FIONA..."Hearts Of Fire"

Γεννημένη ως Fiona Flanagan, η μετέπειτα γνωστή σε όλους μας Fiona, γεννήθηκε στο Phillipsburg, στο New Jersey της Αμερικής, στις 13 Σεπτεμβρίου του 1961. Γόνος Ιρλανδών μεταναστών (οι οποίοι είχαν μόλις εγκαταλείψει το Δουβλίνο προκειμένου να εγκατασταθούν μόνιμα στην Αμερική), η Fiona μεγάλωσε σε ένα παραδοσιακό καθολικό περιβάλλον και το μικρόβιο της μουσικής την περιτριγύριζε από παιδί. Η παραδοσιακή ιρλανδική μουσική ήταν αυτή που άσκησε για πρώτη φορά έλξη στο μικρό κορίτσι. Από την πρώτη κιόλας τάξη του σχολείου, οι δάσκαλοι την ώθησαν στη σκηνή λόγω της ασυνήθιστα δυνατής φωνής της, αλλά και της παντελούς έλλειψης τρακ πάνω στη σκηνή (του γνωστού stage fright). Στην αρχή έπαιζε κλαρινέτο αλλά αργότερα ήρθε η ώρα να σταθεί και πίσω από το μικρόφωνο. Μεγαλώνοντας ανακάλυψε και τους Beatles και άρχισε να γοητεύεται από τον μαγικό ήχο της rock μουσικής. Όταν αργότερα -στα 18 της χρόνια- της δόθηκε υποτροφία για να φοιτήσει στο τμήμα υποκριτικής του πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης (School of Drama), εκείνη επέλεξε να μετακομίσει μεν στην πρωτεύουσα, αλλά να ακολουθήσει μουσική καριέρα, συμμετέχοντας σε διάφορα rock group, όπως οι NO EXCUSE (με τον Fritz Doddy), αλλά και garage μπάντες μαζί με τον -τότε άγνωστο ακόμα- drummer Tico Torres (BON JOVI). Ακολούθησαν live εμφανίσεις με cover μπάντες σε διάφορα folk / rock club, τηλεοπτικά διαφημιστικά και διάφορες άλλες δουλειές προκειμένου να εξασφαλίσει τα προς το ζην. Πολλές ήταν και οι αιτήσεις της σε διάφορες δισκογραφικές εταιρείες, οι οποίες όμως απορρίπτονταν η μία μετά την άλλη. Τον Δεκέμβριο του 1982 ηχογραφεί κάποια demos με τους THE DIXIE GREGS, στο Remote Studio της Atlanta και με παραγωγό τον Eddy Offord. Το 1984 γνωρίζεται με τον συνθέτη και παραγωγό Peppi Marchello (ex-GOOD RATS) και επιτέλους γίνεται το πρώτο βήμα. Μαζί, συνεργάζονται για το τραγούδι “Love Makes You Blind” που αποτέλεσε το soundtrack της ταινίας “No Small Affair” (1984), με πρωταγωνιστές την Demi Moore και τον -18χρονο τότε- Jon Cryer. Εκείνη την περίοδο, κάποιο από τα demo της με τους THE DIXIE GREGS πέφτει στα χέρια του Jason Flom, κύριου στελέχους της Atlantic Records. Εντυπωσιασμένος από τις φωνητικές δυνατότητες της νεαρής Flanagan, αρχίζει τις προσπάθειες να της κάνει συμβόλαιο με την εταιρεία, κάτι που τελικά γίνεται το 1985. Το ίδιο ακριβώς διάστημα, η τραγουδίστρια απέρριψε συμβόλαιο της Columbia, που την ήθελε σε group-άκι τύπου Bananarama. Ήθελε να ερμηνεύσει τα δικά της κομμάτια και να ακολουθήσει πιο heavy-rock πορεία. Κάπως έτσι αρχίζει η επίσημη μουσική της διαδρομή στον χώρο του rock & roll. Η Atlantic δεν έχασε χρόνο. Έβαλε κατευθείαν τη Fiona στο studio και την ενίσχυσε με μια ομάδα κορυφαίων μουσικών που περιλάμβανε τον κιθαρίστα Bobby Messano (ex-STARZ), τον μπασίστα Donnie Kisselbach (ALICE COOPER), τον Benjy King στα πλήκτρα και τον drummer Joe Franco (TWISTED SISTER). Την ίδια χρονιά, και με παραγωγό τον Peppi Marchello, κυκλοφορεί το ομώνυμο ντεμπούτο album της, το οποίο περιλαμβάνει το προαναφερθέν "Love Makes You Blind", αλλά και επιτυχίες όπως το “Talk To Me”, “Hang Your Heart On Me” και “You're No Angel”. Με τη δουλειά αυτή, η Fiona κέρδισε τόσο το κοινό, όσο και τον διεθνή τύπο της εποχής, με το αγγλικό KERRANG! να τη φιλοξενεί στις σελίδες του ουκ ολίγες φορές. Αξίζει να σημειωθεί ότι η ευρωπαϊκή έκδοση του συγκεκριμένου album κυκλοφόρησε με διαφορετικό εξώφυλλο από την αμερικανική. Το καλοκαίρι του ’85, ακολουθεί μια επιτυχημένη σειρά εμφανίσεων, ως support act, στο πλευρό του Bryan Adams, στα πλαίσια του Reckless tour. Από εκείνη την περίοδο υπάρχουν δυο ακυκλοφόρητα live βινύλια: το 34λεπτο “Westwood One In Concert” (Live in Arcadia Theatre, Dallas, USA, 1985) και το 60λεπτο “The King Biscuit Flower Hour” (Live in Halendale, Florida, USA, 1985). Και τα δυο θεωρούνται συλλεκτικά αντικείμενα. Το 1986 η Fiona κάνει τη δεύτερη δισκογραφική της δουλειά με τον τίτλο “Beyond The Pale”. Σ’ αυτό το album, την παραγωγή αναλαμβάνει ο Beau Hill, (γνωστός για τις συνεργασίες του με  Alice Cooper, Kix, Winger, Streets, Warrant, Europe και Ratt), ο οποίος είχε γράψει και το “Talk To Me” του πρώτου της album. Και αυτός ο δίσκος (όπως και ο προηγούμενος) συγκεντρώνει μια μεγάλη ομάδα αξιόλογων μουσικών και guest εμφανίσεων. Πέρα από την τετράδα Messano - Kisselbach - King – Franco, συναντάμε, μεταξύ άλλων, μουσικούς-διαμάντια όπως: David Rosenberg (ex-RAINBOW) στα drums, αλλά και Sandy Stewart και Louie Merlino (MODERN DESIGN / BEGGARS & THIEVES) στα φωνητικά. Αξίζει να σημειωθεί ότι το κομμάτι “Thunder and Lightning” είναι διασκευή της μεγάλης επιτυχίας της αμερικανίδας τραγουδίστριας/συνθέτριας, Chi Coltrane. Επίσης το κομμάτι “Living In A Boys' World” η Fiona το έγραψε μαζί με τον πολυβραβευμένο αυστριακό μουσικό, Peter Wolf. Στον δίσκο αυτό συμμετείχαν ως μουσικοί και ο Kip Winger (μπάσο) με τον Reb Beach (κιθάρα). Έτσι πρωτογνωρίστηκαν και, όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ο Beach, υπήρχε μια σχέση μίσους μεταξύ τους. Αργότερα βέβαια, ξεπέρασαν τις όποιες διαφορές τους και σχημάτισαν τους WINGER. Παρά τις φήμες της εποχής ότι η Fiona και ο Kip Winger διατηρούσαν ερωτικό δεσμό, ο ίδιος ο Kip έχει διαψεύσει πολλάκις κάτι τέτοιο. Λέγεται μάλιστα ότι τη συγκεκριμένη περίοδο, η τραγουδίστρια διατηρούσε σχέση με τον κιθαρίστα Reb Beach. Το “Beyond The Pale” ήταν τελικά το album που κατάφερε να καθιερώσει τη Fiona ως ένα ικανό όνομα στον χώρο του hard rock, περιλαμβάνοντας επιτυχίες όπως: “Tragedy”, “Hopelessly Love You”, “In My Blood” κ.ά. Παρόλα αυτά, η ίδια η Fiona έχει δηλώσει ότι ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα ικανοποιημένη με το συγκεκριμένο album. «Ήμασταν όλοι τόσο ανώριμοι και το album αυτό έγινε με πολύ μικρή χρονική διαφορά από το προηγούμενο. Έπρεπε να κάνουμε περισσότερα live shows. Έτσι θα είχα περισσότερο χρόνο να σκεφτώ για τα καινούργια κομμάτια. Στον συγκεκριμένο δίσκο δεν υπάρχει καμία συνοχή όσον αφορά την επιλογή των κομματιών. Ωστόσο δεν το μετανιώνω. Δεν μετανιώνω για τίποτα στη ζωή μου γενικά.» Την ίδια περίοδο, η τραγουδίστρια αποφασίζει να ασχοληθεί και με το άλλο της ταλέντο, αυτό της υποκριτικής, κάνοντας μια πετυχημένη guest εμφάνιση στο τηλεοπτικό σήριαλ Miami Vice και συγκεκριμένα στο επεισόδιο με τον τίτλο “Little Miss Dangerous”, υποδυόμενη την Jackie McSeiden, μια πόρνη που σκοτώνει τους πελάτες της. Λίγο αργότερα, πραγματοποιεί την παρθενική της κινηματογραφική εμφάνιση στην ταινία “Hearts Of Fire”(1987), με σκηνοθέτη τον Richard Marquand. Στην ταινία αυτή, η Fiona υποδύεται τη Molly McGuire στο πλευρό των Bob Dylan και Rupert Everett. Στο soundtrack που κυκλοφόρησε μαζί με την ταινία, η Fiona ερμηνεύει τα 5 από τα 10 κομμάτια. (“Hearts Of Fire”, “I'm In It For Love”, “Hair Of The Dog (That Bit You)”, “The Nights We Spent On Earth” και “Let The Good Times Roll”), καθώς και το B-side extra track “Carry On”. Την ίδια χρονιά, της είχε προταθεί να παίξει και στην ταινία “Light of Day” (1987), σε σκηνοθεσία και σενάριο του Paul Schrader, και πρωταγωνιστή τον Michael J. Fox. Δεν δέχτηκε όμως την πρόταση και τελικά τον ρόλο πήρε η  Joan Jett. Την 2ετία αυτή, η Fiona συμμετείχε και σε 2 soundtracks: το 1986 με το κομμάτι “Casual Thing” για την ταινία Quicksilver με τον Kevin Bacon και το 1988 με το κομμάτι “If There’s Any Justice”, για την ταινία Johnny B. Good. Το 1989, και έχοντας εκτονώσει πια τα υποκριτικά της απωθημένα, η πολυτάλαντη Fiona επιστρέφει στο τραγούδι και κυκλοφορεί το τρίτο και πιο επιτυχημένο της album με τον τίτλο “Heart Like A Gun”. Και σ’ αυτή τη δουλειά, την παραγωγή ανέλαβε ο Beau Hill, με τον οποίο είχαν μάλιστα παντρευτεί λίγο νωρίτερα. (Η παραγωγή έγινε από κοινού με τον Keith Olsen). Μια εξαιρετική ομάδα κορυφαίων μουσικών πλαισιώνει και αυτό το album με guest κιθαρίστα τον Brad Gillis (NIGHTRANGER), τον Kip Winger και πάλι στο μπάσο, τον Rod Morgenstein (WINGER) στα drums, αλλά και τον David Gren Eisley (GIUFFRIA) στα δεύτερα φωνητικά. Το ντουέτο της με τον Kip Winger, “Everything You Do (You're Sexing Me)”, αποτέλεσε το πρώτο single του album και έγινε -όπως ήταν αναμενόμενο- μεγάλη επιτυχία τόσο στο ραδιόφωνο, όσο και στο MTV. Επίσης της εξασφάλισε την εμφάνισή της στο video-περιοδικό “Metal Head”, το 1990. Στο single αυτό υπάρχει ένα B-side extra κομμάτι με τον τίτλο “Calling On You”. Άλλα μεγάλα hit του album είναι τα “Little Jeanie”, "Where The Cowboys Go" και "Victoria Cross". Το 1991, η Fiona κάνει μια πολύ μικρή εμφάνιση στην αριστουργηματική ταινία του Oliver Stone “The Doors”, με πρωταγωνιστές τους Val Kilmer και Meg Ryan. Εκεί εμφανίζεται στο κοινό για λίγα μόνο δευτερόλεπτα, αλλά αναφέρεται στα credits της ταινίας ως «Fog groupie». Το 1992 σηματοδοτεί μια σειρά μεγάλων αλλαγών για την τραγουδίστρια τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο. Αφού χωρίζει με τον Beau Hill, αλλάζει και δισκογραφική εταιρεία και κυκλοφορεί το τέταρτο σε σειρά album της, “Squeeze”, μέσω της Geffen Records και με παραγωγό τον Marc Tanner (γνωστό για την συνεργασία του με τους NELSON). Σε αυτόν τον δίσκο η Fiona αποφασίζει να δουλέψει με group και όχι ως solo καλλιτέχνης με guest μουσικούς, όπως έκανε στις προηγούμενες δουλειές της. To group παίρνει το όνομά της και το line-up απαρτίζεται από την παλιά της φίλη Laura McDonald στο μπάσο, τον Dave Marshall (VINCE NEIL) στην κιθάρα και τον Jimmy DeGrasso (ex-Y&T & WHITE LION) στα drums. Στην σύνθεση κάποιων κομματιών επίσης συμμετείχαν οι Robin Zander και Rick Nielsen των CHEAP TRICK. Παρά τις αλλαγές, και το album αυτό στέφεται από επιτυχία, με κομμάτια όπως “Kiss The Boys Goodbye”, “Treat Me Right”, “Life On The Moon”, “Don't Come Crying To Me”, “Best Is Yet To Come” και “Nobody Dies Of A Broken Heart”. Δυστυχώς αυτή ήταν και η τελευταία δισκογραφική δουλειά της τραγουδίστριας, κατόπιν δικής της απόφασης. Μπορεί η μουσική καριέρα της Fiona να σταμάτησε κάπως απότομα και σαφώς πρόωρα και να μην έγινε ποτέ πρώτο όνομα, όμως η συμβολή της στην rock μουσική υπήρξε αρκετά μεγάλη, έστω και “παρασκηνιακή”. Αξίζει να αναφέρουμε ότι εκτός από τις προσωπικές της δισκογραφικές δουλειές, η κυρία Flanagan έχει επίσης δανείσει τη φωνή της και σε albums άλλων καλλιτεχνών. Ενδεικτικά να αναφέρουμε δουλειές όπως: ► ALDO NOVA - “Twitch” (Guest Vocalist & backing vocals) ► HOUSE OF LORDS – “Demons Down” ( backing vocals) ► WARRANT – “Cherry Pie” (backing vocals) ► STEVE STEVENS – “Atomic Playboys” (backing vocals) ► THE LOST BOYS Movie Soundtrack (backing vocals) και άλλα. Έχει επίσης συνεργαστεί με διάφορους συνθέτες για κομμάτια όπως το “'Til My Heart Beats Down Your Door” των EUROPE, από το album “Prisoners In Paradise” (που το έγραψε από κοινού με τον Brian McDonald), αλλά και πολλά άλλα. Πολυδιάστατη καλλιτέχνης και ανήσυχη φύση, η Fiona έχει δουλέψει επίσης τόσο στο ραδιόφωνο, όσο και στην τηλεόραση. Συγκεκριμένα, το 1986 και 1987, είχε μια δική της ενότητα στην ραδιοφωνική εκπομπή του Howard Stern, με τίτλο “Fiona Dial-a-Date”. Έχει επίσης συμπαρουσιάσει με τον Mark McKewen την πετυχημένη πρωινή ραδιοφωνική εκπομπή “Fiona Live At The Automat” στο NYC Radio. Επιπλέον, έχει κάνει guest εμφανίσεις στις τηλεοπτικές μουσικές εκπομπές “American Bandstand” και “Solid Gold”, αλλά και παρουσιάσει το “Hard 40 Special” στο MTV και την εκπομπή “In Concert” στο ABC-TV. «Χορτασμένη» από όλη αυτή την προβολή (ε, δεν έκανε και λίγα, εδώ που τα λέμε!) αποφάσισε να αποσυρθεί από τα καλλιτεχνικά δρώμενα και να αναπτύξει άλλους τομείς της ζωής της. Συγκεκριμένα, ξεκίνησε τις πανεπιστημιακές της σπουδές στον τομέα των επιχειρήσεων, οικονομικών και λογιστικών (στο UCLA), δούλεψε για τους THE DOORS, δίπλα στον manager Danny Sugarman και αφού αποφοίτησε το 1998, έπιασε δουλειά ως στέλεχος της μεγάλης εταιρείας PricewaterhouseCoopers και κατόπιν παντρεύτηκε. Το 2001 υπογράφει με την Coallier Entertainment με στόχο να επιστρέψει στη δισκογραφία, κάτι που αναβάλλεται τελευταία στιγμή λόγω εγκυμοσύνης. Το 2003 και 2004 κάνει κάποιες live εμφανίσεις σε clubs της Νέας Υόρκης και του New Jersey, όπου ερμηνεύει διασκευές αλλά και παλιές της επιτυχίες, στο πλευρό της παλιάς της φίλης και συνεργάτιδας, Laura McDonald (μπάσο). Την υπόλοιπη μπάντα απαρτίζουν οι: Gina Stile (VIXEN, POISON DOLLYS) στην κιθάρα, Lance Millard στα πλήκτρα και John Macaluso στα drums. Την ίδια χρονιά (2003), συναντάμε το όνομά της σε μια συλλογή με παλιά ακυκλοφόρητα demo διαφόρων καλλιτεχνών (όπως ο Sebastian Bach, οι NELSON, οι BATON ROUGE κ.ά.) που κυκλοφόρησε ο γνωστός συνθέτης και παραγωγός Jack Ponti με τον τίτλο "Jack Ponti Presents Volume 1...”. Η συλλογή κυκλοφόρησε από την Majestic Rock και περιείχε -μεταξύ άλλων- ένα παλιό demo της Fiona με τον τίτλο “Lose The Night”. Ηχογράφησε επίσης το κομμάτι “Lights” για τους EVOLUTION, μια tribute μπάντα στους JOURNEY. Το 2008 αφήνει τελικά την Coallier Entertainment για να αφοσιωθεί στον άντρα της και τα δυο νεαρά παιδιά της. Έκτοτε τα ίχνη της χάνονται, αφού τραγουδάει μόνο σε κάποια τοπικά events και σε encores σε συναυλίες διάσημων φίλων της, όπως ο Kip Winger. Από το 2004, τα 2 πρώτα album της επανακυκλοφορούν σε μορφή cd από την Wounded Bird Records. Οι υπόλοιπες δισκογραφικές της δουλειές είναι πλέον δυσεύρετες. Και όσοι ήταν μέχρι τώρα πεπεισμένοι ότι η καριέρα της Fiona έχει τελειώσει οριστικά, απλά κάνουν λάθος. Πρόσφατα νέα θέλουν την τραγουδίστρια να κάνει πανηγυρική επιστροφή στον καλλιτεχνικό χώρο, με ολοκαίνουριο album που θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2011. Ηθικοί αυτουργοί, οι Robin Beck and James Christian (HOUSE OF LORDS), οι οποίοι έπεισαν τη Flanagan να ξαναμπεί στο studio. Την παραγωγή λέγεται ότι θα αναλάβει ο ίδιος ο Christian. Με τη βοήθεια τη δική του, της Beck αλλά και του γνωστού κιθαρίστα/παραγωγού Tommy Denander, προετοιμάζεται το νέο υλικό που θα κυκλοφορήσει λίαν συντόμως. Όλοι οι παλιοί θαυμαστές της Fiona αναμένουν με αγωνία… Εμείς δεν έχουμε παρά να κλείσουμε με την πολύ πετυχημένη φράση του δημοσιογράφου Malcolm Dome (Kerrang!, Classic Rock Magazine): “Εάν το μουσικό ταλέντο ήταν εκρηκτικό, τότε η Fiona θα ήταν η πιο επικίνδυνη γυναίκα στον κόσμο!” Λίλιαν Καραχρήστου

HELLOWEEN: “High Live”

Τρία χρόνια μετά από το ερωτηματικό που περιπλανιόταν στο μυαλό μας σχετικά με τους γερμανούς Helloween (αν θα βαρέσουν διάλυση ή αν θα συνεχίσουν τελικά), η μπάντα απάντησε με διπλή εσωτερική αλλαγή στο μεσοδιάστημα. Αρχικά, με την μεταγραφή του Andi Deris από τους Pink Cream 69 και μετέπειτα με τον Uli Kusch να αναλαμβάνει το kit πίσω από τα τύμπανα. Μετά την κυκλοφορία δύο δίσκων (“Master Of The Rings” και “Time Of The Oath”), ήρθε η ώρα για τη πρώτη τους ζωντανή ηχογράφηση με τον Deris πίσω από το μικρόφωνο (είχε προηγηθεί το Ep “Live In The UK” από την περίοδο των Keepers). Αφήνοντας απέξω τα “Walls Of Jericho” και το “Chameleon”, παίζουν 16 κομμάτια τα οποία προέρχονται ένα από το “Keeper Of The Seven Keys Pt I”, δύο από το “Keeper Of The Seven Keys Pt II”, ένα από το “Pink Bubbles Go Ape” και όπως ήταν αναμενόμενο, το βάρος έπεσε στη Deris περίοδο, καθώς παίζουν από 6 κομμάτια από τα “Master Of The Rings” και “Time Of The Oath”. Το ρίσκο ήταν μεγάλο, καθώς το κοινό, όπως και σήμερα είναι διψασμένο να ακούει περισσότερο υλικό από τα δύο “Keeper…” και η μπάντα είχε να αποδείξει πράγματα τότε στη σκηνή. Ο νεόφερτος τραγουδιστής, καταφέρνει να κερδίσει τελικά το σεβασμό των οπαδών με τις ερμηνείες του τόσο στα παλιά όσο και τα νεότερα τραγούδια. Αρκετά διαφοροποιημένος από τον Michael Kiske καθώς δε συνηθίζει να τραγουδά υψηλόφωνα και αυτό θα είναι το αιώνιο θέμα των φίλων τους, καθώς άλλοι επιμένουν στο παρελθόν και άλλοι γουστάρουν την μετέπειτα εποχή της μπάντας. Η άποψή μου είναι πως οι Helloween είναι μια χαρά όπως είναι τώρα και δεν νοσταλγώ κάτι από τα παλιά, με εξαίρεση τον Kai Hansen πάντα. To “High Live”, είναι ηχογραφημένο κατά τη διάρκεια της ευρωπαϊκής τους περιοδείας για την προώθηση του “Time Of The Oath” και συγκεκριμένα, το ένα μέρος του προέρχεται από την εμφάνισή τους στην Ιταλία και το υπόλοιπο από δύο συναυλίες τους στην Ισπανία. Το ένθετο που συνοδεύει το διπλό cd, είναι πολύ περιποιημένο καθώς έχει όλους τους στίχους από τα τραγούδια που παρουσιάζονται εδώ (πράγμα σπάνιο σήμερα), αναλυτικές πληροφορίες για την ηχογράφηση τη περιοδεία και πολλές φωτογραφίες. Ο ήχος του δεν είναι ο καλύτερος για επίσημη ηχογράφηση, αλλά παρόλα αυτά ακούγεται μια χαρά. Στα συν καταλογίζεται και η συνολική εμφάνιση της μπάντας που δείχνουν συγκρότημα και όχι group που βαράει διάλυση. Πολλοί θα παραπονεθούν για την έλλειψη περισσότερων κομματιών από τα “Keeper…”, άλλοι θα το βρουν φυσιολογικό, εγώ πάλι χαίρομαι που απουσιάζει το “Chameleon”. Σαν άλμπουμ δεν είναι κακό και η λειτουργικότητά του δεν είναι Best Of, διότι απλά παρουσιάζουν τους Helloween της περιόδου αυτής και η ποιότητά του μειονεκτεί πολύ σε σχέση με την αντίστοιχη έκδοσή του σε DVD. Αν θέλετε να έχετε μια γεύση από αυτή τη περίοδο τους, προτιμήστε καλύτερα το αντίστοιχο video. ΜΕΛΗ Andi Deris: Vocals Michael Weikath: Guitars Ronald Grapow: Guitars Markus Grosskopf: Bass Uli Kusch: Drums TRACKLIST CD 1 01 We Burn 02 Wake Up The Mountain 03 Sole Survivor 04 The Chance 05 Why? 06 Eagle Fly Free 07 The Time Of The Oath 08 Future World 09 Dr. Stein CD 2 01 Before The War 02 Mr. Ego (Take Me Down) 03 Power 04 Where The Rain Grows 05 In The Middle Of A Heartbeat 06 Perfect Gentleman 07 Steel Tormentor Trivia: Η αρχική του έκδοση, είχε κυκλοφορήσει σε ένα πακέτο cd + video μαζί, στη τιμή του διπλού cd!!!! Γιώργος Βαλιμίτης

Ενδιαφέρουσες αποκαλύψεις από την Electra Barakos

Χάρη στην τεχνολογία , βλέπε Skype , την άψογη επαγγελματικότητα , όπου μετά από μία κοπιαστική μέρα ηχογραφήσεων είχε την ζωντάνια και το κέφι για 2 ώρες περίπου να συνομιλήσει με τη “μητέρα Ελλάδα” με την πολύ χαριτωμένη αυτή τη μίξη ελληνοαγγλικών , για τη μουσική, τα σχέδια της για το μέλλον, να δώσει στοιχεία για το επερχόμενο της άλμπουμ και όλα αυτά με τη διακριτική παρουσία της ευγενικής μητέρας Άννας και του ενθουσιώδη πατέρα-rocker μπασίστα Γιάννη (μέλος της μπάντας της και γνωστού στα ελληνικά “κυκλώματα” της μουσικής) που επέστρεψε από πρόβα επίσης με άλλη ροκ μπάντα , απέδειξαν ένα πράγμα: η οικογένεια Barakos ζει για τη μουσική….κι έτσι πολύ φυσικά “ήρθε” η πρώτη ερώτηση:

Rockway: Οι γονείς σου πώς συνέβαλαν στην ενασχόληση σου με την μουσική;

Electra:Όπως γνωρίζεις , γεννήθηκα σε οικογένεια που η μουσική έπαιζε πρωταρχικό ρόλο: ο πατέρας μου (Yanni Barakos) παίζει μπάσο κι όταν προσκλήθηκε να παίξει μουσική σε ένα “κέντρο” στο Λος Άντζελες παροτρυνόμενος κι από τη μητέρα μου , απάντησε θετικά…ξέρεις Hollywood , υποτροφία στο M.I.T (Massachusetts Institute of Technology) και έτσι γεννηθήκαμε ο αδελφός μου και γω στην Αμερική.Από την αρχή βέβαια οι γονείς μου μου έδωσαν τα πρώτα εφόδια , αρχίζοντας μαθήματα πιάνου και όταν ήρθαμε στην Ελλάδα , εγώ ήμουν 8 χρονών , συμμετείχα στην παιδική χορωδία της Ε.Ρ.Τ και φοίτησα στο μουσικό Γυμνάσιο και Λύκειο Παλλήνης…έπειτα , καθώς ο πατέρας μου έπαιζε με διάφορους έλληνες καλλιτέχνες π.χ (Γαρμπή,Ρέμος) , ήμουν μαζί του σε περιοδείες οπότε στα tour bus και στο stage έλεγα κανά 2 -3 τραγουδάκια….(γέλια)….ήμουν κάτι σα “μασκότ” , με μουσική παιδεία όμως….(γέλια).

Rockway: Ποια είναι η σχέση σου με την ελληνική σκηνή σήμερα;την παρακολουθείς , ενημερώνεσαι;

Electra: Ας είναι καλά η ελληνική τηλεόραση κατ’αρχάς…οι γονείς μου με τον καφέ τους βλέπουν τις πρωινές εκπομπές από ελλάδα , οπότε μαζί με τα gossip υπάρχει πάντοτε και ελληνικό τραγούδι…άλλωστε και από την Ελλάδα θυμάμαι ότι κάθε μέρα παρουσιαζόταν και ένας τραγουδιστής/ίστρια…..παρακολουθώ επίσης , όσο μπορώ , τα διάφορα talent shows Greek Idol , X-Factor στην τηλεόραση…το βράδυ επίσης , όταν επιστρέφω κατά τις 12.00 - 01.00 , προσπαθώ να κάνω catch up στο internet για τα μουσικά νέα της ελλάδας…είναι όμως τόσα πολλά κι ο χρόνος τόσο περιορισμένος ….

Rockway: Τί μουσική άκουγες παλαιότερα και ποια είναι τα σημερινά ακούσματα σου;

Electra: Πάντοτε άκουγα πολλών ειδών μουσική , διότι –πρώτα πρώτα η αλλαγή χώρας με ανάγκασε να ακούσω διαφορετικές μουσικές:όταν ήμουν εδώ στην Αμερική άκουγα παιδικά τραγουδάκια…όταν μετακόμισα στην Ελλάδα η σκηνή άλλαξε εντελώς … άκουγα πολλά ελληνικά και λόγω της δουλειάς του πατέρα μου …κύτταξε όμως , πάντοτε άκουγα pop ...όμως rock fan έγινα διότι ο πατέρας μου πάλι (γέλια) , έπαιζε πολύ Beatles , Led Zeppelin , Dream Theater και φυσικά το αγαπημένο του συγκρότημα τους Toto …αυτά άκουγα από μικρή στο rock και αυτά ακούω κυρίως πλέον (γέλια)….μία από τις αγαπημένες νεώτερες μπάντες είναι οι Muse , αλλά είμαι πλέον addicted rock fan και ακούω τα πάντα classic rock , Led Zeppelin , Heart , αυτή η μουσική είναι που με “πορώνει” σήμερα(γέλια)….

Rockway: Φωνητικά πρότυπα έχεις;

Electra: Ναι βέβαια …από χώρο της rock τον Robert Plant με την ιδιαίτερη φωνή…αλλά δεν “κολλάω” σε ροκ πρόσωπα …μου αρέσει η Pink , σπουδαίο ταλέντο φωνής , επίσης η Christine Aguilera η αγαπημένη μου….θαυμάζω την Celine Dion με την απίστευτη φωνητική ικανότητα…από τη ροκ επίσης Pat Benatar , Ann Wilson…μεγάλες ερμηνεύτριες….

Rockway: βλέποντας το βίντεο της εμφάνισης που μου έστειλες παρατήρησα έντονες ομοιότητες με Christine Aguilera… Electra: θα το θεωρήσω ως compliment , διότι τη θεωρώ ως μία φωνή που μπορεί να τραγουδήσει τα πάντα….

Rockway: Έλαβες μέρος στο American Idol.Εντυπώσεις και πόσο βοήθησε την καριέρα σου;

Electra: Λοιπόν , όλα αυτά τα show , όπως και το American Idol ειδικότερα , γιατί με αυτό ασχολήθηκα , δεν έχουν καμμιά σχέση με τη μουσική…στόχος τους είναι η ακροαματικότητα , τα λεφτά και η φήμη…δεν έχον στόχο τη μουσική αλλά πως θα κάνουν λεφτά.Είναι κατευθυνόμενα τα πάντα σε αυτά τα shows και οι auditions είναι σκληρές κι απάνθρωπες…πολύωρες , απαξιωτικές , δεν ψάχνουν για ταλέντα…π.χ έλεγες ότι εδώ είναι η επόμενη Whitney Houston και δεν περνούσε στον επόμενο γύρο…και αν κερδίσεις υπογράφεις “συμβόλαιο με το διάβολο” …σου τα δίνουν όλα έτοιμα :μουσική , στίχους , τραγούδια που αυτοί θέλουν…εμένα μου άνοιξε τα μάτια , τι πραγματικά θέλω να κάνω και τι θέλω να αποφύγω… να έχω πλήρη έλεγχο της καριέρας μου….that’s all and nothing more or less!!!

Rockway:Πώς θα περιέγραφες τη σχέση σου με την κλασική μουσική; Αγαπημένος κλασικός συνθέτης ,αγαπημένη σύνθεση ,τραγουδιστές/ίστριες της όπερας που θαυμάζεις.

Electra: Βέβαια…από μικρή ήμουν και στα δύο στυλ δοσμένη…στην Ελλάδα με την ορχήστρα της ΕΡΤ συμμετείχαμε σε παραστάσεις στο Μέγαρο Μουσικής (εμφανιστήκαμε πολλές φορές), στο Παλλάς σε χριστουγεννιάτικη παράσταση βιντεοσκοπημένη για την τηλεόραση με διευθυντή τον Άλκη Μπαλτά…αλλά και στην Αμερική για να πάρω το bachelor στη μουσική είχα να διαλέξω ανάμεσα στη jazz και την κλασική…φυσικά διάλεξα την κλασική για 5 χρόνια ….φυσικά μου αρέσει να είμαι on stage με την μπάντα μου , να γράφουμε τραγούδια , διότι στην κλασική δεν έχει ούτε αυτοσχεδιασμούς , όλα είναι γραμμένα ήδη…συμμετείχαμε στην σχολή σε θεατρικές παραγωγές και κάθε βράδυ η παράσταση ήταν μεν εντυπωσιακή μουσικά , αλλά λίγο μονότονα….πρόβες , στήσιμο…αγαπημένες μου φωνές είναι η Μαρία Κάλλας και η Renée Fleming…μία δασκάλα μου έλεγε ότι εάν ασχολούμουν με κλασική , θα ήμουν σαν αυτήν….αγαπημένος συνθέτης ο Giacomo Puccini του οποίου συνθέσεις έχω τραγουδήσει πολλές φορές…η γραφή του ταιριάζει άλλωστε και στη φωνητική μου έκταση…αγαπημένη σύνθεση και ρόλος είναι από τον συγκεκριμένο βέβαια συνθέτη , το Hansel and Gretel και ο ρόλος της Gretel , που έχω υποδυθεί πολλές φορές…(βλ. απόσπασμα στο http://www.youtube.com/watch?v=0hNVBuBAbLs )

Rockway: Η φωνή σου ακούγεται αρκετά ώριμη… πώς καταφέρνεις και τη διατηρείς σε υψηλό επίπεδο-ποιοτικό;

Electra: Κάνοντας καθημερινά φωνητική βέβαια…έχω δασκάλα που τη βλέπω για μάθημα μία φορά το μήνα , αλλά τον υπόλοιπο καιρό κάνω τις ασκήσεις καθημερινά μόνη μου και έτσι διατηρείται σε top form( γέλια)…

Rockway:Τελικά ,καταλήγεις σε ροκ χώρους.Τί σε οδηγεί εκεί από την κλασική και πόσο σε βοηθά αυτό;

Electra: Πάντοτε υπήρχε επαφή και με τα δύο είδη….και όταν σπούδαζα κλασική , είχα στο μυαλό μου τη δική μου rock μπάντα…το κλασικό τραγούδι όμως , όπως λένε όλοι οι δάσκαλοι είναι θεμελιώδες και σημαντικό , διότι ανοίγει η φωνή , ελέγχεται καλύτερα και η ικανότητα να τραγουδάς όπερα σου δίνει άλλο φωνητικό “αέρα”…στην εμφάνιση με τη Lita Ford χρησιμοποίησα για πρώτη φορά την οπερετική διασκευή του Problem Child και επειδή άρεσε στον κόσμο τη διατήρησα πλέον στο set list των εμφανίσεων…αν και φοβόμουνα λίγο την αντίδραση των rockers (γέλια)…στον καινούργιο δίσκο θα προστεθεί ως νέο στοιχείο , το στοιχείο της όπερας…

Rockway: Ο ελληνικός στίχος τί λέει για σένα;

Electra: Αν έκρινα από τα λαϊκά που θυμάμαι και από αυτά που μου μεταφέρουν οι φίλες μου για το έντεχνο και το ελληνικό pop δε θα έλεγα , ειδικά για τα λαϊκά , ότι με εκφράζουν …τα υπόλοιπα δεν τα ακούω ιδιαίτερα , οπότε sorry guys δε με εκφράζουν , δεν έχω άποψη….

Rockway:Οι ευκαιρίες στην αμερική είναι πολλές για έναν καλλιτέχνη;

Electra: Σίγουρα είναι πολλές…διότι ένας καλλιτέχνης που δεν έχει συμβόλαιο , μπορεί να γράφει τη μουσική του και να εμφανίζεται στα clubs παρουσιάζοντας τη….αρκεί να έχει την όρεξη να το κάνει…πάντοτε υπήρχαν και πάντοτε θα υπάρχουν εδώ ευκαιρίες…υπάρχουν άπειρες ευκαιρίες για να δώσεις τη μουσική σου σε εταιρείες…να ακουστείς τουλάχιστον…έχω γνωριστεί με αρκετούς έλληνες εδώ και λένε : “ωραίος ο καιρός στην Ελλάδα , ωραίοι οι άνθρωποι , αλλά οι ευκαιρίες εδώ στην αμερική είναι the right place to be….” .

Rockway: Πώς αισθάνθηκες τραγουδώντας σε μουσικές σκηνές που εμφανίστηκαν “είδωλα’’ της μουσικής που πιθανόν τα θαύμαζες ή ονειρευόσουν;

Electra: και φυσικά δεν έχει τελειώσει αυτό…υπάρχουν τόσες σκηνές ακόμη που θα ήθελα να εμφανιστώ , όπως Staples Center , The Greek Theatre στο Los Angeles , το Los Angeles Memorial Coliseum και τόσα άλλα…και η λίστα είναι απέραντη… αλλά και αυτά όμως που έχω εμφανιστεί είναι εκπληκτικά … Whisky a go-go, The Viper Room και σκεφτείς ποια ονόματα έχουν εμφανιστεί που τώρα είναι πλέον legends , είναι μεγάλη μου τιμή να πατώ στο ίδιο σανίδι…και το μέλλον ελπίζω να είναι το ίδιο γενναιόδωρο…

Rockway: Ποια θα ήθελες να η είναι μουσική σου κατεύθυνση αληθινά:mainstream και λεφτά ή rock και αναγνωρισιμότητα;

Electra: Φυσικά όταν καθόμαστε με τους Mickey Kravitz(τραγουδιστής των Harlot) και Hyland Church(κιθαρίστας της μπάντας της Ηλέκτρας και των Harlot) , για να γράψουμε τραγούδια δεν σκεπτόμαστε :” αυτό θα γίνει επιτυχία ή δε μας ενδιαφέρει πώς θα ακουστεί στον κόσμο “….φυσικά οι δυο τους έχουν το chemistry και το feeling επειδή είναι χρόνια μαζί , αλλά εάν υπάρχει και flavor of success εντάξει , δεν το παραβλέπουμε…σίγουρα όμως είναι κάτι που , τουλάχιστον σε αυτή τη φάση δεν είναι προγραμματισμένο…προτιμώ προσωπικά το δεύτερο , χωρίς όμως να αποκλείω και τα χρήματα…it’s our way not only of living αλλά και our way for living….

Rockway:Εικόνες από τα γυρίσματα του videoclip Problem Child (http://www.youtube.com/watch?v=KuqC3qP8Lzs) ;

Electra: Μοναδικές εικόνες…τέλεια και υπέροχα… η Chipotle Films με τον Jose Marcelino Ortiz έκαναν υπέροχη δουλειά…η ιδέα ήταν κυρίως δική μου και του Mickey Kravitz και την παρουσιάσαμε στον σκηνοθέτη που ενθουσιάστηκε…πολλή ενέργεια , υπέροχοι άνθρωποι…100 άτομα χωρίς να πληρωθούν , just for fun , για 12 ώρες έκαναν το καλύτερο …moto bikers , drag queens , homeless people μετά από audition , που δώσαν την ψυχή τους και είμαστε υπερήφανοι γιαυτό και για μία ακόμη φορά τους ευχαριστούμε…μετά από το πρωινό άγχος της μέρας εκείνης , στο τελείμα της μέρας αισθάνθηκα πολύ όμορφα…

Rockway: τα πρώτα ακούσματα του Problem Child παραπέμπουν σε 80’ς ακούσματα…..σκέφτεσαι μία κυκλοφορία σε αυτό το στυλ; τα συγκροτήματα των 80’ς και η μουσική τους που ξαναγυρνά στο προσκήνιο ή New Rock σου αρέσει περισσότερο;

Electra: Μου κάνει εντύπωση που το λες….δεν το κάναμε επίτηδες για να ακουστεί στο ύφος των 80’ς …ίσως ο ήχος με τα όργανα που βγάζουν έναν ακατέργαστο ήχο , το attitude των μουσικών που είναι σε αυτήν τη φάση…η νέα κυκλοφορία δεν είναι προσανατολισμένη σε αυτή την κατεύθυνση , αλλά εάν υπάρχει αυτή η αίσθηση , γιατί όχι; Μας αρέσουν τα 80’ς (γέλια)….

Rockway: τα μουσικά σχέδια σου για το καλοκαίρι; οι εμφανίσεις στα West Hollywood
The Viper Room, The Whiskey A Go-Go , Ventura , Aloha Beach Festival , Sunset Strip Festival, Freedom Festival , τί θα περιλαμβάνουν;

Electra: εμφανίσεις μοναδικές με πολύ αξιόλογα ονόματα…δεν ξεχωρίζω κάποιο ως σπουδαιότερο , διότι όλα έχουν το δικό τους μοναδικό χαρακτήρα…Παίζουν οι μπάντες από το πρωί μέχρι το βράδυ….στο Sunset Strip Festival κλείνει ο δρόμος και με πολύ φθηνό εισητήριο , μπορεί να πάει κάποιος να δει όποιους θέλει…μουσική , ενέργεια ,κέφι …οι έλληνες Barb Wire Dolls που έχουν εγκατασταθεί εδώ και έχουν πολύ καλή παρουσία θέλουν να κάνουμε ένα show μαζί ( ήδη έγινε στις 25/7 και ήταν εξαιρετική εμφάνιση και των δύο)… επίσης μας έχει γίνει μία πρόταση από το Vegas festival για να εμφανιστούμε σ’ένα “Vampire show” το Σεπτέμβρη και είμαστε μαζί τους σε διαπραγματεύσεις και για μία περιοδεία σε όλη την Αμερική …

Rockway: τί θα “έβαζες σε ένα μπουκάλι’’ για τους έλληνες αναγνώστες του Rockway;

Electra: ωχ…με ξάφνιασες…αλλά (μας απάντησε με τους στίχους του Problem Child κατάλληλους για την περίσταση): keep it real and I am who I am…keep it real and always be yourself I am who I am so let me be , that you should live your life until you die… (σε απλή απόδοση να είσαι ο εαυτός σου αληθινά μέχρι να “φύγεις” από αυτόν τον κόσμο….μήνυμα ανυπόκριτης συμπεριφοράς)…

Rockway: Ηλέκτρα, σε ευχαριστώ για τη διάθεση και την “αγρυπνία” σου για αυτήν την κουβέντα…καλή συνέχεια στις υπόλοιπες καλοκαιρινές εμφανίσεις σας…

Electra: εγώ ευχαριστώ τον rockway.gr για την φιλοξενία και την υποστήριξη και εσένα Νότη για την φιλική κουβέντα και τη φιλική παρουσία σου όλα αυτά τα χρόνια…

Είπαμε κι άλλα πολλά έπειτα για αρκετή ώρα με όλη πλέον την αξιαγάπητη Barakos family…για την πλατεία και τους “ αγανακτισμένους” , για τη Γλυφάδα και τα cafe της ,για κοινούς γνωστούς , την έντονη επιθυμία για επιστροφή στο “νόστιμο ήμαρ”….και εάν δεν σεβόμουνα την κούραση τους θα μιλούσαμε και πέρα από τις 02.30 πμ ….είπαμε: I’m a Problem Child….

Νότης Γκιλλανίδης