NICKELBACK: “The Best of Vol 1”

Ύστερα από την περιοδεία The Hits Tour, οι καναδοί Nickelback κυκλοφορούν την πρώτη επίσημη συλλογή τους, δύο χρόνια μετά το μέτριο “Here and Now”.

Το σχήμα, είτε το πιστεύετε, είτε όχι, μετράει πάνω από 15 χρόνια καριέρας και αποφάσισε να κλείσει έναν άκρως πετυχημένο κύκλο, με ένα best of, που περιλαμβάνει όλες τις μεγάλες επιτυχίες του καλύπτοντας το μεγαλύτερο μέρος της (μουσικής) ιστορίας τους.
Η συλλογή επικεντρώνεται και ασχολείται με την πορεία της μπάντας αφότου έγινε γνωστή και μετά, δηλαδή από το 2001 και μετά, προσπερνώντας τα “Curb” και “The State” album (1996 και 1998, αντίστοιχα), κάτι το οποίο, πέραν της εμπορικής χροιάς, είναι μάλλον ανόητο, καθώς ναι μεν οι εν λόγω δίσκοι δεν αποτελούν σημείο αναφοράς για την καριέρα των Nickelback, παρόλα αυτά θα μπορούσαν να εκπροσωπηθούν έστω από ένα κομμάτι ο καθένας.
Ξεκινώντας από το νοσταλγικό “Photograph” και περνώντας από επιτυχίες όπως “Burn I to the Ground”, “Too Bad”, “Rockstar”, “Someday”, “Never Again” και το πλέον κλασικό “How You Remind Me”, το album αποτελεί την τρανή απόδειξη του γιατί οι Nickelback έκαναν τόσο μεγάλη επιτυχία όλα αυτά τα χρόνια. Και ναι, μπορεί να αποτελούν ένα κακέκτυπο των Creed, ή να είναι οι Pearl Jam των φτωχών, αλλά στην τελική ποτέ δεν προσπάθησαν να πείσουν για το ποιόν τους. Επέλεξαν την εμπορική οδό και εκ του αποτελέσματος, μιας χαρά έκαναν.
19 συνθέσεις, εκ των οποίων τρεις είναι παρμένες από το “Silver Side Up” (2001), τρεις από το “The Long Road” (2003), έξι από το “All the Right Reasons” (2005), πέντε από το “Dark Horse” (2008) και δύο από το “Here and Now” (2011). Και αν εξαιρέσουμε την απουσία του “Flat on the Floor”, δε νομίζω πως υστερεί κάπου αλλού το tracklist, ενώ η ένταξη κομματιών όπως “Something In Your Mouth”, “Figured You Out”, “Feelin’ Way too Damn Good” και “Animals” δείχνει πως όποιος και εάν επέλεξε το περιεχόμενο της συλλογής, ήξερα καλά τη δουλειά του.
Εν κατακλείδι, το “The Best of Vol 1” αποτελεί μια πολύ καλή πρόταση για όσους έχουν ασχοληθεί επιφανειακά, ή μόνο μέσω ραδιοφώνου, με τους Nickelback, και δεν είχαν μπει στον κόπο να βάλουν κάποιο cd τους στη δισκοθήκη τους. Επίσης, σίγουρα θα εκτιμηθεί από νεότερες ηλικίες που δεν τους είχαν προλάβει στο μεγάλο “μπαμ” τους, αν και φαντάζομαι πως το ενδιαφέρον ενός τέτοιου κοινού θα είναι περιορισμένο πλέον. Από την άλλη, οι fan δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο να ασχοληθούν με αυτή τη συλλογή, καθώς δεν υπάρχει τίποτα καινούριο ή ακυκλοφόρητο για να τους προσεγγίσει.  

Στέφανος Στεφανόπουλος