Kane Roberts: “Saints And Sinners”

Από τις ιδιαίτερα αγαπημένες μουσικές μορφές της νεότητας μας

(και του rocktime.gr φυσικά), ο Kane Roberts, με την εμβληματική "οπλοκιθάρα" και την εικόνα του bodybuilder.

Εκτός όμως από την εμπορική και φιγουρατζίδικη εικόνα, είχε και μία αξιόλογη μουσική πορεία  σίγουρα όχι πρωτότυπη αλλά με την συνδρομή φίλων και γνωστών (Alice Cooper, Desmond Child, Jon Bon Jovi, Richie Sambora, Jack Ponti και Diane Warren) έκανε αξιοπρόσεκτο πέρασμα από το χώρο του μελωδικού rock.
Με το δίσκο που πρωτοκυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1991, με τίτλο “Saints And Sinners”, περιλαμβάνονται θαυμάσια κομμάτια που μας ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο με μία γλυκιά νοσταλγία:
Αναφέρομαι αρχικά στο τραγούδι που διασκευάστηκε από την Cher με δημιουργό τους John Bon Jovi και Richie Sambora. Ο λόγος για το υπέροχο "Does Anyone Really Fall In Love Anymore" (outtake από το δίσκο New Jersey) τη μεγαλύτερη επιτυχία του Kane Roberts.
Δυναμική σύνθεση είναι και το "Twisted" με το αξιομνημόνευτο  video clip που έπαιζε το MTV διαρκώς (όταν ακόμη έπαιζε ΜΟΥΣΙΚΗ).
Τα "Dance Little Sister" και "Rebel Heart", ύμνοι ροκάδικοι που παραπέμπουν σε Motley Crue και Van Halen.
Τα δε "I'm Not Looking For An Angel", "Too Far Gone" και "It's Only Over For You", είναι εξαιρετικές  συνθέσεις που μιλούν στην καρδιά, με εκπληκτική κιθαριστική παρουσία, χορωδιακά φωνητικά και ευχάριστες αναμνήσεις.
Πριν λίγα χρόνια επανεκδόθηκε το συγκεκριμένο άλμπουμ σε μία remastered κυκλοφορία του κανονικού cd (10 τραγούδια) και μία  περιορισμένη με 14 τραγούδια (2 cd’s) που αξίζει τον κόπο μιας και περιέχει τέσσερις extra συνθέσεις που είχαν μείνει στο ράφι και ακούγοντας τες, μάλλον αδικήθηκαν.
Επίσης αξίζει τα λεφτά της, καθώς τα αποτελέσματα είναι απλά αλλά ουσιώδη ενώ η φωνή του Kane Roberts είναι καθαρότερη και τα δεύτερα φωνητικά ακούγονται πλούσια.
Συνοπτικά το “Saints And Sinners” είναι μία καλή ευκαιρία για να φρεσκάρετε τη μνήμη σας για το πόσο ποιοτικό μελωδικό rock  μας πρόσφερε ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης.

TRACKLIST
Wild Nights
Twisted
Does Anybody Really Fall In Love Anymore?
Dance Little Sister
Rebel Heart
You Always Want It
Fighter
I'm Not Lookin' For An Angel
Too Far Gone
It's Only Over For You
House Burning Down (Bonus Track)
Waiting For You (Bonus Track)
Dirty Blonde (Bonus Track)
White Trash (Bonus Track)

MEΛΗ
Kane Roberts – φωνή , κιθάρα
John McCurry – κιθάρα
Steve Steele – μπάσο
Myron Grombacher – drums
Chuck Kentis – πλήκτρα
Νότης Γκιλλανίδης

Hungryheart: "The new album goes our sound ahead"

http://www.rocktime.gr/

1. The band have returned to the studio for your new album "Dirty Italian Job", how long has this album been in the works? (JOSH ZIGHETTI)

Hi everyone at Rocktime, First, we would like to thank you for giving us an opportunity to explain the details of our new album.

Five years ago today, after we've toured in Europe for One Ticket To Paradise each one of us has been involved in side projects and private businnes, especially Mario who has started managing the Tanzan Music Group and all related collaborations .Nevertheless, we continued to write our own stuff,  including the new songs for Dirty Italian Job.

2. Some say this new album takes up where "Οne Ticket to Paradise" left off and others say it’s a return to the sound of your first album, where do you think this album falls? (PAOLO BOTTESCHI)

well, i think that DIJ is a real New album from Hungryheart!!! It’s true if some people ricognize the sound and the influece of the debut album and the second One ticket to paradise. We have a melodic rock identity, and Dirty Italian Job is an album that consolidates all our work and, at the same time, pushing forward our sound, using the mixture of different styles and musical tastes which marks every element of Hungryheart. in fact, i think that this new album is a great evolution of the Hungryheart style

3. Some of my favorite tracks off the album have to be "Second Hand Love"(reminds me a lot Bon Jovi’s Wanted Dead or Alive) and "Bad Love", but are there any particular tracks that you feel particularly proud of? (STEFANO SCOLA)

I know I’m biased, but I'm very proud of every song of this album. All songs send me a different feeling or image; for example sadness and melanchony in “Nothing but you” and “You can run”, happiness and sun in “Shoreline”, power and strenght in “Right now” and “Rock Steady. I think that the keywords of this album are feeling and alchemy, each song was played and built around an event or a particular feeling and I hope that everyone could feel it.

4. The album is produced by you, Mario, do you feel this gave you greater control into producing the album you wanted? (MARIO PERCUDANI)

Yes, for sure. My aim was to get a production that can reveals what the band really is, I mean our real live sound. I think it’s a genuine..

TEN: "Isla de Muerta"

Ακόμη αντηχούν στα αυτιά μου οι θριαμβευτικές ιαχές των

αφοσιωμένων οπαδών της μπάντας στο KYTTARO Live Club της Αθήνας στις 10 Μάη , όπως και οι πανέμορφες συνθέσεις της μπάντας από τα έντεκα στούντιο άλμπουμ , τους τέσσερις δίσκους best of , τα τέσσερα Eps , και το ένα live άλμπουμ, που συντρόφευαν τα αυτιά μου τον τελευταίο ενάμιση μήνα!!

Και αυτή η υπερδοσολογία απ’ το, TEN υλικό οφείλεται και στην προσπάθεια να είμαι στο πνεύμα των πρόσφατων συναυλιών τους αφενός και αφετέρου για την κυκλοφορία του δίσκου τους-μόλις προχθές- του Isla de Muerta (Island Of The Dead), που ακολουθεί το επιτυχημένο (προ εξαμήνου Albion).
Μου φαίνεται σα χθες που πρωτάκουσα τον τελευταίο δίσκο τους, το "Albion". Επανέρχονται λοιπόν οι Ten με την δωδέκατη στουντιακή κυκλοφορία τους,το "Isla De Muerta" και για μία ακόμη φορά, ο ιθύνων νους της μπάντας  Gary Hughes και οι συνεργάτες του παρουσιάζουν ένα δημιούργημα ατόφιου  AOR μελωδικού  hard που κάποιες φορές εκτρέπεται ευχάριστα σε μελωδικό  metal.
Πιασάρικες συνθέσεις με σπουδαίες μελωδίες και  πολύ καλές αρμονίες, που γίνονται εντυπωσιακότερες από το τρελό κιθαριστικό τρίο σε παίξιμο, τους Dann Rosingana , Steve Grocott και John Halliwell  και οι οποίες εμπλουτίζονται άψογα με τις επιβλητικές ερμηνείες του Gary Hughes .
Υπάρχει εξάλλου η γενναία δοσολογία των πλήκτρων /συνθεσάιζερ από τον Darrel Treece-Birch  που κάνει τις συνθέσεις ατμοσφαιρικότερες και επιβλητικότερες!! Όσο για την  rhythm section με τον μετρονόμο στο μπάσο, Steve Mckenna  και στα “πετσιά” με τον “τυμπανοβασανιστή” Max Yates , προσδίδει σταθερότητα και όγκο στις συνθέσεις αγγίζοντας τα όρια του power metal πελώριου ηχοχρώματος!!
Ο δίσκος ανοίγει με το επικό  Dead Men Tell No Tales , με τον ήχο της μπάντας να απογειώνεται , καθώς οι κιθάρες μονομαχούν μεταξύ τους , εκτοξεύοντας μελωδίες και ριφ. Tο  Tell Me What To Do που ακολουθεί  βουτηγμένο στα πλήκτρα αποπνέει μία πομπώδη rock αίσθηση,  με ασυνήθιστα φωνητικά αλλά με πιασάρικο και ευκολομνημόνευτο χορωδιακό ρεφραίν!!
Το "Acquiesce" σκοτεινό και έντονο αλλά πάντοτε στο γνωστό ύφος των  Ten.
Η φοβερή μπαλάντα ακούει στον τίτλο This Love με τα  φωνητικά του Gary Hughes χαρακτηριστικά και εδώ. Μία μπαλάντα ταυτόχρονα συναισθηματική και εμπορική ταυτόχρονα….
Το “αγιολογικό” The Dragon And Saint George με  μία περιδίνηση πλήκτρων εκτοξεύεται, μαζί με τα αψεγάδιαστα φωνή , μία από τις καλύτερες συνθέσεις του δίσκου!!!
Το 7λεπτο "Intensify" είναι ακόμη ένα μελωδικό ροκάδικο κομμάτι με λαμπρά χορωδιακά φωνητικά και τον αγαπημένο μας κλασικό  Ten ήχο και ακούγεται ολημερίς στα γραφεία του rocktime.gr!!
Λατρεμένο κομμάτι, περιμένουμε να το ακούσουμε ζωντανά στην επόμενη επίσκεψη στη χώρα μας!
Ακόμη πιο δυναμικό το  8λεπτο επικό "The Valley Of The Kings" που θυμίζει έντονα εποχές ωραίων συνθέσεων του "Name Of The Rose" με εκπληκτική δουλειά στις κιθάρες και ειδικότερα στα solos!
To "Revolution" με το πραγματικά επικό  ύφος και τους ανάλογους στίχους έχει επίσης μερικά εντυπωσιακά μεταλλικά σολαρίσματα που καθηλώνουν τον ακροατή!!
Το σκοτεινό και heavy, "Angel Of Darkness" δίνει τα εύσημα στον τυμπανιστή Max Yates “που χτυπά αλύπητα αλλά και δεξιοτεχνικά τα δέρματα”!
Το "Last Pretender" ένα “μελωδικοροκάδικο  ζαχαρωτό” πανέμορφα δομημένο με εξαιρετικά χορωδιακά φωνητικά!
Όμως δε θα ήταν δίσκος των Ten πραγματικά χωρίς μία ακόμη συναισθηματική μπαλάντα συνοδευμένη με την απλότητα του μεγαλείου ενός πιάνου για συνοδευτικό της μελωδίας και το σόλο της κιθάρας που “κελαηδά”.
Tο όνομα της εξαιρετικής  σύνθεσης είναι "We Can Be As One".
Η Α-Π-Ο-Λ-Υ-Τ-Η μπαλάντα χωρίς φτιασίδια και φιοριτούρες, για κεριά, κόκκινο κρασί και φεγγαρόφωτα καλοκαιριού!
Γενικά, ο δίσκος έχει όλα τα χαρακτηριστικά που αναμένει ο ρέκτης του μελωδικού χώρου: εκπληκτικά φωνητικά, κιθάρες που δεν αρκούνται σε δεξιοτεχνικά solos αλλά προσθέτουν μελωδικές γραμμές και ιδιαίτερα στις δισολίες , στακάτες μπασογραμμές, τύμπανα ευφάνταστα χωρίς να παρεκκλίνουν από το ρυθμό, με απαραίτητο συμπλήρωμα της μελωδίας τα πλήκτρα…άψογα δένουν με τη μπάντα και οι  νεοφερμένοι Dann Rosingana και Steve Grocott.
Την παραγωγή του άλμπουμ έχει αναλάβει ο Gary Hughes ενώ την μίξη και το mastering είναι υπεύθυνος ο Dennis Ward και ηχητικά κινείται στους γνώριμους ρυθμούς που έκαναν δημοφιλή τo group.
Σαφώς και επιβάλλεται η κατοχή του από τους αφοσιωμένους  οπαδούς των Ten όπου στη χώρα μας είναι λίγοι αλλά ταγμένοι στo συγκρότημα, και σε όσους θέλουν την συνέχεια του Albion!!!


Νότης Γκιλλανίδης
 

4bitten: “Rewind and Erase”

Τρίτο δισκογραφικό βήμα για τους 4bitten και η πολύ καλή

δουλειά που κάνει με κόπο και πολύ live ιδρώτα, η ελληνική μπάντα συνεχίζεται. Το 2009 ξεκίνησαν με το πανέμορφο ντεμπούτο τους “No More Sins” ενώ το 2012 κυκλοφόρησαν το αξιόλογο “ Delerium” .

Οι 4bitten όλο το προηγούμενο διάστημα κατόρθωσαν και έπαιξαν δεκάδες συναυλίες  όπου απέκτησαν ένα ευρύ  φανατικό κοινό κυρίως λόγω των δυναμικών τους εμφανίσεων  και παράλληλα πέτυχαν  να περιοδεύσουν με τους θρυλικούς UFO και τον περίφημο Dan Reed.
Επίσης άνοιξαν τα live μεγάλων καλλιτεχνών όπως των Uriah Heep, του  Eric Martin,  του Uli Jon Roth των Grim Reaper, Spiritual Beggars των Tyger of the Pan Tang, Blayze Bayle (Iron Maiden) και Μichael Schenker Group, δείχνοντας την αξία τους και το ταλέντο τους.
Σίγουρα το δυνατό χαρτί της μπάντας είναι η εκρηκτική φωνή της Fofi  Rousos, που δίνει ένα ξεχωριστό χρώμα σε όλες τις συνθέσεις και εκτοξεύει με την ερμηνεία της  μοναδικές φλογισμένες heavy/hard rock νότες.
Όμως το βαρύ πυροβολικό του group είναι o κιθαριστικός τυφώνας που ονομάζεται  George M., όπου εδώ,  o Michael Schenker  συναντά τους Kirk Hammett  και  Tony Iommi  σε μία οργιώδη συνεύρεση με αποτέλεσμα και τα έντεκα κομμάτια του δίσκου να ακούγονται σαν έκτακτα καιρικά φαινόμενα!
Το “Rewind and Erase” περιλαμβάνει μπόλικες δόσεις heavy metal  και hard rock ρυθμών και αν δεν υπήρχαν οι απογειωτικές ερμηνείες της F. Rousos θα νομίζαμε ότι κάποια μέλη των  Black Sabbath  και των Metallica ενώθηκαν για να δημιουργήσουν αυτό το heavy  συνδυασμό.
Σε αυτό το εμπνευσμένο αποτέλεσμα βοηθά τα μέγιστα  και η  συμβολή του ντράμερ Angelo Giambouras και του  μπασίστα  Akis “Rooster” διότι προσθέτουν πολλές οκάδες  metal-ικών  ρυθμών.
Τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι το εξαιρετικό  “Die In Vain”,  το “Broke” με το μελωδικό ρεφρέν, το υπέροχο “Save My Soul”, το μεγαλειώδες “ Inside My Head” και το θαυμάσιο "Out of Time".
Τέλος η  παραγωγή του John McRis ανεβάζει ένα σκαλί παραπάνω τόσο την απόδοση των 4bitten όσο και τον ανεξάντλητο δυναμισμό της μπάντας ενώ συνοψίζοντας θα λέγαμε  πολύ απλά ότι: το “Rewind and Erase”  είναι από τις κορυφαίες κυκλοφορίες της φετινής χρονιάς!

Φώτης Μελέτης

Faith No More: “Sol Invictus”

Όπως σας είχαμε προαναγγείλει στο Rocktime.gr (βλέπε και το

σχετικό αφιέρωμα στην στήλη "Diamonds & Pearls"), οι Faith No More επέστρεψαν μ’ ένα ολοκαίνουριο στούντιο άλμπουμ έπειτα από δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια από το τελευταίο τους δίσκο “Album of the Year”.

'Eχοντας την ίδια σύνθεση μελών μ’ αυτόν (Mike Bordin-κρουστά, δεύτερα φωνητικά, Billy Gould- μπάσο, δεύτερα φωνητικά, Roddy Bottum –πλάκτρα, δεύτερα φωνητικά, Mike Patton – πρώτα φωνητικά, Jon Hudson –κιθάρα, δεύτερα φωνητικά).

Ο νέος δίσκος φέρει τον τίτλο “Sol Invictus”, ο οποίος στα λατινικά σημαίνει Ανίκητος ‘Ηλιος και συνιστά την κυρίαρχη θεότητα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας που καθιερώθηκε από τον αυτοκράτορα Αυρηλιανό το 274 μ.Χ.
Το καλλιτεχνικό αυτό δημιούργημα κινείται σε Alternative/experimental rock/metal μονοπάτια, αν και είναι δύσκολο να οριοθετηθεί ηχητικά. Χρειάζεται, λοιπόν, ν’ ακουστεί αρκετές φορές από τον ακροατή, πριν ο τελευταίος ξετυλίξει το μίτο της Αριάδνης για να βρει διέξοδο από το λαβύρινθο των συνθέσεων και ν’ αποφασίσει αν του αρέσει ή όχι.
Πάντως κοινή συνισταμένη όλων των κομματιών αποτελεί ο όγκος που χαρακτηρίζει το μπάσο και τα ντραμς. Άξιο αναφοράς είναι το φωνητικό εύρος του Patton, οποίος άλλοτε έχει καθαρά φωνητικά που κινούνται είτε χαμηλά είτε ψηλά, άλλοτε ψιθυρίζει και άλλοτε ξεσπά σε γρυλλίσματα.

Πέρα από αυτά υπάρχουν αρκετά σημεία, που μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει. Πιο συγκεκριμένα, το “ομότιτλο” κομμάτι περιέχει πιάνο σε κλίμακα μινόρε και κιθάρα αλά spaghetti-Western.
Το αργόσυρτο αυτό τραγούδι φαίνεται να συνιστά εισαγωγικό για το δεύτερο κατά σειρά “Superhero” (το δεύτερο χρονικά single )  που διακρίνεται για τις oriental μεταλλικές καταβολές του. Το  “Sunny Side Up” που ακολουθεί, φλερτάρει με funky και pop στοιχεία, με rock ξεσπάσματα και τη φωνή του Patton να θυμίζει ολίγον David Bowie.
Πιο gothic φαίνεται να είναι το “Separation Anxiety”, στο οποίο η μπασογραμμή είναι ιδιαίτερα τονισμένη και το κιθαριστικό σόλο χαοτικό. Το “Cone Of Shame” ξεκινά σαν κομμάτι του Nick Cave, πριν εκραγεί σε punk rock. Το έκτο κατά σειρά “Rise Of The Fall”  χαρακτηρίζεται από εναλλαγές hard rock με reggae τμήματα.
Στη συνέχεια βρίσκεται το alternative rock “Black Friday” με την ακουστική κιθάρα να κινείται ρυθμικά και τα handclaps να καταλαμβάνουν τα κουπλέ και γενικά να μοιάζει κάτι μεταξύ Pixies και παλιού Neil Diamond. Το      πρώτο χρονικά single ,το “Motherfucker, εμπεριέχει rap φωνητικά, τα ντραμς δίκην εμβατηρίου και το κιθαριστικό σόλο που ξεπετάγεται από το πουθενά. Το προτελευταίο “Matador”  έχει crescendo δομή με ψυχεδελικά των 60’s και οπερατικά των 70’s φωνητικά.
Το άλμπουμ κλείνει με το χαρούμενο pop-rock  “From The Dead”, όπου η ακουστική κιθάρα και τα μιλιταριστικά ντραμς διατρέχουν όλο το κομμάτι, ενώ άξια λόγου είναι και τα 50-60’s ομαδικά δεύτερα φωνητικά.

Εν κατακλείδι, θα μπορούσε κανείς να ανακαλύπτει και άλλα κρυμμένα στοιχεία του  “Sol Invictus”, ενόσω ακούει και ξανακούει το δίσκο.
Σίγουρα δεν πρόκειται για ένα συνηθισμένο άλμπουμ με πιασάρικες μελωδίες, γι’ αυτό και ίσως θα άξιζε να κοσμεί τη δισκοθήκη του κάθε ψαγμένου μουσικόφιλου.
Τώρα όσοι περιμένουν να βρουν κάτι «κλασικό», μάλλον θ’ απογοητευτούν. Άλλωστε οι Faith No More αυτό ήταν πάντα, πειραματιστές του ήχου.

Νίκος Καπίρης

Steve Hackett: "Wolflight"

Μετά από μια δαιδαλώδη διαδρομή που ξεκίνησε από το ρευστό

«προοδευτικό» ροκ των '70s και έφθασε μέχρι τον πειραματισμό με τον ήχο των βραζιλιάνικων κρουστών, ο Steve Hackett έφθασε να ξαναεπισκεφθεί τις ρίζες του με τo "Genesis Revisited II" του 2012, μια καλοδουλεμένη και ηχητικά ανανεωμένη συλλογή από κομμάτια της πρώτης περιόδου του εμβληματικού βρεττανικού γκρουπ (1969-1975), στο οποίο ο ίδιος είχε κεντρικό ρόλο.

Πέρσι, συνοδευόμενος από μια ομάδα μουσικών μεγάλης κλάσης, παρουσίασε, σε μικρές αίθουσες ανά τη Βρεττανία, φινιρισμένες στην εντέλεια εκτελέσεις κλασσικών κομματιών από τα πρώτα χρόνια των Genesis όπως τα "Dancing With The Moonlit Knight," "The Fountain Of Salmacis" και "Supper's Ready". Tο όνειρο κάθε prog rock fan.
H ενασχόληση με το «κλασσικό» του παρελθόν φαίνεται ότι ξαναζωντάνεψε τη μούσα του Steve Hackett και μάλιστα για τα καλά. Το πρώτο του σόλο άλμπουμ με εντελώς καινούριο υλικό εδώ και τέσσερα χρόνια διακατέχεται από αυτή την συμφωνική κυκλοθυμία που παραπέμπει στα περιπετειώδη του εγχειρήματα όπως το "Voyage of the Acolyte" ή τo "Spectral Mornings", ηλικίας ήδη 40κάτι χρόνων πριν, όταν είχε μόλις αφήσει τους Genesis, μια πενταετία πριν οι τελευταίοι προσαράξουν στο ηλετροποπ Collins-οστάσιο που συνδύασε το όνομά τους με εκατομμύρια δολλάρια.

Από τα 10 κομμάτια που υπάρχουν στο «Λυκόφως», τα περισσότερα ξεπερνούν σε διάρκεια τα επτά λεπτά. Ακόμη όμως και στα κάπως μικρώτερα σε διάρκεια κομμάτια, η μουσικότητα είναι εμφανής. Η κλασσικίζουσα κιθάρα του instrumental "Earthshine", για παράδειγμα, θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται δίπλα στο  "Horizons" (απ' το "Foxtrot") ή ανάμεσα στις πιο πετυχημένες ακουστικές του προσπάθειες. Τούτο όμως δεν σημαίνει ότι το άλμπουμ είναι αναμάσημα από παλιές δοκιμασμένες φόρμες.

Όπως ο ίδιος σχολίασε πρόσφατα, "δε θα ήθελα να γίνω ο συντηρητής ενός μουσείου ιδιοκατασκευής".  Πράγματι, το "Wolflight" οδηγεί τον Hackett σε νέα progressive εδάφη -αναμενόμενα- επικών διαστάσεων. Μέσα σε 55 λεπτά αποδεικνύει ότι στις φλέβες του κυλά γνήσια ανάγκη για μουσική αναζήτηση, ασίγαστη στο πέρασμα των χρόνων.
Κινηματογραφικά τοπία που αντλούν την έμπνευσή τους από ιστορικές και πολιτισμικές αναφορές ταξιδεύουν τον ακροατή με έναν τρόπο που μόνο τα κορυφαία prog ονόματα των '70s στα καλύτερά τους κατέγραψαν.

Το ομώνυμο κομμάτι ρέεει ανάμεσα σε ακουστικές κιθάρες και δομές με ανατολίτικο χρώμα και μιλάει για μια ομάδα πολεμιστών, παραβάλλοντάς τους με λύκους που πολεμούν για την ελευθερία τους. Το "Corycian Fire" έχει το ηχόχρωμα της βιβλικής Αραβίας και κορυφώνεται σ' ένα χορωδιακό κρεσέντο, φέρνοντας τον κιθαρίστα όσο πιο κοντά γίνεται στον παλιό του συνοδοιπόρο, τον Peter Gabriel, στην περίοδο του "Real World".
Το "Black Thunder" πάλι έχει ως θέμα του την πάλη του Martin Luther King για τα ανθρώπινα δικαιώματα, δανειζόμενο από τα blues, μ΄ έναν τρόπο που κάνει τον βρεττανό ν΄ακούγεται σαν συνομίληκος του Joe Bonamassa. Τα "Dust and Dreams"  και "Heart Song" που κλείνουν το άλμπουμ είναι από τα καλύτερα που έχει γράψει σε όλη την καρριέρα του.

Εν μέσω μιας ποκιλομορφίας που ποτέ δεν ξεπέφτει σε φλυαρία, ο 65χρονος Hackett συνθέτει και παίζει με πάθος, ακρίβεια και συναίσθημα σπάνια για βετεράνο. Τα φωνητικά του, επίκεντρο κριτικής στο παρελθόν, ακούγονται πιο ταιριαστά από ποτέ στο υλικό του, γήινα και την ίδια στιγμή όσο πρέπει διηγηματικά, ενώ ο ήχος της κιθάρας του παραμένει αναγνωρίσιμος, είτε ακουστικός, είτε ρυθμικός σαν μεγάλος αδελφός των Dream Theater. Αυτά κι αν είναι επιτεύγματα για έναν από τους δύσκολους και εγκεφαλικούς κιθαρίστες του ροκ σύμπαντος. Μέχρι στιγμής, από τις πολύ δυνατές «επιστροφές» της χρονιάς.

Υ.Γ.: Τον συνοδεύουν ο Roger King στα πλήκτρα, ο Rob Townsend στο σαξόφωνο, ο Gary O'Toole στα τύμπανα και ο Nick Beggs στο μπάσο. Η Amanda Lehmann προσθέτει αρμονίες στα δεύτερα φωνητικά, ενώ οι guest παρουσίες δεν λείπουν : Malik Mansurov στο ταρ, η Sara Kovaks στα πνευστά των αβορίγινων και ο θρυλικός μπασίστας των Yes, Chris Squire, στο "Love Song To A Vampire."

Παναγιώτης Παπαϊωάννου

A.O.R: "Return to L.A"

Αυτή είναι αισίως η 14η κυκλοφορία του Γάλλου παραγωγού

/μουσικοσυνθέτη Frederic Slama με το προσωπικό του σχήμα τους A.O.R και πιθανότατα μία από τις εντυπωσιακότερες κυκλοφορίες της μπάντας μέχρι στιγμής!!

Με σταθερά τα συστατικά της επιτυχίας, όπως οι εξαιρετικοί τραγουδιστές: ο  Bob Harris, ο Jesse Damon, ο Paul Sabu, ο, Tommy Funderburk, η  Erika Norberg ( εξαιρετική φωνή από το παρελθόν, σύζυγος Yngwie J. Malmsteen (1991 – 1992). Επίσης ο Γάλλος πολυτάλαντος συνθέτης Frédéric Slama, είναι στην κιθάρα, στα πλήκτρα και συνεπικουρούμενος από μία πλειάδα λαμπρών τραγουδιστών δημιουργεί και παρουσιάζει το όραμα του διανθισμένο με κλασικό AOR/μελωδικό Rock !!
Μόλις οκτώ μήνες πέρασαν από την κυκλοφορία του πολύ καλού  "L.A Connection" , που είχαμε παρουσιάσει στην rocktime.gr (http://www.rocktime.gr/index.php?view=view_articles&option=rockthistime&item=1406960405&lang=el)
αλλά και στην συνέντευξη που μας είχε παραχωρήσει
(http://www.rocktime.gr/index.php?view=view_articles&option=rockthistime&item=1413227524&lang=el)...
σημείωνε:
"Πού πιστεύεις, ότι αυτό το άλμπουμ (LA Connection) θα σας οδηγήσει πλέον;
Το ενδιαφέρον για τη δουλειά σου από την   aor  και τη μελωδική rock  κοινότητα πλέον , δικαιολογεί προφανώς άλλη μία κυκλοφορία σύντομα, πόσο μπορείς, ρεαλιστικά, να ανταποκριθείς;
 - Λοιπόν, ως επαγγελματίας τραγουδοποιός, γράφω νέα τραγούδια κάθε μέρα γι’ αυτό υπάρχει  πολύ υλικό εκ των προτέρων.
Αλλά τα τραγούδια πρέπει να είναι καλά και εγώ πρέπει να βρω τους καλύτερους τραγουδιστές για να τα τραγουδήσουν, έτσι λοιπόν  χρειάζεται  αρκετός  χρόνος. Αλλά θα πρέπει να κυκλοφορήσω  ένα νέο album A.O.R το 2016, αν όλα είναι καλά. "

Προφανώς η ανταπόκριση του κοινού ώθησε τον καλλιτέχνη σύντομα να κυκλοφορήσει και το επόμενο έργο του που είναι το 14^ο στη μακρά, συνεπή αλυσίδα κυκλοφοριών  και τιτλοφορείται "Return To L.A".
Πάντοτε  ο Slama καλεί εξαιρετικούς μουσικούς να συνδράμουν το έργο του, αλλά τούτη τη φορά περιορίστηκε στον πανταχού παρόντα πολυμήχανο μελωδικό συντελεστή πολλών κυκλοφοριών του μελωδικού χώρου, Tommy Denander, τον Colin Rodgers στην κιθάρα και το μπάσο και τον ντράμερ  Pat Thern.
Οι υπόλοιποι είναι οκτώ τραγουδιστές που καταθέτουν καθένας το ηχόχρωμα και την ευελιξία της φωνής του’ είναι οι : Paul Sabu που τραγουδά σε τρεις συνθέσεις  και οφείλω να ομολογήσω ότι με εντυπωσίασε καθώς αρεσκόμουν στις δουλειές που είχε κυκλοφορήσει στα  80ς ‘ στο εναρκτήριο  "Victim Of My Own Desire", όπου κιθάρα και πλήκτρα αρμονικά εκτοξεύουν την σύνθεση στα όρια του καταπληκτικού,  στο ταξιδιάρικης και νωχελικής διάθεσης "The Sign Of Fire", καθώς και στο τραγούδι που κλείνει το δίσκο, το   "The Wisdom Of Eve" μία πανέμορφη μπαλάντα με τα ιδιότυπα φωνητικά του.
Άλλος ένας πολύ καλός τραγουδιστής που πάντοτε θαύμαζα , ο Jesse Damon (πρώην Silent Rage) τραγουδά σε δύο πολύ καλές συνθέσεις, το  "Angels Never Sleep" και στο  "The Breaking Point" με τις κιθάρες και τα πλήκτρα να μοιράζονται ισόποσα τη μελωδικότητα των συνθέσεων.
Στο "The Trail To Your Heart", ο Tommy Funderburk (Airplay, King Of Hearts) είναι τυχερός και τραγουδά μία μελωδική και εξαιρετικής ποιότητας σύνθεσης που ο Frédéric αρέσκεται και μπορεί να δημιουργεί!!
Ο Rick Riso στο  "Dangerous To Know", ακόμη μία σύνθεση με πανέμορφα πλήκτρα , μελωδικές κιθάρες σε συνδυασμό την καθάρια – κρυστάλλινη φωνή του καλλιτέχνη, το τέλειο μουσικό, μελωδικότατο αμάλγαμα.
Η Erika Norberg στο  "Burning Rainbows" σε ηρεμότερους ρυθμούς, περισσότερο pop διάθεση , απλά μας ταξιδεύει.
Ο Bob Harris (Axe) στο "99 Percent Chance Of Loving You" και οι προστατευόμενες του Slama Sarah & Melissa Fontaine (αλήθεια, οι κοπέλες αυτές χάθηκαν από τη μουσική σκηνή, καθώς μας ανέφερε στην συνέντευξη του ο Slama ) τραγουδούν στο "Love Remains The Same". Μπορεί ορισμένοι να ήταν επικριτικοί στις δύο κυκλοφορίες τους, αλλά σε τούτη  εδώ την σύνθεση,  νομίζω θα αποζημιωθούν!
Ακόμη μία εξαιρετική  κυκλοφορία των  AOR με A.O.R / μελωδικό ύφος και  ψήγματα  westcoast. Ελλοχεύει όμως ο κίνδυνος της επανάπαυσης στην επανάληψη της ίδιας επιτυχημένης, είναι η αλήθεια-συνταγής.
Ίσως έφτασε η ώρα ο φίλτατος  Slama να αφήσει για λίγο την ασφάλεια του στούντιο και να δοκιμάσει και λίγο την έκθεση στο σανίδι της σκηνής, άλλωστε οι εξαιρετικές κυκλοφορίες των τελευταίων 4-5 δίσκων του, το επιτρέπουν!
Και η Ελλάδα είναι μία από τις φιλόξενες χώρες που αγαπούν τον μελωδικό ήχο!
Είπαμε: είμαστε λίγοι, αλλά ζεστοί!!!

Νότης Γκιλλανίδης