RIVERSIDE’s anniversary tour Rotunda, Krakow, Poland

Ένα συναίσθημα ή και μια συγκίνηση μπορείς να τα αισθανθείς τέλεια οργανικά, βιολογικά. Την ανατριχίλα, το χτυποκάρδι, την ψυχική έκσταση. Και όλα αυτά καλά μέχρι εδώ. Το να τα περιγράψεις όμως σε μια κόλα χαρτί , σε μια παρουσίαση πόσο εύκολο μπορεί να γίνει κάθε φορά;
Πάμε μαζί να το ανακαλύψουμε.
Την Πέμπτη στις 26 Μαΐου 2011 μετά από την μεγαλύτερη προσμονή που είχα ποτέ για συναυλία βρέθηκα στην Πολωνία στην Κρακοβία. Παρότι η μέρα ήταν πραγματικά καλοκαιρινή για τα Πολωνικά δεδομένα, μόλις έφτασα έξω από το club Rotunda,τα χέρια μου πάγωσαν και δεν δούλευα με λιγότερους από 100 παλμούς. Ήμουν έτοιμη να μπω μέσα λίγο μετά από τις 20.15, όταν διαπίστωσα πως σε λίγα βήματα πιο μέσα θα συναντούσα ξανά την αγαπημένη μου μπάντα ένα χρόνο μετά στην πατρίδα τους.
Με μεγάλη μου χαρά διαπίστωσα πως δεν ήμουν η μόνη από άλλη χώρα, και αυτό σίγουρα σημαίνει πολλά για μια μπάντα. Ανεβαίνοντας τις σκάλες για να φτάσω στον συναυλιακό χώρο 1000 σκέψεις και συναισθήματα περνούσαν από το μυαλό μου αλλά δεν κράτησε και πολύ γιατί αισθάνθηκα ένα χέρι να με τραβά προς το μέρος του και δεν ήταν άλλο από του Piotr Kozieradzki του drummer των RIVERSIDE.
Απίστευτη δε η χαρά μου αλλά και η ανακούφιση πως δεν θα παιδευόμουν και πολύ να έρθω σε επαφή μαζί τους! Έτσι οδηγήθηκα ταχύτατα στον χώρο που χαλάρωναν και ετοιμάζονταν για τις τελευταίες λεπτομέρειες. Μετά από τα εθιμοτυπικά καλωσορίσματα περάσαμε και στο μουσικό μέρος της βραδιάς το οποίο με έκανε βαθιά μέσα μου να πιστεύω όπως και ρώτησα τον M.Duda αν επιτέλους θα είχα την ευκαιρία να ακούσω το “Volte-Face” live!
Χωρίς να βιαστεί να μου απαντήσει: … “unfortunately” , με ρώτησε αν είχα ήδη το set-list της βραδιάς, του είπα πως όχι γιατί μου αρέσει πάντα η έκπληξη, και τότε το πρόσωπο του φωτίστηκε-και πολύ αργότερα στο live κατάλαβα γιατί! (Δύο από τα τρία τραγούδια από το ep “Memories In My Head”, “Living In The Past” & “Forgotten Land” ήταν στο set-list). Και ενώ οι πληροφορίες και τα νέα έπεφταν βροχή ακούω πως έχουν ήδη ξεκινήσει την συναυλία της βραδιάς οι Σουηδοί PAATOS.
Μια πραγματικά εκπληκτική progressive rock μπάντα που έχει “δυνατό” μουσικό ιστορικό από το 1999 μέχρι τώρα.4 lp, 1ep, 1 live και την απίστευτη φωνή της Petronella η οποία χωρίς να το θες σε οδηγεί στην Anneke Van Giersbergen και στην όμορφη εποχή των THE GATHERING.
Ο κόσμος που ήταν εκεί πραγματικά ξεσάλωσε. Και πάνω από όλα ήταν όλοι από την αρχή του live εκεί. Όχι του στυλ: πάω να δω την “φίρμα” στο τέλος και να φύγω. Το ένα μου αυτί ήταν στον Piotr Grudziński και το άλλο στους PAATOS. Κάποια στιγμή τους είπα πως λυπάμαι που θα αφήσω προς στιγμή την κουβέντα μας στην μέση αλλά θα έβγαιναν σε λίγο οι THE PINEAPPLE THIEF και ήταν η πρώτη φορά που θα τους έβλεπα. Μεγάλη μπάντα.
Οι Πολωνοί νομίζω πως ήταν πιο φανατισμένοι με την μπάντα αυτή εκείνο το βράδυ!
Οι Άγγλοι T.P.T με τους progressive, alternative, indie ρυθμούς τους ξεσήκωσαν στην κυριολεξία το κοινό. Ο χώρος του Ratunda club ήταν ασφυκτικά γεμάτος.
Το set-list των THE PINEAPPLE THIEF ήταν: “Wake Up the Dead”, “3000 Days”, “Nothing At Best”, “So We Row”, “My Debt To You”, “Too Much To Lose”. Δύο τραγούδια από το “Tightly Unwound” και 4 από το “Someone Here Is Missing”. Λίγα για την πολύχρονη μουσική τους καριέρα αλλά ικανά να σε ξεσηκώσουν, και ήταν ότι έπρεπε για να υποδεχτείς τους RIVERSIDE ! Αφού ήδη είχα αγοράσει το ep τους “Memories In My Head” αποχωρίστηκα την παρέα μου προσωρινά για να βρω την καταλληλότερη θέση για να απολαύσω και το live αλλά και να έχω καλό οπτικό πεδίο για φωτογραφίες. Μετά από το ολιγόλεπτο ατμοσφαιρικό intro οι RIVERSIDE εμφανιστήκαν μέσα σε μια τρέλα χειροκροτημάτων και ουρλιαχτών, και ακολούθησε το εξής set-list. “Beyond The Eyelids”, “Out Of Myself”, “Reality Dream III”, “Egoist Hedonist”, “Living In The Past”, “Conceiving You”, “ Ultimate Trip”, “Left Out”, “Loose Heart”, “02 Panic Room”, “Second life Syndrome”/part 1, “Parasomnia”/snippet (απόσπασμα). Στο πρώτο encore: “Forgotten Land”, “Reality Dream I”, και στο δεύτερο encore: “The Curtain Falls”. Μπορείς να πεις πως ήταν ένα γεμάτο από επιλογές μουσικό live, αφού υπήρχαν κομμάτια από όλες τις δισκογραφικές τους δουλειές. 4 από το “Out Of Myself”, 3 από το “Second Life Syndrome”, 4 από το “Rapid Eye Movement”, 2 από το “A.D.H.D” και βέβαια 2 από το επερχόμενο ep τους “Memories In My Head”, τα οποία ήταν πραγματική έκπληξη για όλους μας. Όσο για την οπτική πλευρά της βραδιάς, ο φωτισμός ήταν μαγικός, ατμοσφαιρικός και ανάλογος με το set-list.
Τώρα για τον ήχο, τι να πω .
Ο Daniel Schindler που είναι και ο τεχνικός ήχου των RIVERSIDE σε κάθε περιοδεία έκανε πάλι το θαύμα του. Μπορούσες να ακούσεις τα πάντα με την κάθε λεπτομέρεια με την καθαρότητα και την δυναμική που χαρακτηρίζει αυτήν την μπάντα. Ο χώρος όπως προείπα ήταν κατάμεστος εξ αρχής, και μετά από το τέλος της συναυλίας ο Piotr Grudziński μου είπε πως πραγματικά ενθουσιάστηκε τόσο πολύ με το κοινό, τόσο με την προσέλευση του όσο και με την πώρωση και την θέρμη που είχαν σαν ανταπόκριση, πράγμα που φάνηκε άλλωστε.
Η βραδιά τελείωσε και μετά από αρκετή ώρα με την μπάντα, ήρθε η ώρα του γυρισμού, μια γλυκόπικρη γεύση μεταξύ ευχαρίστησης και αποχωρισμού. Μια συναυλία που στο σύνολο της με κατέπληξε όσο και με ευχαρίστησε, αλλά πάνω από όλα έκανα το όνειρο μου πραγματικότητα. Να δω τους RIVERSIDE στην χώρα τους. Μπορεί ο δρόμος της επιστροφής να είναι πάντα δύσκολος αλλά σου δίνει την ελπίδα της προσδοκίας, πως κάτι καινούργιο και συναρπαστικό θα ακολουθήσει. Πολωνία σε ευχαριστώ πολύ για όλα !
“When something ends, Something else begins, We are moving on” (“Goodbye Sweet Innocence” from ep “Memories In My Head”).

Υ.Γ:Με κάθε επιφύλαξη αλλαγών για τα τραγούδια ,βρήκα το set-list των PAATOS από την συναυλία που έδωσαν 3 μέρες μετά στην Βαρσοβία, και έχει ως εξής:"In That Room", "No More Rollercoaster", "Fading Out", "Breathing", "Gone", "Shells", "Surrounded", "Over And Out"

ΕΛΕΝΗ ΛΙΒΕΡΑΚΟΥ (live report & photos)
(WWW.ROCKWAY.GR)

Εντυπώσεις από τη συναυλία των DEEP PURPLE & Β.Παπακωνσταντίνου στην Αθήνα

Οδηγώντας προς το “κλειστό”, ελάχιστα αξιοποιούμενο και παραμελημένο, ολυμπιακό έργο, Γήπεδο Μπάσκετ Ελληνικού για να παρακολουθήσω τους πολυαγαπημένους Deep Purple σκεπτόμουν: τους έχω δει μία ντουζίνα περίπου φορές σε Ελλάδα και εξωτερικό, έχω δηλώσει παρών στους διάφορους μετασχηματισμούς που οι καταστάσεις επέβαλλαν από την εμφάνιση τον Σεπτέμβρη του 1991 στο γήπεδο της Λεωφόρου με τον “θείο” , Ritchie Blackmore να σπάει την κιθάρα του και τον Joe Lynn Turner να τραγουδά ακόμα και μία “στροφή’’ από το "Child in Time". Tαξίδεψα στο Ισραήλ λόγω κεκτημένης ταχύτητας και παρακολούθησα το show στο Τελ Αβίβ στην Στουτγάρδη στη θρυλική Schleyerhalle , σε ένα από τα τελευταία show του Ritchie το 1993. H συνέχεια ήταν ενδιαφέρουσα, όταν η μπάντα “νοίκιασε’’ για μερικές εμφανίσεις τον βιρτουόζο Joe Satriani και ήταν η σειρά της Μαδρίτης και του Palau Dels Esports το 1994.Tο 2002 μπροστά σε ένα συγκινησιακά φορτισμένο κοινό αποχαιρετίσαμε τον γίγαντα των πλήκτρων Jon Lord στο μουντό Ipswich και τον Ιούλιο του 2009 και στο Terra Vibe σε μία διεκπαιρεωτική εμφάνιση της μπάντας λόγω ενός καταβεβλημένου την ημέρα εκείνη Ian Gillan. Άρα, φανταζόμουν ότι η αντικατάσταση του Roger Glover για τα γεννητούρια της οικογένειας, με τον Nick Fyffe των Jamiroquai, δε θα με “ξένιζε’’ ιδιαίτερα….

Πραγματικά, ο συναυλιακός χώρος ήταν μισογεμάτος από οπαδούς κάθε ηλικίας, οικογένειες και ο έλληνας rocker που είχε αναλάβει το “ζέσταμα’’, έβαλε -όπως κάνει εδώ και 3 δεκαετίες με συνέπεια κι επιτυχία – “φωτιά” στο χώρο με την εμφάνιση και τα κομμάτια του, τραγουδισμένα από την πλειονότητα των παρόντων. Το εναρκτήριο “Σφεντόνα”, οι κοινωνικοπολιτικές επιλογές κυρίως από τα: το “Φοβάμαι “, “Διαίρεση’’, τα ‘’Χαιρετίσματα’’, το “Χορεύω” που ακούγονται επίκαιρες όσο ποτέ μετά από 28-30 χρόνια και το καλοδεχούμενο intermezzo με διασκευές μεταλικές τραγουδισμένες από την ντράμερ Τάνια Κικίδη (εξαιρετική φωνή), Thunderstruck από AC/DC , Nightmare( MSG), Sebastian από Steve Harley & Cockney Rebel με μοιρασμένους στίχους αγγλικά-ελληνικά έδωσαν άλλο τόνο στο πλέον γεμάτο γήπεδο. Το “κερασάκι στην τούρτα” ήταν το “Ελλάς” και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου χαιρέτησε με τον μοναδικό του τρόπο την σκηνή ενώ από τα ηχεία ακουγόταν επιλογές classic rock , ώσπου τα φώτα έσβησαν και ο γνωστός ήχος του εναρκτήριου intro του Highway Star ξεσήκωσε και πάλι την κερκίδα. Πολλοί κατηγορούν την μπάντα ότι τριγυρίζει τον κόσμο συναυλιακά, παρουσιάζοντας ένα best of show σε στυλ cabaret για να διεκπεραιώσει τις υποχρεώσεις της και να κάνει πράξη την ρήση του Jon Lord :’’one more day,one more dollar’’. Όμως μουσικά οι πολυεξασκημένοι D.P. ήδη της ηλικίας των –ήντα βάζουν σε πολλούς νεώτερους τα γυαλιά. Άλλωστε με τα τραγούδια τους οι Purple χρειάζονται τουλάχιστον μία τετράδα cd’s για να χωρέσει τα καλύτερα τους και πάλι κάποιοι θα είναι παραπονεμένοι. Ακολούθησε μια μίξη παλαιών και νέων με καλοδεχούμενες εκπλήξεις το Almost Human από το αρκετά υποτιμημένο Abandon και το Hard Lovin’ Man από το In Rock. Τα υπόλοιπα: από το τελευταίο τους μουσικό δημιούργημα (...και είναι καιρός για νέα κυκλοφορία) το Rapture Of The Deep με το ανατολίτικο άκουσμα, ικανοποιητική δόση από Machine Head και σκόρπιες πινελιές από τα υπόλοιπα της περιόδου Gillan . Το γιατί έχει συζητηθεί και αναλυθεί… αλλού δια πολλών και η επανάληψη είναι κουραστική και μάταιη. Όπως το When A Blind Man Cries που ο Ritchie αρνούνταν πεισματικά να το εντάξει στα set list, έγινε και το καθιερωμένο “παιχνίδισμα” εναλλαγής φωνή-κιθάρα στο Strange Kind Of Woman, σαφώς μικρότερης έντασης και διάρκειας (περνάνε τα χρόνια), ενώ τα σόλο του Steve Morse στα Contact Lost και Well Dressed Guitar έγιναν ευμενώς δεκτά από την πλειονότητα των παρευρισκομένων στα σόλο του. Ο Don Airey ακριβής με περάσματα κλασικής που έγιναν κι αυτά δεκτά με ενθουσιασμό για να έχουμε μεγαλοπρεπέστατη είσοδο ενός τραγουδιού που είναι ίσως το γνωστότερο της περιόδου της επανένωσης το 1985, το Perfect Strangers. Καπάκι το έξοχο Space Truckin για κλείσει το πρώτο μέρος με το all time hit που σύμφωνα με το Guinness είναι το περισσότερο παιγμένο από κιθαρίστες ,με τα απλούστατα ακόρντα και το ευφυές ριφ του Ritchie Blackmore, το Smoke On The Water, που ενώθηκε με την κλασική παρουσίαση από τον Steve Morse και τα γνωστά πρώτα μέτρα από ροκ ριφάκια….κράτησαν για το encore τα αγαπημένα Hush και το Black Night που έκλεισαν τη βραδιά. Ο Nick Fyffe με εμφάνιση 70’ς, καλοπροπονημένος κάλυψε την απουσία του Roger Glover (μου έλειψε η χαμογελαστή φατσούλα του) ενώ ο μοναδικός πλέον από τα ιδρυτικά μέλη Ian Paice έδειξε ότι με απλότητα και χωρίς περιττά, χτίζεις τον όγκο στα τύμπανα. Καλύτερος φωνητικά από την τελευταία εν Ελλάδι εμφάνιση ήταν και ο Ι. Gillan σε μία συναυλία που μπορεί να μην “κατέβασε φωτιά από τους ουρανούς” αλλά ο κόσμος που παραστάθηκε έφυγε ικανοποιημένος και διασκέδασε. Και όπως λένε κι οι “Purple The Battle Rages On….”

Νότης Γκιλλανίδης

Μια στιγμιαία απομάκρυνση της λογικής…

Θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν τα παρακάτω λόγια ενός οπαδού των Pink Floyd, με αφορμή τις συναυλίες του Roger Waters και ένα τυχαίο βίντεο του, στο οποίο μιλάει για το επερχόμενο μεγάλο show στην χώρα μας.
Σε κάποια εναλλακτική πραγματικότητα, το ιδανικότερο επάγγελμα για εμένα θα ήταν ο συνήγορος του Διαβόλου, αφού πάντα έχει ενδιαφέρον η αντίκρουση της πάγιας στάσης του ευρύ κοινού, ακόμα και αν συμφωνώ… I’ve looked over Jordan and I have seen things are not what they seem…
Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό, αλλά έχουμε μάθει να μην αμφισβητούμε την όποια αξία κάποιων καλλιτεχνών σε όλες της μορφές τέχνης. Είτε υποσυνείδητα, είτε από συνήθεια, είτε λόγω έλλειψης γνώμης ή φόβου για την άλλη άποψη, είτε επειδή “έτσι!”.
Οι Pink Floyd είναι μια από τις πιο σημαντικές μπάντες στην ιστορία της μουσικής, για λόγους που δεν μπορούν να αναλυθούν με απλές λέξεις σε λίγες παραγράφους. Ο μουσικός τους ιμπρεσιονισμός βρίσκεται ανάμεσα σε αινίγματα, μυστήρια, ψυχεδέλεια, συναισθήματα, όνειρα, υπέρβαση του “εγώ” και νότες ιδιοφυών τρελών και συνειδητοποιημένων μουσικών σε ένα μανιφέστο που ξεπερνάει τα όρια του rock.
Αναμφισβήτητα, όσον αφορά το μεγαλύτερο μέρος, εγκέφαλος του μουσικού-στιχουργικού διαλογισμού του φαινόμενου Pink Floyd, είναι ο Roger Waters, αν και η ταπεινή μου ύπαρξη θαυμάζει περισσότερο τον David Gilmour… Σε συζητήσεις ανάμεσα σε Floyd “αρρωστάκια” περί καλύτερου δίσκου, οι περισσότερες απαντήσεις καταλήγουν συνήθως στα “Ummagumma”, “The Dark Side Of The Moon” και “Wish You Were Here”, ενώ οι υπόλοιποι πετάνε ένα “The Wall” και καθαρίζουν εύκολα.
Δεν μπορώ να πω ότι οι Floyd έχουν κυκλοφορήσει άσχημο δίσκο, αν και το “The Final Cut”, όντας υποδεέστερο των άλλων, μπορούμε να το εκλάβουμε ως προσωπική δουλειά του Waters performed by Pink Floyd, ενώ από εκεί και έπειτα, απλώς λείπει ο Waters, οπότε μιλάμε για κάτι “άλλο”.
Στο περίφημο αυτό 13λεπτο βίντεο, ο Waters με αφορμή τις ερωτήσεις κάποιου Έλληνα δημοσιογράφου (δεν αναφέρεται όνομα) μιλάει για το show, δίνει συμβουλές για αυτό και λέει και μια-δυο κοινωνικοπολιτικές κουβέντες που θα μπορούσε να πει ο οποιοσδήποτε υγιής πολίτης.
Μια προσεκτική παρακολούθηση με έβαλε σε διάφορες σκέψεις και αν μη τι άλλο, τουλάχιστον φαίνεται ειλικρινής.
Χρησιμοποιώντας ελάχιστες Ελληνικές λέξεις, με λίγο καλύτερη προφορά από αυτή του Mπάγιεβιτς, αναφέρει ότι το show στην Ελλάδα θα βιντεοσκοπηθεί για να κυκλοφορήσει και σε blue-ray. Σύμφωνα με αυτόν, η Ελλάδα επιλέχτηκε επειδή εδώ υπάρχει ο ιδανικότερος χώρος και το πιο ενθουσιώδες κοινό. Δεν διαφωνώ με το δεύτερο, αμφισβητώ το πρώτο.
Φυσικά δεν υπάρχει λόγος για γραφικές δηλώσεις, παρόμοιες με αυτές των πολέμιων των Manowar στις τελευταίες τους συναυλίες εν Ελλάδι, “έβαλε και άλλη ημερομηνία;!”, “γιατί δεν έκλεινε μεγαλύτερο χώρο;”, “όλα για τα φράγκα” κτλ. Έτσι και αλλιώς, πολλές φορές στο εξωτερικό προστίθενται επιπλέον ημερομηνίες αναλόγως με την ζήτηση, αλλά στην Ελλάδα we don’t need no education…
Ξέρουμε ότι σε διάφορες συναυλίες όλο και κάποιοι θα σηκώσουν μια φωτογραφική μηχανή ή ένα κινητό να βγάλουν κάποιες φωτογραφίες-ενθύμιο, αν και γενικώς αυτή η κατάσταση εμένα προσωπικά με ενοχλεί όταν γίνεται σε υπερβολικό βαθμό. Ο Waters λοιπόν, ΖΗΤΑΕΙ να μην φέρει μαζί του το κοινό φωτογραφικές μηχανές και κινητά, γιατί ξέρει ότι θα μπούμε στον πειρασμό να τα χρησιμοποιήσουμε και το φλας ενδεχομένως να αλλοιώσει μέρος της παράστασης. Αναφέρει δε, ότι θα υπάρξει αυστηρή πολιτική σε αυτό το θέμα και θα αφαιρεθούν τα κινητά από τους παραβάτες… Hey teacher leave us kids alone…
Με 4 προσωπικά στούντιο albums (και ένα soundtrack) από τότε που έφυγε από τους Floyd συνηθίζει να εξαργυρώνει το παρελθόν του με διάφορες κυκλοφορίες, παρόμοιες περιοδείες και συναυλίες. Πριν μερικά χρόνια πέρασε πάλι από τα μέρη μας αποδίδοντας το Dark Side Of The Moon, φέτος στήνει τον Τοίχο, ίσως σε πέντε χρόνια μας φέρει και τα Ζώα… Από την άλλη ο κάτοχος της “φίρμας” περιοδεύει μόνο όταν υπάρχει νέα κυκλοφορία, πράγμα που φαίνεται πιο τίμιο απέναντι στη μουσική.
Υπάρχει άραγε επιθυμία να χτίσει και να γκρεμίσει πάλι τον Τοίχο; Αισθάνεται ότι πρέπει να ξαναερμηνεύσει αυτά τα τραγούδια; Ταυτίζεται με αυτά; Όπως λέει, όχι. Έχουν περάσει πάνω από 30 χρόνια και δεν μπορεί να βάλει πλέον τον εαυτό του στη θέση του φοβισμένου και απογοητευμένου ήρωα του Τοίχου… Where has the feeling gone? Will I remember the songs? The show must go on…
Μην έχουμε αυταπάτες. Τα πάντα γίνονται για το χρήμα και ο Roger Waters το γνωρίζει πολύ καλά. Από την πολιτική ερώτηση του δημοσιογράφου, την οποία αντιλαμβάνεται ως πολιτική δήλωση, συμπεραίνει ότι φαίνεται πως κατακρίνει (ο δημοσιογράφος) την ιδεολογία των ΗΠΑ στη νέα χιλιετία που εφαρμόζεται και σε άλλα μέρη του κόσμου, ενώ ο πολίτης του κόσμου (κάτοικος United States of Αμέρικα) Waters, απλώς συμφωνεί στο ότι οι ζωές μας ελέγχονται από τους λίγους με τα πολλά χρήματα.
Τα πολιτικά του σχόλια είναι προβλεπόμενα “Ζούμε σε έναν κόσμο όπου κυβερνούν η προπαγάνδα και τα ΜΜΕ με αποτέλεσμα να γίνουμε πρόβατα που αποδέχονται αυτή την οικονομική κατάσταση”, αν και συμπληρώνει “Εγώ δεν έχω πρόβλημα. Mε τη δουλειά που κάνω βγάζω αρκετά χρήματα” …Pink isn’t well he stayed back at the hotel and they sent us along as a surrogate band…
Γκρινιάζω αλλά ομολογώ ότι μου αρέσει να μένω κόντρα στο ρεύμα.
Ξέρω επίσης ότι αν μου το επιτρέψει η οικονομική κρίση και μειώσω το ποσοστό ανεργίας κατά 0,00…κάτι% και βρεθώ στην αρένα τη στιγμή που θα ακουστεί το “Comfortably Numb” θα συγκινηθώ (ακόμα περισσότερο αν ακουστεί ΑΥΤΟ το σόλο όπως πρέπει από τα χέρια του Δαβίδ) και όλα αυτά θα ξεχαστούν. Ακόμα και τα αυτοκίνητα που θα βλέπω να κατευθύνονται στο ΟΑΚΑ παίζοντας στη διαπασών την χορευτική έκδοση του “Another Brick In The Wall” θα τα ξεχάσω…
Ακόμα και αυτός με το λευκό πουκαμισάκι που θα πετάει λουλούδια στο κορίτσι επάνω στο τραπέζι και θα λέει σε ανύποπτο χρόνο “Έλα ρε, Pink Floyd είδα και εγώ!” δεν θα μου χαλάσει τη ΣΤΙΓΜΗ που πιθανόν να θυμάμαι για χρόνια όταν αρκετοί θα θυμούνται απλώς ένα φαντασμαγορικό show και πήγαν εκεί για το “ήμουν και εγώ εκεί!”
Τι να κάνουμε, έτσι είναι οι λαϊκές συναυλίες… και όχι, αυτό που θα δούμε-δείτε δεν είναι οι Pink Floyd.

Ανδρέας Ανδρέου

DIRE STRAITS: “Brothers in Arms”

Αναδημοσίευση από το
www.rockway.gr

Είναι κομματάκι δύσκολο να σχολιάσεις ένα τέτοιου μεγέθους άλμπουμ, χωρίς να το βάζεις να παίζει ξανά και ξανά. Προσωπικά επειδή το έχω σε βινύλιο, ή καλύτερα ΚΑΙ σε βινύλιο, αποφεύγω να το βγάζω από το πλαστικό του κάλυμμα.

Το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι αυτό που καθιέρωσε ή ίσως έκανε παγκόσμιο big bang τη μπάντα. Κυκλοφόρησε το Μάιο του 1985 και ήταν πραγματικά μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην ιστορία της rοck. Αρκετά τραγούδια είδαν την άνοδο τους στα charts,τόσο στη Γηραιά Αλβιόνα όσο και στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού και ειδικά στην Μ. Βρετανία ήταν το άλμπουμ με τις περισσότερες πωλήσεις εκείνης της χρονιάς.

Το θρυλικό πλέον “Money for nothing” ήταν και το πρώτο video των Dire Straits που παίχτηκε στο MTV με την συνδρομή στα φωνητικά του STING με τον οποίο συνέγραψε το τραγούδι ο KNOPFLER, πηγαίνοντας κατευθείαν στο Νο1 του billboard στην Αμερική και Νο4 στη Μ.Βρετανία. Επίσης διακρίθηκαν τα “So Far Away” (19#USA), το ομώνυμο “Brothers in Arms” (16#G.B), το “Walk of Life” (7#US.A.,2#G.B.). Το “Μoney for nothing” επίσης έδωσε την πρωτιά στους Dire την ίδια χρονιά στο 28th Grammy Awards για την καλύτερη group performance.

Κι ένα από τα ασυνήθιστα γεγονότα που μας κάνει ακόμα περισσότερο να αγαπάμε το καθετί στη rock σαν να είναι μοναδικό και να έχει δική του ψυχή, είναι και το πώς ηχογραφήθηκαν τα drums στο άλμπουμ. Όταν είχαν αρχίσει τα δοκιμαστικά για την ηχογράφηση ο drummer Τerry Williams κρίθηκε ανεπαρκής για τις απαιτήσεις του άλμπουμ κι έτσι προσλάβανε τον Οmar Hakkim, από τους πιο γνωστούς jazz session drummers ο οποίος πήγε στα studio και ηχογράφησε μέσα σε… 2 μέρες μόνος του όλα τα μέρη που του αντιστοιχούσαν στο άλμπουμ κι έπειτα έφυγε αφήνοντας ένα σημείωμα “it was fun but simple… thank you”. Βέβαια ο Terry ευτυχώς δεν έχασε τη θέση του.

Ήταν και παραμένει ένα κλασσικό δισκάκι που θα πρέπει να είναι μέσα σε κάθε συλλογή!

Κωνσταντίνος Β. Γκλαβάς

RIVERSIDE :"Memories In My Head"

Ήταν η στιγμή που απλά (όσο εύκολα και αν διαβάζετε), περίμενα να φτάσει.
Μετά το A.D.H.D τελευταία studio album δουλειά των Πολωνών progsters (και όχι μόνο) RIVERSIDE, ένιωθα άμεσα πως θέλω κάτι καινούργιο πάλι να ακούσω.
Ναι, δεν το αρνούμαι πως αυτό λέγεται ΕΘΙΣΜΟΣ.
Μέσα στον Ιούνιο μπορείς και πάλι να ετοιμαστείς για το επόμενο ψυχο-εγκεφαλικό σου ταξίδι. Το εισιτήριο σου αυτό θα γράφει τον τόπο αναχώρησης : Πολωνία, με προορισμό την ψυχή σου, το πνεύμα σου και όλες εκείνες τις αισθήσεις που μόνο οι RIVERSIDE ξέρουν καλά να ακουμπούν, να εξιτάρουν, να πονούν και να γιατρεύουν. Είναι ένας μυστικός διάλογος μεταξύ της μπάντας και του ακροατή, δύο φίλων, ενός ζευγαριού.
“Κοίτα, από την κυκλοφορία του A.D.H.D και εδώ, έχω περάσει πολλά, και θέλω να σου τα πω, να τα μοιραστώ μαζί σου, να δεις πως παρ' ότι φαινομενικά απουσίαζα, ήμουν και εγώ εδώ, ζώντας σε παράλληλους δρόμους, με εσένα, με εσάς όλους εκεί έξω, και έγραφα για όλα αυτά που με πονούν, παιδεύουν, προβληματίζουν, αποφάσεις και σκέψεις από τις παρτιτούρες του μυαλού μου στο "Memories In My Head" EP / CD” .
H πρώτη εξωτερίκευση 10.40' στο "Goodbye Sweet Innocence". "Life happened to us, We are not the same, But we've managed to survive, Stuck at the crossroads of time, Between future and past, Diverse worlds under the same sky". Η αναγνώριση στο τέλμα των συναισθημάτων, ξεκινώντας με απίστευτους space και industrial ήχους κάνει το τραγούδι να ηχεί γλυκόπικρο.
Πέφτω, Πεθαίνω και Αναγεννιέμαι, γιατί αυτός είναι ο κύκλος. "Living In The Past", αναδρομή σε 11.12' όπου ο GRUDZIŃSKI έχει την τιμητική του στις κιθάρες, κάνοντας το παρελθόν να μοιάζει τόσο μα τόσο λυρικό. "I don't care if those times are over, I'm not going to live like everyone, I don't care if those times are over, My future is living in the past" αλλάζω και μένω πάντα εκεί.
Ο MARIUSZ DUDA συνεργάζεται τόσο άψογα με το μπάσο του εδώ, μιλάνε στην ψυχή σου. Mid tempo με έντονες αναφορές σε εποχές καλές όταν το κλασικό progressive μεσουρανούσε, και δεν είναι άλλες από τις μέρες των '70. "Η τέχνη είναι μία μορφή εξέγερσης" όπως είπε κάποτε και ο Picasso και εδώ οι RIVERSIDE για άλλη μια φορά το αποδεικνύουν περίτεχνα. Περνώντας στο τρίτο μέρος της ανάμνησης Ο DUDA θα με κάνει να λατρέψω ακόμα περισσότερο το μπάσο! Από πίσω ακολουθεί κάπου στα σκοτεινά μουσικός διάλογος GRUDZIŃSKI & ŁAPAJ με συνοδεία-την ήρεμη δύναμη εδώ- KOZIERADZKI. "Forgotten Land", 9.57' ένα κομμάτι με αποκορύφωση τα λυρικά φωνητικά του DUDA, εξιστορώντας την ανθρώπινη εξαθλίωση, προσπερνώντας τον πραγματικό προορισμό μας σε αυτόν τον κόσμο, ξεπερνώντας κάθε όριο, και φραγμό, χάνοντας τα πάντα.
" People felt strong and powerful, Proud of their wealth, All of them believed they were kings of the whole world, They started to take more, And crossed the borderlines, Called themselves gods above everything and everyone, Oh, listen to them now... Listen intently, Souls are crying, This is the song of the forgotten land".
Απίστευτες ατμόσφαιρες που φτάνοντας στο τέλος, σε γυρνούν στην αρχή. Στο Αέναο Ταξίδι. Πραγματικά το κάτι άλλο, το κάτι διαφορετικό. στο σύνολο του σχεδόν 32 λεπτά, και αν αναλογιστεί κάποιος πως κυκλοφορούν studio albums με τέτοιους χρόνους, χαίρομαι πολύ που αυτά τα 3 κομμάτια αριστουργήματα δεν εντάχτηκαν κάπου μέσα σε άλμπουμ.
Είχα την ευχαρίστηση και τον χρόνο έτσι να τα απολαύσω. RIVERSIDE σας ευχαριστούμε που για άλλη μια φορά κάνατε την τέχνη σας, άμεση ανάγκη μας. ΕΛΕΝΗ ΛΙΒΕΡΑΚΟΥ (WWW.ROCKWAY.GR)

Η κρυφή γοητεία των ICON

Αναδημοσίευση από το www.Rockway.gr Όποιος έχει πει πως η ζωή είναι ένας ατέρμονος κύκλος, έχει απόλυτο δίκιο! Τα πάντα επαναλαμβάνονται και καθώς αυτό είναι μια ανατριχιαστική αλήθεια, 20 και βάλε χρόνια μετά τη μαγική δεκαετία του ’80, ερχόμαστε να παρουσιάσουμε μια μπάντα και ένα είδος metal μουσικής, το οποίο νομίζαμε πως είχε εκλείψει! Το λεγόμενο Glam metal ήρθε δυνατότερο, μιας και πολλές μπάντες ξεφυτρώνουν παίζοντας και κάνοντας επιτυχία στις μέρες μας, όπως και οι ίδιοι οι Icon, που επανασυνδέθηκαν το 2008! Πηγαίνοντας πίσω στο χρόνο περίπου 30 χρόνια (1984), οι δυο συμμαθητές Dan Wexler και Stephen Clifford, κιθάρα και φωνή αντίστοιχα, αποφασίζουν να ξαναβαπτίσουν το όνομα του συγκροτήματος τους και από “Schoolboys” να το ονομάσουν “Icon”, δημιουργώντας μαζί με τους John Aquilino (κιθάρα), Tracy Wallach (μπάσο) και Pat Dixon (ντραμς), το ομώνυμο ντεμπούτο τους, υπογράφοντας στη Capital Records! Ο δίσκος αποτελείται από δέκα πολύ καλά κομμάτια και μάλιστα το “On Your Feet”, έγινε το απόλυτο radio hit της εποχής, αν και κατά τη γνώμη μου το “It’s Up to You”, είναι η απόλυτη heavy μπαλάντα!! Τα υπόλοιπα τραγούδια, δεν υπολείπονται από κάτι, είναι δυνατά και καθόλου Glam με τη κακή pop έννοια, μάλιστα το βρώμικο άκουσμα τους, σε κάνει να θέλεις να metalιώσεις απεριόριστα, πίνοντας, καπνίζοντας και παίζοντας με την air guitar σου! Με αυτή την μικρή εκτίναξη, είναι ήδη “ζεστοί” οπότε ένα χρόνο μετά, το “Night of the Crime”, είναι στα ράφια των δισκοπωλείων. Η αλήθεια είναι όμως πως, με την πίεση της εταιρίας τους, οδηγούνται σε πιο pop και “πιασάρικα” μονοπάτια και παρότι η αλλαγή τους προτείνεται σαν κάτι καλό, δεν καταφέρνουν να μπουν στα charts! Κατά τη διάρκεια μάλιστα των ηχογραφήσεων του “Night..”, ο Clifford παρατάει τη μπάντα, γιατί νιώθει ξαναγεννημένος Χριστιανός, όποτε έπρεπε να απομακρυνθεί λόγο του κακού που απόπνεε το metal!!! (γκρρ.. έλεος!!) Αντικαθίσταται αμέσως από τον “Jerry Harrison” και το κιθαρίστα “Drew Bollman” και κυκλοφορούν την ανεπίσημη κασέτα (έπος! έπος! έπος!), “A More Perfect Union” και δίνουν κάποια Live στη γενέτειρα πόλη τους την Αριζόνα, με το περίεργο όνομα.. “Assmaster”! Το θέμα είναι πως με τις συνεχείς προσπάθειες τους, τράβηξαν τη προσοχή της Megaforce Records, με αποτέλεσμα το “Right Between the Eyes”! Άλμπουμ, με τη συμμετοχή του “παππού” Alice Cooper σε δυο κομμάτια του δίσκου, “Two for the Road” και “Holy Man’s War”. Αυτή η συνεργασία Alice Cooper και Wexler, δεν σταματά εδώ μιας και ο δεύτερος, συμμετείχε καθαριστικά στα “Lost in America”, “Fistful of Alice” αλλά και στο “Last Temptation”, όπου και συνέβαλε και συνθετικά σε τέσσερα κομμάτια! Οι Icon, έπαιξαν σε πολλά Live και μάλιστα ως support στους Bon Jovi, Skid Row και αρχές της δεκαετίας του ’90 στους King’s X! Πάραυτα, μετά την επιστροφή τους από τη Βρετανική περιοδεία διέλυσαν, ασχολούμενοι ο κάθε ένας με δικά του project και δουλειές! Ήταν το 2008, που αποφάσισαν να επαναλειτουργήσουν το όνειρο τους, ανοίγοντας μάλιστα τη συναυλία των Tesla! Και όσο λοιπόν ακούω κομμάτια από τους Icon, σκέπτομαι ότι και αυτό το underground συγκρότημα, ΔΕΝ αγοράζεται στα ράφια των δισκοπωλείων, αφημένο να σκονίζεται εκεί, από τους “ψαγμένους” δήθεν συνακροατές μας, περιμένοντας το τυχερό που θα ανακαλύψει τα βινύλια τους, με 5-10 ευρώ μάξιμουμ! Η ίδια πάντα ιστορία… Αν το βρείτε δουλειές της μπάντας σε βινύλιο ή έστω σε cd, απλά αρπάξτε τις, ιδιαίτερα το ντεμπούτο τους! “It’s Up To You”, που λέει και ο ύμνος! Μιχάλης Κανακουσάκης

BLACK ‘N BLUE: “Hell Yeah!”

Αναδημοσίευση από το http://www.Rockway.gr

Μια από τις επιστροφές της χρονιάς μπορεί εύκολα να χαρακτηριστεί αυτή των Black ‘N Blue.

23 χρόνια άλλωστε δεν είναι και λίγα… Καταγόμενοι από το Portland των ΗΠΑ και έχοντας σημειώσει αρκετή επιτυχία στα hard rock/glam metal δρώμενα των 80’s, είχαν φροντίσει να λάμψουν δια της απουσίας τους δισκογραφικά για περισσότερο από 2 δεκαετίες τώρα.
Συγκεκριμένα, η περίοδος 1984-1988 ήταν και η γονιμότερη για τη μπάντα αφού μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα κατάφερε να αφήσει ως παρακαταθήκη 4 πολύ δυνατά και αναγνωρισμένα στο χώρο album ενώ αμέσως μετά χάνεται το στίγμα της. Τα χρόνια που ακολούθησαν ο frontman Jaime St. James επιχείρησε να δώσει πνοή και πάλι στο γκρουπ αλλά κάτι η - όχι και τόσο επιτυχής είναι η αλήθεια- ενασχόλησή του με τους Warrant και κάτι η πρόσληψη του βασικού κιθαρίστα Thommy Thayer από τους Kiss (αντικατέστησε τον Ace Frehley), είχε αφήσει τη δουλειά στη μέση.

Τελικά το 2008 οι συνθήκες φάνηκαν να ωριμάζουν και η μπάντα μπήκε στο στούντιο για να ολοκληρώσει ό, τι είχε ξεκινήσει λίγα χρόνια πριν, την ηχογράφηση δηλαδή του “Hell Yeah!” . Με τον νεοφερμένο πλέον Shawn Sonnenschein να στέκεται κιθαριστικά δίπλα στον “Woop” και τη Frontiers Records αρωγό σε αυτή την προσπάθεια, οι BnB φιλοδοξούν το 2011 να είναι η χρονιά τους και γιατί όχι (;)
Σε γενικές γραμμές το “Hell Yeah!” εκλύει όλη εκείνη την απαραίτητη ενέργεια που ζητά ο υποψήφιος ακροατής μιας τέτοιας κυκλοφορίας. Δυνατές κιθάρες, στιβαρό rhythm section, μπόλικη rock n’ roll ατμόσφαιρα, διάθεση για party και ανάλογου κλίματος sleazy στίχοι/attitude, συνθέτουν ένα αρκετά καλό hard rock/glam σύνολο. Τα πρώτα 2 κομμάτια, “Monkey” και “Target” μαζί με το “Fools Bleed” κινούνται στο ύφος των παλιών καλών BnB με όμορφες rock n’ roll αρμονίες και τα χαρακτηριστικά φωνητικά του Jaime να τα διαπερνά. Το ανούσιο “Jaime’s Got The Beer” με διάρκεια γύρω στο 1 λεπτό, μαζί με το τελευταίο κρυφό “αφιέρωμα” στον S Hawking (ναι, προφανώς μιλά για το γνωστό Βρετανό φυσικό…) υπογραμμίζουν και ορίζουν την κατηγορία των fillers και μάλλον δεν στέκονται ικανά να κηλιδώσουν τη διάθεση μας.

Το ντουέτο των “C’mon” & “Hail Hail” κάλλιστα θα αποτελούσε τη σημερινή συναυλιακή γραμμή πυρός της μπάντας αν έβγαινε ξανά στη σκηνή. Με τα “Angry Drunk Son Of A Bitch” και “So Long” επιστρέφουμε στο κλίμα των παλιών BnB ενώ μέχρι το τέλος θα συναντήσει κανείς ακόμη αρκετές καλές στιγμές, με κυριότερες αυτές των “Falling Down”, “Candy” και του ομότιτλου “Hell Yeah”.

Το τελευταίο δε, είναι ιδιαίτερα ξεσηκωτικό χάρη στο a la Cinderella κιθαριστικό riff του και σίγουρα αποτελεί ένα από τα καλύτερα κομμάτια αυτής της κυκλοφορίας. Ακόμη, μπορεί να ξεχωρίσει κανείς το “World Goes Round”, που με τα ακουστικά parts του, παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον και δίνει μια ξεχωριστή νότα στο όλο κλίμα του δίσκου.
Εν κατακλείδι, το “Hell Yeah!” αποτελεί και μία θορυβώδη επιστροφή και αναντίρρητα ένα τολμηρό και αποφασιστικό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση για τους Black ‘N Blue. Πέρα από 2-3 fillers, το υπόλοιπο album κινείται σε κάτι παραπάνω από αποδεκτά και ικανοποιητικά πλαίσια και έτσι, έχω την αίσθηση, ότι θα το χαιρετίσει και θα το καλωσορίσει ο χώρος και ο κόσμος στον οποίο απευθύνεται.

Όσοι είστε μυημένοι στην αμερικανική hard rock σκηνή της περιόδου ’88-’92, στο glam n’ sleazy rock n’ roll της εποχής εκείνης ή ακόμη όσοι υπήρξατε οπαδοί της ίδιας της μπάντας κατά το παρελθόν, προχωρήστε άφοβα και προσθέστε το στη δισκοθήκη σας. Δεν νομίζω ότι έχετε να ρισκάρετε και πάρα πολλά. Αντίθετα, αν επενδύσετε πάνω του, μάλλον θα συλλάβετε τον εαυτό σας να εναρμονίζεται με το groove, δεχόμενοι επανειλημμένες παρατηρήσεις για τις εντάσεις από τους περιοίκους σας…

Οι υπόλοιποι, ίσως θα ήταν καλύτερο, πρώτα να αναζητήσετε το ένδοξο παρελθόν της μπάντας και κατόπιν να αναφωνήσετε μαζί τους…. “Hell Yeah!”
Γιώργος Ευσταθίου

WARRANT: “Rockaholic”

Αναδημοσίευση από το www.Rockway.gr

Διαχρονικά, κάθε ενδεχόμενη αλλαγή τραγουδιστή σε ροκ συγκροτήματα της μουσικής βιομηχανίας δεν επιφέρει σχεδόν ποτέ τα επιθυμητά-τουλάχιστον από πλευράς εκάστοτε οπαδών- αποτελέσματα. Ειδικά αν έχουμε να κάνουμε με μπάντες που μπορούν να χαρακτηριστούν “προσωποκεντρικές” κατά μία θεώρηση, εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς τους λόγους αυτής της δυσκολίας και της ανακύψασας “δυσλειτουργίας”.

Οι Warrant ενώ δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν καμιά θορυβώδη εξαίρεση σε αυτόν τον αρκετά σκληρό-ομολογουμένως- κανόνα της μουσικής βιομηχανίας, μας έρχονται με κάποια αξιόλογα επιτεύγματα αυτή τη φορά. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά τους.

Η αποχώρηση του Jani Lane από τη μπάντα, όπως ήταν φυσικό, κλόνισε την πορεία των υπολοίπων, οι οποίοι κλήθηκαν αφενός να αντικαταστήσουν τον frontman τους και αφετέρου να κρατήσουν το μουσικό στίγμα που τους είχε χαρακτηρίσει ως group και προσδιοριζόταν σε μεγάλο βαθμό από τη συνθετική συνεισφορά του εκκεντρικού και χαρισματικού Jani. Δύσκολες αποστολές και οι δύο όπως και να το δει κανείς. Το πείραμα λοιπόν του 2006 με τίτλο “Born Again” δεν επέφερε την επιζητούμενη “αναγέννηση” αφού και ο Jamie St James των Black N’ Blue και η μουσική κατεύθυνση που ακολουθήθηκε, απομάκρυναν από τη μπάντα πολλούς παλιούς σκληροπυρηνικούς οπαδούς και σκόρπισαν γενικά τις ελπίδες των απανταχού hard rockers στους πέντε ανέμους. Τα χρόνια που ακολούθησαν η μπάντα συνέχισε να δουλεύει πάνω σε νέο υλικό, πάνω στο οποίο βασίστηκε και η κυκλοφορία του “Rockaholic” με βάση τα λεγόμενα των ίδιων. Αυτή τη φορά στα φωνητικά είναι ο Robert Mason (Lynch Mob, Big Cock κλπ) που αναμφισβήτητα αποτελεί ισχυρό χαρτί για το άλμπουμ με την δυνατή, ευρεία, εύκαμπτη και πλούσια σε απαραίτητο “attitude” φωνή του.

Το “Rockaholic” λοιπόν διαπερνά μια έντονη party hard rock διάθεση η οποία γίνεται αμέσως εμφανής από το εναρκτήριο “Sex Ain’t Love” που ξεκάθαρα παραπέμπει σε εποχές δύο δεκαετίες πίσω… Ακολουθούν στο ίδιο κλίμα τα “Innocence Gone” και “Snake” για να φτάσουμε στο εντυπωσιακό “Dusty’s Revenge”, που διακρίνεται για την a la Bon Jovi εισαγωγή και στιγματίζεται από τα εντυπωσιακά φωνητικά του Mason και το groovy sing along chorus του. Αμέσως μετά συναντούμε το μελαγχολικό “Home”, που αναπολεί τις χρυσές εποχές που όλοι αγαπήσαμε όπου “ο Παράδεισος δεν ήταν και τόσο μακριά”… Στα “What Love Can Do” και “Cocaine Freight Train” θ’ ακούσει κανείς δόσεις από Lynch Mob καθώς και πιο σύγχρονές πινελιές, δοσμένες όμως στην κατάλληλη ατμόσφαιρα και δοσολογία χωρίς να ξενερώνουν τους πιο “παραδοσιακούς”. Τα “Life’s A Song” και “Found Forever” είναι δύο από τα πιο μελωδικά κομμάτια του δίσκου και σίγουρα θα κάνουν αίσθηση στους φίλους του μελωδικού hard rock ενώ σε rock n’ roll μονοπάτια μας οδηγούν τα ξεσηκωτικά “Show Must Go On” και “Candy Man”. Το “Sunshine” είναι ακόμη ένα τραγούδι με πιο σύγχρονη μουσική κατεύθυνση, που θυμίζει έντονα τη σύγχρονη αμερικανική hard rock σκηνή. Η μπαλάντα “Tears In The City” είναι μάλλον λιγότερο εντυπωσιακή από τις άλλες χωρίς όμως να αποτελεί κακή σύνθεση. Τέλος το άλμπουμ κλείνει το ίδιο δυναμικά όπως ξεκίνησε με το “The Last Straw”.

To “Rockaholic” αποτελεί συνολικά μια αρκετά καλή δουλειά, που βάζει ξανά στο κόλπο τους βετεράνους Warrant. Μπορεί να μην αγγίζει τα ύψη του παρελθόντος, μπορεί σε αρκετούς να λείπει η φιγούρα και το ταλέντο του Jani Lane, σίγουρα όμως το album είναι ένα μεστό hard rock πόνημα που θα βρει απήχηση στους παλιούς οπαδούς της μπάντας, σε εκείνους των Lynch Mob (ελέω Mason) αλλά ακόμη και σε φίλους των Buckcherry και των νεότερων hard rock γενεών. Όλα αυτά προσφερόμενα κάτω από μια εξαιρετική παραγωγή του μάστορα Keith Olsen και με τις ευλογίες πλέον της δραστήριας και πανίσχυρης Frontiers, τα σημάδια είναι κάτι παραπάνω από ενθαρρυντικά. Πάντως το momentum δείχνει να ευνοεί μια γενικότερη επιστροφή στον ήχο και στην εποχή που όλοι αγαπήσαμε. Μακάρι να υπάρξει και η ανάλογη συνέχεια.

Γιώργος Ευσταθίου

ELOY: “The Legacy Box”

Αναδημοσίευση από το www.Rockway.gr

Για αρχή, να ξεκαθαρίσω πως είμαι από αυτούς που θεωρούν τους Eloy μια σημαντικότατη μπάντα για την ιστορία του progressive rock και ίσως από τις πιο αδικημένες. Παρόλα αυτά δε συμφωνώ με την κυκλοφορία οποιουδήποτε υλικού τους που έχει ως στόχο την επαναφορά τους στο προσκήνιο. Ότι έγινε, έγινε βρε παιδία, τι το ζορίζετε;

Το “The Legacy Box” λοιπόν, εκ πρώτης όψεως φαντάζει ως μια ιδανική αγορά για όσους έχουν ασχοληθεί απλώς επιφανειακά με το συγκρότημα, καθώς στο πρώτο δισκάκι, από το διπλό αυτό DVD, τα μέλη των Eloy εξιστορούν ολόκληρη την ιστορία τους (χωρισμένη ανά περιόδους φυσικά). Έλα όμως που εάν εξαιρέσουμε τις διάφορες προστριβές που είχαν κάποιοι μεταξύ τους, το αποτέλεσμα είναι κάπως βαρετό… Όχι απαραίτητα γιατί είναι κατά γενική ομολογία μονότονο το χρονικό του σχήματος (μιλάμε πάντα για τα μη-μουσικά δρώμενα) αλλά γιατί ακόμα και ο τρόπος που παρουσιάζεται δε σε κρατάει! Η αφήγηση είναι τετριμμένη και δε σε δελεάζει, έτσι ώστε να προχωρήσεις στα επόμενα chapters! Άσε που δε μαθαίνεις και κάτι το ιδιαίτερο! Βέβαια, εάν δεν έχεις ασχοληθεί καθόλου, είναι μια καλή αρχή, αλλά στο κάτω κάτω, μπαίνεις και σε ένα site και διαβάζεις ότι θες. Περίμενα κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον από τους Eloy και όχι κάτι τόσο απλό και στείρο.

Η ουσία, κατ’ εμέ, του “Legacy…” βρίσκεται στο δεύτερο δισκάκι που εμπεριέχει video clip της μπάντας (είτε επίσημα, είτε από εμφανίσεις σε τηλεοπτικές εκπομπές, είτε από live) και αποτελεί ένα πολύ καλό αρχείο, για όσους ασχολούνται τέλος πάντων. Επειδή όμως βρισκόμαστε στην Ελλάδα όπου οι Eloy είναι ιδιαίτερα αγαπητοί (και καλά κάνουν), οι οπαδοί του σχήματος σίγουρα θα το αποκτήσουν έστω και εάν δεν κολακεύει, σαν κυκλοφορία, την ποιότητα του εν λόγω συγκροτήματος. Οι υπόλοιποι που έχετε μαύρα μεσάνυχτα και δεν είχατε ποτέ την τύχη να τους ακούσετε, τσεκάρετέ τους και άμα σαγηνευτείτε από τις συνθέσεις τους, το “The Legacy Box” είναι ένας (ακόμη) τρόπος να τους γνωρίσετε λιγάκι παραπάνω.

Στέφανος Στεφανόπουλος

UDO: "Οι νέες γενιές να αρχίσουν να ακούνε πάλι αυτή τη μουσική "

Το www.Rockway.gr, μετά τους Accept, έχει την τιμή να μιλάει με τον γερόλυκο του Heavy Metal, Udo Dirkschneider. Πιστός στρατιώτης και εμβληματική φιγούρα της αγαπημένης μας μουσικής, ο οποίος από το 1979 μέχρι σήμερα έχει βάλει ήδη τη φωνή του σε 22 studio albums, μας μιλάει για το επερχόμενο album της προσωπικής του μπάντας U.D.O. με τίτλο “Rev-Raptor” και τους Accept, σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη. This Metal Heart is hard to tear apart!

Λοιπόν, μετά τον Mastercutor και τον Dominator, έρχεται ο Rev-Raptor… Τι σημαίνει ο τίτλος;
Βασικά προέρχεται από τις αγγλικές λέξεις reverend και raptor. Οι στίχοι έχουν να κάνουν για κάποιον που κατασκευάστηκε ως μέρος της Τάξης, πήρε τον έλεγχο και έγινε πολύ επικίνδυνος. Στην ουσία είναι κάτι που συνεχίζουμε από το “Mastercutor” άλμπουμ. Στην αρχή ήταν ο Mastercutor, μετά έγινε ο Dominator και τώρα ο Rev-Raptor.

Επίσης, αυτά τα τρία άλμπουμ είναι παρόμοια στην παραγωγή και τον ήχο.
Κατά κάποιο τρόπο, ναι.

Ποιες είναι οι διαφορές του “Rev-Raptor” με τα προηγούμενα άλμπουμ;
Θα έλεγα ότι είναι λίγο πιο μοντέρνο το άλμπουμ. Βάλαμε περισσότερα πράγματα στο “Rev-Raptor” και δείχνει ολόκληρο το εύρος του τι είναι οι U.D.O. σήμερα.

Το άλμπουμ πράγματι είναι κάπως πιο μοντέρνο, ειδικά στον τρόπο που ακούονται οι κιθάρες. Αυτό έγινε σκόπιμα;
Όχι… Βασικά, ο ήχος στις κιθάρες είναι αυτός που θα ακούγεται και στα live και μπορώ να πω ότι το άλμπουμ κυριαρχείται από κιθάρες.

Εκτός από την παραγωγή και τον ήχο, η διαδικασία σύνθεσης των κομματιών είναι η ίδια που χρησιμοποιείτε από παλιότερα;

Ναι. Πρώτα γράφουμε τους στίχους και μετά την μουσική. Από το “Dominator” και μετά γράφουμε συνεχώς και κρατάμε ότι ταιριάζει με το κάθε άλμπουμ.

Το τραγούδι “I Give As Good As I Get” φαίνεται πολύ προσωπικό και η ερμηνεία σου είναι εξαιρετική. Πες μας δυο λόγια για τους στίχους του συγκεκριμένου κομματιού, αλλά και των υπολοίπων.
Στο “I Give As Good As I Get” μιλάω για κάποιες στιγμές που προσπαθείς να δώσεις ότι καλύτερο μπορείς, αλλά συνήθως δεν παίρνεις πίσω κάτι αντίστοιχο ή έστω τον σεβασμό για αυτό που δίνεις, σε σχέσεις, στη προσωπική ζωή, στη φιλία, σε πολλά πράγματα. Στο άλμπουμ ασχολούμαστε με διάφορα θέματα, π.χ. στο “Terrorvision” μιλάμε για όλα αυτά τα πράγματα που συμβαίνουν στη τηλεόραση και τις ταινίες. Tο “Dr. Death” αναφέρεται σε κάποιον κατά συρροή δολοφόνο, έχεις δει τη ταινία “Saw”;

Nαι.
Υπάρχουν κάποια στοιχεία από αυτή την ιστορία στο τραγούδι. Το “Leatherhead” μιλάει για κάποιον αρχηγό μιας συμμορίας του δρόμου, το “Renegade” ασχολείται με μια ιστορία του στυλ: η CIA πληρώνει κάποιους ανθρώπους για να σκοτώσουν κάποιους άλλους. Στο “Rock Ν Roll Soldiers” μιλάμε για εμάς φυσικά και στο “True Born Winners” για διασκέδαση και να περνάμε καλά. Στο “Days Of Hope And Glory” για ένα παιδί που μεγαλώνει, είναι μια ιστορία ενηλικίωσης… γενικώς ασχολούμαστε με πολλά θέματα.

Άκουσες το “Blood Of The Nations” των Accept;
Nαι, φυσικά.

Σου άρεσε;
Ναι, είναι ένα καλό άλμπουμ με καλή παραγωγή, καλό τραγουδιστή, τι άλλο μπορώ να πω; Περίμενα ένα καλό άλμπουμ. Όταν έχεις σχεδόν 10 χρόνια να γράψεις κάτι, πρέπει να βγει καλό το άλμπουμ.

Αρχικά, στη δεκαετία του 80, εσύ έφυγες από τους Accept ή αυτοί από σένα;
Ποτέ δεν έφυγα από τους Accept, με απολύσανε.

Και μετά ξεκινάει μια σημαντική solo καριέρα για εσένα και τώρα έχεις περισσότερους προσωπικούς δίσκους απ’ ότι με τους Accept.
Tι μπορώ να πω… έχω το δικό μου σχήμα πολύ καιρό…

Είσαι πράγματι ένας Rock N Roll Soldier.
Είμαι ακόμα ένας Rock N Roll Soldier, φυσικά.

Δουλεύεις συνεχώς, αγαπάς τη μουσική και αυτό είναι κάτι που σέβομαι απόλυτα. Σαν οπαδός, αυτό θέλω από τους μουσικούς που θαυμάζω.
Ναι και πρέπει και οι νέες γενιές να αρχίσουν να ακούνε πάλι αυτή τη μουσική.

Καλό είναι που μουσικοί σαν εσένα παραμένουν ενεργοί και οι νεώτερες γενιές έχουν την ευκαιρία να σας δουν.
Κοιτά, εμείς είμαστε συνεχώς απασχολημένοι. Κυκλοφορούμε νέο άλμπουμ σχεδόν κάθε ενάμιση χρόνο και περιοδεύουμε συνέχεια, οπότε μπορώ να πω ότι είμαστε γενικώς μια σκληρά εργαζόμενη μπάντα.

Ποια είναι τα highlights της καριέρας σου;
Πολλά! Σίγουρα η περίοδος με τους Accept μέχρι το “Russian Roulette”, η περίοδος των U.D.O. με το “Mean Machine” άλμπουμ και η Ευρωπαϊκή περιοδεία με τον Ozzy Osbourne.

Τι σημαίνουν οι τελείες ανάμεσα στα γράμματα U D O;
Τίποτα συγκεκριμένο. Δεν υπάρχει κάποιο νόημα, απλώς θέλαμε κάποιο logo όταν ξεκινήσαμε και βάλαμε τις τελείες ανάμεσα στο όνομα. Μπορείς να πεις United Democratic Organization.

Ποια είναι τα αγαπημένα σου άλμπουμ από την προσωπική σου καριέρα και με τους Accept;
Από τους Accept θα έλεγα το “Breaker”. Δεν είναι ακριβώς το καλύτερο, αλλά για εμένα το πιο σημαντικό και από τους U.D.O. το τελευταίο… (γέλια). Ας πούμε ότι το “Rev-Raptor” εκτός από το ότι είναι ένα από τα αγαπημένα μου, το θεωρώ πολύ σημαντικό άλμπουμ.

Πως έγινε το reunion με τους Accept στα 90s και γιατί ξαναχώρισαν οι δρόμοι σας;
Είναι πολύ εύκολο. Απλώς δεν δούλεψε και στο τέλος έκαναν το ίδιο λάθος με το 1986. Ήθελαν να γίνουν ξανά πιο “αμερικάνοι” μετά τα τρία άλμπουμ.

Η Γερμανία έχει μεγάλη metal ιστορία. Ποιες θεωρείς ότι είναι οι καλύτερες Γερμανικές metal μπάντες;
Είναι πολλές για να τις αναφέρω… έχουμε τους Helloween, Kreator, Gamma Ray, οι Grave Digger είναι ακόμα ενεργοί, υπάρχουν ακόμα και οι Avantasia, Edguy. Είναι πολλές που μπορώ να πω, αλλά εμένα προσωπικά μου αρέσει πολύ η Doro.

Εσύ τι ακούς;
Τελευταία ακούω πολύ Rammstein, αλλά εκτός Γερμανίας λίγα πράγματα. Όταν ήμουν παιδί άκουγα Jimi Hendrix, Free, Deep Purple και μετά AC/DC, Black Sabbath και άλλα παρόμοια.

Σε ποιες χώρες είναι πιο γνωστή η μπάντα σου;
Οι καλύτερες χώρες για εμάς είναι η Ρωσία, οι Σκανδιναβικές, η Γερμανία και η Ισπανία θα έλεγα.

Ποια είναι τα πλάνα σας σχετικά με συναυλίες για την προώθηση του νέου άλμπουμ;
Τέλη Απριλίου πάμε στη Νότια Αμερική και θα περάσουμε από Μεξικό, Περού, Χιλή, Αργεντινή και Βραζιλία. Το καλοκαίρι παίζουμε σε αρκετά φεστιβάλ στην Ευρώπη και η δική μας Ευρωπαϊκή περιοδεία θα ξεκινήσει στα μέσα Σεπτεμβρίου.

Υπάρχει πιθανότητα για συναυλία στην Ελλάδα;
Θέλουμε πάρα πολύ να έρθουμε στην Ελλάδα, αλλά δεν έχουμε κάποια πρόταση μέχρι στιγμής.

Που προτιμάς να παίζεις live, σε μικρά clubs ή φεστιβάλ;
Για μια μπάντα είναι καλύτερα τα clubs. Τα φεστιβάλ δεν είναι ακριβώς αυτό που θέλουμε, αλλά βοηθάνε αρκετά.

Και ποιες είναι οι καλύτερες μπάντες με τις οποίες έχεις μοιραστεί τη σκηνή σε διάφορα φεστιβάλ;
Έχουμε παίξει με πάρα πολλές μπάντες… Το Wacken είναι καλό, έχουμε παίξει με τους Rammstein, Iron Maiden και αρκετές από αυτές τις μπάντες τις γνωρίζω χρόνια, ακόμα και από την εποχή των Accept.

Είσαι ακόμα επαναστάτης (σ.σ. rebel);
Φυσικά. Κάνω αυτή τη δουλειά πάνω από 30 χρόνια και αν κάνεις αυτή τη δουλειά 30 χρόνια, πρέπει να είσαι επαναστάτης.

Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου, ελπίζω να σε δούμε από τα μέρη μας.
Εγώ ευχαριστώ. Ελπίζω να βρεθεί κάποιος promoter και να μας φέρει στην Ελλάδα.

Συνέντευξη: Ανδρέας Ανδρέου

DUST AND BONES: “Rock And Roll Show”

Αναδημοσίευση από τo
www.Rockway.gr

Καταιγιστικό, απολαυστικό και εντελώς party ακούγεται το “Rock And Roll Show” των Dust And Bones. Mία μπάντα που σίγουρα μεγάλωσε με ήχους που ξεκινάνε από τους Ratt και τους Guns ‘n Roses και φτάνουν ως τους Buckcherry και τους Van Halen.
To θανατηφόρο κοκτέιλ των Dust And Bones περιλαμβάνει δυνατές hard rock κιθάρες, sleazy μελωδίες, άγρια φωνητικά, γουστόζικες φυσαρμόνικες και φυσικά πολύ διάθεση για αγνό, πρωτόγονο Rock And Roll ποτισμένο από αλκοόλ… και γυναικείο ιδρώτα. Το αμερικάνικο συγκρότημα ξεκίνησε την άνοιξη του 2008 και με τη νέα τους δουλειά οι Dust And Bones φιλοδοξούν να κάνουν σημαντική αίσθηση στη hard rock κοινότητα και φυσικά να αποκτήσουν πολλούς νέους οπαδούς.
Κορυφαίο τραγούδι το “Love Song”(σίγουρα από τα καλύτερα της χρονιάς) ενώ ξεχωρίζουν και τα “Alice’s Wonderland”, “Set You Free”, “Tulips” το ομώνυμο κομμάτι ενώ και τα υπόλοιπα τραγούδια δεν έχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ τους. Οι φίλοι του συγκεκριμένου ήχου που προανέφερα καλό είναι να μην αγνοήσουν το “Rock And Roll Show” μιας και αποτελεί την καλύτερη παρέα για το καλοκαίρι που μας έρχεται.

Φώτης Μελέτης

ALMOST FAMOUS

Αναδημοσίευση από το
www.Rockway.gr

Μια φορά κι ένα καιρό, όταν ήμουν μικρός, άκουγα μπάντες όπως οι Manowar (εσείς προσθέστε όποια μπάντα γουστάρετε!) και σκεφτόμουν πως θα έδινα και τη ψυχή μου, ώστε να μπορέσω να είμαι μέρος του roadcrew και να γνώριζα ταξιδεύοντας, τους ήρωες μου!
Ας σκούπιζα ή ας τους πήγαινα το καφέ, δε με ενδιέφερε, αρκεί να ήμουν εκεί! Αλλά επειδή ορισμένοι άνθρωποι είναι κωλόφαρδοι εκ φύσεως, η παραπάνω φαντασία ή καλύτερα φαντασίωση, βγήκε αληθινή στον σκηνοθέτη-σεναριογράφο ονόματι Cameron Crow, όπου ως δημοσιογράφος στο μουσικό περιοδικό Rolling Stone, γνώρισε από κοντά μπάντες με τις οποίες και έζησε τρελές εμπειρίες, όπως οι Led Zeppelin, Lynyrd Skynyrd, Eagles κ.α.
Αυτό ευθύς αμέσως, τον οδήγησε να δημιουργήσει την ταινία Almost Famous, μία στην ουσία αυτοβιογραφία, μιλώντας για ένα νεαρό δημοσιογράφο, ο οποίος προσπαθώντας να γράψει το πρώτο του άρθρο και φυσικά να το εκδώσει, γνωρίζει τους Stillwater (μια φανταστική μπάντα) και μπαίνοντας μαζί τους backstage, ξεκινά ένα τρελό ταξίδι στο κόσμο και στον τρόπο ζωής τον rock star, όντας εκείνος μόνο 16 χρονών!
Ως ταινία αν και δεν πήγε καλά εισπρακτικά, μου άρεσε πολύ και μου κράτησε το ενδιαφέρον αμείωτο, από τη πρώτη στιγμή, μέχρι και τον επίλογο! Δεν δείχνει τη σκληρή φύση των συγκροτημάτων, αλλά τις “δυσκολίες” και τη τρυφερή πλευρά τους. Εκείνη τη πλευρά, όπου μετά το κλείσιμο της αυλαίας, μένουν οι ίδιοι οι μουσικοί, μονοί τους με τους εαυτούς τους.. Το καλύτερο σημείο στη ταινία, είναι η φάση μέσα στο αεροπλάνο, που υποτίθεται πάει για φούντο και οι πρωταγωνιστές σε στιγμή αδυναμίας μπροστά στη προοπτική του θανάτου, εξομολογούνται ότι μπορεί να φανταστεί κανείς, μέχρι που κι ο ντράμερ εξομολογείται την ομοφυλοφιλία του… και ξάφνου.. το αεροπλάνο ξεφεύγει το κίνδυνο και ο πιλότος πετάγεται από το cockpit όλο χαρά, φωνάζοντας πως τα κατάφεραν!!
Μιλάμε για τρελό γέλιο και μόνο όποιος έχει δει το φιλμ, μπορεί να καταλάβει! Στην ουσία, λέει ο ένας στον άλλο όλα εκείνα που τον βασανίζουν και του προσθέτουν ψυχικό βάρος, εις βάρος της μπάντας τους, αλλά και τον ίδιων!
Το soundtrack, πήρε το 2001 βραβείο Grammy, αποτελούμενο από 17 κομμάτια, πλην φυσικά από καμιά 30αρια που δεν υπάρχουν μεν στο cd, αλλά ακούγονται στο φιλμ! Μερικά από τα εκτός είναι Black Sabbath: Paranoid, Led Zeppelin: The Rain Song, Deep Purple: Burn και πάρα πολλά αλλά!! Δε χρειάζεται να τονίσουμε πως στα συγκροτήματα αυτά, αναφέρονται λεκτικά οι πρωταγωνιστές σε κάθε σχεδόν καρέ του φιλμ, κάτι που μετατρέπει τη ταινία σε φόρο τιμής στα μεγαθήρια που μας στοιχειώνουν ακόμη και στις μέρες μας!

Τώρα όσον αφορά το τι θα βρείτε ακούγοντας το cd, απλά τσεκάρετε το Tracklist παρακάτω και φυσικά όπως κάθε φορά κι επειδή μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις.. απλά δείτε τη ταινία!

Tracklist:
“America”- Simon and Garfunkel
“Sparks”-The Who
“It wouldn’t have made any Difference”-Todd Rundgren
“I’ve seen all good people move”-Yes
“Feel Flows”-The Beach Boys
“Fever Dog”-Stillwater
“Every Picture Tells a Story”-Rod Stewart
“Mr. Farmer”-The Seeds
“One Way Out”-The Allman Brothers Band
“Simple Man”-Lynyrd Skynyrd
“That’s the Way”-Led Zeppelin
“Tiny Dancer”-Elton John
“Lucky Trouble”-Nancy Wilson
“I’m Waiting for the Man”-David Bowie
“The Wind”-Cat Stevens
“Slip Away”-Clarence Carter
“Something in the Air”-Thunderclap Newman

Μιχάλης Κανακουσάκης

HEARTLAND: “Travelling Through Time”

Μετά από μια δεκάδα albums στο ενεργητικό τους, ήρθε η ώρα και για ένα διπλό cd συλλογή από τους Heartland. Εδώ θα βρείτε remastered εκδόσεις γνωστών επιτυχιών τους, παλιότερες δημιουργίες τους που δεν είχαν δει το φως της δημοσιότητας ως τώρα καθώς και ένα ολοκαίνουριο τραγούδι.

Οι Heartland, ή πιο σωστά το δίδυμο των Chris Ousey και Steve Morris, είναι μια πολύ καλή περίπτωση για όσους ασχολούνται με το χώρο του μελωδικού Rock. Όλες οι δουλείες τους είναι αρκετά αξιόλογες, ειδικά αν σκεφτεί κάποιος ότι η εποχή που ξεκίνησαν σα μπάντα –κάπου στις αρχές του 90’-δεν ευνοούσε ιδιαίτερα τη μουσική αυτή. Πάρα ταύτα κράτησαν σταθερή ταυτότητα μην αλλάζοντας τον ήχο τους και αυτό είναι σίγουρα στα υπέρ τους. Ο Chris Ousey είναι γνωστός και για τα φωνητικά του με τους Virginia Wolf, ενώ ο βιρτουόζος κιθαρίστας Steve Morris για τη συνεργασία του με τον Ian Gillan.

Το καινούριο τραγούδι που ανοίγει το album ονομάζεται ‘‘Search Goes On’’ και είναι μια αρκετά καλή σύνθεση για ορεκτικό πριν το κυρίως πιάτο και τις μεγάλες επιτυχίες τους. Η επιλογή των καλύτερων τραγουδιών τους έχει γίνει από όλα τα albums τους εκτός από το πρώτο, πράγμα που με λυπεί ιδιαίτερα μιας και το θεωρώ κλασικό στον κατάλογο τους. Ίσως να έχει να κάνει με την εταιρία τους Escape Music και διάφορα νομικά θέματα και όχι τόσο με τη δυναμική του συγκεκριμένου δίσκου. Τραγούδια που ξεχωρίζουν, για όσους δεν έχουν ξανακούσει τη μπάντα, είναι τα: ‘‘Whatever Gets You Through The Night’’, ‘‘Staring Down The Gun’’, ‘‘Elena’’, ‘‘When Angels Call’’ και ‘‘City Of Lights’’. Τα έξι στον αριθμό previously unreleased tracks που βρείτε στο διπλό αυτό cd , είναι τα: ‘‘These Are The Days’’, ‘‘I Believe’’, ‘‘A Man I'll Never Be’’, ‘‘The Fall’’, ‘‘Stranger In The City’’, ‘‘Long Long Way From Home’’ με τα δυο τελευταία να΄ναι και τα καλύτερα κατά την ταπεινή μου άποψη.

Συνοψίζοντας το “Travelling Through Time” προτείνεται κυρίως σε όσους δεν έχουν κάτι στη κατοχή τους από Heartland και όχι τόσο στους fans τους. Είναι ένα καλό όχημα για να ανακαλύψεις την υπέροχη φωνή του Ousey, αν και έχω μια μικρή ένσταση στην επιλογή των τραγουδιών που θα μπορούσε να ήταν καλύτερη. Γενικότερα όμως είναι μια χορταστική συλλογή, από μια πολύ καλή μπάντα στο χώρο και ας ελπίσουμε ότι θα δούμε και νέα δουλειά τους σύντομα.

Δημήτρης ‘‘W.E.E.D.’’ Χατζάρας

ROGER WATERS "THE WALL LIVE" ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΟ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ!

Ξεκίνησε τον περασμένο Σεπτέμβριο από το Τορόντο του Καναδά, έκανε σταθμούς σε μια σειρά από μεγάλες πόλεις της Βορείου Αμερικής και τώρα βρίσκεται στην Ευρώπη!

Την Παρασκευή, 8 Ιουλίου, το θρυλικό … Τείχος θα χτιστεί, brick by brick, στο Κλειστό Γήπεδο Μπάσκετ του Ο.Α.Κ.Α., για να γκρεμιστεί την ίδια μέρα, κατά τη διάρκεια της συναυλίας, σε ένα θέαμα που τα Διεθνή μέσα χαρακτήρισαν ως επικών διαστάσεων.

Η παγκόσμια περιοδεία “The Wall Live”, με την υπογραφή του Roger Waters στη δημιουργία και το σχεδιασμό, γιορτάζει τα 30 χρόνια από τη δημιουργία του πολύ-πλατινένιου άλμπουμ των Pink Floyd, και απ’ ό,τι φαίνεται είναι και το “κύκνειο άσμα” του, μετά και από την περιοδεία του “The Dark Side of the Moon”, που πραγματοποιήθηκε μεταξύ 2007 και 2008, και που στην Ελλάδα έφερε η Big Star Promotion, στο TerraVibe Park.

“Κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι ίσως υπάρχει κάτι στην ιστορία του “Wall”, που αρχικά μιλάει για αυτόν τον ένα συγκεκριμένο τύπο… που θα μπορούσε να αποτελεί μια αλληγορία για τον τρόπο που συμπεριφέρονται τα έθνη ή οι διαφορετικές θρησκείες μεταξύ τους”, δήλωσε ο Roger Waters στο Billboard.com. “Με άλλα λόγια, θα μπορούσε αυτό το έργο να αναπτυχθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να περιγράφει μια ευρύτερη, πιο διεθνή συνθήκη, από αυτό που κάναμε το 1980 (εννοεί τους Pink Floyd) ή έκανα εγώ το 1990 στο Βερολίνο;”

“Αρχισα να το σκέφτομαι όλο και περισσότερο, και ξαφνικά μου ήρθαν μερικές ακόμη ιδέες και τότε είπα: ‘Αν κάναμε αυτό με αυτό το τραγούδι και αυτό με εκείνο το άλλο, τότε ίσως να το πετυχαίναμε.’ Και κάπως έτσι άρχισα να σημειώνω μερικά πράγματα πάνω στο χαρτί και τελικά αποφάσισα να το κάνω…”

Το show “THE WALL” έχει παρουσιαστεί στο παρελθόν μόνο 31 φορές, σε συγκεκριμένες, μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού, πόλεις, στις Η.Π.Α. και την Ευρώπη. Επίσης, θυμίζουμε ότι είχε ηχογραφηθεί και κυκλοφόρησε τελικά το 2000, με τον τίτλο "Is There Anybody Out There? The Wall Live 1980-81".

Η σύγχρονη αλά Roger Waters περιοδεία, “THE WALL LIVE”, έχει ήδη συμπληρώσει 56 ημερομηνίες στη Βόρεια Αμερική, ενώ αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη το ευρωπαϊκό σκέλος, που ξεκίνησε το Μάρτιο, με 62 συνολικά ημερομηνίες στο πρόγραμμα. Ο Waters έχει εκφράσει την επιθυμία να την επεκτείνει και σε άλλες περιοχές του πλανήτη, συμπεριλαμβανομένης και της Νότιας Αμερικής.

To “The Wall Live” του Roger Waters είναι ένα θεατρικό έπος, όμοιο με τις παραστάσεις των Pink Floyd το 1980, αλλά και την all-star παρουσίαση του έργου από τον Waters, με αφορμή τον εορτασμό για την Πτώση του Τείχους του Βερολίνου, τον Ιούλιο του 1990. Κεντρικό στοιχείο του show θα είναι ένας πραγματικός τοίχος – με 74 περίπου μέτρα πλάτος και περίπου 11 μέτρα ύψος – που θα κατασκευαστεί κατά τη διάρκεια του πρώτου μέρους του show, για να γκρεμιστεί λίγο πριν το τέλος του! Στο show συμμετέχουν και ειδικά σχεδιασμένες από τον Gerald Scarfe κούκλες, που “εκφράζονται λεκτικά περισσότερο απ΄ ό,τι στην προηγούμενη εκδοχή του Wall”, σύμφωνα με τον Waters, ενώ συμπληρώνεται από εκτεταμένα σε διάρκεια projections (προβολές) και άλλα ειδικά εφέ.

"Η μηχανική και η τεχνολογία έχουν προχωρήσει πολύ, ιδιαίτερα οι τεχνικές projection" σημειώνει ο Waters. "Μπορούμε πλέον να προβάλουμε πολύ φωτεινές εικόνες σε όλο το πλάτος της αρένας, κάτι που δεν μπορούσαμε να κάνουμε πριν.”

Σε ό,τι αφορά στο μουσικό κομμάτι, ο Waters εξηγεί ότι αυτή η εκδοχή του “The Wall” βρίσκεται πιο κοντά στις παραστάσεις των Pink Floyd απ’ ό,τι το show που παρουσιάστηκε το 1990 στην Πλατεία Potsdamer του Βερολίνου, που σχεδιάστηκε ειδικά για την περίσταση, ώστε να μπορεί να φιλοξενήσει τους ιδιαίτερους προσκεκλημένους της βραδιάς εκείνης. “Επειδή ακριβώς είναι τόσο οπτικό το show, πρέπει να παίζουμε πολύ με τους χρόνους” λέει ο Waters. “Προσωπικά δεν με ενοχλεί αυτό. Με χαρά θυσιάζω την ελευθερία των μουσικών που παίζουν κιθάρα και συνήθως κάνουν ό,τι θέλουν, στο βωμό της δημιουργίας ενός show που συγκινεί τους θεατές και που είναι και πολιτικό και πολλά ακόμη. Πρόκειται για θεατρικό έργο, κατά συνέπεια πρέπει να υπάρχει έλεγχος… Τα φώτα και το οπτικό περιεχόμενο πρέπει να είναι συγχρονισμένα με τη μουσική. Αυτό το σημείο δεν με ανησυχεί καθόλου.”

Ανεξαρτήτως της έμφασης που δίνεται στην πιο διεθνή διάσταση του έργου, ο Waters εξαρχής δεν προέβλεπε ιδιαίτερες αλλαγές στις συνθέσεις του “The Wall”. Εμφανιζόταν σίγουρος ότι το έργο θα ηχεί όσο επίκαιρο ήταν και όταν πρωτοπαρουσιάστηκε, το Νοέμβριο του 1979.

Πίστευα τότε ότι ήταν μια εξαιρετική δουλειά" λέει ο Waters, για το άλμπουμ που παρέμεινε 15 συνεχείς εβδομάδες στο No. 1 του Billboard 200 chart και έχει γίνει έκτοτε 23 φορές πλατινένιο! Εχει επίσης κερδίσει βραβείο Grammy (Award for Best Engineered Recording -- Non-Classical). "Με εξέπληξε κάπως η τόσο μεγάλη επιτυχία του, αλλά ένιωθα πολύ περήφανος. Ημουν περήφανος για ό,τι κάναμε σε σχέση με το The Wall. Η επιτυχία του ήταν εξωφρενική".

Στις αρχικές δηλώσεις του το 2010, ο Waters είχε πει ότι δεν είχε ακόμη αποφασίσει αν θα κινηματογραφούσε ή ηχογραφούσε το show, αλλά ότι θα ήταν μάλλον απίθανο να μην προέκυπτε σε κάποια φάση της περιοδείας. Η πληροφορία αυτή επιβεβαιώνεται, και μάλιστα με τον πλέον τιμητικό τρόπο, για την Αθήνα και την Ελλάδα, αφού η παράσταση που έχει επιλεγεί για αυτό το σκοπό, δεν είναι άλλη από αυτήν στις 8 Ιουλίου, στο Κλειστό Γήπεδο Μπάσκετ του Ο.Α.Κ.Α.!

Ο Roger Waters, σε συνέντευξη που μας παραχώρησε ειδικά για τα ελληνικά media, εξηγεί τους λόγους πίσω από αυτήν την απόφαση:

1. Το εξαιρετικό venue, που ανταποκρίνεται πλήρως στις ανάγκες της τεράστιας παραγωγής του THE WALL LIVE αλλά και στις ιδιαίτερες απαιτήσεις μιας κινηματογράφησης που προορίζεται για κινηματογραφική διανομή και κυκλοφορία σε Blu-Ray.

2. Το ελληνικό κοινό, που τον εντυπωσίασε και τον κέρδισε με τον ενθουσιασμό του, όταν, πριν λίγα χρόνια, βρέθηκε ξανά στην Αθήνα, και πιο συγκεκριμένα στο Terra Vibe Park, στο πλαίσιο της περιοδείας “The Dark Side Of The Moon”.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, η ομάδα του Roger Waters και η παραγωγή της Big Star Touring ζητούν από όλα τα media να μεταφέρουν στο κοινό τις παρακάτω πληροφορίες / προϋποθέσεις, για την είσοδο των θεατών στο χώρο της συναυλίας και την ομαλή διεξαγωγή της κινηματογράφησης ενός τεράστιου μουσικού γεγονότος:

Δεδομένης της σοβαρότητας αυτής της απαγόρευσης, οφείλουμε να προειδοποιήσουμε το κοινό ότι όποιος φέρει μαζί του κάμερα ή κινητό, δεν θα μπορεί να εισέλθει στο χώρο, ακόμη κι αν έχει αγοράσει ήδη εισιτήριο (στους όρους του οποίου θα αναγράφεται, άλλωστε, η παραπάνω προϋπόθεση / απαγόρευση).

Ως εκ τούτου, παρακαλούμε θερμά να ενημερώσετε εκ των προτέρων τους αναγνώστες / θεατές / ακροατές σας, σχετικά, ώστε να αποφευχθεί η όποια ταλαιπωρία και να διασφαλιστεί η επιτυχία της συναυλίας αλλά και της κινηματογράφησής της, που θέλει, άλλωστε, τους ίδιους τους Ελληνες θεατές να αποτελούν μέρος της!


Το βράδυ της 8ης Ιουλίου δεν χρειάζεται να έχουμε μαζί μας κάμερες ή κινητά τηλέφωνα για να απαθανατίσουμε τις στιγμές, αφού ολόκληρη η συναυλία θα αποτελέσει ένα μοναδικό ντοκουμέντο, με πρωταγωνιστές όσους τυχερούς εξασφαλίσουν εγκαίρως τα εισιτήριά τους!

Η προπώληση των εισιτηρίων για τη συναυλία “THE WALL LIVE” ξεκινά την Τρίτη 10 Μαΐου! Συγκεκριμένα, οι online αγορές θα ξεκινήσουν στις 10.30 π.μ. από τα www.ticketpro.gr & www.tickethouse.gr, ενώ οι αγορές στα εκδοτήρια του Ticket House, σε Αθήνα & Θεσσαλονίκη, επίσης στις 10:30 π.μ..

Για την πρώτη μέρα της προπώλησης, Τρίτη 10 Μαϊου, θα υπάρξει όριο αγοράς, 6 εισιτήρια ανά άτομο.

Οι τιμές των εισιτηρίων διαμορφώνονται ως εξής:

PL1 (Ανω διάζωμα): 55 ευρώ

PL2 (Αρένα): 65 ευρώ

PL3 (Κάτω διάζωμα): 88 ευρώ

PL4 (V.I.P.): 145 ευρώ

Σημεία προπώλησης και ώρες λειτουργίας:

Αθήνα
TICKET HOUSE
Πανεπιστημίου 42 (εντός της στοάς).
Τηλέφωνο Επικοινωνίας: 210 3608 366
Ωράριο Λειτουργίας
Δευτέρα - Παρασκευή: 10:30 – 21:00
Σάββατο: 10:30 – 16:00

Θεσσαλονίκη
MUSIC LAND
Μητροπόλεως 102
Τηλέφωνο Επικοινωνίας: 2310 264 880
Ωράριο Λειτουργίας
Δευτέρα με Παρασκευή (πρωί): 10:30 – 14:30 &
Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή (απόγευμα): 17:30 – 20:30
Σάββατο: 10:30 – 15:00

Online Sales:
Για αγορές μέσω διαδικτύου με πιστωτική κάρτα, 24 ώρες/ωρο: