Μετά από μια δαιδαλώδη διαδρομή που
ξεκίνησε από το ρευστό
Πέρσι, συνοδευόμενος από μια ομάδα μουσικών μεγάλης κλάσης, παρουσίασε, σε μικρές αίθουσες ανά τη Βρεττανία, φινιρισμένες στην εντέλεια εκτελέσεις κλασσικών κομματιών από τα πρώτα χρόνια των Genesis όπως τα "Dancing With The Moonlit Knight," "The Fountain Of Salmacis" και "Supper's Ready". Tο όνειρο κάθε prog rock fan.
H ενασχόληση με το «κλασσικό» του παρελθόν φαίνεται ότι ξαναζωντάνεψε τη μούσα του Steve Hackett και μάλιστα για τα καλά. Το πρώτο του σόλο άλμπουμ με εντελώς καινούριο υλικό εδώ και τέσσερα χρόνια διακατέχεται από αυτή την συμφωνική κυκλοθυμία που παραπέμπει στα περιπετειώδη του εγχειρήματα όπως το "Voyage of the Acolyte" ή τo "Spectral Mornings", ηλικίας ήδη 40κάτι χρόνων πριν, όταν είχε μόλις αφήσει τους Genesis, μια πενταετία πριν οι τελευταίοι προσαράξουν στο ηλετροποπ Collins-οστάσιο που συνδύασε το όνομά τους με εκατομμύρια δολλάρια.
Από τα 10 κομμάτια που υπάρχουν στο «Λυκόφως», τα περισσότερα ξεπερνούν σε διάρκεια τα επτά λεπτά. Ακόμη όμως και στα κάπως μικρώτερα σε διάρκεια κομμάτια, η μουσικότητα είναι εμφανής. Η κλασσικίζουσα κιθάρα του instrumental "Earthshine", για παράδειγμα, θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται δίπλα στο "Horizons" (απ' το "Foxtrot") ή ανάμεσα στις πιο πετυχημένες ακουστικές του προσπάθειες. Τούτο όμως δεν σημαίνει ότι το άλμπουμ είναι αναμάσημα από παλιές δοκιμασμένες φόρμες.
Όπως ο ίδιος σχολίασε πρόσφατα, "δε θα ήθελα να γίνω ο συντηρητής ενός μουσείου ιδιοκατασκευής". Πράγματι, το "Wolflight" οδηγεί τον Hackett σε νέα progressive εδάφη -αναμενόμενα- επικών διαστάσεων. Μέσα σε 55 λεπτά αποδεικνύει ότι στις φλέβες του κυλά γνήσια ανάγκη για μουσική αναζήτηση, ασίγαστη στο πέρασμα των χρόνων.
Κινηματογραφικά τοπία που αντλούν την έμπνευσή τους από ιστορικές και πολιτισμικές αναφορές ταξιδεύουν τον ακροατή με έναν τρόπο που μόνο τα κορυφαία prog ονόματα των '70s στα καλύτερά τους κατέγραψαν.
Το ομώνυμο κομμάτι ρέεει ανάμεσα σε ακουστικές κιθάρες και δομές με ανατολίτικο χρώμα και μιλάει για μια ομάδα πολεμιστών, παραβάλλοντάς τους με λύκους που πολεμούν για την ελευθερία τους. Το "Corycian Fire" έχει το ηχόχρωμα της βιβλικής Αραβίας και κορυφώνεται σ' ένα χορωδιακό κρεσέντο, φέρνοντας τον κιθαρίστα όσο πιο κοντά γίνεται στον παλιό του συνοδοιπόρο, τον Peter Gabriel, στην περίοδο του "Real World".
Το "Black Thunder" πάλι έχει ως θέμα του την πάλη του Martin Luther King για τα ανθρώπινα δικαιώματα, δανειζόμενο από τα blues, μ΄ έναν τρόπο που κάνει τον βρεττανό ν΄ακούγεται σαν συνομίληκος του Joe Bonamassa. Τα "Dust and Dreams" και "Heart Song" που κλείνουν το άλμπουμ είναι από τα καλύτερα που έχει γράψει σε όλη την καρριέρα του.
Εν μέσω μιας ποκιλομορφίας που ποτέ δεν ξεπέφτει σε φλυαρία, ο 65χρονος Hackett συνθέτει και παίζει με πάθος, ακρίβεια και συναίσθημα σπάνια για βετεράνο. Τα φωνητικά του, επίκεντρο κριτικής στο παρελθόν, ακούγονται πιο ταιριαστά από ποτέ στο υλικό του, γήινα και την ίδια στιγμή όσο πρέπει διηγηματικά, ενώ ο ήχος της κιθάρας του παραμένει αναγνωρίσιμος, είτε ακουστικός, είτε ρυθμικός σαν μεγάλος αδελφός των Dream Theater. Αυτά κι αν είναι επιτεύγματα για έναν από τους δύσκολους και εγκεφαλικούς κιθαρίστες του ροκ σύμπαντος. Μέχρι στιγμής, από τις πολύ δυνατές «επιστροφές» της χρονιάς.
Υ.Γ.: Τον συνοδεύουν ο Roger King στα πλήκτρα, ο Rob Townsend στο σαξόφωνο, ο Gary O'Toole στα τύμπανα και ο Nick Beggs στο μπάσο. Η Amanda Lehmann προσθέτει αρμονίες στα δεύτερα φωνητικά, ενώ οι guest παρουσίες δεν λείπουν : Malik Mansurov στο ταρ, η Sara Kovaks στα πνευστά των αβορίγινων και ο θρυλικός μπασίστας των Yes, Chris Squire, στο "Love Song To A Vampire."
Παναγιώτης Παπαϊωάννου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.