεγάλη πορεία και ιστορία του δημοφιλούς συγκροτήματος.

Το τρίτο σόλο album του RICHIE SAMBORA που  τιτλοφορείται "Aftermath Of The Lowdown" είναι γεγονός ύστερα από αρκετά χρόνια και ήρθε σε μία περίοδο που ο ίδιος δείχνει να έχει ξεπεράσει κάποια σοβαρά προβλήματα υγείας που είχε κυρίως την περασμένη χρονιά. Αυτό που χαρακτηρίζει το δίσκο είναι ότι προσπαθεί να ακουστεί σύγχρονο, ευαίσθητο και φρέσκο και να μην ακολουθεί το παλιό κλασσικό melodic και blues rock που έπαιζε στα προηγούμενα σόλα album που είχε κυκλοφορήσει. Μάλιστα ξαφνιάζει σε μερικά τραγούδια μιας και υπάρχουν συνθετικές αναφορές στους Foo Fighters  ειδικά στο τραγούδι “Now days” αλλά και στους Coldplay με το υπέροχο “Every Road Leads Home to You”. Εννοείται ότι δεν λείπουν οι κλασσικές southern rock αναφορές όπως στα “Takin A Chance on The Wind”, “Backseat Driver” και το δυναμικό “Burn the Candle Down” που αντιγράφει πετυχημένα τον J.Hendrix.

Όμως το στοιχείο που κυριαρχεί στο "Aftermath Of The Lowdown" είναι οι λυρικές, οι εσωστρεφείς και άκρως συναισθηματικές μπαλάντες,  οι οποίες κάποιες θυμίζουν έντονα τους Βon Jovi  ειδικά στα τραγούδια “Weathering The Storm”, “Seven Years Gone” και “World” αν και το “Forgiveness Street” κερδίζει με διαφορά της καλύτερης στιγμής του album. Εκεί που ο RICHIE SAMBORA δείχνει να ξεσπάει και να το απολαμβάνει είναι με τo εκπληκτικό “Learning How to Fly (Broken Wing)” αφού  δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσει ότι το μελωδικό ροκ είναι στο dna του.

Το "Aftermath Of The Lowdown" συνοπτικά αναδεικνύει για άλλη μια φορά το μοναδικό και χαρισματικό ταλέντο ενός μουσικού που ευτύχησε να ζήσει μεγάλες εμπορικές επιτυχίες και παράλληλα να αλλοιωθεί ελάχιστα από την δόξα που γνώρισε. Φαίνεται ότι δίσκοι σαν και αυτόν καταφέρνουν να τον ισορροπούν και να τον προσγειώνουν από το καλάμι του rock star αλλά και να προσφέρει σε εμάς 13 πανέμορφα τραγούδια στα οποία βοήθησε σημαντικά και η άριστη παραγωγή του Luke Ebbin.

Φώτης Μελέτης

THERION - Ανακοίνωση για την περιοδεια. Θα ειναι η τελευταία τους;

Mετά από 25 χρόνια περιπετειώδους και συγκλονιστικής πορείας οι Therion … μπαίνουν στον πάγο.

Αυτή θα είναι και η  τ ε λ ε τ α ί α τους περιοδεία καθώς θα ακολουθήσει μια μεγάλη περίοδος σιωπής.
Το Θηρίον βρυχάται !!!!!!!!! Αλλά δεν είναι δα και το τέλος του κόσμου...

ΤΗΕRION
Flowers of Evil -- 25th anniversary tour 

Σπεύσατε να αγοράσετε τα εισιτήριά σας για τις συναυλίες των THERION σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη τον Οκτώβριο, καθώς σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση του συγκροτήματος,η περιοδεία αυτή θα είναι η τελευταία των THERION για πολλά χρόνια!!!
ΚΑΝΕΙΣ δεν πρέπει να χάσει αυτές τις συναυλίες, που θα γίνουν γρήγορα sold out!  

ΣΑΒΒΑΤΟ 20 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ - PRINCIPAL CLUB THEATER - ΜΥΛΟΣ (Αν. Γεωργίου 56), ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

ΚΥΡΙΑΚΗ 21 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ - GAGARIN 205, ΑΘΗΝΑ

Μαζί τους οι Elyose και οι Αntalgia

Μετά από 25 χρόνια πορείας, το συγκρότημα των Therion έχει αποφασίσει να βάλει πλώρη για ένα νέο ταξίδι.  Το βασικό ιδρυτικό μέλος των Therion, ο Christofer Johnson ανακοίνωσε ότι δεν θα υπάρξουν τακτικές κυκλοφορίες άλμπουμ και περιοδείες για αρκετά χρόνια. Το συγκρότημα θα εμφανίζεται σε φεστιβάλ ανά διαστήματα, αλλά πέρα από αυτές τις εμφανίσεις, θα επικεντρωθούν σε διαφορετικές δραστηριότητες.
Η πρώτη δραστηριότητα είναι ένα καλλιτεχνικό έργο για τον εορτασμό της 25ης επετείου του συγκροτήματος και περιλαμβάνει την κυκλοφορία ενός CD με τίτλο "Les Fleurs Du Mal", το οποίο θα πωλείται στις συναυλίες της Flowers of Evil περιοδείας του συγκροτήματος στην Ευρώπη. Το άλμπουμ θα διατεθεί ύστερα σε καταστήματα πώλησης δίσκων. Αυτήν την στιγμή, κανείς δεν γνωρίζει το περιεχόμενο του άλμπουμ καθώς, μέχρι την πρώτη συναυλία, δεν θα σταλούν προωθητικά αντίτυπα στα μέσα ενημέρωσης.
Σε κάθε συναυλία της Flowers of Evil περιοδείας, ο Christofer Johnsson έχει ανακοινώσει ότι θα φωτογραφίζεται με τους φανς, και θα περνά αρκετό χρόνο γνωρίζοντάς τους, γράφοντας αφιερώσεις σε CD's, και μιλώντας με τους παρεβρισκόμενους στις συναυλίες του.
Μόλις ολοκληρωθεί αυτό το πρότζεκτ το συγκρότημα θα δουλέψει πάνω σε μία rock όπερα, ένα τεράστιο έργο που θα χρειαστεί πολλά χρόνια ώσπου να ολοκληρωθεί.
Θα ακολουθήσει νέα ενημέρωση μόλις τα πρότζεκτ προχωρήσουν.

Aκολουθεί το Δελτίο Τύπου των συναυλιών

THERION LIVE ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑστα πλαίσια της "THERION 25th anniversary tour"

ΤΟ ΘΗΡΙΟ ΒΡΥΧΑΤΑΙ ΑΚΟΜΑ !!!! 

ΣΑΒΒΑΤΟ 20 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ - PRINCIPAL CLUB THEATER - ΜΥΛΟΣ (Αν. Γεωργίου 56), ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

ΚΥΡΙΑΚΗ 21 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ - GAGARIN 205, ΑΘΗΝΑ
Μαζί τους οι Elyose και οι Αntalgia  

Το 1987 γεννήθηκε στη Σουηδία ένα Mega-Therion και ο βρυχηθμός του ακούστηκε στα πέρατα της Γης!
Μετά από 25 χρόνια θηριωδιών και ταξιδιών από την Lemuria εώς τον Sirius B οι Therion πραγματοποιούν μία Μega-Eυρωπαϊκή περιοδεία για να γιορτάσουν τα 25 χρόνια της ύπαρξής τους!!!
Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείψει η Ελλάδα από το πρόγραμμά τους, ειδικά μετά το θριαμβευτικό sold out της τελευταίας τους εμφάνισης.
Άλλωστε δεν είναι τυχαίο πως η λέξη "therion" προέρχεται από την Ελληνική λέξη θηρίον!!!

Τιμές Εισιτηρίων:
Θεσσαλονίκη: 25 ευρώ (προπώληση) - 28 ευρώ (ταμείο)
Αθήνα: 28 ευρώ
H προπώληση των εισιτηρίων ξεκίνησε ήδη.

Σημεία προπώλησης

TICKET HOUSE | MUSICLAND | ALLOU! FUN PARK | STER CINEMAS ESCAPE (IΛΙΟΝ) | www.123tickets.gr 

www.spicyentertainment.gr
Επικοινωνία με media: promo@thespicyeffect.com  
Presented by Spicy Entertainment 

Ακολουθούν βιογραφίες των συγκροτημάτων 

ΤΗΕRION

Η μπάντα σχηματίστηκε από τον Christofer Johnsson το 1987 και ξεκίνησε να ηχογραφεί αρκετά demos καθώς και το MLP "Time Shall Tell".
Το ντεμπούτο ολοκληρωμένο άλμπουμ των THERION, με τίτλο "Of Darkness…" κυκλοφόρησε το 1991 και έφερε στην μπάντα τις πρώτες επιτυχίες.
Έχοντας αρχίσει ως ένα Death Metal συγκρότημα που φιλοδοξούσε να πειραματιστεί και να επεκτείνει τον ήχο του, οι THERION ανέπτυξαν το στυλ τους και κυκλοφόρησαν αρκετά πρωτοποριακά άλμπουμ μεταξύ των ετών 1991 και 1996.
Μετά από κάποιες αλλαγές στην σύνθεση της μπάντας – με τον Christofer να παραμένει το μόνο ιδρυτικό μέλος – οι THERION κυκλοφόρησαν το "Theli" το 1996, το οποίο θεωρείται ως το breakthrough άλμπουμ τους. Εκείνη την περίοδο οι THERION ήταν έτοιμοι να περιορίσουν τα Death Metal στοιχεία τους και να δώσουν έμφαση σε μοντέρνους και εξωτικούς ήχους.
Το "Vovin", το άλμπουμ των THERION  που έχει πουλήσει τα περισσότερα αντίτυπα (πάνω από 125.000 κόπιες), κυκλοφόρησε το 1998, ενώ η επόμενη κυκλοφορία με τίτλο "Deggial" ανέδειξε σε μεγαλύτερο βαθμό το νέο στυλ της Συμφωνικής Μetal Όπερας του Christofer. Ένα χρόνο αργότερα οι THERION κυκλοφόρησαν το "Secret Of The Runes", το πρώτο θεματικό άλμπουμ της μπάντας με θέματα που επικεντρώνονταν σε Βόρειους Μύθους και τη Σκανδιναβική folk μουσική. Το 2002, οι THERION γιόρτασαν τα 15α γενέθλιά τους με την ηχογράφηση του live αλμπουμ τους "Live In Midgard" και αμέσως μετά ξεκίνησαν να γράφουν νέο υλικό το οποίο συμπεριέλαβαν στο διπλό άλμπουμ "Lemuria"/"Sirius B".
Τα επόμενα χρόνια οι THERION ήταν απασχολημένοι με την προετοιμασία του “Gothic Kabbalah” που κυκλοφόρησε το 2007 και το “Live Gothic” disc (2008) μαζί με την deluxe κλασική κυκλοφορία  “The Miskolc Experience” το 2009.
Η τελευταία κυκλοφορία “Sitra Ahra” (2010), ένα μαγικό συμφωνικό ταξίδι στα σκοτεινά μυστικιστικά μονοπάτια σημείωσε μεγάλη επιτυχία και θεωρείται κλασικό κομμάτι της δισκογραφίας των THERION.
Ήδη το συγκρότημα, ενόψει του εορτασμού για τα 25 χρόνια πορείας του, ετοιμάζει την επόμενη κυκλοφορία του η οποία θα είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ όμως προς το παρόν ο Christofer Johnsson παραμένει σιωπηλός σχετικά με την θεματολογία του άλμπουμ. Αναμένεται να κυκλοφορήσει πριν την έναρξη του “Therion 25th Anniversary Tour” (www.nuclearblast.de/therion).
“Θα είναι μια ηχογράφηση για την επέτειο των 25 ετών, αλλά δεν θα μοιάζει σε τίποτα με τα προηγούμενα άλμπουμ μας και θα είναι εντελώς διαφορετική από τις προηγούμενες που έχουμε εορτάσει …”
(Christofer Johnsson)

www.megatherion.com
www.facebook.com/therion

ΕLYOSE
 

Οι Γάλλοι στιχουργοί Justine Daaé και Ghislain Henry γνωρίστηκαν στις αρχές του 2009 στο Παρίσι όπου συγκρότησαν μια metal μπάντα, τους Εlyose. Ο ήχος τους είναι μοντέρνος, βασισμένος σε μια μίξη από electronic, techno, dance, indus, trance και classical στοιχεία φέρνοντας μια δυνατή νέα πνοή στο gothic  συμφωνικό μέταλ.
Το EP τους κέρδισε άμεσα τα θετικά σχόλια και το ενδιαφέρον του τύπου και των οπαδών του είδους παγκοσμίως. Με αφορμή την περιοδεία τους το 2010, οι Elyose, συσπείρωσαν γύρω τους ένα σημαντικό κλοιό από πιστούς οπαδούς.
Tον Ιούλιο του 2011 το συγκρότημα ηχογράφησε το ντεμπούτο άλμπουμ του "Théogyne" το οποίο χαρακτηρίζεται ως μέταλ με πολλές κλασικές ενορχηστρώσεις και ηλεκτρονικούς ήχους.
Το 2012 αναμένεται να κυκλοφορήσει το ντεμπούτο άλμπουμ τους, ενώ το συγκρότημα ετοιμάζεται να περιοδεύσει ξανά και να ετοιμάσει το δεύτερο άλμπουμ του.  

Δισκογραφία Elyose:
- 2009: "Théogyne" EP / autoproduction
- 2012: "Théogyne" Album / autoproduction – Promotionn by M & O OFFICE

 Line-up :
Justine Daaé: chant
Antoine Bouchet: guitare
Julien Portrat: guitare
Ghislain Henry: basse
Patrick Cazu: batterie 

http://www.myspace.com/ellyose
http://www.facebook.com/profile.php?id=100003215747939#!/pages/Elyose/137497369644417 

ANTALGIA
 

Oι Antalgia είναι ένα progressive symphonic metal συγκρότημα από την Lleida (Ισπανία) το οποίο σχηματίστηκε το 2008 ύστερα από τις μουσικές αναζητήσεις του Igna Jover (κιθαρίστα).
Αρχικά ξεκίνησαν ως metal cover band όμως το καλοκαίρι του 2009 ξεκίνησαν να γράφουν τα δικά τους κομμάτια με πολλαπλές επιρροές, από την ροκ ως την death μέταλ μουσική.
Το 2011 άρχισαν να ηχογραφούν το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο "Perception Of Reality" το οποίο αναμένεται να κυκλοφορήσει το καλοκαίρι του 2012.

- www.facebook.com/antalgia-
- http://www.antalgia.net/
- http://www.facebook.com/antalgia
- www.twitter.com/antalgia
- www.youtube.com/antalgiaofficial