SKYSCRAPER: “Elevation”

Οι SKYSCRAPER είναι ένα ακόμη ένα νέο project στον μελωδικό hard rock κόσμο που έρχεται με μεγάλες υποσχέσεις αφού αποτελείται από μουσικούς όπως οι Lee Small - φωνητικά (Shy), Tor Talle - Κιθάρες (JLT, Fergie Frederiksen, Northern Light, Overland) και ο Dave Boyce - Bass (Airrace, Quireboys).

Πραγματικά οι SKYSCRAPER είναι έτοιμοι να μας εντυπωσιάσουν με το πρώτο τους album που τιτλοφορείται “Elevation” και είναι γεμάτο από έναν up-tempo ήχο, υπέροχες μελωδίες, εκπληκτικές αρμονίες και καλογραμμένα τραγούδια!!
Το άλμπουμ ήταν σχεδόν δύο χρόνια στα σκαριά αλλά από ότι φαίνεται το τελικό αποτέλεσμα θα ικανοποιήσει κάθε οπαδό της μελωδικής σκηνής γενικότερα.
Από το εναρκτήριο "Sail Away" το δείγμα από την μουσική των SKYSCRAPER είναι εντυπωσιακό.
Δυναμικό με μια υπέροχη μελωδία, σφιχτοδεμένο με πολύ ωραίες ενορχηστρώσεις θα σας κάνει να το σιγοτραγουδάτε για μέρες.
Το "Fay Wray" είναι απλά μοναδικό!  Ο απόλυτος AOR  ύμνος!!  Μελωδικό όσο δεν πάει με δυνατές φωνητικές ερμηνείες από τον Lee Small και ένα πιασάρικο ρεφραίν!
Τι άλλο να ζητήσει κανείς!
Συνέχεια με την πολύ καλή και 80’s μπαλάντα "Everybody Cries Someday", ενώ στο "Walk Through Fire" έχουμε ακόμη ένα highlight μέσα από το ντεμπούτο! up-tempo ρυθμός με τσαμπουκά και νεύρο σε ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου! Τέλος με το "Runaway Hearts",  οι SKYSCRAPER μας ταξιδεύουν  με την εντυπωσιακή του μελωδία του και την ala Bad English αίσθηση!

Απλά αγοράστε το!!!! Το ντεμπούτο των SKYSCRAPER  με έκανε να το ακούω για μέρες και να μην βγαίνει από το cd player καθόλου!! Love at first sight…..που λένε! Καλοδουλεμένο άλμπουμ από την αρχή έως το τέλος από πολύ καλούς μουσικούς! Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Βασίλης Χασιρτζόγλου

MIKE TRAMP: "Museum"

Nέα προσωπική δισκογραφική δουλειά από την φωνή των αγαπημένων μας White Lion, κύριο MIKE TRAMP και όσοι δεν έχετε παρακολουθήσει την σόλο πορεία και περιμένετε να ακούσετε hard rock μελωδίες τότε θα απογοητευτείτε.

Στο “Museum”, οι ήχοι, οι ρυθμοί, οι ενορχηστρώσεις και κυρίως οι συνθέσεις είναι λιτές και απλοϊκές με την φωνή του MIKE TRAMP άλλοτε να γίνεται μελαγχολική,  άλλοτε αφηγηματική  και άλλοτε ποιητική με μια ιδιαίτερη ερμηνευτική ευαισθησία. Εκτός από τη πανέμορφη φωνή του Δανού τραγουδιστή, κυρίαρχο ρόλο στο άλμπουμ παίζουν οι ακουστικές κιθάρες και τα ηχοχρώματα των πλήκτρων ενώ αρκετές συνθέσεις φλερτάρουν με την ποιοτική ποπ όπως χαρακτηριστικά γίνεται στο “And You Were Gone”.
Τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι τα “Down South” και “Slave”  που ακούγονται  λίγο πιο ροκ από τα υπόλοιπα κομμάτια  με αρκετές  blues επιρροές. Το εξαιρετικό  “Trust In Yourself”  σου ξεκουράζει την ψυχή με την μελωδία του  ενώ το “New World Coming” είναι ένας μικρός ερμηνευτικός θρίαμβος του frontman των White Lion, αφού καταφέρνει να ακούγεται ανατριχιαστικό σε σημείο που να φέρνει μνήμες από "When the Children Cry".
 Επίσης το “Better” είναι μία καλή στιγμή του άλμπουμ που  ακούγεται  αρκετά  μπητλικό ενώ ενδιαφέροντα είναι τα "Time for Me to Go” που ασχολείται στιχουργικά για τη δύσκολη σχέση που είχε με την γυναίκα του και το αυτοβιογραφικό  “Mother” με το γλυκό κιθαριστικό σόλο του. Το “Museum”  δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας  αλλά σίγουρα οι συνθέσεις του άλμπουμ λειτουργούν ως  μία προσωπική κάθαρση και μία λυτρωτική καταγραφή καταστάσεων από όσα έχει βιώσει τα τελευταία χρόνια ο MIKE TRAMP στην περιπετειώδη διαδρομή του. Το “Museum” είναι κατάθεση ψυχής και αξίζει τον σεβασμό μας.
 
Φώτης Μελέτης

Miss Behaviour: "Double Agent"

Η ιστορία των Miss Behaviour ξεκινάει γύρω στο 2004, όταν οι Henrik Sproge και ο κιθαρίστας Erik Heikne, οι οποίοι σπούδαζαν μουσική στο Business School στη Kalmar της Σουηδίας, αποφάσισαν να ιδρύσουν μια νέα μπάντα!

Και οι δύο τους ήθελαν  να δημιουργήσουν ένα συγκρότημα εμπνευσμένο από τις μεγάλες μπάντες της δεκαετίας του ογδόντα με ένα φρέσκο ​​και συνάμα πιο μοντέρνο ήχο.  ‘Έτσι λοιπόν οι Miss Behaviour ήταν γεγονός!

Το πρώτο άλμπουμ τους, "Heart of Midwinter", κυκλοφόρησε το 2006 και κατάφερε να συγκεντρώσει καλές κριτικές.  Η ‘επανάσταση’ όμως  ήρθε με το άλμπουμ  Last Woman Standing που κυκλοφόρησε το 2011. Καλοδουλεμένο με πολύ καλά τραγούδια το συγκεκριμένο πόνημα δημιούργησε έναν δυνατό πυρήνα οπαδών που ανυπομονούσαν για το επόμενο τους βήμα!

Αισίως φτάνουμε στο σήμερα όπου οι Miss Behaviour  κυκλοφορούν το ολοκαίνουριο "Double Agent". Από τις πρώτες κιόλας νότες του εναρκτήριου "On With The Show", οι Miss Behaviour  κάνουν σαφές ότι η νέα τους δουλειά πρόκειται να μας συναρπάσει. Τα τραγούδια εδώ είναι πιασάρικα, η σύνθεση των τραγουδιών είναι ότι καλύτερο μας έχουν παρουσιάσει μέχρι τώρα και σε γενικές γραμμές το " Double Agent" βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για πολλές top λίστες για το 2014!

Το ομότιτλο τραγούδι είναι απλά εκπληκτικό! Πιασάρικο με μια απίστευτη μελωδία και ένα ρεφραινάκι που θα το σιγοτραγουδάτε για μέρες!! Το "Magical Feeling" 'μυρίζει' Def Leppard από χιλιόμετρα μακριά, ενώ στο "Don't Let It End" έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμη μαγικό άσμα μέσα από την νέα τους κυκλοφορία! Συνέχεια με το "Midnight Runner" να γεμίζει με όμορφες AOR μελωδίες και το " Dancing With Danger" είναι ακόμη ένα πολύ δυνατό τραγούδι!

Σίγουρα το "Double Agent" αποτελεί ακόμη ένα highlight στην σύγχρονη μελωδική hard rock σκηνή, δεν υπάρχει αμφιβολία γι 'αυτό! Όπως ήδη ανάφερα παραπάνω, οι Miss Behaviour βάζουν καρδιά, ψυχή και τσαμπουκά σε αυτόν τον νέο δίσκο τους και η ανταμοιβή τους θα είναι να ανέβουν μια κατηγορία πάνω …και γιατί όχι να σταθούν ισάξια στις ‘μεγάλες’ μπάντες του σήμερα!!

 

Βασίλης Χασιρτζόγλου

Red Zone Rider: “Red Zone Rider”

Το τελευταίο καιρό έχει παραγίνει το κακό με τα “στημένα” super groups που ανακοινώνονται σωρηδόν από διάφορες δισκογραφικές εταιρίες με κυρίαρχο συνήθως σκοπ,ό καλλιτέχνες και μουσικοί που έχουν μία κάμψη στην καριέρα τους να κερδίσουν μερικά χρήματα παραπάνω φτιάχνοντας μέτριους δίσκους.

 Οι Red Zone Rider μπορεί να ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία του ενός δίσκου ή της “αρπαχτής” αλλά  ευτυχώς το ομότιτλο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν πρόσφατα από την Magna Carta Records (η οποία έχει σχεδόν πάντα ποιοτικές κυκλοφορίες) είναι ένας πραγματικός Bluesy hard rock δυναμίτης με την παραγωγή του Mike Varney να ανεβάζει ακόμα πιο πολύ το συνολικό αποτέλεσμα.
Το σούπερ project των Red Zone Rider αποτελείται από τον εξαιρετικό κιθαρίστα Vinnie Moore (UFO), τον πολύπειρο τραγουδιστή Kelly Keeling (Baton Rouge, MSG, George Lynch)  και τον ντράμερ Scot Coogan (Lita Ford, Ace Frehley, Brides Of Destruction).
Ακούγοντας το άλμπουμ από τα πρώτα κομμάτια παίρνεις μία γερή δόση από  Led Zeppelin, οι οποίοι νομίζεις ότι τζαμάρουν  στην ίδια σκηνή μαζί με τους Cream ενώ ξυπνούν μνήμες  όχι μόνο από τα  seventies  αλλά και από σχετικά πιο σύγχρονους hard rock heroes (βλέπε Badlands).
To “Hell No” που ξεκινά το άλμπουμ είναι ένα εκρηκτικό μίγμα από το Black Dog (Led Zeppelin) με το “Hush” των Deep Purple. Ακολουθεί  το  “By The Rainbow's End” όπου σαρώνει με την κιθάρα του, ο  Vinnie Moore ενώ το ρεφρέν  είναι πιο μελωδικό σε σημείο που να θυμίζει Scorpions εποχής U.J.Roth. Η heavy blues ευδαιμονία συνεχίζεται με το “House Of Light” αφού νομίζεις ότι έρχεται απευθείας από τις αρχές των ’70  λες και η μπάντα έχει διασκευάσει σύνθεση του Jack Bruce των Cream ενώ και το “The Hand That Feeds You” έχει ρίζες από αυτή την μεγάλη μπάντα
 Το αργόσυρτο “Cloud Of Dreams” και το ημιμπαλαντοειδή “Obvious” αποτελούν τις πιο φορτισμένες στιγμές του δίσκου  με τον Kelly Keeling να κάνει ρεσιτάλ ερμηνείας αφού η φωνή του ακούγεται  φλογερή και παθιασμένη  σε σημείο να θυμίζει David Coverdale. To “Never Trust A Woman” μπορεί να περιέχει έναν τίτλο που όλοι οι άντρες έχουμε πει σε στιγμές θυμού και απόρριψης αλλά μουσικά περιέχει απίθανα κιθαριστικά slides και κινείται καθαρά σε ρυθμούς Jimmy Page. To “Hit The Road” φέρνει λιγάκι από το “Crosstown Traffic” του μακαρίτη Jimi Hendrix με aor ρεφρέν ενώ στο ίδιο πνεύμα είναι περίπου και  το χίπικο “Save It”.
To “There's A Knowing” είναι μία blues hard rock πανδαισία (με ολίγον Uriah Heep) με τον Kelly Keeling να καταθέτει ψυχή και λαρύγγια! O δίσκος κλείνει με το “Count's 77” όπου ο Vinnie Moore ίσως είναι από τους ελάχιστους κιθαρίστες που γνωρίζει να συνδυάζει την δεξιοτεχνία, την ταχύτητα με την εξυπνάδα και το feeling.
Παρότι λοιπόν τα σούπερ project  των τελευταίων ετών “μυρίζουν” κέρδος και προχειρότητα, οι Red Zone Rider διαψεύδουν  πανηγυρικά όλους εμάς τους καχύποπτους κριτικούς και πραγματικά το απολαμβάνω διότι εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν από τους κορυφαίους δίσκους της χρονιάς. Eπενδύστε άφοβα και άμεσα…

Φώτης Μελέτης

FLYING COLORS: “Second Nature”

Oι φίλοι του neo-prog rock ήχου όταν έμαθαν πριν λίγα χρόνια ότι δημιουργήθηκε ένα καινούργιο σούπερ σχήμα ανυπομονούσαν να γευθούν μία σπουδαία κυκλοφορία αφού η συμμετοχή των εν λόγω μουσικών σε προδιάθετε για κάτι σημαντικό.

Οι FLYING COLORS αποτελούνται από τον κημπορντίτα και τραγουδιστή Neal Morse (TRANSATLANTIC, ex-SPOCK’S BEARD), τον ντράμερ Mike Portnoy (THE WINERY DOGS, πρώην DREAM THEATER), τον κιθαρίστα Steve Morse (DEEP PURPLE, πρώην KANSAS), τον μπασίστα  Dave LaRue (Joe Satriani, Steve Vai, DIXIE DREGS), τον ερμηνευτή Casey McPherson (ALPHA REV), και το ντεμπούτο που έκαναν πριν δύο χρόνια δεν ενθουσίασε αλλά απογοήτευσε χιλιάδες οπαδούς του συγκεκριμένου ήχου, όμως τώρα επανέρχονται με τούτη τη δεύτερη κυκλοφορία και προσπαθούν να πείσουν όσους άφησαν ανικανοποίητους το 2012.
Η παρέα των FLYING COLORS  με το “Second Nature”, κάλυψαν και με το παραπάνω όποια καλλιτεχνική αμφιβολία υπάρχει για αυτούς. Ο δίσκος ξεκινά με το υπέροχο και μεγαλοπρεπές  “Open Up Your Eyes”  και συνεχίζει με το “Mask Machine” που είναι επηρεασμένο αρκετά από τους Muse δείχνοντας ότι το γκρουπ δεν σνομπάρει τον σημερινό ροκ ήχο  ενώ το ίδιο ισχύει και με το “Bombs Away” που έχει background λίγο κάτι από τους Pink Floyd.
Οι ποπ πινελιές είναι δοσμένες γλυκότρoπα στο  “Lost Without You” και οι μπητλικές αναφορές του δίσκου είναι χαρακτηριστικές στο μελωδικό “The Fury Of My Love”.
To “A Place In Your World” έρχεται κατευθείαν από τα ’70, και εδώ φαίνεται, πως η μικρή  προϋπηρεσία του κιθαρίστα Steve Morse στους KANSAS, τον έχει σημαδέψει αρκετά ενώ η συνθετική έκπληξη του δίσκου τιτλοφορείται “One Love Forever” όπου το folk στοιχείο είναι αρκετά έντονο. Το “Peaceful Harbor” ακολουθεί τα λυρικά μονοπάτια των Transatlantic και των Pink Floyd και σε γεμίζει με ένα υπέροχο feeling λόγω της πανέμορφης κιθάρας και των χορωδιακών backing vocals.
Το μαραθώνιο “Cosmic Symphony” που κλείνει το άλμπουμ δεν μπορεί να αφήσει κανέναν οπαδό του prog ήχου δυσαρεστημένο αφού τόσο ενορχηστρωτικά όσο και ερμηνευτικά είναι ένα μικρό διαμάντι αφού τα παιχνίδια στα πλήκτρα του Neal Morse και οι έξυπνες μπασογραμμές του Dave LaRue παντρεύονται εκπληκτικά με τον αστείρευτο κιθαριστικό ταλέντο του S.Morse.

Τελικά οι FLYING COLORS κατόρθωσαν να πετύχουν, ότι δεν μπόρεσαν με την παρθενική τους δουλειά δηλαδή με απλά λόγια στο “Second Nature” κατόρθωσαν να μην έχουν ούτε υπερβολικούς περφεξιονισμούς ούτε κουραστικές μελωδίες αλλά μπόρεσαν να εμπνευστούν από το παρελθόν και να προσαρμοστούν στα σημερινά μουσικά δεδομένα.

Φώτης Μελέτης