Ο Gary Moore "παρέα" με τους Sisters of Mercy και o Mc Gyver... με τον κιθαρίστα των Sex Pistols

Παρακάτω θα προσπαθήσω να καταθέσω κάποιες ενδιαφέροντες και δυσεύρετες λεπτομέρειες από την διαδρομή, τις συνεργασίες και τις δισκογραφικές κυκλοφορίες πολύ γνωστών μουσικών.

Το www.rocktime.gr  ξεκινάει την περιήγηση:

- Όσοι ήσασταν  λάτρεις της τηλεοπτικής σειράς MacGyver, θα θυμάστε ότι τον ρόλο του “κακού”  Murdoc, τον υποδυόταν ο τραγουδιστής και φυσικά ηθοποιός MICHAEL DES BARRES. Ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης λοιπόν είχε κυκλοφορήσει λιγοστούς σόλο δίσκους και συμμετείχε στους Detective και στους  Power Station, ενώ είχε συνεργαστεί με τον κιθαρίστα Steve Jones των Sex Pistols υπό την ονομασία Chequered Past που κυκλοφόρησαν και ένα ομότιτλο δίσκο το 1984.

- Μία απρόσμενη έκπληξη κρύβεται στο άλμπουμ “After the War” που κυκλοφόρησε το 1989  του θρυλικού ιρλανδού κιθαρίστα Gary Moore. Εκεί λοιπόν θα συναντήσουμε τον Andrew Eldritch, ηγέτη των να κάνει τα backing vocals στα κομμάτια "After the War," "Speak for Yourself" και "Blood of Emeralds".




- Το 1989 οι φοβεροί και τρομεροί The Cult κυκλοφορούν το εξαιρετικό τέταρτο δίσκο τους που τιτλοφορείται “Sonic Temple” και περιέχει τις μεγάλες τους επιτυχίες "Fire Woman" και την μπαλάντα "Edie (Ciao Baby)". Στο άλμπουμ συμμετέχει και ο Iggy Pop  κάνοντας  backing vocals στο δυναμικό "New York City".

- Οι Cutting Crew έγιναν πασίγνωστοι με την Νο 1 παγκόσμια επιτυχία τους "(I Just) Died in Your Arms" το 1986. Εκείνο που ελάχιστοι γνωρίζουν είναι ότι ο κημπορτνίστας τους, Tony Moore, είχε αποτελέσει μέλος των Iron Maiden στις αρχές της καριέρας τους!

- Ο χαρισματικός τραγουδιστής DEE SNIDER των αγαπημένων μας TWISTED SISTER, έχει συμμετάσχει σε πολλά tribute albums μεγάλων καλλιτεχνών. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι έχει ερμηνεύσει τα "Crazy Train" (Ozzy), "Go to Hell" (Alice Cooper), "Eleanor Rigby" (Beatles), "Wasted Years" (Iron Maiden), “Paint Black” (Rolling Stones) και "Detroit Rock City" (KISS).

- Το 1989 οι αμερικανοί Motley Crue κυκλοφορούν το πολυπλατινένιο “Dr. Feelgood”, στο οποίο ο καναδός Bryan Adams κάνει τα δεύτερα φωνητικά στο τραγούδι “Sticky Sweet”.

- Γνωρίζετε τι ενώνει τους Slash (Guns ‘n Roses), Kurt Cobain (Nirvana) και James Hetfield (Metallica); Ενωτικός μουσικός κρίκος και των τριών είναι το κλασσικό άλμπουμ "Rocks" των AEROSMITH που κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 1976, (έγινε τέσσερις φορές πλατινένιο) και είναι ένα από τα πιο αγαπημένα και επιδραστικά άλμπουμ των τριών προαναφερθέντων μουσικών.

- Στην συμπαθητική κινηματογραφική ταινία “Light of Day” (1987) εκτός από τον δημοφιλή ηθοποιό Μichael J. Fox πρωταγωνιστεί και η τραγουδίστρια του “I love Rock ‘N Roll”, κυρία Joan Jett. Το ομότιτλο τραγούδι της ταινίας φέρνει την υπογραφή του Bruce Springsteen και έφτασε μέχρι το Nο 33 του Billboard chart.

- Στο πρώτο σόλο άλμπουμ που κυκλοφόρησε ο Jon Bon Jovi το 1990 με τίτλο “Blaze of Glory” συμμετέχουν πολλοί και εκλεκτοί μουσικοί όπως ο κιθαρίστας Jeff Beck, ο Elton John, o καναδός Aldo Nova, ο μακαρίτης κιθαρίστας Robin Crosby από τους Ratt, o ντράμερ Kenny Aronoff (Bob Seger, Lynyrd Skynyrd, Meat Loaf κ.α.) και ο θρυλικός Little Richard.

- Ο David Bowie τον Απρίλιο του 1983 κυκλοφορεί το υπέροχο “Let’s Dance” που περιέχει την ομώνυμη επιτυχία και το εκπληκτικό “Cat People (Putting out Fire)”, σύνθεση του ιταλού Giorgio Moroder, o οποίος έγινε γνωστός για τις disco συνθέσεις του με την Donna Summer. Σε όλο το δίσκο κιθάρα παίζει ο σπουδαίος bluesman, Stevie Ray Vaughn.



- Το τεράστιο hit “Living on My Own” που ερμηνεύει ο Freddie Mercury των Queen υπάρχει αρχικά στο πρώτο σόλο του δίσκο “Mr. Bad Guy” του 1985, ενώ γνώρισε μεγάλη επιτυχία επανεκτελεσμένο και μιξαρισμένο το 1993. Στο πιάνο του κομματιού συμμετέχει ο Fred Mandel ο οποίος έχει συμμετοχές σε δίσκους των Pink Floyd, Alice Cooper, Elton John και  Supertramp, όμως η συνεργασία του Fred Mandel που εξέπληξε άπαντες και το γνωρίζουν ελάχιστοι είναι με τους  Anthrax στο φετινό Ε.Ρ. “Anthem” όπου παίζει τα keyboards στο τραγούδι “Smokin”.

- O έλληνας κιθαρίστας Τόνυ Κονταξάκης πριν κάνει τις μεγάλες λαικο-ποπ επιτυχίες με την Δέσποινα Βανδή είχε συμμετάσχει στα νιάτα του με στους Foxes ένα συγκρότημα στο οποίο έπαιζε παρέα με τον Ηλία Λογγινίδη (μετέπειτα Spitfire) ενώ για τους μυημένους του είδους έπαιξε και στα δύο υπέροχα στούντιο άλμπουμ των Douglas.

Φώτης Μελέτης

Billy Joel: "Glass Houses"

Γεννημένος στο περιβόητο Bronx στις 9 Μαΐου του 1949, ο Αμερικανός συνθέτης, τραγουδιστής , πιανίστας και παραγωγός είναι ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο για την παγκόσμια μουσική σκηνή. Οι μελωδίες και οι ερμηνείες του, έχουν γράψει την δική τους ιστορία στην ποπ-και ροκ μουσική και όσοι έχουν κατορθώσει να τον δουν live θα διαπιστώσουν ότι μιλάμε για έναν μεγάλο καλλιτέχνη.

Επειδή η δισκογραφία του είναι τεράστια και αδυνατούμε να επιλέξουμε, τι θα έπρεπε να παρουσιάσουμε, διαλέξαμε τελικά μία από τις πιο ροκ και πιο αγαπημένες κυκλοφορίες του Billy Joel.

Είμαστε λοιπόν στο ξεκίνημα της δεκαετίας του '80 και μετά από μία σειρά εξαιρετικών και πετυχημένων άλμπουμ του,  με τελευταία για εκείνη την χρονική περίοδο τα πολυπλατινένια άλμπουμ "Τhe Stranger" (1977) και "52nd Street" (1978), όπου εκτός από την πρωτιά στα αμερικάνικα τσαρτ κέρδισε και  βραβείο Grammy.
Εν τω μεταξύ ο  Billy Joel προσπαθεί να αλλάξει το light look με τον οποίο είχε προωθηθεί τα προηγούμενα χρόνια αφού από τις γραβάτες και τις τρομπέτες κάνει στροφή και αυτοσαρκάζεται εμφανιζόμενος στο εξώφυλλο της νέας του δουλειά με τίτλο "Glass Houses" (1980) φορώντας πέτσινο μπουφάν και πετώντας μία πέτρα για να σπάσει  στην γυάλινη βίλα του, στο Cove Neck που βρίσκεται στη Νέα Υόρκη, προβάλλοντας έξυπνα το νέο "ροκ" βήμα που θα ακολουθούσε.

Ήταν η εποχή που κατανοούσε ο ίδιος ο B. Joel ότι για να υποστηρίξει την μεγάλη εμπορική αποδοχή δεν μπορεί να παίζει συνέχεια μπαλάντες αλλά οφείλει να παίξει και πιο ροκ κομμάτια για να μπορεί να υποστηρίξει το υλικό του, σε μεγάλους συναυλιακούς χώρους όπου εκεί το κοινό είναι απαιτητικό και ζητά πιο "δυνατές" καταστάσεις.

Τον Μάρτιο του 1980 κυκλοφορεί το έβδομο στούντιο δίσκο με τίτλο "Glass Houses" σε παραγωγή του Phil Ramone και απλά αναφέρουμε ότι έπιασε το απίστευτο νούμερο για τα σημερινά δεδομένα, με 7,1 εκατομμύρια πωλήσεις μόνο στις ΗΠΑ!!!

Το "Glass Houses" λοιπόν είναι από τις πιο ροκ κυκλοφορίες του Αμερικάνου δημιουργού και οι κριτικοί της εποχής το αποκάλεσαν ως  μία προσπάθεια του B. Joel να απαντήσει στoν punk και new wave ήχο που κυριαρχούσε.

Το άλμπουμ ξεκινά σπάζοντας ένα γυαλί (παραπέμποντας στο εξώφυλλο) με το "You May Be Right" να θυμίζει σύνθεση του Εlton John αλλά το κομμάτι είναι σχεδόν αντιγραφή του "Rock 'n' Roll Woman" των Buffalo Springfield και το σόλο σαξόφωνο του Richie Cannata με την μπητλική μελωδία να το διαφοροποιεί ελάχιστα.
Ακολουθούν το ροκέ "Sometimes a Fantasy"  που ασχολείται με την μοναχικότητα και το τηλεφωνικό σεξ και έπεται το "Don't Ask Me Why" που δίνει μία πιο ανάλαφρη ατμόσφαιρα με τους latin ρυθμούς να συνδυάζονται, με την εκφραστική σε ύφος McCartney ερμηνεία του Billy Joel.

Η συνέχεια ανήκει στο "It's Still Rock and Roll to Me" που είναι μία κλασσική σύνθεση όπως περιγράφεται και από τον τίτλο. Το σαξόφωνο για άλλη μια φορά δίνει ένα κεφάτο ρυθμό και παράλληλα το συγκεκριμένο κομμάτι κατόρθωσε να φτάσει στο νο 1 του αμερικάνικου τσαρτ. Επίσης οι στίχοι είναι αρκετά καυστικοί και αναφέρονται με κυνικό τρόπο στη μουσική βιομηχανία που απαιτούσε  από τον Β. Joel να προσαρμοστεί στα νέα μουσικά είδη που κυριαρχούσαν τα τέλη της δεκαετίας του '70 (punk, new wave, funk, disco).

 

Ερχόμενοι στην κορυφαία σύνθεση του "Glass Houses" που είναι το εκπληκτικό "All for Leyna" και αναφέρεται στο έρωτα της μιας βραδιάς και είναι από τα καλύτερα κομμάτια του Billy Joel. Αν θέλετε να ανακαλύψετε από που "δανείστηκαν" ιδέες οι Bon Jovi για τα κλασσικά: "Runway", "I 'd Die for You", και "Born to be my Baby" και ποια είναι η βασική επιρροή του πληκτρά τους,  David Bryan, τότε ακούστε προσεκτικά την εν λόγω εξαιρετική σύνθεση.

Το "I Don't Want to Be Alone" κινείται σε ρέγκε ρυθμούς με το ρεφρέν να φέρνει ολίγον από Εlvis Costello και Bruce Springsteen ενώ το δυναμικό "Sleeping with the Television On" προσδίδει ακόμη μία πιο ροκ αίσθηση στο άλμπουμ.

Η  μπαλάντα "C'etait Toi (You Were the One)" αιφνιδιάζει ευχάριστα με την διπλή ερμηνεία σε αγγλικά-  γαλλικά, προσδίδοντας μία πιο ρομαντική διάσταση ενώ το "Close to the Borderline" είναι μέτριο και προβλέψιμο.

Το νωχελικό "Through the Long Night"  που κλείνει το "Glass Houses"  μας υπενθυμίζει ότι οι Beatles δεν είναι, απλά μία επιρροή για τον Billy Joel αλλά είναι η ίδια του, η ζωή!

Όσοι ζείτε ακόμη με το παρελθόν και αγαπάτε τις δεκαετίες '70 και '80,  τότε το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι μία από τις πιο όμορφες δισκογραφικές δουλειές ενός πολύ μεγάλου καλλιτέχνη...

Υ.Γ.: Τσεκάρετε την απίθανη διασκευή που έκαναν σχετικά πρόσφατα οι

Gods of Mount Olympus για το "All for Leyna".

 

Φώτης Μελέτης

Walter Trout: "Survivor Blues"

Γεννημένος στο New Jersey τον Μάρτιο του 1961, ο σπουδαίος Αμερικανός κιθαρίστας μπορεί να είναι ελάχιστα γνωστός στην πατρίδα μας, όσοι όμως είναι αρκετά μυημένοι με το blues rock ήχο, θα γνωρίζουν ετούτο τον εκρηκτικό και συνάμα υπέροχο σολίστα της εξάχορδης θεάς.

Η πορεία του Walter Trout ξεκινά από τα τέλη της δεκαετίας του '60 και αρχές '70, αφού παίζει με σημαντικούς καλλιτέχνες όπως ο Percy Mayfield, ο John Lee Hooker, ο Joe Tex και οι Canned Heat ενώ η παρουσία του με την θρυλική μπάντα των John Mayall & the Bluesbreakers τον έκανε ευρύτερα γνωστό.
Στη συνέχεια κάπου στα τέλη των '80ς  ξεκινά και η σόλο δισκογραφική του διαδρομή με μία σειρά εκπληκτικών σόλο δίσκων άλλοτε με τους Free Radicals και πιο μετά με τους Τhe Radicals, δίνοντας το στίγμα που τον επιβάλει στις συνειδήσεις των οπαδών του συγκεκριμένου ήχου.

Παράλληλα έχει παίξει παρέα με θρυλικούς κιθαρίστες όπως τους Robben Ford, Warren Haynes, Eric Gales, Joe Bonamassa και Edgar Winter οπότε καταλαβαίνετε ότι η περίπτωση του Walter Trout είναι ιδιαίτερη και ξεχωριστή και τον κατατάσει στην κορυφή των είδους

Τώρα ερχόμενοι στο άλμπουμ εκείνο που θα ακούσετε και θα απολαύσετε είναι ένα καυτό παίξιμο μνημειώδους blues rock διανθισμένο με το φλογερό και εμπνευσμένο παίξιμο του Αμερικανού κιθαρίστα.

Συνθέσεις που ξεχωρίζουν είναι το ανατριχιαστικό "Me My Guitar And The Blues" με το απίστευτο σόλο του, το απίθανο και παράλληλα συμβουλευτικό "Be Careful How You Vote" με την φυσαρμόνικα να κελαηδάει.

Στις εκπλήξεις είναι η συμμετοχή του θρυλικού κιθαρίστα Robby Krieger των Doors στο αργόσυρτο "Goin' Down To The River" και την θαυμάσια παρουσία του κιθαρίστα Sugaray Rayford (δις βραβευμένος από το Blues Music Award) στο συναρπαστικό "Woman Don't Lie".

Τα ανεβοκατεβάσματα του "Sadie" είναι καθηλωτικά ενώ το πάρτι συνεχίζεται με το "Please Love Me". Το περίτεχνο "Nature's Disappearing" και η χαμηλόφωνη ερμηνεία του Walter Trout συνοδευμένη από την φυσαρμόνικα την νιώθεις σαν ένα μικρό στοργικό χάδι.

Το "Red Sun" απλά βάζει την σφραγίδα του μεγάλου καλλιτέχνη με παθιασμένη ερμηνεία και παίξιμο, θυμίζοντας λίγο από Eric Burdon ενώ τα "Something Inside Of Me", "It Takes Time" και Out Of Bad Luck πιστοποιούν το κιθαριστικό μεγαλείο του Walter Trout.

Συνοπτικά εάν γουστάρετε τον Gary Moore, εάν έχετε όλη την δισκογραφία Stevie Ray Vaughan και νανουρίζετε το "μωρό σας" με Joe Bonamassa, τότε πρέπει να  βουτήξετε στα blues rock νερά ενός εξαίρετου κιθαρίστα που με το παίξιμο του λιώνουν ταστιέρες και καρδιές.

Φώτης Μελέτης

Pavlov’s Dog: "Prodigal Dreamer"

8 χρόνια μετά το τελευταίο άλμπουμ των Pavlov's Dog, ο 66χρονος David Surkamp μοιράζεται με την μουσική κοινότητα ένα σύνολο από ποιητικές συνθέσεις, όπου παραμυθία και ρομαντισμός καταφέρνουν να ακυρώσουν κάθε αίσθηση τόπου και χρόνου.

Το έβδομο στούντιο άλμπουμ τους με πρωτότυπο υλικό στα 44 χρόνια που υφίστανται είναι εσκεμμένα μια «χειροποίητη» ηχογράφηση. Το “Prodigal Dreamer” έχει ηχογραφηθεί με τη μέθοδο του “room miking”: η μπάντα παίζει όλη μαζί στον ίδιο στουντιακό χώρο, χωρίς click – track και συναφείς διευκολύνσεις, με σκοπό να καταγραφεί η αλληλεπίδραση των μουσικών και η ζέση της εκτέλεσης σε πρώτο χρόνο, εν τη γενέσει της.
Τα τύμπανα ακούγονται όντως κάπως πιο «λεπτά», χωρίς τη στουντιακή ενίσχυση, όμως τα έγχορδα και τα πλήκτρα δημιουργούν μια σπάνια ατμόσφαιρα, μέσα στην οποία αυτή η απαράμιλλης εκφραστικότητας φωνή του Surcamp περιφέρεται στην περιοχή της ονειροφαντασίας, όπου έχει κτίσει ολόκληρη την πολύπαθη καρριέρα του.
Είναι ίσως η ιδανική μέθοδος να παρουσιαστεί ένα άλμπουμ που περιλαμβάνει τραγούδια ανηχογράφητα, γραμμένα όμως ακόμη και δεκαετίες πίσω, μαζί με ανάλογου ύφους πιο πρόσφατα και άλλα που εξελίχθηκαν μέσα στα χρόνια και παρουσιάζονται στο άλμπουμ για πρώτη φορά, σε αρμονία μεταξύ τους. Καθένα τους αφορά και μια προσωπική ιστορία του Surcamp, ο οποίος είναι και ο τελευταίος εν ενεργεία και εν ζωή από τον δημιουργικό πυρήνα των Pavlov’s Dog των τριών πρώτων θρυλικών άλμπουμ: O Sigfried Carver (βιολί, βιόλα) πέθανε το 2009, ο Doug Rayburn (φλάουτο, μέλλοτρον) τo 2012 και ο Rick Stockton (μπάσο) το 2015, ενώ οι Steve Scorfina (lead κιθάρα), Mike Safron (τύμπανα) και David Hamilton (όργανο, πιάνο, συνθεσάϊζερ) έχουν για διάφορους λόγους αποσυρθεί από τη βιομηχανία.
Μαζί με τον Surkamp, η σύζυγός του, Sara, σε φωνητικά (στο bluesαρισμένο “Crying Forever”, πρώτη φωνή) και κιθάρα, η Abbie Steiling στο βιολί, ο Rick Steiling στο μπάσο, ο Mark Maher σε πιάνο, όργανο και συνθ, ο David Malachowski στην κιθάρα, ο Manfred Ploetz στα τύμπανα, ο Robert Marstiller στα κρουστά και ο Paul Hennerich στην τρομπέτα. Ο τελευταίος είναι και ένας από τους εξειδικευμένους ηχολήπτες στην τεχνική του “room miking”, έχοντας οργανώσει ηχογραφήσεις και αναμεταδόσεις πολυπρόσωπων σχημάτων jazz έως και της St. Louis Symphony Orchestra.
Βιολιά, μαντολίνα και πιάνο δίπλα σε διακριτική ρυθμική βάση και εύγευστη, έξυπνη κιθάρα αποδίδουν αποτέλεσμα αφοπλιστικά αυθεντικό, ζεστό και ειλικρινές.
Ένα από τα κορυφαία κομμάτια όλης της δισκογραφίας τους είναι αυτό που ξεκινά το άλμπουμ, το λυρικό, γεμάτο εικόνες “Paris” που απογειώνεται κιθαριστικά την κατάλληλη στιγμή.
Μαζί με τα “Hard Times” (κομμάτια σαν κι αυτό θά’ θελαν πολλές μπάντες των ’70s να μπορούσαν να κυκλοφορήσουν σήμερα), το σπαρακτικό “Hurting Kind”, το περιπετειώδες “Thrill Of It All” με τα ευφάνταστα κρουστά και την παρανοημένη κιθάρα και το “Winterblue” -όπου η βιολονίστρια Abbie φέρνει δάκρυα στα μάτια – ανήκουν, χωρίς υπερβολή, στην ανθολογία της μπάντας.
Τα folk “Easter Day” και “Being In Love”, η ρομαντική pop του “Waterlow”, τo αιθέριο “The Winds Wild Early”, που θα μπορούσε να βρίσκεται σε κάποιο από τα πρώτα άλμπουμ της Kate Bush και το κατανυκτικό “Aria” φωτίζουν από συμπληρωματικές οπτικές γωνίες πόσο μοναδική περίπτωση υπήρξε και είναι αυτός ο Surcamp, μισός τροβαδούρος του μεσαίωνα, μισός ριγκολέτος - κράμα Geddy Lee, Roger Chapman , Burke Shelley και Feargal Sharkey. 
Στο εξώφυλλο, ο ίδιος πιστός φύλακας με το πλούσιο τρίχωμα, σε μια γκραβούρα ανάλογη με του θρυλικού ντεμπούτου (λεπτομέρεια του πίνακα "A Jack in Office" του Edwin Landseer [1802-1873]), σα να ολοκληρώνει έναν πλήρη κύκλο περίπου μισού αιώνα από το “Pampered Menial”.
Καθένα από τα 13 κομμάτια δίνει κάτι ξεχωριστό, σ’ ένα δίσκο έκπληξη που έχει έρθει για να μείνει. Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη ότι το “Prodigal Dreamer” είναι σχεδιασμένο χωρίς την ηλεκτρική έμφαση του ντεμπούτου, είναι πιθανόν να είναι το 2^ο καλύτερο σε ποιότητα τραγουδιών στην εκλεκτική δισκογραφία τους.

Παναγιώτης Παπαϊωάννου