Billy Joel: "Glass Houses"

Γεννημένος στο περιβόητο Bronx στις 9 Μαΐου του 1949, ο Αμερικανός συνθέτης, τραγουδιστής , πιανίστας και παραγωγός είναι ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο για την παγκόσμια μουσική σκηνή. Οι μελωδίες και οι ερμηνείες του, έχουν γράψει την δική τους ιστορία στην ποπ-και ροκ μουσική και όσοι έχουν κατορθώσει να τον δουν live θα διαπιστώσουν ότι μιλάμε για έναν μεγάλο καλλιτέχνη.

Επειδή η δισκογραφία του είναι τεράστια και αδυνατούμε να επιλέξουμε, τι θα έπρεπε να παρουσιάσουμε, διαλέξαμε τελικά μία από τις πιο ροκ και πιο αγαπημένες κυκλοφορίες του Billy Joel.

Είμαστε λοιπόν στο ξεκίνημα της δεκαετίας του '80 και μετά από μία σειρά εξαιρετικών και πετυχημένων άλμπουμ του,  με τελευταία για εκείνη την χρονική περίοδο τα πολυπλατινένια άλμπουμ "Τhe Stranger" (1977) και "52nd Street" (1978), όπου εκτός από την πρωτιά στα αμερικάνικα τσαρτ κέρδισε και  βραβείο Grammy.
Εν τω μεταξύ ο  Billy Joel προσπαθεί να αλλάξει το light look με τον οποίο είχε προωθηθεί τα προηγούμενα χρόνια αφού από τις γραβάτες και τις τρομπέτες κάνει στροφή και αυτοσαρκάζεται εμφανιζόμενος στο εξώφυλλο της νέας του δουλειά με τίτλο "Glass Houses" (1980) φορώντας πέτσινο μπουφάν και πετώντας μία πέτρα για να σπάσει  στην γυάλινη βίλα του, στο Cove Neck που βρίσκεται στη Νέα Υόρκη, προβάλλοντας έξυπνα το νέο "ροκ" βήμα που θα ακολουθούσε.

Ήταν η εποχή που κατανοούσε ο ίδιος ο B. Joel ότι για να υποστηρίξει την μεγάλη εμπορική αποδοχή δεν μπορεί να παίζει συνέχεια μπαλάντες αλλά οφείλει να παίξει και πιο ροκ κομμάτια για να μπορεί να υποστηρίξει το υλικό του, σε μεγάλους συναυλιακούς χώρους όπου εκεί το κοινό είναι απαιτητικό και ζητά πιο "δυνατές" καταστάσεις.

Τον Μάρτιο του 1980 κυκλοφορεί το έβδομο στούντιο δίσκο με τίτλο "Glass Houses" σε παραγωγή του Phil Ramone και απλά αναφέρουμε ότι έπιασε το απίστευτο νούμερο για τα σημερινά δεδομένα, με 7,1 εκατομμύρια πωλήσεις μόνο στις ΗΠΑ!!!

Το "Glass Houses" λοιπόν είναι από τις πιο ροκ κυκλοφορίες του Αμερικάνου δημιουργού και οι κριτικοί της εποχής το αποκάλεσαν ως  μία προσπάθεια του B. Joel να απαντήσει στoν punk και new wave ήχο που κυριαρχούσε.

Το άλμπουμ ξεκινά σπάζοντας ένα γυαλί (παραπέμποντας στο εξώφυλλο) με το "You May Be Right" να θυμίζει σύνθεση του Εlton John αλλά το κομμάτι είναι σχεδόν αντιγραφή του "Rock 'n' Roll Woman" των Buffalo Springfield και το σόλο σαξόφωνο του Richie Cannata με την μπητλική μελωδία να το διαφοροποιεί ελάχιστα.
Ακολουθούν το ροκέ "Sometimes a Fantasy"  που ασχολείται με την μοναχικότητα και το τηλεφωνικό σεξ και έπεται το "Don't Ask Me Why" που δίνει μία πιο ανάλαφρη ατμόσφαιρα με τους latin ρυθμούς να συνδυάζονται, με την εκφραστική σε ύφος McCartney ερμηνεία του Billy Joel.

Η συνέχεια ανήκει στο "It's Still Rock and Roll to Me" που είναι μία κλασσική σύνθεση όπως περιγράφεται και από τον τίτλο. Το σαξόφωνο για άλλη μια φορά δίνει ένα κεφάτο ρυθμό και παράλληλα το συγκεκριμένο κομμάτι κατόρθωσε να φτάσει στο νο 1 του αμερικάνικου τσαρτ. Επίσης οι στίχοι είναι αρκετά καυστικοί και αναφέρονται με κυνικό τρόπο στη μουσική βιομηχανία που απαιτούσε  από τον Β. Joel να προσαρμοστεί στα νέα μουσικά είδη που κυριαρχούσαν τα τέλη της δεκαετίας του '70 (punk, new wave, funk, disco).

 

Ερχόμενοι στην κορυφαία σύνθεση του "Glass Houses" που είναι το εκπληκτικό "All for Leyna" και αναφέρεται στο έρωτα της μιας βραδιάς και είναι από τα καλύτερα κομμάτια του Billy Joel. Αν θέλετε να ανακαλύψετε από που "δανείστηκαν" ιδέες οι Bon Jovi για τα κλασσικά: "Runway", "I 'd Die for You", και "Born to be my Baby" και ποια είναι η βασική επιρροή του πληκτρά τους,  David Bryan, τότε ακούστε προσεκτικά την εν λόγω εξαιρετική σύνθεση.

Το "I Don't Want to Be Alone" κινείται σε ρέγκε ρυθμούς με το ρεφρέν να φέρνει ολίγον από Εlvis Costello και Bruce Springsteen ενώ το δυναμικό "Sleeping with the Television On" προσδίδει ακόμη μία πιο ροκ αίσθηση στο άλμπουμ.

Η  μπαλάντα "C'etait Toi (You Were the One)" αιφνιδιάζει ευχάριστα με την διπλή ερμηνεία σε αγγλικά-  γαλλικά, προσδίδοντας μία πιο ρομαντική διάσταση ενώ το "Close to the Borderline" είναι μέτριο και προβλέψιμο.

Το νωχελικό "Through the Long Night"  που κλείνει το "Glass Houses"  μας υπενθυμίζει ότι οι Beatles δεν είναι, απλά μία επιρροή για τον Billy Joel αλλά είναι η ίδια του, η ζωή!

Όσοι ζείτε ακόμη με το παρελθόν και αγαπάτε τις δεκαετίες '70 και '80,  τότε το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι μία από τις πιο όμορφες δισκογραφικές δουλειές ενός πολύ μεγάλου καλλιτέχνη...

Υ.Γ.: Τσεκάρετε την απίθανη διασκευή που έκαναν σχετικά πρόσφατα οι

Gods of Mount Olympus για το "All for Leyna".

 

Φώτης Μελέτης