TRILLIUM: “Alloy”

Η Amanda Somerville αποτελεί μία από τις καλύτερες και πιο δραστήριες γυναικείες φωνές στο χώρο του rock/metal αυτή τη στιγμή. Έχοντας ήδη αρκετά χρόνια στο μουσικό στερέωμα, έχει προλάβει να συνεργαστεί με μπάντες όπως oι Avantasia, οι Epica, οι Kamelot, οι After Forever κ.α. Παράλληλα, συνεργάστηκε με τον Michael Kiske στο πολύ καλό περσινό Kiske/Somerville ενώ παραμένει πολυάσχολη με τις συνθετικές αναζητήσεις της, το πιάνο και τη διδασκαλία φωνητικής σε μόνιμη βάση. Σημειωτέον, όλα αυτά χωρίς να την έχουν πάρει και τα χρόνια… Οι Trillium αποτελούν πνευματικό της τέκνο καθώς -όπως η ίδια δηλώνει- αποτυπώνουν την τριαδικότητα στην ύπαρξή της και την καλλιτεχνική της φύση ενώ ο τίτλος του album “Alloy” (=κράμα δύο ή περισσότερων μετάλλων), έρχεται να συμπληρώσει τη φιλοσοφία της. Και πραγματικά, στο άκουσμα αυτού του album παρατηρεί κανείς έντονα την πολυσυλλεκτικότητα και τη συνδυαστική στη συνύπαρξη πολλών ετερόκλητων μουσικά στοιχείων και ιδεών. Το “Alloy” κατόπιν αυτού, αποτελεί την πιο ιδιότυπή της δουλειά μέχρι σήμερα και μέσα του μπορεί να ανακαλύψει κανείς πολλά διαφορετικά στυλ και ιδιώματα, άρτια συνδυασμένα και δομημένα. Αποτελεί ένα εντυπωσιακό υβρίδιο rock και metal μουσικής αισθητικής ενώ –σε στιγμές- φλερτάρει με το pop/rock ή και το hard rock ακόμη. Στην προσπάθεια αυτή έχει συμβάλλει τα μέγιστα η παρουσία του σπουδαίου Sascha Paeth, που έχει αναλάβει την παραγωγή ενώ έχει βάλει το λιθαράκι του και στη σύνθεση και ενορχήστρωση του όλου υλικού. H καθαρότητα της φωνής της Somerville σε συνδυασμό με το απίστευτο εύρος έκτασης που διαθέτει, τη βοηθά να έχει τρομερή εκφραστική ευκινησία και προσαρμοστικότητα, κάτι που γίνεται έκδηλο σε κομμάτια όπως το “Big Machine”, “Path Of Least Resistance”, “Coward”, και “Justifiable Casualty”. Ξεχωρίζουν επίσης, τα “Mistaken” και “Into The Dissonance”, που με πολύ όμορφες μελωδικές γραμμές, θα μπορούσε κάποιος κάλλιστα να τα κατατάξει στην κατηγορία του “hit”. Ακόμη, το “σκληροτράχηλο” και αμιγώς μεταλλίζον “Scream It”, όπου μας παραδίδει ένα εντυπωσιακό ντουέτο παρέα με τον Jorn Lande, αποτελεί το κερασάκι στην τούρτα ενός πολύ καλού δίσκου. Το album αυτό απευθύνεται σε μεγάλο εύρος ακροατών χωρίς καμία αμφιβολία. Θα έβαζα στοίχημα, πως με το “Alloy” η Amanda θα συστηθεί σε νέους “φίλους” και θα γίνει γνωστή σε σαφώς ευρύτερο κύκλο σε σχέση με αυτόν που ήταν γνωστή μέχρι σήμερα. Πέρα από το metal κοινό, το οποίο προφανώς και θα σπεύσει να την τιμήσει, οι φίλοι των Evanescence για παράδειγμα, καλό θα ήταν να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή σε αυτό το album. Ο μόνος κίνδυνος που διατρέχει η ξανθομαλλούσα αοιδός, είναι να περάσει στα ψιλά η παρούσα δουλειά της μέσα στη δίνη μιας εντυπωσιακά ποιοτικής χρονιάς για τα μουσικά δρώμενα. Θα ήταν άδικο. Γιώργος Ευσταθίου