BLACKFIELD: “IV”

Προς το τέλος του θερμότερου καλοκαιρινού μήνα θα έχουμε στη διάθεσή μας το τελευταίο album των Blackfield, το “IV”, aka τον τέταρτο δίσκο τους. 

Αυτό που έδωσε την πρώτη ώθηση στο σχήμα ήταν μάλλον το όνομα του μουσικού Μίδα των τελευταίων ετών στο line-up του σχήματος. Κάθε progster που σέβεται τον εαυτό του παρακολουθεί στενά τον πολυπράγμονα Steven Wilson. Ο τελευταίος βέβαια δήλωσε πως πλέον θα ασχολείται περισσότερο με τους Blackfield σε επίπεδο παραγωγής αποκτώντας σταδιακά, ήδη από το “Welcome To My DNA”, έναν παθητικότερο ρόλο με μικρότερη συμμετοχή σε συνθετικό επίπεδο, παραδίδοντας την “ηγεσία” του σχήματος στο έτερον ήμισυ του πυρήνα τους, τον Aviv Geffen.

Ακόμα κι έτσι μπορεί κανείς να αναγνωρίσει τις πινελιές του άγγλου και σε αυτή τη δουλειά αφού παίζει στις κιθάρες και τραγουδά κάποια από τα κομμάτια. Σίγουρα, όπως ούτως ή άλλως είχε γίνει φανερό από τις απαρχές των Blackfield, δεν ήταν ένα σχήμα ταγμένο στην prog σκηνή και οι επιλογές τους ήταν περισσότερο απλές, ξεφεύγοντας από την περιπλοκότητα που χαρακτηρίζει ό,τι θα περίμενε κανείς από την μία εκ των δύο, κεντρικών μορφών τους.

Σε αυτό το δίσκο υπάρχουν τρία guest, του Brett Anderson (Suede) για το“Firefly”, του Jonathan Donahue (Mercury Rev) για το “The Only Fool Is Me” και του Vincent Cavanagh (Anathema) για τις ανάγκες του “X-ray”, για τον οποίο και ο Aviv Geffen δεν έκανε καμία αναφορά στη διάρκεια της συνέντευξης που μας παραχώρησε! Τι να πω; Μάλλον μία κατ’ εξοχήν επιλογή του Wilson!.

Tα κομμάτια είναι στο σύνολό τους μικρής διάρκειας, όπως και το album στο σύνολο του χρόνου του, σε ύφος pop-rock. Ξεχωρίζει το “Pills” που θυμίζει περισσότερο το σύνηθες καταστροφολογικό Wilson-ικό ύφος, και το “After The Rain” το οποίο είναι ένα νέο άνοιγμα του σχήματος, ή μία δοκιμή στην dubstep σκηνή, ενώ το “X-ray” θα μπορούσε άνετα να αποτελεί μέρος ενός από τους δύο τελευταίους δίσκους των Anathema αφού εκτός από τα vocals του Vincent και το ύφος είναι αρκετά συναφές. Άλλο ένα κομμάτι που άφησε μία καλή εντύπωση είναι το “Kissed By The Devil”.

Ο ζεστός ήχος και η απαλότητα της μουσικής συν το γεγονός ότι, όπως ήταν μάλλον αναμενόμενο, έχουμε ένα καλοδουλεμένο σύνολο και αξιολογότατη παραγωγή το καθιστά σίγουρα ανάμεσα στις καλές επιλογές, για το εν λόγω υφολογικό πεδίο τουλάχιστον!

Φανή Τσουκαλά