"Μέρες πίστης" και επιβίωσης των Bon Jovi στα '90s

 

Η πορεία των Bon Jovi στην δεκαετία του ΄90 ήταν αρκετά μοναχική αλλά και συνάμα ενδιαφέρουσα αφού η παρέα του Jon κατόρθωσε να επιβιώσει μπροστά στην ηχητική λαίλαπα των grunge συγκροτημάτων.

Το πάρτυ των '80s είχε σχεδόν τελειώσει και συγκροτήματα όπως η μπάντα από το New Jersey όφειλε να δώσει τον δικό της αγώνα για να παραμείνει στην κορυφή. To ευτύχημα για τους ίδιους ήταν ότι το κατόρθωσαν σε μεγάλο βαθμό ενώ παράλληλα έκαναν και ένα ακόμα σημαντικό βήμα αφού μπορεί να κυκλοφόρησαν μόνο δύο δίσκους την τελευταία δεκαετία του περασμένου αιώνα αλλά τόσο το"Keep the Faith" όσο και το "These Days" ήταν μία από τις πιο ώριμες και γοητευτικές δισκογραφικές κυκλοφορίες των Bon Jovi.

Ο Jon εκείνο το χρονικό διάστημα των '90ς αντιλαμβανόμενος το νέο πεδίο που είχε δημιουργηθεί εν μία νυκτί στη μουσική βιομηχανία, προσαρμόστηκε σχετικά άμεσα αλλά με τον δικό του ευφυή τρόπο ώστε να μην ακολουθήσει σε συνθετικό επίπεδο όσα πρέσβευε το νέο μουσικό κίνημα που μόλις είχε γεννηθεί στο Σιάτλ. Μπορεί να "σόκαρε" αρκετούς τα κοντά κουρέματα των μελών του γκρουπ και να προσαρμόστηκαν στις απαιτήσεις της δισκογραφικής τους εταιρίας για αλλαγή image αλλά μέχρι εκεί. Οι μελωδίες, η ενέργεια το πάθος και η έμπνευση ευτυχώς δεν είχαν χαθεί για τους Bon Jovi παρότι η μπάντα είχε αρκετά εσωτερικά προβλήματα και είχε κουραστεί από τις συνεχόμενες περιοδείες.

Η εργατικότητα, ο επαγγελματισμός αλλά προπάντων η αγάπη για αυτό που έκανε ο Jon Bon Jovi δεν του επέτρεψε να παραδοθεί στα νέα "ροκ" καλέσματα στο οποίο περιλάμβανε μπάντες που είχαν έναν άλλον προσανατολισμό και μία διαφορετική αντίληψη της ροκ μουσικής oπου μετά από λίγα χρόνια ξεφούσκωσε και μόνο ελάχιστα σχήματα κατάφεραν να παραμείνουν διαχρονικά όπως έγινε με τους Pearl Jam, Soundgarden, Alice in Chains και τους βραχύβιους Nirvana. Βέβαια σε όλο αυτό το νέο "πανηγύρι" που έστησαν οι δισκογραφικές εταιρίες συμμετείχαν και αρκετοί ατάλαντοι επιτηδευμένοι πεσιμιστές, παρακμιακοί εναλλακτικοί νεορόκερ και πρόσκαιροι επαναστάτες που έκαναν κηρύγματα περί ταξικότητας υπό την χορηγία των μεγαλύτερων πολυεθνικών δισκογραφικών και μηντιακών Ομίλων των ΗΠΑ δηλαδή της καρδιάς του καπιταλισμού. Σε όλη αυτήν τη "ειρωνεία" οι Bon Jovi απάντησαν με το αστείρευτο ταλέντο τους και απέδωσαν με περίσσιο οίστρο όσα τους είχε μάθει ο μέντορας τους Bruce Springsteen όπου είχε ως ευαγγέλιο και ως θεμέλιο βάση, την δημιουργία όμορφης και δυνατής μουσική ντυμένη σε έναν λιτό συναισθηματικό ανθρωποκεντρικό στίχο.

                                             
                                    "Στα πρόθυρα της διάλυσης"

Το "Keep the Faith" ήταν το πέμπτο στούντιο άλμπουμ του αμερικανικού ροκ συγκροτήματος Bon Jovi, και κυκλοφόρησε στις 3 Νοεμβρίου 1992, από τη Mercury Records. Είναι το τελευταίο στούντιο άλμπουμ των Bon Jovi που έχει και τα πέντε αρχικά μέλη, καθώς ο μπασίστας Alec John Such απολύθηκε από το συγκρότημα το 1994 ενώ παράλληλα είναι το πρώτο άλμπουμ των Bon Jovi από το άλμπουμ "7800 ° Fahrenheit" του 1985 που δεν έχει στην παραγωγή τον πολύπειρο Bruce Fairbairn. Ο λόγος ήταν ότι ο πετυχημένος Καναδός παραγωγός είχε αναλάβει την ίδια περίοδο την ηχογράφηση του "Get a Grip" των Aerosmith.

Στο άλμπουμ παραγωγός είναι ο Bob Rock που έχει αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο και ηχογραφήθηκε στα Little Mountain Sound Studios στο Βανκούβερ της Βρετανικής Κολούμπια.

Το "Keep the Faith" ουσιαστικά σηματοδοτεί την αλλαγή πορείας της εικόνας και του ήχου της μπάντας βάζοντας στην άκρη την glam πλευρά γνωρίζοντας όμως και αυτός ο δίσκος μεγάλη εμπορική επιτυχία φτάνοντας στο νούμερο πέντε στο US Billboard 200 chart ενώ έγινε διπλά πλατινένιος.

 

Μετά την ολοκλήρωση της περιοδείας "New Jersey" στα τέλη της δεκαετίας του '80 το συγκρότημα αποφάσισε να ξεκουραστεί όμως ο Jon Bon Jovi δεν έμεινε άπραγος και έγραψε το soundtrack για την ταινία "Young Guns II" (1990) καθώς και το σόλο άλμπουμ του με τίτλο "Blaze of Glory" ενώ το ίδιο έπραξε και ο κιθαρίστας Richie Sambora κυκλοφορώντας κι αυτός με την σειρά του, τον πρώτο του προσωπικό δίσκο με τίτλο "Stranger in This Town". Την ίδια περίοδο ο Jon Bon Jovi απολύει τον μακροχρόνιο μάνατζερ της μπάντας τον Doc McGhee και δημιουργεί την Bon Jovi Management πέρνωντας  αποκλειστικά στα χέρια του, τις τύχες της γκρουπ. Βέβαια την ίδια περίοδο οι διαπροσωπικές σχέσεις ων μελών είχαν επιδεινωθεί και τον Οκτώβριο του 1991 το συγκρότημα πήγε στο νησί St. Thomas της Καραϊβικής ώστε να λύσουν τις όποιες διαφορές τους. Όπερ και εγένετο και αποφάσισαν όλοι μαζί να σχεδιάσουν τα μελλοντικά βήματα της μπάντας.

 

Σε μια συνέντευξη το 1993 ο Sambora αναγνώρισε πως οι Bon Jovi είχαν φτάσει στα πρόθυρα αποσύνθεσης αναφέροντας τα εξής:

"Έπρεπε να βρεθούμε ατομικά. Η κατάσταση στους Bon Jovi ήταν εξαιρετικά επιτυχημένη και ήμουν πολύ χαρούμενος που βρισκόμουν σε ένα συγκρότημα αυτού του μεγέθους, αλλά δεν υπήρχε σχεδόν τίποτα για να γράψω εκείνη τη στιγμή - όλοι ήμασταν τόσο κουρασμένοι και τόσο εξουθενωμένοι. Το μόνο που κάναμε όλο το προηγούμενο διάστημα ήταν να είμαστε στο δρόμο και να είμαστε σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου μόνοι μας και να μιλάμε με τις κοπέλες μας  στο τηλέφωνο για το πόσο μας λείπουν οπότε έπρεπε να κάνουμε αυτό το διάλειμμα για να μπορέσουμε να βρούμε τον εαυτό μας και επιστρέψουμε για να γράψουμε νέα κομμάτια". Και συνεχίζει:

"Παράλληλα εκείνη την χρονική περίοδο που ηχογραφούσαμε τα σόλο άλμπουμ μας ξαφνικά βρεθήκαμε ο καθένας από την πλευρά του να δουλεύουμε με σπουδαίους ανθρώπους και μουσικούς όπως ο Eric Clapton και ο Tony Levin ενώ ο Jon δούλευε με τους Elton John και τον Jeff Beck. Οπότε η συνεργασία  με όλους με αυτούς τους διαφορετικούς καλλιτέχνες μας έδωσε διαφορετικές επιρροές, τις οποίες φέραμε πίσω στους Bon Jovi. Συνέπεια όλων αυτών ήταν το "Keep the Faith" να ακούγεται φρέσκο ​​και ολοκαίνουργιο, και ήμασταν ενθουσιασμένοι που είμαστε ξανά μαζί".

 

Τον Ιανουάριο του 1992 η μπάντα ξεκίνησε τις ηχογραφήσεις στο Little Mountain Studios  και μετά από επτά μήνες δημιούργησαν το άλμπουμ "Keep the Faith"με τον Bob Rock στην παραγωγή.  Ο γκουρού των στούντιο ήταν στο απόγειο του από την επιτυχία του  "Black Album" των Metallica και έτσι είχε αποκτήσει μεγάλη εμπειρία ώστε να βοηθάει τα hard rock συγκροτήματα να περιηγηθούν στο νέο ηχητικό τοπίο της δεκαετίας του '90 και οι Bon Jovi το ενσωμάτωσαν αρκετά καλά, κυρίως επειδή κράτησαν αυτό που έκαναν καλύτερα.

"Όταν γυρίσαμε μαζί σε ένα δωμάτιο στο Βανκούβερ", σημείωσε ο Jon Bon Jovi το 2007, "κλείσαμε την πόρτα και αγνοήσαμε τι είχε συμβεί στην μουσική που υπηρετούσαμε. Μπορεί να φάγαμε κλοτσιά στα δόντια εκείνη την εποχή από την κυριαρχία των Nirvana αλλά δεν μας επηρέασε. Ξεφορτωθήκαμε τα κλισέ, γράψαμε στίχους με κοινωνική συνείδηση ​​και κουρευτήκαμε! Δεν έκανα ούτε grunge, ούτε ραπ. Αλλά ήξερα ότι δεν μπορούσα να επαναλάβω συνθέσεις όπως το "Livin' on a Prayer" οπότε δεν το προσπάθησα καθόλου, με αποτέλεσμα αυτό να αποδώσει."

Συνολικά γράφτηκαν τριάντα τραγούδια στα οποία σε ορισμένα συμμετέχει συνθετικά ο Desmond Child όμως ουσιαστικά μόνο δώδεκα τραγούδια (με ένα επιπλέον στην ευρωπαϊκή και ιαπωνική έκδοση) έφτασαν τελικά στο άλμπουμ.

Πριν την επανένωση της μπάντας στο στούντιο, ο Jon Bon Jovi πέρασε το καλοκαίρι του 1991 οδηγώντας τη μοτοσικλέτα του σε μέρη όπως η Αριζόνα, αποκτώντας εμπειρίες που τον ενέπνευσαν να γράψει σπουδαία κομμάτια όπως το "Dry County" και την θαυμάσια μπαλάντα "Bed of Roses" σχολιάζοντας:

«Δεν θα μπορούσα ποτέ να γράψω και να εμπνευστώ τραγούδια όπως "Bed of Roses" και "Dry County" πριν από πέντε χρόνια αν δεν έκανα αυτό το ταξίδι".

Για να προωθήσει το "Keep The Faith", ο Jon Bon Jovi αποφάσισε να ξεκινήσει τις εμφανίσεις της μπάντας τα μικρά κλαμπ του New Jersey όπου είχαν ξεκινήσει την καριέρα τους ώστε η μπάντα να ανακτήσει την χαμένη ενέργεια της ενώ εμφανίστηκαν και στο MTV Unplugged, για να διατηρήσουν υψηλά την δημοφιλία τους.

Η συγκεκριμένη παράσταση αποτυπώνει τους Bon Jovi να εκτελούν σε ακουστικές και ηλεκτρικές αποδόσεις τις κλασικές επιτυχίες τους και συνάμα νέο υλικό από το "Keep the Faith". Η συναυλία κυκλοφόρησε  το 1993 ως "Keep the Faith: An Evening with Bon Jovi".
 

 

                                                "Τα τραγούδια"

 

To άλμπουμ ξεκινά με το επικό "I Believe" (UK/#11) πλημμυρισμένο από μελωδίες με την ερμηνεία του Jon να είναι σε πάει στα ουράνια θυμίζοντας ελαφρώς και τον τεράστιο Β. Springsteen. Ακολουθεί το ομότιτλο "Keep The Faith" (#29/USA) όπου κυριαρχεί η μπασογραμμή του Alec John Such (παίζει εξαιρετικά στο κύκνειο άσμα του) βάζοντας σε άλλο επίπεδο το συνθετικό προφίλ της μπάντας (συμμετέχει και ο Desmond Child) αφού τα φάνκυ στοιχεία έχουν τον πρώτο ρόλο με το ρεφρέν να ακούγεται εκπληκτικό.

 

Faith: you know you're gonna live thru the rain
Lord you got to keep the faith
Faith: don't let your love turn to hate
Right now we got to
Keep the faith
Keep the faith
Keep the faith
Lord we got to keep the faith

Tell me baby when I hurt you
Do you keep it all inside
Do you tell me al's forgiven
And just hide behind your…

 

Επόμενο τραγούδι το ξεσηκωτικό "I'll Sleep When I'm Dead" το οποίο είναι ένα κλασικό "Bon Jovi άσμα" με περισσότερο πάρτι και rock 'n roll διάθεση και φυσικά με φωνακλάδικο ρεφρέν.

Το "In These Arms" (#29/USA & 9/UK) συγκαταλέγεται στα καλύτερα τραγούδια της μπάντας. Ξεκινά σε αυτό το αργό αλλά σαγηνευτικό ύφος που σε τρελαίνει και εξελίσσεται στον απόλυτο μελωδικό ροκ ύμνο με την φωνή του Jon να απογειώνει ακόμη περισσότερο την σύνθεση.

Για την μπαλάντα "Bed of Roses" (#10/USA &13/UK)  τα πολλά λόγια είναι περιττά. Eδώ υπάρχει ένα θανατηφόρος συνδυασμός όπου η εμπνευσμένη κιθαριστική δεξιοτεχνία του R. Sampora, η καθηλωτική ερμηνεία του Jon και τα μαγικά τα πλήκτρα του David Bryan μαζί με την αριστουργηματική ενορχήστρωση δημιουργούν ίσως μία από τις κορυφαίες μπαλάντες όλων των εποχών. Ο Jon αποκάλυψε αργότερα ότι όταν έγραφε το συγκεκριμένο κομμάτι στο ξενοδοχείο ότι είχε τρομερό πονοκέφαλο...

Εν αντιθέσει στο "If I Was Your Mother" τα hard 'n heavy στοιχεία κυριαρχούν ολοκληρωτικά χωρίς βέβαια να λείπουν οι μελωδικοί τονισμοί,  δίνοντας αποστομωτικές απαντήσεις σε όσους κατηγορούν την μπάντα ότι έχει γλυκανάλατο ήχο.

Ακολουθεί το "Dry County" άλλη μία εξαιρετική σύνθεση με στίχους που "καίνε" και που γκρεμίζουν το αμερικάνικο όνειρο δίνοντας μία βαθύτατη και ποιητική χροιά στις αγωνίες και τα όνειρα των ανθρώπων για μία καλύτερη ζωή. Το "Dry County" αφορά την παρακμή της εγχώριας βιομηχανίας πετρελαίου των ΗΠΑ και την επίδρασή της σε εκείνους των οποίων το εισόδημα βασίστηκε σε αυτήν. Η εξέλιξη του  κομμάτι από την μέση και μετά θυμίζει σούπερ κλασικά ροκ τραγούδια από τα '70s όπως τα "Free Bird" (Lynyrd Skynyrd) και "Stairway to Heaven" (Led Zeppelin). Επίσης στις ζωντανές εκδόσεις του τραγουδιού, κατά τη διάρκεια της δημιουργίας του δεύτερου σόλο κιθάρας, ο Jon Bon Jovi περιλαμβάνει συχνά έναν μονόλογο για την σκληρή καθημερινότητα που βιώνουμε όλοι μας.

 

"You can't help but prosper
Where the streets are paved with gold
They say the oil wells ran deeper here
Than anybody's known
Now I packed up on my wife and kid
And left them both back at home
See there's nothing in this paydirt
The ghosts are all I know
Now the oil's gone
And the money's gone
All the jobs are gone
Still we're…"

Το "Woman In Love" ακούγεται ευχάριστα απλοϊκό και ανέμελο με κεφάτο ρεφρέν ενώ το "Fear" είναι η bon jovi εκδοχή του "Ender Sadman" άνευ άλλου σχολίου αφού εδώ ο Bob Rock ουσιαστικά εκθέτει αναίτια την μπάντα.

Η μπαλάντα "I Want You" είναι ακόμη μία θαυμάσια  σύνθεση αλλά όταν έχει προηγηθεί το "Bed of Roses" τότε οι συγκρίσεις θα αδικήσουν το εν λόγω υπέροχο τραγούδι. Ακολουθούν τα "Blame It on the Love of Rock & Roll" που δίνει ένα ακόμη πιο διασκεδαστικό τόνο στο άλμπουμ ακριβώς στο ύφος που αναφέρει ο τίτλος ενώ το "Little Bit of Soul" ακολουθεί ένα blues/southern μοτίβο με τον Sambora να βάζει την δική του σφραγίδα.

To  άλμπουμ κλείνει με το"Save a Prayer" με έντονες θρησκευτικές αναφορές αλλά συνθετικά είναι αρκετά προοδευτικό για τον ήχο της μπάντας και σίγουρα αδικημένο ενώ στην special edition του "Keep the Faith" το 1998 υπάρχει ένα bonus CD με ένα ακυκλοφόρητο κομμάτι με τίτλο "Starting All Over Again" που ακούγεται μέτριο και που θυμίζει Van Halen των '90ς.

 

 

                                                 "These Days"

Βλέποντας λοιπόν οι  Bon Jovi ότι η μουσική βιομηχανία έχει επιβάλλει ολοκληρωτικά τo grunge αλλά και τον συναφή ήχο στα ραδιόφωνα απαξιώνοντας το hard rock και το μελωδικό ροκ κατανόησαν ότι για να επιβιώσουν χωρίς να αλλάξουν με έξυπνο τρόπο την μουσική τους φυσιογνωμία, έπρεπε να χαμηλώσουν τους τόνους και να προσαρμοστούν με τους δικούς τους όρους στα νέα ροκ δεδομένα.

Τον Ιούνιο του 1995 η αμερικάνικη μπάντα κυκλοφορεί το έκτο στούντιο άλμπουμ της με τίτλο "These Days" από την Mercury Records και είναι το πρώτο άλμπουμ που οι Bon Jovi κυκλοφορούν μετά την απόλυση του αρχικού τους μπασίστα Alec John Such, ο οποίος αντικαταστάθηκε ανεπίσημα από τον Hugh McDonald (Alice Cooper). Είχε προηγηθεί η λήξη της περιοδείας "Keep the Faith Tour"  τον Δεκέμβριο του 1993, με την μπάντα να υποχωρεί σε δημοφιλία της στις ΗΠΑ αλλά να κρατά σταθερά ψηλά την δημοτικότητά σε Ευρώπη και Ιαπωνία. Χωρίς να υπάρχουν οι εντάσεις των προηγούμενων χρόνων ο Jon Bon Jovi το 1994  γράφει στις διακοπές του το "Something to Believe In", που είναι και το πρώτο τραγούδι που γράφτηκε για το άλμπουμ. Τους επόμενους εννέα μήνες, ο Jon Bon Jovi και ο Richie Sambora γράφουν ασταμάτητα τραγούδια και φτάνουν στο σημείο να έχουν σαράντα συνθέσεις για την τελική επιλογή.

Το "These Days" είχε αρχικά προγραμματιστεί να κυκλοφορήσει το τέταρτο τρίμηνο του 1994, αλλά ζήτησε η μπάντα περισσότερο χρόνο για να γράψει επιπλέον υλικό. Για να κερδίσουν τον απαραίτητο χρόνο κυκλοφορούν το "Cross Road", το πρώτο τους μεγάλο άλμπουμ επιτυχιών, με δύο νέα τραγούδια τον Οκτώβριο του 1994.

Το άλμπουμ περιέχει επιτυχίες από όλα τα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν στο παρελθόν ξεκινόντας από το ντεμπούτο τους, "Bon Jovi" (1984) έως και στο "Keep the Faith" (1992). Το άλμπουμ διαθέτει επίσης δύο νέα κομμάτια: τα επιτυχημένα singles "Always" και "Someday I Be Saturday Night", καθώς και μια νέα,  απόδοση του "Livin' on a Prayer" με τίτλο "Prayer '94" διαθέσιμά αρχικά μόνο σε τις εκδόσεις της Βόρειας Αμερικής ενώ υπήρχε η πρόθεση να γίνει το ίδιο και με το "Runaway" και να ηχογραφηθεί ξανά με τίτλο "Runaway '94"  αλλά τελικά δεν συνέβη ποτέ.

Ο Jon Bon Jovi κατανοώντας σε τι εποχή κυκλοφορούσε το "These Days" και τον "πόλεμο" που δεχόταν από τα media λόγω της πρόσκαιρης επικράτησης της grunge σκηνής δήλωνε προφητικά:

Οι Bon Jovi δεν έχουν καμία πρόθεση να δείξουμε πόσο φοβερό συγκρότημα είμαστε, αλλά από την άλλη πόσες εναλλακτικές μπάντες μπορούν να αντέξουν στον χρόνο; Απλώς καταλαβαίνω ότι η μόδα είναι μόδα (εννοεί το grunge) αλλά εμείς είμαστε πολύ καιρό  στο προσκήνιο και θα πιθανόν να είμαστε και στο μέλλον αλλά η μόδα έρχεται και παρέρχεται. Σίγουρα οι καλές μπάντες θα επιβιώσουν όπως οι Pearl Jam ενώ οι υπόλοιπες θα φτιάξουν ένα δεύτερο ή τρίτο άλμπουμ και θα ξεθωριάσουν. Προσωπικά δεν μπορώ να προσποιηθώ να γράψω κάτι που δεν μου αρέσει να γράφω και δεν επιθυμώ να ενσωματωθώ με την μόδα γιατί θα ήταν μαλ@#ία. Έτσι, γράφω πράγματα που έχουν σημασία για μένα, και ελπίζω ότι θα  αρέσουν στους ανθρώπους. Αυτή είναι η μόνη στάση που μπορώ να ακολουθήσω".
 

Βέβαια από την άλλη πλευρά η μπάντα προφύλαξε και τα νώτα της αφού εξέλιξε  τον ήχο της προσαρμόζοντας τον, να ταιριάζει καλύτερα με το νέο "εναλλακτικό" τοπίο που ήδη κυριαρχούσε και είχε στείλει στα αζήτητα σημαντικές μπάντες της δεκαετίας του '80

"Έχω ακούσει πολλά συγκροτήματα όπως το Nine Inch Nails και Tool", δήλωσε ο Jon Bon Jovi στο Request το 1994. "Σίγουρα δεν γράφω τέτοια τραγούδια αλλά όμως σε κάνουν να σκεφτείς ορισμένα πράματα."

Οι ηχογραφήσεις το άλμπουμ στο Νάσβιλ ξεκίνησαν το το φθινόπωρο του 1994. Μετά από μια εβδομάδα έως δέκα ημέρες ηχογράφησης, τον Οκτώβριο του 1994, ο Jon Bon Jovi τα διέγραψε όλα. Η ηχογράφηση συνεχίστηκε για τους επόμενους τέσσερις μήνες και μετατοπίστηκε μεταξύ του οικιακού στούντιο San Bon Sanctuary I του Jon Bon Jovi στο Woodstock της Νέας Υόρκης και τριών ξεχωριστών στούντιο στο Λος Άντζελες (One On One Studios, Ocean Way Recording και A&M Studios).

Για την παραγωγή ο Jon Bon Jovi προσέλαβε τον Peter Collins τον οποίο εκτιμούσε λόγω των παραγωγών που είχε κάνει σε δίσκους των Rush, Queensrÿche και Alice Cooper με τον Jon Bon Jovi και Richie Sambora να γίνονται συν-παραγωγοί του άλμπουμ.

Υπήρχαν διάφοροι λόγοι για τους οποίους χρησιμοποιήθηκαν τόσα πολλά διαφορετικά στούντιο με διάφορα ευτράπελα να το σημαδεύουν. Ένας λόγος για τις αλλαγές στο στούντιο, ενώ ηχογράφησε στο Woodstock της Νέας Υόρκης, ήταν ότι η η metal μπάντα των Fear Factory ηχογράφησε το άλμπουμ τους "Demanufacture" σε ένα γειτονικό στούντιο. Οι μηχανικοί των Bon Jovi διαμαρτύρονταν επανειλημμένα διότι οι Fear Factory έκαναν τρομερό θόρυβο ειδικά τα τύμπανα τους. Παράλληλα συνέβαιναν κι άλλα πράματα όπως ο γάμος του Richie Sambora με την ηθοποιό Heather Locklear ενώ η μπάντα ξεκίνησε μια μίνι χριστουγεννιάτικη περιοδεία σε κλαμπ τον Δεκέμβριο του 1994.

Αρχικά το άλμπουμ ήταν να ονομαστεί "Open All Night" ή "Strip" αλλά τελικά, επικράτησε το "These Days" ενώ η φωτογραφία του άλμπουμ ήταν να τραβηχτεί στο Μεξικό αλλά δεν έγινε όπως ήθλε ο Jon με αποτέλεσμα να μπει στο άλμπουμ η φωτογραφία του Mark Selliger από το Los Angeles.

To άλμπουμ κατατάχθηκε στο νούμερο 2 στη λίστα του περιοδικού Q των "Top 50 άλμπουμ του 1995", κάτω από το "The Great Escape" του βρετανικού συγκροτήματος Blur ενώ στο Ηνωμένο Βασίλειο, το άλμπουμ ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένο με πολύ καλές κριτικές εν αντιθέσει με  τους κριτικούς στις Ηνωμένες Πολιτείες που το αδίκησαν με τα αρνητικά σχόλια τους όμως  κατόρθωσε να φτάσει στο νούμερο εννέα στο Billboard.
 

 

                                             "Tα τραγούδια"

Το άλμπουμ ξεκινά με το δυναμικό "Hey God" κτισμένο πάνω σε μία σκοτεινή διάθεση, με τον Jon να κάνει μία παθιασμένη ερμηνεία και τον Sambora να οργιάζει κιθαριστικά. Το τραγούδι στιχουργικά αναφέρεται σε ιστορίες ανθρώπων που βρίσκονται στα πρόθυρα της απελπισίας αναζητώντας πνευματική βοήθεια. Ο Richie Sambora αποκάλυψε ότι εμπνεύστηκε το κομμάτι όταν καθόταν στο λιμουζίνα του και είδε μία εικόνα εγκατάλειψης που βιώνουν διάφοροι άνθρωποι ανάμεσα σε χαρτόκουτα. Αυτό το αίσθημα ενοχής τον έκανε να γράψει το "Hey God" μαζί με τον Jon o οποίος είχε δει κάτι ανάλογο με έναν άντρα μpoy φόραγε ένα κοστούμι Armani να κάθεται δίπλα σε παιδιά που κοιμούνται στο δρόμο.

Ακολουθεί το "Something For The Pain" (#8/UK) σε πιο ανάλαφρη ροκ διάθεση και την συμμετοχή του Desmond Child και με το αντίστοιχο βίντεο κλιπ να κλέβει τις εντυπώσεις. Συγκεκριμένα ο  σκηνοθέτης Marty Callner δείχνει έναν έφηβο  να μπαίνει σε ένα κατάστημα μουσικής  και να κατευθύνεται για να ακούσει κάποια δείγματα μουσικής. Στην οθόνη, εμφανίζεται η μπάντα να παίζει με τα υπόλοιπα μέλη να τραγουδούν. Στο βίντεο είναι ηθοποιοί  μιμούνται τους Eddie Vedder, Snoop Dogg, Dr. Dre, Courtney Love και Scott Weiland, οι οποίοι τραγουδούν επίσης το τραγούδι. Ο έφηβος απολαμβάνει την όλη κατάσταση και όταν εμφανίζεται ο Bon Jovi, εκφράζει περιφρόνηση για τους προαναφερθέντες  καλλιτέχνες που είχαν ξεπεράσει τον Bon Jovi σε δημοτικότητα και το βίντεο τελειώνει με τον έφηβο να κλέβει ένα αντίγραφο του άλμπουμ "These Days".

Επόμενη σύνθεση είναι η μπαλάντα "This Ain't a Love Song" (#14/USA & #6/UK) στο γνωστό ύφος της μπάντας με ορισμένα blues στοιχεία ενώ το εν λόγω κομμάτι έχει και ισπανική εκδοχή ώστε να προσελκύσει το λατινόφωνο κοινό.

Το ομότιτλο "These Days" (#7/UK) ακολουθεί στιχουργικά και ηχητικά των μεγάλο μέντορα του Jon, τον Bruce Springsteen αφού οι αναφορές για τις ανθρώπινες σχέσεις περιλαμβάνουν τον έρωτα, την απώλεια της αθωότητας και φτάνουν μέχρι τις μεγάλες κοινωνικές ανισότητες όπως είναι οι άστεγοι και η ανεργία.

I was walking around, just a face in the crowd
Trying to keep myself out of the rain
Saw a vagabond king wear a Styrofoam crown
Wondered if I might end up the same
There's a man out on the corner
Singing old songs about change
Everybody's got their cross to bare, these days

She came looking for some shelter with a suitcase full of dreams
To a motel room on the boulevard
I guess she's trying to be James Dean
She's seen all the disciples and all the wanna be's
No one wants to be themselves these days
Still there's nothing to hold on to but these days

These days the stars seem out of reach
These days there ain't a ladder on the streets
Oh no, no, no
These days are fast, nothing lasts in this graceless age
There ain't nobody left but us these days

 

Το "Lie to Me" βάζει σε άλλο επίπεδο τις μπαλάντες των Bon Jovi αφού εκτός από την μελωδικότητα και την τρυφερή ερμηνεία διακρίνουμε και ορισμένες sixties επιρροές ενώ το "Damned" έχει μπόλικα ροκ ξεσπάσματα αν και ξεκινά σε φάνκυ ρυθμό με τα πανέμορφα πνευστά που υπάρχουν στη σύνθεση να του προσδίδουν ένα πιο γοητευτικό χρώμα. Εδώ οι στίχοι αφορούν την σχέση ενός άντρα με μία παντρεμένη γυναίκα με αναφορές στον Θεό.

Ακολουθεί το "My Guitar Lies Bleeding In My Arms" που είναι μία από τις πιο σκοτεινές συνθέσεις της μπάντας με μία καταθλιπτική ερμηνεία του Jon και σίγουρα αν δεν άκανε αυτόν τον φοβερό κιθαριστικό επίλογο ο Sambora θα τη χαρακτηρίζαμε την πιο grunge σύνθεση του γκρουπ σε όλα τα επίπεδα.

Το  "(It's Hard) Letting You Go" έχει μία υπέροχη ερωτική ατμόσφαιρα στο οποίο κυριαρχούν τα πλήκτρα του David Bryan ενώ ο Jon Bon Jovi κάνει μία ανατριχιαστική ερμηνεία.

Eπόμενο τραγούδι το "Hearts Breaking Even" που συνεχίζει σε blues rock ρυθμούς με μελωδίες από τα sixties και τον Desmond Child να έχει βάλει για τα καλά το χεράκι του θυμίζοντας βέβαια και λιγάκι το "Cryin'" των Aerosmith.

Το "Something to Believe In" ξεκινάει με μία διπλή κραυγή θυμίζοντας την γνωστή επιτυχία των Simple Minds αλλά στη συνέχεια ακολουθεί ένα ημιμπαλαντοειδή ρυθμό που το ακολουθεί ένα ερμηνευτικό ξέσπασμα του Jon Bon Jovi ενώ στο κομμάτι υπάρχουν αρκετά αλληγορικά στιχουργικά θέματα που αφορούν την αναζήτηση της θρησκευτικής πίστης.

Ο επίλογος γράφεται με το "If That's What It Takes" που βαδίζει σχεδόν σε ένα ηλεκτροκακουστικό μοτίβο με πανέμορφο ρεφρέν και το κλείσιμο γίνεται με την μπαλάντα "Diamond Ring" που ουσιαστικά είναι μία ερωτική εξομολόγηση με τον Sambora να θυμίζει Eric Clapton. 

Στην ευρωπαϊκή και Ιαπωνική έκδοση του "These Days" υπάρχουν δύο εξαιρετικές συνθέσεις το μπητλτικό "All I Want Is Everything" και η μπαλάντα "Bitter Wine".

Το συνθετικό δίδυμο Jon και ο Richie σαν γνήσια καλλιτεχνικά τέκνα, του συντοπίτη τους και οραματιστή Β. Springsteen μιλούν και προβληματίζουν το κοινό για τις κοινωνικές ανισότητες που συνεχίζουν να βασανίζουν ακόμη και σήμερα την ανθρωπότητα και όσους η ζωή άδικα τους έστειλε στο περιθώριο. Όλα αυτά δοσμένα με έναν ποιητικό και γιατί όχι με θρησκευτικό τρόπο που μπορούν και αγγίζουν την ψυχή όλων μας. Στο άλμπουμ συναντούμε έναν διαφορετικό και πιο ώριμο Bon Jovi  όπου μας χαρίζει μία πανδαισία συναισθημάτων γεμάτο εσωτερική αναζήτηση δοσμένη άλλοτε με θυμό σαν μία κραυγή διαμαρτυρίας και άλλοτε σε μορφή παράκληση προς τον Θεό ώστε να σταματήσει την αδικία. Μία από τις κορυφαίες δημιουργίες αναμφισβήτητα του Αμερικανού μουσικού.

Στη συνέχεια ακολούθησε μια υπερ-επιτυχημένη παγκόσμια περιοδεία με αποκορύφωμα τις sold out εμφανίσεις στο Wembley ενώ η επόμενη κυκλοφορία των Bon Jovi το 2000  με το "Crush" θα τους απογείωνε ξανά στην κορυφή....

 

Υ.Γ.: Το  "Diamond Ring" γράφτηκε αρχικά για το άλμπουμ New Jersey το 1988 και έπαιξε ζωντανά έξι φορές κατά τη διάρκεια του New Jersey Syndicate Tour, αλλά δεν κυκλοφόρησε ποτέ σε κανένα προηγούμενο άλμπουμ των Bon Jovi.

Επίσης το "It's Hard) Letting You Go" γράφτηκε από τον Jon Bon Jovi για την ταινία Moonlight and Valentino στην οποία εμφανίστηκε.

 

Φώτης Μελέτης