Red Zone Rider: “Red Zone Rider”

Το τελευταίο καιρό έχει παραγίνει το κακό με τα “στημένα” super groups που ανακοινώνονται σωρηδόν από διάφορες δισκογραφικές εταιρίες με κυρίαρχο συνήθως σκοπ,ό καλλιτέχνες και μουσικοί που έχουν μία κάμψη στην καριέρα τους να κερδίσουν μερικά χρήματα παραπάνω φτιάχνοντας μέτριους δίσκους.

 Οι Red Zone Rider μπορεί να ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία του ενός δίσκου ή της “αρπαχτής” αλλά  ευτυχώς το ομότιτλο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν πρόσφατα από την Magna Carta Records (η οποία έχει σχεδόν πάντα ποιοτικές κυκλοφορίες) είναι ένας πραγματικός Bluesy hard rock δυναμίτης με την παραγωγή του Mike Varney να ανεβάζει ακόμα πιο πολύ το συνολικό αποτέλεσμα.
Το σούπερ project των Red Zone Rider αποτελείται από τον εξαιρετικό κιθαρίστα Vinnie Moore (UFO), τον πολύπειρο τραγουδιστή Kelly Keeling (Baton Rouge, MSG, George Lynch)  και τον ντράμερ Scot Coogan (Lita Ford, Ace Frehley, Brides Of Destruction).
Ακούγοντας το άλμπουμ από τα πρώτα κομμάτια παίρνεις μία γερή δόση από  Led Zeppelin, οι οποίοι νομίζεις ότι τζαμάρουν  στην ίδια σκηνή μαζί με τους Cream ενώ ξυπνούν μνήμες  όχι μόνο από τα  seventies  αλλά και από σχετικά πιο σύγχρονους hard rock heroes (βλέπε Badlands).
To “Hell No” που ξεκινά το άλμπουμ είναι ένα εκρηκτικό μίγμα από το Black Dog (Led Zeppelin) με το “Hush” των Deep Purple. Ακολουθεί  το  “By The Rainbow's End” όπου σαρώνει με την κιθάρα του, ο  Vinnie Moore ενώ το ρεφρέν  είναι πιο μελωδικό σε σημείο που να θυμίζει Scorpions εποχής U.J.Roth. Η heavy blues ευδαιμονία συνεχίζεται με το “House Of Light” αφού νομίζεις ότι έρχεται απευθείας από τις αρχές των ’70  λες και η μπάντα έχει διασκευάσει σύνθεση του Jack Bruce των Cream ενώ και το “The Hand That Feeds You” έχει ρίζες από αυτή την μεγάλη μπάντα
 Το αργόσυρτο “Cloud Of Dreams” και το ημιμπαλαντοειδή “Obvious” αποτελούν τις πιο φορτισμένες στιγμές του δίσκου  με τον Kelly Keeling να κάνει ρεσιτάλ ερμηνείας αφού η φωνή του ακούγεται  φλογερή και παθιασμένη  σε σημείο να θυμίζει David Coverdale. To “Never Trust A Woman” μπορεί να περιέχει έναν τίτλο που όλοι οι άντρες έχουμε πει σε στιγμές θυμού και απόρριψης αλλά μουσικά περιέχει απίθανα κιθαριστικά slides και κινείται καθαρά σε ρυθμούς Jimmy Page. To “Hit The Road” φέρνει λιγάκι από το “Crosstown Traffic” του μακαρίτη Jimi Hendrix με aor ρεφρέν ενώ στο ίδιο πνεύμα είναι περίπου και  το χίπικο “Save It”.
To “There's A Knowing” είναι μία blues hard rock πανδαισία (με ολίγον Uriah Heep) με τον Kelly Keeling να καταθέτει ψυχή και λαρύγγια! O δίσκος κλείνει με το “Count's 77” όπου ο Vinnie Moore ίσως είναι από τους ελάχιστους κιθαρίστες που γνωρίζει να συνδυάζει την δεξιοτεχνία, την ταχύτητα με την εξυπνάδα και το feeling.
Παρότι λοιπόν τα σούπερ project  των τελευταίων ετών “μυρίζουν” κέρδος και προχειρότητα, οι Red Zone Rider διαψεύδουν  πανηγυρικά όλους εμάς τους καχύποπτους κριτικούς και πραγματικά το απολαμβάνω διότι εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν από τους κορυφαίους δίσκους της χρονιάς. Eπενδύστε άφοβα και άμεσα…

Φώτης Μελέτης