Chevy: “The Taker”

Το 1980 ήταν η εποχή που το NWOBHM έδειχνε τα δόντια του και είχε ήδη ξεκινήσει μία σειρά αξιόλογων κυκλοφοριών που θα έδειχναν την δυναμική που θα ακολουθούσε το συγκεκριμένο είδος για τα επόμενα χρόνια.

Οι Βρετανοί CHEVY λοιπόν αποφάσισαν εκείνη τη χρονιά να ηχογραφήσουν ένα αδικημένο άλλα έξοχο δίσκο με τίτλο “The Taker”.
Κλασσικοί hard rock ρυθμοί κυριαρχούν στο άλμπουμ, εμπλουτισμένοι με southern πινελιές και τη φωνή του Martin Cure να επιβεβαιώνει την όλη ατμόσφαιρα ενώ οι κιθαρίστες Paul Shanahan και Steve Walwyn κατορθώνουν να αντιγράφουν πετυχημένα μερικά σόλο και μελωδίες από τους τρομερούς Wishbone Ash αλλά και από τον σπουδαίο Michael Schenker.
Οι επιρροές των CHEVY ξεκινούν από Cream και Ten Years After, Τaste και φτάνει στους Uriah Heep, Dust, πρώιμους Thinlizzy και UFO με τους τελευταίους να είναι και το σημείο αναφοράς για τον ήχο της μπάντας.
Χαμένα στο μακρινό παρελθόν αλλά εξαιρετικά κομμάτια περιλαμβάνονται στο “The Taker” με τα “Skybird” και “Cold and Lonely” να κλέβουν την παράσταση και να ενθουσιάζουν με την ενορχηστρωτική τους έμπνευση ενώ τα υπόλοιπα τραγούδια του άλμπουμ είναι θαυμάσια με τα “You Got me Running”, “Shine On”, “Rock On” και το ομώνυμο να ξεχωρίζουν κατά την άποψη μας λίγο παραπάνω.
Συνολικά θα λέγαμε ότι είναι μία αξιομνημόνευτη και ξεχασμένη κυκλοφορία από το παρελθόν και αξίζει όσοι αγαπάτε πραγματικά το hard rock να ανακαλύψετε τούτη την μπάντα.

Φώτης Μελέτης

King Bird: “Got Newz”

Oι Βραζιλιάνοι έχουν ξεκινήσει την δισκογραφική τους πορεία από το 2003 και παρότι στην χώρας δεν είναι ευρέως γνωστοί έχουν καταφέρει με τις προηγούμενες τέσσερις στούντιο κυκλοφορίες τους να δείξουν αξιόλογα δείγματα heavy/hard rock.

H νέα τους δισκογραφική δουλειά φέρει τον τίτλο “Got Newz” και αποτελεί ένα εξαιρετικό μίγμα από Black Sabbath (εποχής Dio), Rainbow, Deep Purple και φτάνει μέχρι τους Grand Funk, Lynyrd Skynyrd και Led Zeppelin.
Οι King Bird  αποτελούνται από τους Ton Cremon (φωνητικά), Silvio Lopes (κιθάρα), Fábio Cesar (μπάσο) και ο Μarcelo Ladwig στα ντραμς.
Το “Got Newz” είναι ένα καλοπαιγμένο hard rock  άλμπουμ με πολλές heavy προσθήκες, με όμορφα ρεφρέν ενώ οι ερμηνείες θυμίζουν σε πολλά σημεία τον μακαρίτη R.J. Dio.
Τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι το “Immortal rider” με αρκετές Rainbow αναφορές, το δυναμικό και συνάμα μελωδικό “Break away”, το θαυμάσιο “Daybreak”, το “The road you ride” με τα δυνατά κοψίματα και το επικό ρεφρέν καθώς επίσης το "βαρύ" και ασήκωτο “Doomsday” με το ριφ λες και είναι γραμμένο από τον Tony Iommi ενώ στο “Smoke signals” οι επιρροές από Steve Ray Vaughan είναι εμφανείς.
Οι φίλοι του hard και heavy rock και ειδικά οι λάτρεις του ήχου των ‘70s και ’80ς ας τσεκάρουν την συγκεκριμένη κυκλοφορία και θα ανακαλύψουν μία  τίμια και ειλικρινή μπάντα που μας γυρίζει σε εποχές που η μουσική δεν είχε ακόμη βιομηχανοποιηθεί τόσο πολύ.

Φώτης Μελέτης

Hardline: "Human Nature"

Οι Hardline ανήκουν στις μπάντες που κατάφεραν με ένα μόνο άλμπουμ να ‘χτίσουν’ μια δυνατή φήμη γύρω από το όνομα τους. Το "Double Eclipse", που κυκλοφόρησε το 1992, ήταν και εξακολουθεί να είναι ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ και πιστεύω πως αποτελεί ορόσημο για κάθε οπαδό του melodic hard rock ήχου.

Το 2012, οι Hardline επέστρεψαν με το πάρα πολύ καλό  "Danger Zone". Επίσης, όταν κυκλοφόρησαν το "δύσκολο" άλμπουμ  "Leaving The End Open" ξίνισαν πολλούς από τους φανατικούς οπαδούς τους.
Προσωπικά βρίσκω το  "Leaving The End Open" ένα αρκετά αξιόλογο δισκάκι με κάποια εκπληκτικά άσματα. Έτσι λοιπόν με αυτά και αυτά φτάνουμε στο τώρα με το ολοκαίνουριο πόνημα τους που τιτλοφορείται “Human Nature”. 
Οι Hardline εν έτη 2016 αποτελούνται απο τον τραγουδιστή Johnny Gioeli, τον πανταχού παρών Alessandro Del Vecchio , τον κιθαρίστα Josh Ramos (The Storm), και το rhythm section συμπληρώνουν οι μπασίστρια Anna Portalupi (Tarja) και ο ντράμερ Francesco Jovino (Primal Fear, Jorn ).
“Where Will We Go From Here", το εναρκτήριο τραγούδι,  είναι ένα γρήγορο, κιθαριστικό κομμάτι που παραπέμπει στις τελευταίες δουλειές της μπάντας.
Ωραίος ρυθμός, πιασάρικο ρεφραίν και πάνω απ’ όλα τα εξαιρετικά φωνητικά του Gioeli να κλέβουν την παράσταση.  Στη συνέχεια έχουμε το  "Nobody's Fool" το οποίο κινείται σε πιο “Double Eclipse” ύφος ενώ στο "Human Nature" οι Hardline μας προσφέρουν το πρώτο highlight μέσα από το νέο τους άλμπουμ.
Στην ουσία πρόκειται για μια power ballad η οποία περιέχει μια εκπληκτική μελωδία και πάρα πολύ καλές ενορχηστρώσεις.
Το πιασάρικο και αρκετά ρυθμικό "Running On Empty” είναι από τα τραγούδια που σου μένουν με το πρώτο άκουσμα και σε κάνουν να χτυπάς ρυθμικά το πόδι ενώ με το "Take You Home" έχουμε ακόμη ένα αργό κομμάτι με μια πολύ όμορφη μελωδία.
 Σίγουρα το “Human Nature”  δεν είναι ένα νέο "Double Eclipse".
Είναι όμως ένας δίσκος που φέρνει έναν ‘αέρα’ από το μεγαλείο του τότε προσαρμοσμένο στις "ανάγκες" του τώρα(με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό μουσικά μιλώντας πάντα).
Δυνατό, πιασάρικο, μοντέρνο σε αρκετά σημεία αλλά με την μελωδία και τα απίστευτα φωνητικά του Gioeli σε πρώτο φόντο.

Βασίλης Χασιρτζόγλου

Tyketto: “Reach”

Για κάποιον που μεγάλωσε με ακούσματα από AOR έως και Hair Metal τη δεκαετία των 80’s στο άκουσμα της λέξης TYKETTO, ένα τραγούδι σου έρχεται στο μυαλό, ο απόλυτος ύμνος του "Forever Young"!

Το τραγούδι που κάθε σοβαρός "ποζεράς" άκουγε για ώρες και το τραγούδι που έδωσε το εισιτήριο στους Tyketto για να γίνουν ευρέος γνωστοί.  Αλλά παρόλο που αυτή η μπάντα διέθετε όλο το πακέτο για να πάει πολύ ψηλά η έκρηξη του grunge φρέναρε τον Danny Vaughn και την παρέα του καθώς και πάρα πολλούς άλλους της συγκεκριμένης μουσικής σκηνής.
Με ένα πολύ χαρισματικό front-man, όπως ο Danny Vaughn, και ένα συμπαγή ήχο, οι TYKETTO κυκλοφόρησαν  δύο υπέροχους δίσκους που θεωρούνται πλέον κλασσικοί. Το comeback τους το έκαναν με το αρκετά καλό  "Dig In Deep" και σήμερα μας παρουσιάζουν το ολοκαίνουργιο πόνημα τους με τον τίτλο "Reach".
Το "Reach" λοιπόν ξεκινάει με το ομότιτλο τραγούδι και εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα κλασσικό κομμάτι Tyketto. Αρκετά ανεβαστικό, με μια διάθεση να ‘φέρουν’ τον ένδοξο ήχο τους πίσω, το "Reach" ακούγεται σαν το τέλειο ορεκτικό για το τι πρόκειται να ακολουθήσει στην συνέχεια. Το πιο groovy και βαρύτερο "Big Money" αναλαμβάνει τα ηνία και θυμίζει, και αυτό, παλιούς Tyketto. Να πω σε αυτό το σημείο πως η φωνή του Danny είναι μεστή, δυνατή και παθιασμένη ενώ τα κιθαριστικά μέρη έχουν μεγαλύτερο όγκο σε σχέση με το “Dig In Deep”.   Στο " Kick Like A Mule " ο ήχος ‘φέρνει’ λίγο από "Strength By Numbers"  ενώ στο  "I Need It Now" έχουμε ακόμη ένα πολύ δυνατό melodic hard rock άσμα με μια πολύ έντονη αίσθηση 80’s.
Με το " Tearing Down The Sky " οι TYKETTO μας προσφέρουν ένα από τα καλύτερα τραγούδια του νέου δίσκου το οποίο θα γεμίσει με χαμόγελα ικανοποίησης κάθε φανατικό οπαδό της μπάντας.  Το ‘χαλαρό’ " Letting Go " θυμίζει λίγο τις προσωπικές δουλειές του Danny Vaughn ενώ τα "Remember My Name", "Sparks Will Fly" και  "The Run" είναι και τα τρία δυνατά δείγματα των Tyketto του σήμερα!!
Επιτέλους οι Tyketto επέστρεψαν με έναν δίσκο αντάξιο των προσδοκιών μου και φυσικά αντάξιο των ικανοτήτων τους. Μπορεί να μην είναι ένα “Forever Young” ΙΙ, αλλά σίγουρα είναι μια κυκλοφορία που θα ικανοποιήσει και τον πιο απαιτητικό οπαδό τους, και τον πιο απαιτητικό fan αυτού του είδους!

Βασίλης Χασιρτζόγλου

Palace: "Master Of The Universe"

Πέρασα τους προηγούμενους μήνες με ένα cd παραμάσχαλα! Το όνομα του Michael Palace, δε μου ήταν άγνωστο καθώς τον γνώριζα ως συνθέτη και κιθαρίστα στους δίσκους των First Signal (με τραγουδιστή τον ιδρυτή του σχήματος Harry Hess), στο σχήμα των Cry of Dawn (με τραγουδιστή τον Goran Edman) και τους Kryptonite (με τραγουδιστή τον Jakob Samuel των The Poodles).

Δημιούργησε λοιπόν το προσωπικό του σχήμα με τους  Rick Digorio στην κιθάρα, τον  Marcus Johansson στα τύμπανα και τον  Soufian MaAoui στο μπάσο.
Σε συζήτηση  όμως με τον καλό φίλο Σπύρο σχολιάζοντας έναν άλλο σπουδαίο μελωδικό δίσκο μου είπε: ''τελικά, δεν έχει κάποια σύνθεση να μείνει χαραγμένη στα αυτιά μας, έχεις ακούσει εσύ κάποιον τέτοιο δίσκο το τελευταίο διάστημα;;
''Σκέφθηκα ένα λεπτό και η αντίδραση μου ήταν άμεση: ''μα και βέβαια! Θα σου τον φέρω αύριο''.
Ο δίσκος του  Palace και της παρέας του έχει την συνδυασμένη γοητεία του κλασικότροπου  rock, ''πλημμυρίδα'' από τα ελκυστικά στοιχεία των 80ς με έντονη την επίγευση του  AOR, με το μελωδικό  hard rock να επισφραγίζει την όλη δημιουργία.
Δυναμικές μελωδίες, πλούσια και καλοδουλεμένα, ώριμα φωνητικά, ευρηματικές ''κιθαριστικές φρασούλες'' που οδηγούν σε ευφάνταστα κιθαριστικά solos με πιασάρικα ρεφρέν.
Η ατμόσφαιρα των τραγουδιών γεμάτη από πλήκτρα που καθοδηγούν τις συνθέσεις με αποτέλεσμα την τέρψη των αισθήσεων αυτών που δεν ακούνε τη μουσική μόνο με τα αυτιά τους.
Ξεχωριστά μιλώντας για τις συνθέσεις, σίγουρα δεν υπάρχει τραγούδι που απλά συμπληρώνει το δίσκο και πρόκειται για πραγματικές ροκάδικες συνθέσεις, χωρίς την πατροπαράδοτη μπαλάντα.
Τα "Path To Light" και  "Rules Of The Game" είναι κάπως πιο αιθέρια στον ήχο τους, αλλά πρόκειται για ''υμνικές'' συνθέσεις ατόφιου μελωδικού  arena rock. Ο δίσκος αποτίει φόρο τιμής στις σπουδαίες μέρες των 80ς όπου το μελωδικό rock γέμιζε εύκολα αρένες.
Αναλυτικά: το λαμπρό ομότιτλο τραγούδι θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η μουσική επένδυση σε μία blockbuster Χολιγουντιανή περιπετειώδη ταινία δράσης και φυσικά θα είναι ένας από τους μελωδικούς ''ύμνους'' της χρονιάς!
Το "Cool Running", με ένα σπουδαίο κιθαριστικό που θυμίζει  σόλο τον δάσκαλο  John Norum στις λαμπρές μέρες των  Europe, όπως και το εξίσου εντυπωσιακό  "Man Behind The Gun".
 Το λαμπρότατα  επιτηδευμένο με πλήκτρα και ''χρώμα'' από τα 80ς δημιουργούν ένα ''πολύχρωμο στιβαρό τείχος μελωδίας'' που ''γιγαντώνεται'' ακόμη περισσότερο από  τα δεύτερα φωνητικά.
Φυσικά ξεχωρίζει η φωνή του  Michael, ένας συνδυασμός ωριμότητας Coverdale και σκανδιναβικών υπέρτατων φωνών, όπως οι  Joey Tempest , Stefan Berggren και Matti Alfonzetti  που προσδίνουν μία  bluesy χροιά στις συνθέσεις. Το "Part Of Me" μία περίτεχνη ημι-μπαλάντα με ένα εξαίσιο σολάρισμα από synthesizer ενώ σας εκπλήξει ευχάριστα το  Giuffria-ακό  No Exit … χωρίς λόγια.
 Προσέξτε τα αμιγώς  AOR, "She Said It’s Over"  και το Toto εμπνευσμένο "Stranger’s Eyes".
Το "Young Wild And Free" είναι ένα  uptempo τραγούδι που ολοκληρώνει το δίσκο με πληθωρικότητα στα πλήκτρα τέτοια που να σας θυμίζει ταινίες των '80ς!
Παράλληλα ο δίσκος εξελίσσεται από το καλό στο καλύτερο: με τα "Cool Running", "Part Of Me", "Path To Light" και το υπερ-πασιάρικο και προσωπικά αγαπημένη σύνθεση για το 2016,  "Matter In Hand". Το  "Master Of The Universe" των Palace Ε-Υ-Κ-Ο-Λ-Α συστήνεται σε όποιον λατρεύει  το κλασικό  '80ς  AOR μελωδικό hard rock και ναι!
Υπάρχει δίσκος που οι συνθέσεις μένουν στα αυτιά σου για πολύ καιρό Σπύρο!

Nότης Γκιλλανίδης

Van Morrison: "Keep Me Singing"

Το 2016 ήταν η χρονιά που στον Βορειοϊρλανδό τροβαδούρο απονεμήθηκε ο τίτλος του ιππότη. Στα 71 του πλέον ο sir, αφού πριν δυό μήνες επανακυκλοφόρησε το μνημειώδες σετ από τις ζωντανές ηχογραφήσεις του 1973 (“It’s Too Late To Stop Now”) προανήγγειλε την κυκλοφορία του 36ου στούντιο άλμπουμ του, του πρώτου με καινούριο υλικό μετά το “Born To Sing: No Plan B” του 2012.

Έχει τον τίτλο “Keep Me Singing”, στο εξώφυλλο ένα αηδόνι και το περιεχόμενό του προσφέρει την οικεία δόση απόλαυσης στους θαυμαστές του.
Ο τίτλος είναι ενδεικτικός για την δίψα του Vαn να συνεχίσει να ακολουθεί το ένστικτό του για σφριγηλές big band προσεγγίσεις στις ρίζες του blues, της jazz, του gospel και της soul. Μετά από έξι βραβεία Grammy, μία καταχώριση στο Rock and Roll Hall of Fame για 3 τραγούδια του (“Moondance”, “Brown Eyed Girl” και “Madame George”) μεταξύ των 500 που έδωσαν μορφή στο rock n’ roll, ένα προσωπικό αστέρι στην Hollywood Walk Of Fame και πολυάριθμες διακρίσεις για τον ίδιo ως ερμηνευτή και συνθέτη, «ο λευκός με το πιο μαύρο φαλσέττο» τον τελευταίο μισό αιώνα, παραμένει φρέσκος και αισθαντικός.
Η ηλικία δεν ήταν ποτέ σύμμαχος του Van Τhe Μan. Ακουγόταν από τα είκοσί του σαν τριαντάρης και από τα εικοσιοκτώ του σαν πενηντάρης. Εδώ και είκοσι χρόνια στην ερμηνεία του είναι ευδιάκριτη η σοφία των τραγουδοποιών που έχουν δει όλη τη διαδρομή και απλώς ξαναπερπατούν τα αγαπημένα τους μονοπάτια από αγνή, απροσχημάτιστη ευχαρίστηση. Η φωνή του, παρ’ ότι μια ιδέα πιο ελεγχόμενη και χωρίς την οξύτητα του παρελθόντος, παραμένει συγκινητικά άμεση.
Τα κομμάτια, όλα (εκτός από ένα) γραμμένα από τον ίδιο τον Van μαζί με τον στιχουργό Don Black, μεταφέρουν αυτή την τόσο χαρακτηριστική αίσθηση που κοινωνεί τόσα χρόνια τώρα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα η διασκευή του στο κλασσικό "Share Your Love with Me", που θυμίζει τόσο την εκτέλεση της Arethα (του ’70), όσο και του Bobby Bland (του ’63), όλο μικροανακραγμούς gospel αγαλλίασης και το συγκινητικό "Every Time I See a River" όπου με τις φράσεις ενός τενόρου σαξόφωνου στο background, η φωνή του ακούγεται να καταπλέει σε blues προορισμούς, που όσες φορές κι αν τους έχει κανείς επισκεφθεί, θέλει να τους ξαναδεί (ανάλογη mystic αίσθηση  και στο "Out in the Cold Again" με τα διακριτικά του έγχορδα).

Τα γλυκόπικρα θέματα, η νοσταλγία και η αβίαστα αποσπασματική, σχεδόν σημειολογική ανάκληση αναμνήσεων είναι στοιχεία που έχει ο ίδιος εγκαθιδρύσει στην τέχνη της κατασκευής τραγουδιών πολλά χρόνια πριν. Στο ομώνυμο κομμάτι πιάνει και τη φυσαρμόνικα για να τονίσει ότι γι’ αυτόν το να διαβαίνει με εμπειρία μισού αιώνα δρόμους που ο ίδιος εξερεύνησε πρώτος είναι ούτως ή άλλως μια «καινούρια» αρχή ("Keep me singing, a new beginning - waiting for my change to come....").

Το ονειρικό jazz travelling του "In Tiburon" τον βρίσκει ν΄ αναπολεί τις παλιές ημέρες του στην μικρή Καλιφορνέζικη πόλη, καθώς αφήνεται σ’ έναν ποιητικό συνειρμό απ’ όπου, ανάμεσα απ’ τα bar και τους λοφίσκους, περνούν ο Kerouac, o Corso, o Neil Cassady, o Lenny Bruce κι ο Chet Baker. Ο Van, σα να επικαλείται τον καθέναν ξεχωριστά και όλους τους μαζί λέει : “I need to take me back, back down to Frisco - Now we need each other -  Need each other to lean on”.
Δε λείπουν βέβαια και οι στιγμές όπου η διάθεση ανεβαίνει. Στo γεμάτο gospel φωνητικά απολογισμικό “Too Late”,  στο εξωστρεφές "Going Down to Bangor", ένα ακατέργαστο Chicago blues με φυσαρμόνικα και honky tonk πιάνο, στο "The Pen Is Mightier Than the Sword" με τη blues κιθάρα και τα θαυμάσια μαύρα δεύτερα να υπογραμμίζουν τη σοφία του στίχου. Το "Look Beyond the Hill" είναι ένας τονικός jazz υπαινιγμός με μια ιδέα από “Moondance” στα τρίσβαθά του, ενώ ο δίσκος κλείνει με το "Caledonia Swing", ένα άξιο instrumental επιδόρπιο όπου skiffle, R&B και ska ρυθμοί αναμιγνύονται, σα να προϊδεάζουν ότι ο επόμενος δίσκος του Van ίσως να έρθει απρόβλεπτος, από κείνη τη διαδρομή.

Στο κεφαλόσκαλο των 70plus ο Van δεν έχει καμιά ανάγκη να νεωτερίσει (το έχει άλλωστε κάνει, αναδεικνύοντας roots ακούσματα για ολόκληρες γενιές, όταν κανείς δεν το περίμενε ή δεν του το ζητούσε). Βρίσκεται σε φόρμα και δηλώνει άνετος και ήσυχος στο βίου μονήρες – και συγχρόνως τόσο δοτικό- mood που διατρέχει το έργο του : "Throw another coin in the wishing well - Τell everybody to go to hell…" όπως λέει στο εναρκτήριο "Let It Rhyme".

Παναγιώτης Παπαϊωάννου