Oι φίλοι του neo-prog rock ήχου όταν έμαθαν πριν λίγα χρόνια ότι δημιουργήθηκε ένα καινούργιο σούπερ σχήμα ανυπομονούσαν να γευθούν μία σπουδαία κυκλοφορία αφού η συμμετοχή των εν λόγω μουσικών σε προδιάθετε για κάτι σημαντικό.
Οι FLYING COLORS αποτελούνται από τον κημπορντίτα και τραγουδιστή Neal Morse (TRANSATLANTIC, ex-SPOCK’S BEARD), τον ντράμερ Mike Portnoy (THE WINERY DOGS, πρώην DREAM THEATER), τον κιθαρίστα Steve Morse (DEEP PURPLE, πρώην KANSAS), τον μπασίστα Dave LaRue (Joe Satriani, Steve Vai, DIXIE DREGS), τον ερμηνευτή Casey McPherson (ALPHA
REV), και το ντεμπούτο που έκαναν πριν δύο χρόνια δεν ενθουσίασε αλλά
απογοήτευσε χιλιάδες οπαδούς του συγκεκριμένου ήχου, όμως τώρα
επανέρχονται με τούτη τη δεύτερη κυκλοφορία και προσπαθούν να πείσουν
όσους άφησαν ανικανοποίητους το 2012.
Η παρέα των FLYING COLORS με το “Second Nature”, κάλυψαν και με το παραπάνω όποια καλλιτεχνική αμφιβολία υπάρχει για αυτούς. Ο δίσκος ξεκινά με το υπέροχο και μεγαλοπρεπές “Open Up Your Eyes” και συνεχίζει με το “Mask Machine” που είναι επηρεασμένο αρκετά από τους Muse δείχνοντας ότι το γκρουπ δεν σνομπάρει τον σημερινό ροκ ήχο ενώ το ίδιο ισχύει και με το “Bombs Away” που έχει background λίγο κάτι από τους Pink Floyd.
Οι ποπ πινελιές είναι δοσμένες γλυκότρoπα στο “Lost Without You” και οι μπητλικές αναφορές του δίσκου είναι χαρακτηριστικές στο μελωδικό “The Fury Of My Love”.
To “A Place In Your World” έρχεται κατευθείαν από τα ’70, και εδώ φαίνεται, πως η μικρή προϋπηρεσία του κιθαρίστα Steve Morse στους KANSAS, τον έχει σημαδέψει αρκετά ενώ η συνθετική έκπληξη του δίσκου τιτλοφορείται “One Love Forever” όπου το folk στοιχείο είναι αρκετά έντονο. Το “Peaceful Harbor” ακολουθεί τα λυρικά μονοπάτια των Transatlantic και των Pink Floyd και σε γεμίζει με ένα υπέροχο feeling λόγω της πανέμορφης κιθάρας και των χορωδιακών backing vocals.
Το μαραθώνιο “Cosmic Symphony” που κλείνει το άλμπουμ δεν μπορεί να αφήσει κανέναν οπαδό του prog ήχου δυσαρεστημένο αφού τόσο ενορχηστρωτικά όσο και ερμηνευτικά είναι ένα μικρό διαμάντι αφού τα παιχνίδια στα πλήκτρα του Neal Morse και οι έξυπνες μπασογραμμές του Dave LaRue παντρεύονται εκπληκτικά με τον αστείρευτο κιθαριστικό ταλέντο του S.Morse.
Τελικά οι FLYING COLORS κατόρθωσαν να πετύχουν, ότι δεν μπόρεσαν με την παρθενική τους δουλειά δηλαδή με απλά λόγια στο “Second Nature” κατόρθωσαν να μην έχουν ούτε υπερβολικούς περφεξιονισμούς ούτε κουραστικές μελωδίες αλλά μπόρεσαν να εμπνευστούν από το παρελθόν και να προσαρμοστούν στα σημερινά μουσικά δεδομένα.
Φώτης Μελέτης
Η παρέα των FLYING COLORS με το “Second Nature”, κάλυψαν και με το παραπάνω όποια καλλιτεχνική αμφιβολία υπάρχει για αυτούς. Ο δίσκος ξεκινά με το υπέροχο και μεγαλοπρεπές “Open Up Your Eyes” και συνεχίζει με το “Mask Machine” που είναι επηρεασμένο αρκετά από τους Muse δείχνοντας ότι το γκρουπ δεν σνομπάρει τον σημερινό ροκ ήχο ενώ το ίδιο ισχύει και με το “Bombs Away” που έχει background λίγο κάτι από τους Pink Floyd.
Οι ποπ πινελιές είναι δοσμένες γλυκότρoπα στο “Lost Without You” και οι μπητλικές αναφορές του δίσκου είναι χαρακτηριστικές στο μελωδικό “The Fury Of My Love”.
To “A Place In Your World” έρχεται κατευθείαν από τα ’70, και εδώ φαίνεται, πως η μικρή προϋπηρεσία του κιθαρίστα Steve Morse στους KANSAS, τον έχει σημαδέψει αρκετά ενώ η συνθετική έκπληξη του δίσκου τιτλοφορείται “One Love Forever” όπου το folk στοιχείο είναι αρκετά έντονο. Το “Peaceful Harbor” ακολουθεί τα λυρικά μονοπάτια των Transatlantic και των Pink Floyd και σε γεμίζει με ένα υπέροχο feeling λόγω της πανέμορφης κιθάρας και των χορωδιακών backing vocals.
Το μαραθώνιο “Cosmic Symphony” που κλείνει το άλμπουμ δεν μπορεί να αφήσει κανέναν οπαδό του prog ήχου δυσαρεστημένο αφού τόσο ενορχηστρωτικά όσο και ερμηνευτικά είναι ένα μικρό διαμάντι αφού τα παιχνίδια στα πλήκτρα του Neal Morse και οι έξυπνες μπασογραμμές του Dave LaRue παντρεύονται εκπληκτικά με τον αστείρευτο κιθαριστικό ταλέντο του S.Morse.
Τελικά οι FLYING COLORS κατόρθωσαν να πετύχουν, ότι δεν μπόρεσαν με την παρθενική τους δουλειά δηλαδή με απλά λόγια στο “Second Nature” κατόρθωσαν να μην έχουν ούτε υπερβολικούς περφεξιονισμούς ούτε κουραστικές μελωδίες αλλά μπόρεσαν να εμπνευστούν από το παρελθόν και να προσαρμοστούν στα σημερινά μουσικά δεδομένα.
Φώτης Μελέτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.