Pavlov’s Dog: "Prodigal Dreamer"

8 χρόνια μετά το τελευταίο άλμπουμ των Pavlov's Dog, ο 66χρονος David Surkamp μοιράζεται με την μουσική κοινότητα ένα σύνολο από ποιητικές συνθέσεις, όπου παραμυθία και ρομαντισμός καταφέρνουν να ακυρώσουν κάθε αίσθηση τόπου και χρόνου.

Το έβδομο στούντιο άλμπουμ τους με πρωτότυπο υλικό στα 44 χρόνια που υφίστανται είναι εσκεμμένα μια «χειροποίητη» ηχογράφηση. Το “Prodigal Dreamer” έχει ηχογραφηθεί με τη μέθοδο του “room miking”: η μπάντα παίζει όλη μαζί στον ίδιο στουντιακό χώρο, χωρίς click – track και συναφείς διευκολύνσεις, με σκοπό να καταγραφεί η αλληλεπίδραση των μουσικών και η ζέση της εκτέλεσης σε πρώτο χρόνο, εν τη γενέσει της.
Τα τύμπανα ακούγονται όντως κάπως πιο «λεπτά», χωρίς τη στουντιακή ενίσχυση, όμως τα έγχορδα και τα πλήκτρα δημιουργούν μια σπάνια ατμόσφαιρα, μέσα στην οποία αυτή η απαράμιλλης εκφραστικότητας φωνή του Surcamp περιφέρεται στην περιοχή της ονειροφαντασίας, όπου έχει κτίσει ολόκληρη την πολύπαθη καρριέρα του.
Είναι ίσως η ιδανική μέθοδος να παρουσιαστεί ένα άλμπουμ που περιλαμβάνει τραγούδια ανηχογράφητα, γραμμένα όμως ακόμη και δεκαετίες πίσω, μαζί με ανάλογου ύφους πιο πρόσφατα και άλλα που εξελίχθηκαν μέσα στα χρόνια και παρουσιάζονται στο άλμπουμ για πρώτη φορά, σε αρμονία μεταξύ τους. Καθένα τους αφορά και μια προσωπική ιστορία του Surcamp, ο οποίος είναι και ο τελευταίος εν ενεργεία και εν ζωή από τον δημιουργικό πυρήνα των Pavlov’s Dog των τριών πρώτων θρυλικών άλμπουμ: O Sigfried Carver (βιολί, βιόλα) πέθανε το 2009, ο Doug Rayburn (φλάουτο, μέλλοτρον) τo 2012 και ο Rick Stockton (μπάσο) το 2015, ενώ οι Steve Scorfina (lead κιθάρα), Mike Safron (τύμπανα) και David Hamilton (όργανο, πιάνο, συνθεσάϊζερ) έχουν για διάφορους λόγους αποσυρθεί από τη βιομηχανία.
Μαζί με τον Surkamp, η σύζυγός του, Sara, σε φωνητικά (στο bluesαρισμένο “Crying Forever”, πρώτη φωνή) και κιθάρα, η Abbie Steiling στο βιολί, ο Rick Steiling στο μπάσο, ο Mark Maher σε πιάνο, όργανο και συνθ, ο David Malachowski στην κιθάρα, ο Manfred Ploetz στα τύμπανα, ο Robert Marstiller στα κρουστά και ο Paul Hennerich στην τρομπέτα. Ο τελευταίος είναι και ένας από τους εξειδικευμένους ηχολήπτες στην τεχνική του “room miking”, έχοντας οργανώσει ηχογραφήσεις και αναμεταδόσεις πολυπρόσωπων σχημάτων jazz έως και της St. Louis Symphony Orchestra.
Βιολιά, μαντολίνα και πιάνο δίπλα σε διακριτική ρυθμική βάση και εύγευστη, έξυπνη κιθάρα αποδίδουν αποτέλεσμα αφοπλιστικά αυθεντικό, ζεστό και ειλικρινές.
Ένα από τα κορυφαία κομμάτια όλης της δισκογραφίας τους είναι αυτό που ξεκινά το άλμπουμ, το λυρικό, γεμάτο εικόνες “Paris” που απογειώνεται κιθαριστικά την κατάλληλη στιγμή.
Μαζί με τα “Hard Times” (κομμάτια σαν κι αυτό θά’ θελαν πολλές μπάντες των ’70s να μπορούσαν να κυκλοφορήσουν σήμερα), το σπαρακτικό “Hurting Kind”, το περιπετειώδες “Thrill Of It All” με τα ευφάνταστα κρουστά και την παρανοημένη κιθάρα και το “Winterblue” -όπου η βιολονίστρια Abbie φέρνει δάκρυα στα μάτια – ανήκουν, χωρίς υπερβολή, στην ανθολογία της μπάντας.
Τα folk “Easter Day” και “Being In Love”, η ρομαντική pop του “Waterlow”, τo αιθέριο “The Winds Wild Early”, που θα μπορούσε να βρίσκεται σε κάποιο από τα πρώτα άλμπουμ της Kate Bush και το κατανυκτικό “Aria” φωτίζουν από συμπληρωματικές οπτικές γωνίες πόσο μοναδική περίπτωση υπήρξε και είναι αυτός ο Surcamp, μισός τροβαδούρος του μεσαίωνα, μισός ριγκολέτος - κράμα Geddy Lee, Roger Chapman , Burke Shelley και Feargal Sharkey. 
Στο εξώφυλλο, ο ίδιος πιστός φύλακας με το πλούσιο τρίχωμα, σε μια γκραβούρα ανάλογη με του θρυλικού ντεμπούτου (λεπτομέρεια του πίνακα "A Jack in Office" του Edwin Landseer [1802-1873]), σα να ολοκληρώνει έναν πλήρη κύκλο περίπου μισού αιώνα από το “Pampered Menial”.
Καθένα από τα 13 κομμάτια δίνει κάτι ξεχωριστό, σ’ ένα δίσκο έκπληξη που έχει έρθει για να μείνει. Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη ότι το “Prodigal Dreamer” είναι σχεδιασμένο χωρίς την ηλεκτρική έμφαση του ντεμπούτου, είναι πιθανόν να είναι το 2^ο καλύτερο σε ποιότητα τραγουδιών στην εκλεκτική δισκογραφία τους.

Παναγιώτης Παπαϊωάννου