να ξεκινήσει από τη σέντρα, να ντριπλάρει όλους τους αντιπάλους του και να
βάλει γκολ. Αν μπορεί κανείς να φανταστεί, να ορίσει το εξαίσιο στο ποδόσφαιρο,
θα ήταν αυτό. Αλλά δεν συμβαίνει ποτέ. Παραμένει όνειρο».
Τάδε έφη Πιερ Πάολο Παζολίνι, το ‘72. Ό,τι και να πεις για το μακαρίτη και μπορείς να πεις διάφορα,
το τόπι το λάτρευε. Δυστυχώς, δεν έζησε για να δει, εκείνο το καλοκαίρι, του ’86, το
όνειρο να γίνεται πραγματικότητα μπροστά στα μάτια εκατομμυρίων
ποδοσφαιρόφιλων. Ευτυχώς, ήμουν ένας απ΄αυτούς.
Μέχικο ’86, με τον Πίκε την πιπεριά για μασκότ. Η μητέρα όλων των Μουντιάλ για
μια ολόκληρη γενιά. Ένας μουντιαλικός τόπος προσκυνήματος, φορτωμένος με τους
μύθους του ’70, τους τελευταίους του Πελέ, που εκείνο το καλοκαίρι, τους
ξεφορτώθηκε. Γιατί μας έδωσε, σε όλους εμάς τους δεκαπέντε με δεκαοχτώ, τον
καλύτερο απ΄όλους, τον μύθο του ενός. Του ήρωα που νικάει απέναντι σε θεούς και
δαίμονες. Ενός παίχτη που ξεπερνάει κάθε Ρόϋ των Ρόβερς και κάθε Μπεν Λήπερ.
Όλα όμως ξεκίνησαν, όπως σε όλα τα καλά πράγματα, ανύποπτα...
31 Μαίου ’86. Οι γραπτές εξετάσεις της Πρώτης Λυκείου έχουν τελειώσει.
Στους μήνες που περασαν, η Λιβύη βομβαρδίστηκε, το Τσέρνομπιλ εξερράγη και μας γέμισε ραδιενέργεια, οι Σάξον
έκαναν την κοσμοϊστορική συναυλία στη Ριζούπολη. Οι επιτυχίες που ακούει όλο το
σχολείο είναι το Sledgehammer του Peter Gabriel, το Live To Tell της Madonna και το Addicted To Love του Robert
Palmer, με το βίντεο το γεμάτο βαμπ γκόμενες.
Το μυαλό μου, αφού τέλειωσα τα γραπτά, είναι σε πέντε διαφορετικές κατευθύνσεις. Την
καθεμία την λένε και μ΄ένα όνομα. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Το Μουντιάλ, κάνει πρεμιέρα στην κουζίνα μας. Η Βουλγαρία χαλάει τα σχέδια της Ιταλίας και ισοφαρίζει λίγο πριν
το τέλος με τον αχτένιστο Σιράκοφ το γκολ του βούδα σέντερ – φορ Αλτομπέλι,
σ΄ένα παιχνίδι ελαφρώς κοιμισμένο, που γίνεται κι αυτό κάτω από το φως του
ήλιου, όπως και όλα τα παιχνίδια αυτού του Μουντιάλ.
Οι ώρες μετάδοσης είναι μυστήριες αυτή τη φορά. Το τρίτο παιχνίδι κάθε μέρας αρχίζει στις 1 μετά τα μεσάνυχτα.
Ποιός θ΄αντέξει; Είμαι αποφασισμένος να τα δω όλα μέχρι να με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ της κουζίνας.
Δεύτερη μέρα, απόγευμα. Η μάχη Ισπανίας με Βραζιλία καθηλωτική. Η βολίδα του Μίτσελ πάει δοκάρι και σκάει μέσα
απ΄τη γραμμή, αλλά το κοράκι και οι επόπτες κάνουν την πάπια. Η Βραζιλία έχει
τους παιχταράδες του ’82 λίγο βαρύτερους, τον Καρέκα να λυσσάει μπροστά, τον
μαλλιά - μπαλαδόφατσα Καζαγκράντε δεύτερο φορ, τον – σαν έκτο μέλος των Τζάκσον
Φάϊβ- Μύλερ με το 7, τον καραφλοχαιτά Αλεμάο λίμπερο, τον Ζούνιορ με ασπρισμένα
τα μαλλιά, τον Μπράνκο πίσω (που θα πάρει την εκδίκησή του 8 χρόνια αργότερα),
τον (μετέπειτα αποτυχόντα βάζελο) Ζούλιο Σέζαρ και τον ακόμη αγέρωχο Σώκρατες
ηγέτη, που βάζει και το μοναδικό γκολ με κοντινή κεφαλιά.
Η Ρωσσία, με τα οκτώ – εννιά υπερηχητικά «Μινγκ» της Δυναμό Μόσχας στη σύνθεσή της, διαλύει την Ουγγαρία με
6-0. Έχω μείνει κάγκελο από το πόσες φάσεις και πόσοι συνδυασμοί βγαίνουνε.
«Καλά», πετάει ο πατέρας μου, «σιγά μη χτυπήσουνε οι Ούγγροι τον μεγάλο
πετερούλη». Ο κακόμοιρος Μάρτον Εστερχάζυ που παίζει στην ΑΕΚ, φτωχός συγγενής.
Εξαφανισμένος και ο μετέπειτα θεός του Θρύλου Λάγιος Ντέταρι. Οι Αμερικάνοι μας
έχουν πρήξει με την αντιρωσσική προπαγάνδα στυλ Ρόκυ 4 και Αμέρικαν Άνθεμ. Δε
γίνεται να παίζεις με αναβολικά έτσι, οι άνθρωποι απλώς είναι παιχταράδες. Ένα
σκάρτο μήνα πριν, η Δυναμό Κιέβου έχει ρίξει τρία στην Ατλέτικο και έχει πάρει
το ΟΥΕΦΑ. Μπλαχίν, Ντεμιανένκο, Ζαβάροφ, Κουσνέτσοφ, Λιτόβτσενκο, Προτασόφ (εδέησε
ο Κύριος και τους είδαμε τους παιχταράδες και ‘δω), Αλεϊνίκοφ, ο γάτος Ντασάεφ
στο τέρμα και ο θανατερός καμικάζι με το 19, ο Ιγκόρ Μπελάνοφ μπροστά.
Το CCCP στο στήθος φαρδύ-πλατύ, προμηνύονται μεγάλα πράγματα.
Απόγευμα με το φίλο μου το Λευτέρη, βλέπουμε Ουρουγουάη – Γερμανία.
Αρχή του αγώνα και μια στραβοκλωτσιά γερμανού,
βγάζει τετ-α-τετ κάποιον τρεχαλατζή Αντόνιο Αλζαμέντι, με το 7 στην πλάτη. Την
τσιμπάει, χορεύει τον κατάπτυστο Σουμάχερ (το κάθαρμα ακόμα ζει και βασιλεύει)
και την καρφώνει ακριβώς κάτω απ΄το οριζόντιο δοκάρι. Σα να θέλει να περιπαίξει
τους Γερμανούς, η «Αζτέκα» σκάει μέσα απ΄τη γραμμή και τινάζεται στον αέρα. Ο
Αλζαμέντι κοντεύει να τρελαθεί απ΄τη χαρά του και χωρίς να δει καν τον επόπτη,
φεύγει προς την κερκίδα φιλώντας τη φανέλα εκστασιασμένος. Οι αχώνευτοι,
παρ΄ότι τρώνε και δίνουνε κλωτσίδια με το κιλό, καταφέρνουν λίγο πριν το τέλος
να μου χαλάσουν τη χαρά, καθώς ο ελαφρώς ραχιτικός μουστάκιας Άλλοφς ισοφαρίζει.
με πέναλτυ, αλλά ο Ντιέγκο λίγα λεπτά μετά κάνει το 1-1 με εναέριο σουτ στην
άλλη γωνία του Γκάλι. «Ούτε με τζόϋστικ, ρε μεγάλε δεν πάει εκεί» αποφαίνεται ο
Λευτέρης, με τον οποίο έχουμε πάει για μπάλα μαζί. Κι έχει δίκιο.
Φάση απερίγραπτη με τις μεταμεσονύκτιες μεταδόσεις. «Παιδάκι μου, πότε θα πέσεις για
ύπνο; Ακόμα;;;». «Άσε με ρε μάνα, μήπως έχω σχολείο αύριο; Άντε κοιμήσου, βλέπω αγώνα...».
Αφού εξετάσεις τέρμα, δεν τρέχει μία, όσο και να ξενυχτάω. Πάω βόλτα έξω, γυρίζω κατά τις δώδεκα και μετά έχω και
ματς να δω. Μόνη ατυχία, ότι από τους τρεις αυτοκόλλητους, κανένας δεν
συμμερίζεται την πώρωσή μου για τη μπάλα (και, όχι, κανένας τους δεν
αποδείχθηκε χαριτοδιπλωμένος στην πορεία, έτσι έτυχε).
Σε κείνα τα νυχτέρια, με τον μεξικάνικο ήλιο να κατακαίει κι εμένα να έχω τον ήχο χαμηλά για να μην ξυπνήσω
το σύμπαν, γίνονται ματσάρες... Η Αγγλία, με Μπόμπυ Ρόμπσον στον πάγκο,
υποφέρει απ΄τη ζέστη. Οι Πορτογάλοι (με Φούτρε, κατόπιν μακρόχρονη καψούρα του
Θρύλου επί πετρίνων χρόνων) το χτυπάνε στα ίσα, βάζουνε κι ένα γκολ με τον
Κάρλος Μανουέλ, τρώει τη φόλα η Αγγλία.
Η σταχτοπούτα Δανία, με μπαρόκ στολή uhlsport (μόνο αυτή η εθνική τη φοράει, εδώ
και χρόνια) και ανελέητη προσήλωση στο παιχνίδι που μοιάζει άσχημα με Γερμανία,
διασύρει την Ουρουγουάη 6-1. Η αδυναμία μου ο Φραντσέσκολι τρέχει και δε φτάνει. Μίκαελ Λάοντρουπ και
Έλκιερ (θηρίο ανήμερο παρά τα πακέτα τσιγάρα που κάνει καθημερινά, όπως βγάζει
βρώμα το «΄Εθνος») κάνουν κουτούς τους πρωταθλητές Νότιας Αμερικής.
Οι υποψήφιοι παγκόσμιοι πρωταθλητές Βραζιλιάνοι αρχίζουν τα ωραία. Με τη Βόρεια Ιρλανδία ο μεσόκοπος Πατ Τζέννιγκς,
το τέρμα των Ιρλανδών, πολυβολείται αλύπητα. Για κάθε τρία που κόβει, με
κίνδυνο να μείνει από λουμπάγκο σε κάθε προσπάθεια, ένα τρώει. Απόγευμα στην
κουζίνα μας ρουφάω Amita και παρακολουθώ με γουρλωμένα μάτια κάποιον σκούρο αραχνάνθρωπο αριστερό μπακ,
ονόματι Ζοσιμάρ, να ζωγραφίζει μια ανείπωτη γκολάρα με σουτ έξω απ΄την περιοχή.
3-0 και αρχίζω να σκέφτομαι μήπως αυτή τη φορά πάρουνε την εκδίκησή τους. Έστω
και χωρίς Έντερ και με τον Ζίκο στον πάγκο.
Παιχνιδάρα απογευματινή και το Βέλγιο – Παραγουάη. Έχουμε βγει με τους κολλητούς για πίτσα (στο «Πουέρτο
Ρίκο») και καθόμαστε έξω. Μπαίνω κάθε λίγο μέσα στο κατάστημα, κάθομαι δίπλα
στον ανεμιστήρα και παρακολουθώ. Αν έρθει ισοπαλία περνάνε και οι δύο. Ο
μαγκίτης ονόματι Ρομπέρτο Καμπάνιας χώνεται σα βέλος μπροστά απ΄τον Πφαφ δύο
φορές, έρχεται 2-2. Κι οι Βέλγοι δεν είναι τίποτα ξενέρωτοι. Ακόμα έχουν το γέρο
– Κέλεμανς με κατεβασμένη κάλτσα να λύνει και να δένει, τον μουσάτο Γκέρετς στα
μετόπισθεν, τον Σίφο να έχει ωριμάσει και τον Πφαφ γατόπαρδο κανονικό.
Ξενυχτάω πάλι για να δω δύο απ΄τις αγαπημένες μου ομάδες, Σκωτία – Ουρουγουάη.
Όποιος νικήσει περνάει. Η Σκωτία με (όχι ακόμη Σερ) Άλεξ Φέργκιουσον στον πάγκο, έχει Στράχαν (μεγάλη πώρωση η
Μάντσεστερ της εποχής, τί Μπέκαμ και μάντολες), τον αρχηγό Σούνες, τον Νίκολ
της Λίβερπουλ, τον Μίλερ της Αμπερντήν, τον ψηλό κοκκινομάλλη Γκάφ της Νταντή.
Μπροστά έχει τον ακριβοπληρωμένο ψιλοσωσία του Bono
Τσάρλι Νίκολας, τον Γκέϊαμ Σαρπ της Έβερτον και τον Άρτσιμπαλντ στα τελειώματα. Η
Ουρουγουάη, με κατάλευκη Λε Κοκ Σπορτίφ φανέλα, κατεβαίνει με τη θεότητα του
Θρύλου Χόρχε Μπάριος αρχηγό, τον Φραντσέσκολι με το 10 και κάτι τρόφιμους
φυλακών αποφασισμένους να μην τους ξεσκίσει πάλι καμία ομάδα όπως η Δανία. Στο
πρώτο λεπτό, ένας απ΄αυτούς τους τύπος που είναι να μην κάνεις ότι τους βρίζεις
συγγενικό πρόσωπο, ονόματι Μπατίστα, πέφτει δολοφονικά πάνω στο Στράχαν και τον
αφαλοκόβει. Κόκκινη απ΄το 1΄. Συναρπαστικό κλωτσομπουνίδι ακολουθεί για όλο τον
αγώνα. Η σέντρα πάει σύννεφο από τους Σκωτσέζους. Χρειάζομαι δύο κόκα-κόλες για
ν΄ανταπεξέλθω νυχτιάτικα. 0-0 και η Σκωτία αποκλείεται ξανά.
Χάρις σ΄ένα «νέο» αστέρι, τον Λίνεκερ, που βάζει 3 στην Πολωνία, όλα μέσα
απ΄την περιοχή, αγγλικά γκολ μέχρι κόκκαλο. Τον παρακολουθώ απ΄το ’84 όταν
έπαιζε στη Λέστερ (παίρνω τα περιοδικά “Match” και “Shoot” από το πρακτορείο ξένου τύπου σχεδόν κάθε
βδομάδα από το ’83). Εγώ είμαι με τον Μάρκ Χέϊτλυ που είχε βάλει κι ένα γκολ σε
φιλικό στη Βραζιλία πριν δύο καλοκαίρια. Αλλά στα δύο πρώτα παιχνίδια είναι άσφαιρος.
Με το τέλος των ομίλων, οι κολλητοί είσαι μέσ΄τη γκρίνια. «Άντε ρε μ**&$α, μας έχεις γ&^%$σει με το
ποδόσφαιρο, πότε θα τελειώσει;». Η αλήθεια είναι ότι έχω γνωρίσει μια απίθανη
Αθηνά, που φοράει ένα τοπ με την κοιλιά περίπου έξω και κάνει διακοπές στο
Λουτράκι. Κάθε βράδυ περιφέρεται στα στέκια μας με μια χοντρούλα φίλη της και
ρωτάει πού είμαι. Έχουν δίκιο τα παιδιά, χρειάζεται να χάσω κάποια ματς για να περάσω ωραίο καλοκαίρι.
Γι΄αυτό και το πρώτο ματς των 16, Μεξικό – Βουλγαρία το βλέπω μόνο μέχρι το ημίχρονο. Αλλά φτάνει. Το βολ-πλανέ
του Νεγκρέτε είναι τρομακτικό. Καταλαβαίνει κι ο ίδιος τί έχει καταφέρει,
σηκώνει τα χέρια αλαλάζοντας και κάνει ένα μίνι γύρο θριάμβου μέσα στο Αζτέκα.
Οι κερκίδες που φτάνουν στο Θεό (100.000 και πάνω κόσμος) τον αποθεώνει. Το
Μεξικό βλέπω να τα πηγαίνει καλά. Με Ούγο Σάντσες μπροστά.
Βγαίνω στο Φλοίσβο, βρίσκω τους κάτι άλλους. Η Αθηνά έχει πάει «για παγωτό στο Λουτράκι». Ναι. Καλά.
Το ίδιο βράδυ γίνεται ένα από τα μεγαλύτερα όργια που με βγάζουν από το POP
’84 φανελάκι μου. Ρωσσία – Βέλγιο και περιμένω τα Μινγκ να περάσουν, εύκολα ή
δύσκολα. Ο υπερηχητικός Μπελάνοφ σημαδεύει με ακρίβεια ελεύθερου σκοπευτή το
γάμα του Πφαφ και λέω, θα τους μαζέψουνε απ΄τα δίχτυα όπως τους Ούγγρους.
Δεύτερο ημίχρονο, βαθιά μπαλιά και ο Σίφο σκοράρει από θέση οφσάϊντ. Περιμένω
το κοράκι να το ακυρώσει, αλλά μάταια. Θυμάμαι τον πατέρα μου να καγχάζει
χαμηλόφωνα. «Ναι... καλά... σιγά μην αφήσουνε τους Ρώσσους να περάσουνε...».
Δεν υπάρχει περίπτωση, θα περάσουνε. Ο Μπελάνοφ, αγρίμι σκέτο, παίρνει μια κάθετη και αγκυλώνει τον Πφαφ. 2-1 με
διαγώνιο μέσα απ΄την περιοχή. Η Ρωσσία δεν μοιάζει υπερηχητική, αλλά είναι
καλύτερη. Ε, δε μπορεί, θα περάσει. Όμως και πάλι ισοφαρίζει ο Κέλεμανς. Ακόμα
πιο οφσάϊντ αυτή τη φορά. Δεν αντέχεται. «Στο είπα, μην πεις ότι δεν στο είπα»,
φυσάει τον καπνό απ΄το παράθυρο ο πατέρας. «Πάω για ύπνο». Η παράταση είναι ένα
μαρτύριο. Οι Ρώσσοι μοιάζουν να έχουν πάρει πρέφα ότι τους την έχουν στημένη. Ο
Ντεμόλ (πολύ αργότερα, με κοιλίτσα και μαλλί μαζεμένο ήρθε στο Αιγάλεω και στον
ΠΑΣ, σαν προπονητής, αλλά για τους περισσότερους δεν θύμιζε τίποτα) μένει
ακάλυπτος και σκοράρει με κεφαλιά. Η Ρωσσική άμυνα κάνει διώξιμο μπαρμπαγιώργου
και ο Νίκο Κλάεσεν τη στέλνει μέσα. 4-2. Ο Μπελάνοφ έχει σκυλιάσει. Ορμάει
μόνος του, παίρνει πέναλτυ. Το χτυπάει, 4-3. Αλλά είναι αργά. Πάει η Ρωσσία.
Καλά μου΄τά’ πε ο πατέρας.
Η Βραζιλία περνάει με τις πάντες, 4 στην Πολωνία, με τον Ζοσιμάρ να φτιάχνει άλλη μια σπάνια γκολάρα, από πλάγια
θέση και κλεισμένος, στο γάμα. Ο Μπόνιεκ, κουρασμένος πια, κάνει ένα φοβερό ψαλιδάκι που φεύγει ξυστά άουτ, αλλά
το απογευματινό ματς έχει κριθεί. Το βράδυ η Αργεντινή παίζει με τα μπλε με την
Ουρουγουάη, που πισωπατάει ακόμα σοκαρισμένη από το 6-0 της Δανίας. Άμυνα και
των γονέων, μια στραβοκλοτσιά, 1-0 ο Πασκούλι με μια μικροσκοπική χαίτη σαν τον μπασίστα των Μίστερ Μίστερ.
Ο Μαραντόνα είναι εγκλωβισμένος από τρεις και τέσσερις, αλλά είναι ο φόβος και ο τρόμος. Η
έκρηξή του είναι κάτι ασύλληπτο. Τους αφήνει μέτρα πίσω έτσι και βρει χώρο,
μοιράζει, καθοδηγεί. Σουτάρει στο δοκάρι ένα φαλτσαριστό φάουλ, του ακυρώνεται
ένα γκολ που το τσιμπάει και λίγο με το χέρι. Όλη η Αργεντινή κινείται γύρω
απ΄αυτόν. Βαλντάνο και Μπουρουσάγα είναι βέλη. Όλη η υπόλοιπη ομάδα μπετόν, ίσα
για να κόβει και να δίνει στον Μαραντόνα.
Η μεγάλη Γαλλία, με πολλά πρόσωπα απ΄το ’82, θέλει κι αυτή όπως η Βραζιλία να πάρει το αίμα της πίσω. Καθαρίζει
την δυσκίνητη Ιταλία 2-0. Ο Πλατινί εξακολουθεί να είναι ηγεμόνας. Δίπλα του
πάλι οι Τιγκανά, Ζιρές, ο μικρούλης ο Στοπυρά, Φερναντέζ, ακόμη και ο
Μπατιστόν, αποκαταστημένος πια από το δολοφόνο Σουμάχερ. Οι αχώνευτοι Γερμανοί
τα βρίσκουν σκούρα με το Μαρόκο, αλλά στο τελευταίο λεπτό ο Ματέους μ΄ένα
απευθείας συρτό φάουλ από το σπίτι του τους αφήνει κόκκαλο. Τα βλέπω όλα,
ακούγοντας στα διαλείμματα Deep Purple, ZZ TOP και Dire Straits κατά βούληση.
Την Αγγλία με την Παραγουάη δεν ψήνομαι να την δω. Ματς απογευματινό. Πάω με το Μπάμπη για μπιλιάρδα στο «Play Room».
Προσπαθεί να με μάθει, αλλά δεν προσέχω, γιατί έχει ανοιχτή τηλεόραση και
κοντεύω να σκίσω τσόχα. Βλέπω εκεί τα γκολ του Λίνεκερ. Το βράδυ, παίρνω μια
χαρά για τους αλαζόνες Δανούς. Όπως εκείνοι δεν σταματούσαν όταν η Ουρουγουάη είχε μείνει με δέκα, έτσι και οι
Ισπανοί, μόλις ισοφαρίζουνε, τους πατάνε αλύπητα. 5-1, με τέσσερα του
Μπουτραγκένιο κι ένα του Γκοϊκοετσέα, του σκεπαρνιού που είχε κοντέψει να
σακατέψει τον Μαραντόνα κάτι χρόνια πριν.
Έλκιερ, μπορείς να γυρίσεις στα Μάρλμπορό σου τώρα, σκέφτομαι χαιρέκακα.
Ο Ιούνιος είναι μακρύς. Ευτυχώς, τα παιχνίδια είναι πια όλα νωρίς.
Τα βλέπω και βγαίνω μετά. Η Αθηνά είναι άλλο πράμα.
Το υπερπαιχνίδι είναι το Βραζιλία – Γαλλία. Κρίμα που μία θα φύγει. Το παρακολουθώ όλο σχεδόν όρθιος.
1-0 ο Καρέκα και κοντεύει να πέσει το γήπεδο, 1-1 ο Πλατινί λίγο μετά. Ευκαιρίες κι από τις
δύο πλευρές, πάθος, ζέστη του κερατά, οι παίχτες κάθιδροι τα δίνουν όλα.
Δοκάρια, χάνει πέναλτυ ο Ζίκο. Στην παράταση κοντεύει η Γαλλία να το πάρει σε
μια αντεπίθεση. Στα πέναλτυ, ο Σώκρατες κι ο Πλατινί, οι δύο σπεσιαλίστες,
σουτάρουν στο Θεό. «Πάντα τό΄λεγα ότι έτσι που τα χτυπάει, θα την πατήσει»,
λέει ο θείος ο Νίκος για τον Σώκρατες, καθαρίζοντας την Μάτζικ Λάϊφ του. Ο
Ζούλιο Σέζαρ σπάει το δοκάρι και ο Φερναντέζ πλασσάρει απελευθερωμένα. Τον
δείχνει σχεδόν κλαίγοντας να φεύγει ν΄αγκαλιάσει τους συμπαίκτες του. Κρίμα ρε Βραζιλία. Πάλι έξω...
Οι αχώνευτοι είναι κι αυτοί τυχεροί. 0-0 με το Μεξικό, που είναι πιο αξιόμαχο απ΄ό,τι φαινότανε και πάει στα
πέναλτυ. Όμως δύο Μεξικάνοι λυγίζουν απ΄την πίεση. Ο Καθηκοσουμάχερ και οι
κ$%#όφατσες πάλι στα ημιτελικά. Την επόμενη μέρα το βράδυ, στα πέναλτυ πάει και
το Βέλγιο – Ισπανία. Οι λιγώτερο καλοί, οι Βέλγοι, περνάνε. Οι Ισπανοί
μπερδεμένοι κι αγχωμένοι απ΄το 5-1 τους. Ένας Ελόϋ το ρίχνει πάνω στον Πφαφ κι αυτό
φτάνει. Κατά περίεργο τρόπο έχει το όνομα ενός από τα χαοτικά γκρουπ που βάζει
ο «Αναξίμανδρος» στο κήπο του εκείνο το καλοκαίρι. Όπου και συζητήσεις επί
συζητήσεων με τους κολλητούς. Σπράϊτ με γρεναδίνη, μπύρα με γρεναδίνη, φυστίκια
και τέτοια. Η Αθηνά στο μεταξύ έχει βρει καινούριες παρέες. Την πιάνει το μάτι
μου πίσω από ένα μηχανάκι που το οδηγεί ένας τύπος με πέτσινο παντελόνι και
φοράει γυαλιά βραδυάτικα. Χάνω τρία - μηδέν και δεν προλαβαίνω να πάω ούτε
παράταση, ούτε στα πέναλτυ.
Στις 22 Ιουνίου το απόγευμα ξαναπάω με Μπάμπη για μπιλιάρδο. Η τηλεόραση του «Play
Room» χαλασμένη. Εκεί πόνταρα μήπως και δω το Αργεντινή – Αγγλία.
Λίγο πριν το ημίχρονο, χαιρετάω το Μπάμπη και φεύγω για
σπίτι. Δεν θα χάσω τον αγώνα, αφού έτσι κι αλλιώς δεν τη βρίσκω με τη στέκα.
Ευτυχώς που το αποφασίζω έγκαιρα, μόλις αρχίζει το δεύτερο ημίχρονο. Το χέρι
του Ντιέγκο γίνεται τόσο γρήγορα που στην αρχή κανείς δεν το καταλαβαίνει. Οι
Άγγλοι ουρλιάζουνε κι έχουνε δίκιο. Τον αλητάμπουρα, ούτε που ίδρωσε τ΄αυτί
του. Λίγο μετά, ο Ντιέγκο υποδέχεται μπάλα λίγο πίσω απ΄τη σέντρα. Δίπλα του
κατευθείαν δύο Άγγλοι του κλείνουν το δρόμο. Την πατάει, πηδάει πίσω της και
την προωθεί, ανοίγοντας χώρο μπροστά του. Φεύγει ακάθεκτος και ελίσσεται με
τέτοια ταχύτητα που ο Ρηντ, ο Φένγουϊκ, ο Χότζ δεν προλαβαίνουνε να του
κλείσουνε το οπτικό πεδίο. Έχει διανύσει το μισό γήπεδο, μπαίνει κάθετα στην περιοχή,
με τον αχό από το Αζτέκα να χτυπάει κόκκινο και με κολλημένη τη μπάλα στα
πόδια. Κλάσματα πριν τον κατεβάσει κάτω ο Μπούτσερ, την καρφώνει με κοντινό
πλασεδάκι - μαχαιριά δίπλα απ΄το Σίλτον. Ε, τελείωσε. Ιστορικη στιγμή. Θέλω να
τελειώσει το μάτς και να βλέπω τη γκολάρα στο ρηπλέϋ μέχρι αύριο. Γίνομαι επί
τόπου Αργεντινή και θέλω να το πάρει, μόνο και μόνο γι΄αυτό το γκολ.
Δύο μέρες πριν τους ημιτελικούς, πέφτει ένα πονηρό τηλέφωνο.
Ραντεβού τη μέρα των ημιτελικών; Άστο, άλλη φορά. Δε χάνω Μαραντόνα.
Όποιος δεν τό' χει κάνει στα 15, μάλλον του αρέσει το σκουώς.
Το Βέλγιο έχει κλείσει τους διαδρόμους για ένα ολόκληρο ημίχρονο, με τρεις – τέσσερις τριγύρω του μόλις
παίρνει τη μπάλα. Ο Πφαφ δε θα νικηθεί εύκολα. Όμως στο δεύτερο, ο Ντιέγκο
χώνεται αστραπιαία από θέση μέσα δεξιά ακολουθώντας ένα αέρινο σκάψιμο του Μπουρουσάγκα.
Με βεντούζα πάνω του τα δύο σέντερ μπακ, καταφέρνει με το που σκάει κάτω να
περάσει τη μπάλα από μια χαραμάδα, την ώρα που ο Πφαφ βγαίνει να κλείσει την
πόρτα προς την εστία. Λίγο μετά, μια ακόμη αποθέωση. Παίρνει τη μπάλα και
μπουκάρει με τέσσερις κόκκινες φανέλλες επάνω του. Κόβει την άμυνα σα βούτυρο,
τη φέρνει στο αριστερό και μ΄ένα απότομο σπάσιμο της μέσης ζωγραφίζει τον ενεό
Πφαφ. Έχει τέτοια ταχύτητα που στον πανηγυρισμό κοντεύει να πέσει, αλλά αυτό το
ανάδελφο ταυρί χαμογελώντας από ευτυχία δαμάζει και την κεντρομόλο και στέκεται
στα πόδια του. Είναι φαινόμενο.
Η Γαλλία πέφτει για μια ακόμη φορά θύμα των αχώνευτων Γερμανών.
Ο Μπατς πνίγει το φάουλ του Μπρέμε. Ο Μποσίς το χάνει σε κενό τέρμα.
Ο Φέλερ σπάει το τεχνητό οφσάϊντ και ... 2-0. Ο Πλατινί θα
μείνει με το Γιούρο του ’84. Θα στεναχωριόμουν, αλλά ο Ντιέγκο μου έχει πάρει τα μυαλά.
Τελικός. Απόγευμα, τέλος Ιουνίου.
Στην κουζίνα μας με πατέρα και θείο. Στο γήπεδο Αζτέκα, με τη σκιά από κείνο το
περίεργο ακτινωτό φωτιστικό κάπου στη σέντρα. Όταν ο Σουμάχερ πιάνει αέρα και ο
Χόρχε Μπράουν την καρφώνει στα δίχτυα, ευφορία. Οι σιχαμεροί δεν είναι
ανίκητοι. Στον Μαραντόνα έχει γίνει σκιά ο Ματέους. Ο Νιέγκο ασφυκτιά. Τρώει
κλωτσιές, πέφτει κάτω διαμαρτύρεται. Στο δεύτερο ημίχρονο, διαγνώνια από τη
σέντρα ο Μαραντόνα αφήνει χαλαρά στον Ενρίκε, κι αυτός βλέπει το Βαλντάνο να
φεύγει πίσω από τη γερμανική άμυνα που έχει ανέβει ψηλά. Ο ξερακιανός της Ρεάλ
μπαίνει ψύχραιμα, πλασσάρει το Σουμάχερ και φεύγει με ανοιχτά τα χέρια στην
κερκίδα. 2-0. Οι Γερμανοί με τα πράσινα επιμένουν. Οι Αργεντίνοι πισωπατούν.
Πώς να γυρίσει το 2-0; Ακολουθεί αυτό το τελευταίο τέταρτο που το «Έθνος»
έγραψε την επόμενη μέρα «τα 15 λεπτά που συγκλόνισαν τον πλανήτη». Ο
Ρουμμενίγκε, με εκτόπισμα αρχηγού που λίγοι έχουνε, σπρώχνει την κεφαλιά - πάσα
του Φέλερ στο κέντρο της εστίας του Πούμπιδο. Αγωνία.
«Δε ξεμπερδεύεις με τους Γερμαναράδες, θα έχουμε δράματα. Θυμάμαι στο Ευρωπαϊκό του ’76 με τους
Γιουγκοσλάβους. Γιατί το ’80 με το Χρούμπες;...» μονολογεί ο θείος. Όντως. Μόλις
μερικά λεπτά αργότερα, το κέντρο άμυνας χάνει τη μία κεφαλιά, ο μουστακοχαιτάς
Φέλερ – ξαδερφάκι του Μισέλ Κρετού- τη σπρώχνει στα δίχτυα. Ο Ολαρτικοετσέα,
στο ρηπλέϋ, κλαίγοντας από τα νεύρα την κλωτσάει ξανά με δύναμη στα δίχτυα. Σιγή,
καθώς οι πρασινοφορεμένοι γερμανοί αγκαλιάζονται γονατιστοί κοντά στη γωνία του
κόρνερ. Θα κάνουνε άλλη μια κηδεία; Τρέμω στο να ξαναζήσω μια Σεβίλλη. Κοντεύω
να φάω τη χαρτοπετσέτα κι όχι το τοστ μου.
Όμως ο θεός είναι μεγάλος. Δηλαδή, όχι και τόσο μεγάλος, γύρω στο 1,70.
Σε μια δυσδιάκριτη σε πρώτο χρόνο έκλαμψη ιδιοφυίας, ο Ντιέγκο, πάλι λίγο πίσω απ΄τη σέντρα, υποδέχεται τη μπάλα και
βλέπει τα γερμανικά άτια να έρχονται καταπάνω του. Δεν την κοντρολάρει, παρά
την τσιμπάει μ΄ένα μελεδάκι ίσια μπροστά. Κανείς τηλεθεατής δεν ξέρει τί έχει
δει ο Μαραντόνα και γιατί την στέλνει εκεί. Δεν είναι απλό διώξιμο. Η Αζτέκα
προσγειώνεται στα πόδια του ακάλυπτου Μπουρουσάγα που δίνει κάθε ικμάδα του
σ΄ένα σπριοντ δίχως αύριο, με το τανκ που λέγεται Μπρίγκελ ξοπίσω του, έτοιμο
να τον κατεδαφίσει. Η ποδοσφαιρική ανθρωπότητα κρατάει την ανάσα. Θεία δίκη.
Ευθυγράμμιση αστεριών. Επιφοίτηση. Η εκδίκηση της γυφτιάς. Ακόμη κι αυτό το
κάθαρμα ο Σουμάχερ υποκείμενος σε μια ανώτερη δύναμη, διστάζει ένα και μόνο
δευτερόλεπτο να κάνει έξοδο, για δεύτερο κολλητό Μουντιάλ, ως δρεπανηφόρο. Το
πλασέ του Χόρχε Μπουρουσάγα κυλάει νομοτελειακά στην αριστερή γωνία.
«ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΛ !!!»
Το ποτήρι με τα παγάκια μου φεύγει απ΄το χέρι.
«Άστο, θα τα μαζέψουμε μετά». Πατέρας και θείος καταλαβαίνουνε.
Ο Ντιέγκο δεν έχει τελειώσει. Χτυπάει ένα φάουλ, αποκρούει ο Σουμάχερ, κάνει ένα σόλο, περνάει έναν δύο,
κόβεται απ΄τον Κάλτς, πετιέται κάτω απ΄τον Σουμάχερ. Θα ήταν πέναλτυ, αν δεν
ήμαστε στις καθυστερήσεις. Χαμογελάει καθώς ο Σουμάχερ του δίνει το χέρι να
σηκωθεί. Το τελευταίο σφύριγμα τον δείχνει να σηκώνει τα χέρια στο Θεό σε μια
ύστατη ευχαριστία. Το χαμόγελο της ευτυχίας του μικροσκοπικού Αργεντίνου
διαθλάται σ΄όλη την οικουμένη. Φιλάει και σηκώνει το αγαλματάκι.
Το Μουντιάλ είναι δικό του και δικό μας. Για πάντα. Κανένα καλοκαίρι με ποδόσφαιρο δεν θά΄ναι πια ίδιο.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.