Τι χρονιά και αυτή, για όλους όσους φοράνε σπιρούνια, καβαλώντας τα σιδερένια τους άλογα!
Βέβαια, εσείς που κοιμάστε αγκαλιά μέ κάποιο, από τα πολύ καλά και δυνατά τους, Best of, καλό θα ήταν να το αποχωριστείτε λιγάκι και μαζί με αυτό, και τις ενοχλητικές παρωπίδες. Αυτός ο δίσκος, δεν έχει κανένα “La Grange” και κανένα “Sharp Dressed Man”, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι είναι σκουπίδι.
Έτσι, λοιπόν, χωρίς να το παίζετε σκληροί οπαδοί τους και να θάψετε άνευ ακρόασης το “La Futura”, διαβάστε τι γράφω και δώστε του μια ευκαιρία, πίνοντας ένα καλό bourbon. Και λέω, bourbon γιατί είναι το κατεξοχήν ποτό που συνοδεύει μουσικές με έντονη μαύρη blues επιρροή.
Το album ξεκινάει μάγκικα, με ένα ρυθμό που μυρίζει άσχημα ZZ Top του παρελθόντος και απαιτεί να πληρωθεί για τις υπηρεσίες του αμέσως (“I gotsta get Paid”). Και ο διάδοχος του, “Chartreuse”, έχει τη σφραγίδα της γενειάδας σε όλο του το μήκος, αλλά δυστυχώς, έχω την εντύπωση πως το έχω ξανακούσει. Το ίδιο ισχύει και για το επόμενο “Consumption”, το οποίο με κάνει να πιστεύω ότι απο δω και πέρα το album, χάνει το παιχνίδι με τα εγκεφαλικά μου κύτταρα.
Ευτυχώς, με έντονη τη ρομαντική διάθεση, έρχεται μία πανέμορφη rock/blues μπαλλάντα, που με κάνει να αρπάξω το ταίρι μου και να χωρέψω αργά, ακόμα και αν οι στίχοι του “Over You”, μάλλον μιλάνε για χωρισμό. Με τις πρώτες μπλουζαριστές νότες του “Heartache in Blue”, οι Τεξανοί με κερδίζουν και πάλι, και αρχίζω να κουνιέμαι, ακούγοντας τη φυσαρμόνικα του Billy Gibbons. Ανεβάζοντας λίγο τους ρυθμούς, το “I don’t Wanna Lose, Lose You” έρχεται να σε κάνει να τραγουδήσεις μαζί του δυνατά, κατεβάζοντας με μανία ότι έχει απομείνει στο old fashioned ποτήρι σου.
Και χωρίς, να χάσεις χρόνο ξαναγέμισε το, ως απάνω αυτή τη φορά, γιατί θα το χρειαστείς! Το “Flyin High” είναι το hit του δίσκου και θα ακουστεί πολλές φορές στο μέλλον, ανεβάζοντας μας και εμάς στα ύψη του. Και να που δεν είναι το μοναδικό, αφού ένα ακόμα hit, που ακούει στο όνομα “It’s too easy, Mañana”, είναι μια ιδανική southern μπαλλάντα με την ατάκα του δίσκου “It’s too easy to feel good”.
Καλπάζοντας στην τελική ευθεία, ο ρυθμός επιταχύνεται με το “Big Shiny Nine”, που θα ικανοποιήσει και αυτό, εμάς τους ακόλουθους του ήχου ZZ Top και καθώς, κόβεται το νήμα του τερματισμού, το συγκρότημα ζητά το έλεος μας (“Have A Little Mercy”). Και εμείς, δεν έχουμε κανένα λόγο να μην το δώσουμε, ακόμα και αν πιστεύουμε ότι οι παλιοί καλοί ΖΖ έχουν πάψει να υφίστανται, το “La Futura” σε καμιά περίπτωση δεν είναι κακό.
Δε σε κάνει να βαριέσαι, ακόμα και αν δεν είναι αριστούργημα, περιέχει κομμάτια που στέκονται καλά, παρέα με τις παλιές τους κλασικές επιτυχίες.
Δημήτρης Μαρσέλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.