GLORY DAYS...1991

Οι χρονιές που θα παρουσιάσουμε είναι αρκετές δύσκολες για το hard rock αφού η καταιγίδα του grunge έχει ήδη ξεσπάσει και αρχίζει να “εξαφανίζει” αρκετά αξιόλογα γκρουπ του χώρου.

Αν κι εμείς  δεν έχουμε κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα με αρκετά συγκροτήματα του συγκεκριμένου ήχου(εκτιμούμε απεριόριστα μπάντες όπως οι Pearl Jam, Soundgarden, Alice in Chains κ.α) νομίζουμε ότι πολλά άλμπουμ που κυκλοφόρησαν εκείνη τη περίοδο αδικήθηκαν και βρήκαν την αναγνώριση και την αποδοχή τους αρκετά χρόνια αργότερα. Τέλος πάντων αν συνεχίσουμε να αναλύουμε ήχους και καλλιτέχνες στα ’90 δεν θα τελειώσουμε ποτέ οπότε ας ξεκινήσουμε την παρουσίαση…

SKIDROW – “Slave to The Grind” (Atlantic)
Από τα άλμπουμ που σου καρφώνονται στο μυαλό για τον ατελείωτο hard n’ heavy δυναμισμό του. Έφτασε στην κορυφή των αμερικάνικων τσαρτ για πρώτη φορά στην ιστορία του είδους και έγινε δύο φορές πλατινένιο καθώς επίσης υπάρχουν μια σειρά από τρομερά τραγούδια που απογειώνουν τον σκληρό ήχο στα ουράνια. Ο Sebastian Bach ουρλιάζει καλύτερα και από τον πιο metal τραγουδιστή ενώ οι κιθάρες βομβαρδίζουν με ριφφ που θα ζήλευαν και οι Metallica. Χωρίς υπερβολές οι Skidrow δημιούργησαν το καλύτερο άλμπουμ τους και έβαλαν τα γυαλιά σε πολλούς φιλόδοξους hard rockers εκείνης της εποχής. Aληθινό έργο τέχνης το εξώφυλλο του δίσκου στο οποίο έχει βάλει τo χεράκι του ο πατέρας του S.Bach ενώ οι στίχοι είναι αρκετά καυστικοί με κοινωνικό περιεχόμενο σε σημείο που αναγκάστηκαν να βγάλουν και clean version. Πραγματικά ένα εκπληκτικό άλμπουμ που σαρώνει με τον ήχο του ακόμη και σήμερα.

TESLA – “Psychotic Supper” (Geffen)
Από τα πιο αγαπημένα μας συγκροτήματα και από τα πιο τίμια του χώρου οι TESLA υπηρετούν με συνέπεια και μπόλικο hard rock συναίσθημα την αγαπημένη μας μουσική. To τρίτο τους άλμπουμ έσκασε στα τέλη του καλοκαιριού του 1991 και ήρθε μετά από το επιτυχημένο και πλατινένιο Five Man Acoustical Jam. Η μπάντα με το συγκεκριμένο άλμπουμ που παρουσιάζουμε συνεχίζει επάξια και με μοναδική ωριμότητα ότι δυνατό ξεκίνησαν στη δεκαετία του ΄80. Εκπληκτικά τραγούδια όπως τα Edison’s Medicine, Song and Emotion, What You Give,Call it What You Want, Stir It Up ενώ φυσικά υπέροχο είναι και ολόκληρο το άλμπουμ μαζί με τα απίθανα διασκευασμένα bonus tracks(από W.Dixxon, Montrose,Jo Jo Gunne) που συμπεριλαμβάνονται στη γιαπωνέζικη έκδοση του δίσκου. Η πεντάδα από το Σακραμέντο χωρίς εκπτώσεις στον ήχο τους και με επιρροές που ξεκινούν από τα παραδοσιακά blues και φτάνουν μέχρι και το southern rock κατάφεραν να κάνουν άλλο έναν πλατινένιο δίσκο και να ευχαριστήσουν τους οπαδούς τους με την αξεπέραστη αυθεντικότητα τους. Θα τα ξαναπούμε πάλι από τούτη εδώ την στήλη… Ευλογημένοι οι Tesla!!!

ΤΥΚΕΤΤΟ – “Don’t Come Easy” (Geffen)
Οι Αμερικανοί λίγο πριν από την καταιγίδα του grunge καταφέρνουν να προσφέρουν ένα υπέροχο hard rock δίσκο. Η φωνή του τρομερού Danny Vaughn είναι όντως μοναδική και φορτίζει με την ερμηνεία της όλο το άλμπουμ. Φυσικά εδώ υπάρχει ο ύμνος Forever Young που σκιάζει τα υπόλοιπα κομμάτια τα οποία όμως ουσιαστικά δεν υστερούν. Aντιθέτως περιέχουν αρκετό αμερικάνικο hard rock feeling ειδικά τα τραγούδια Wings, Seasons και η θαυμάσια μπαλάντα Standing Alone. Χωρίς να διεκδικούν τίποτα περισσότερο οι ΤΥΚΕΤΤΟ πετυχαίνουν με απλοϊκό τρόπο να συνδυάσουν ένα μίγμα Whitesnake, Dokken και Βοn Jovi. Σπουδαίο άλμπουμ, σπουδαία μπάντα, πανέμορφα τραγούδια. Άξιοι!

SHADOW KING – “Shadow King” (Atlantic)
Πολύ ενδιαφέρουσα συνεργασία με εξαιρετικό αποτέλεσμα που δυστυχώς όμως δεν είχε συνέχεια. Η σύμπραξη του τραγουδιστή Lou Gramm(Foreigner) παρέα με τον κιθαρίστα Vivian Cambell(Dio, Whitesnake, Def Leppard) δημιούργησε ένα καταπληκτικό και αρκετά σύγχρονο δίσκο για την εποχή του. Για τη φωνή του L.Gramm ότι και να πούμε είναι περιττό αφού εδώ ξεφεύγοντας από τις κλασσικές aor και melodic rock φόρμες ερμηνεύει με απίστευτη έμπνευση όλα τα τραγούδια του δίσκου σε σημείο δύσκολα να ξεχωρίζουμε κάποιο αν και τα What Would It Take και Don’t Even Know I ‘M Alive είναι οι αδυναμίες μας. Φυσικά η κιθαριστική συμβολή του V.Cambell είναι πολύ σημαντική και νομίζουμε ότι σε αυτό το δίσκο έχει κάνει το πιο ώριμο παίξιμό του. Συνοπτικά ένα μοναδικό άλμπουμ που σέβεται την ιστορία όσων συμμετέχουν και τιμά με το παραπάνω το hard rock και μας χαρίζει αρκετές έντονες στιγμές. Όσοι δεν το έχετε ακούσει, καλά είναι να σπεύσετε να το αγοράσετε. Τέτοια άλμπουμ δεν πρέπει να τα χάνετε!!!

STORM – “The Storm” (Interscope)
Αυτή η μπάντα μπορούσε και να λεγόταν κι αλλιώς η συνέχεια των… Journey μιας και συμμετέχουν τρία από τα αστέρια του μεγάλου αυτού συγκροτήματος. Ο ντράμερ Steve Smith, o μπασίστας Ross Vallory και ο αρχικός τους κημπορντίστας Gregg Rolie. Όλοι αυτοί συνεπικουρούμενοι από τον τραγουδιστή Κevin Chalfant(707, Steel Breez) και τον κιθαρίστα Josn Ramos(Le Mans) δημιουργούν τον απόλυτο aor δίσκο της δεκαετίας. Πανέμορφες μελωδίες, έξυπνες συνθέσεις και ονειρικά ρεφρέν εμπλουτισμένες με μοναδικές εκτελεστικά και ενορχηστρωτικά ξεσπάσματα από όλους τους προαναφερόμενους κυρίους. Με πυξίδα μάλιστα το ιστορικό παρελθόν τους κλέβουν την παράσταση έστω κι αν έπειτα τους κατάπιαν οι Pearl Jam και οι Νirvana. Άψογοι λοιπόν οι STORM και ειδικά οι λάτρεις των Journey(βάλε κι εμάς μέσα…)μπορούν να υπερηφανεύονται ότι εκτός από το βαρύ πυροβολικό δηλαδή τους προβεβλημένους της περίφημης μπάντας και οι υπόλοιποι είχαν αρκετό συνθετικό και εκτελεστικό ταλέντο. Ένα άκουσμα των STORM θα σας πείσει άμεσα.

MR BIG – “Lean Into It”
Απίστευτο άλμπουμ που προκαλεί μόνο δέος όσες φορές κι αν το ακούμε. Καταπληκτικό παίξιμο, τρομερές ενορχηστρώσεις στη κυριολεξία έδωσε άλλη δυναμική στον όρο hard rock!

DARE – “Blood From Stone”
Kαλά εδώ με αυτούς τους τύπους ο όρος μελωδία απογειώθηκε και ανάγκασε και τους “πολλά βαρύς” του χώρου να τους αποδεχτούν. Είναι αυτό που λέμε… εμπνευσμένη δουλειά και χωρίς ούτε ένα ψεγάδι.

XYZ – “Hungry”
Εκρηκτικό άλμπουμ από το κουαρτέτο από το Los Angeles με τραγούδια πραγματικούς δυναμίτες. Όσοι δεν τους του έχετε ανακαλύψει ακόμη χάνετε τα μικρά διαμάντια του παρελθόντος.
HAREM SCAREM – “Ηarem Scarem”
Εκπληκτικό ντεμπούτο από τους Καναδούς hard rockers οι οποίοι έγραψαν ιδιαίτερες μελωδικές γραμμές και έδωσαν νέα πνοή σε μία δύσκολη περίοδο. Ξεχωριστό άλμπουμ… εξαιρετικό συγκρότημα!

HEARTLAND – “Ηeartland”
Προερχόμενος από τους Virginia Wolf ο τραγουδιστής Chris Ousey δημιούργησε ένα ποιητικό άλμπουμ γεμάτο ανατριχιαστικές μελωδίες σε ρυθμούς που δύσκολα ξαναγράφονται. Αστείρευτοι, ανεπανάληπτοι δημιουργικοί. Τέτοιες μπάντες αξίζουν τον σεβασμό μας.

TOP TEN ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ
TYKETTO – Forever Young
ΜR BIG – Daddy, Brother, Lover, Little Boy
SKIDROW – Monkey Business
TESLA – Edison’s Medicine
GLASS TIGER – Animal Heart
STORM – You Keep me Waiting
DARE – Wings of Fire
HEARTLAND – Fight Fire with Fire
SARAYA – Seducer
SHADOW KING - What Would It Take

 
Φώτης Μελέτης

ΡΑΨΩΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ 10. ΛΕΓΕ ΜΕ ΝΤΙΕΓΚΟ ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ (1986)

«Πράγματι, το όνειρο κάθε ποδοσφαιριστή, όνειρο που το μοιράζονται και όλοι οι θεατές, είναι
να ξεκινήσει από τη σέντρα, να ντριπλάρει όλους τους αντιπάλους του και να
βάλει γκολ. Αν μπορεί κανείς να φανταστεί, να ορίσει το εξαίσιο στο ποδόσφαιρο,
θα ήταν αυτό. Αλλά δεν συμβαίνει ποτέ. Παραμένει όνειρο».
Τάδε έφη Πιερ Πάολο Παζολίνι, το ‘72. Ό,τι και να πεις για το μακαρίτη και μπορείς να πεις διάφορα,
το τόπι το λάτρευε. Δυστυχώς, δεν έζησε για να δει, εκείνο το καλοκαίρι, του ’86, το
όνειρο να γίνεται πραγματικότητα μπροστά στα μάτια εκατομμυρίων
ποδοσφαιρόφιλων. Ευτυχώς, ήμουν ένας απ΄αυτούς.

Μέχικο ’86, με τον Πίκε την πιπεριά για μασκότ. Η μητέρα όλων των Μουντιάλ για
μια ολόκληρη γενιά. Ένας μουντιαλικός τόπος προσκυνήματος, φορτωμένος με τους
μύθους του ’70, τους τελευταίους του Πελέ, που εκείνο το καλοκαίρι, τους
ξεφορτώθηκε. Γιατί μας έδωσε, σε όλους εμάς τους δεκαπέντε με δεκαοχτώ, τον
καλύτερο απ΄όλους, τον μύθο του ενός. Του ήρωα που νικάει απέναντι σε θεούς και
δαίμονες. Ενός παίχτη που ξεπερνάει κάθε Ρόϋ των Ρόβερς και κάθε Μπεν Λήπερ.
Όλα όμως ξεκίνησαν, όπως σε όλα τα καλά πράγματα, ανύποπτα... 

31 Μαίου ’86. Οι γραπτές εξετάσεις της Πρώτης Λυκείου έχουν τελειώσει.
Στους μήνες που περασαν, η Λιβύη βομβαρδίστηκε, το Τσέρνομπιλ εξερράγη και μας γέμισε ραδιενέργεια, οι Σάξον
έκαναν την κοσμοϊστορική συναυλία στη Ριζούπολη. Οι επιτυχίες που ακούει όλο το
σχολείο είναι το Sledgehammer του Peter Gabriel, το Live To Tell της Madonna και το Addicted To Love του Robert
Palmer, με το βίντεο το γεμάτο βαμπ γκόμενες.
Το μυαλό μου, αφού τέλειωσα τα γραπτά, είναι σε πέντε διαφορετικές κατευθύνσεις. Την
καθεμία την λένε και μ΄ένα όνομα. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Το Μουντιάλ, κάνει πρεμιέρα στην κουζίνα μας. Η Βουλγαρία χαλάει τα σχέδια της Ιταλίας και ισοφαρίζει λίγο πριν
το τέλος με τον αχτένιστο Σιράκοφ το γκολ του βούδα σέντερ – φορ Αλτομπέλι,
σ΄ένα παιχνίδι ελαφρώς κοιμισμένο, που γίνεται κι αυτό κάτω από το φως του
ήλιου, όπως και όλα τα παιχνίδια αυτού του Μουντιάλ.

Οι ώρες μετάδοσης είναι μυστήριες αυτή τη φορά. Το τρίτο παιχνίδι κάθε μέρας αρχίζει στις 1 μετά τα μεσάνυχτα.
Ποιός θ΄αντέξει; Είμαι αποφασισμένος να τα δω όλα μέχρι να με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ της κουζίνας.

Δεύτερη μέρα, απόγευμα. Η μάχη Ισπανίας με Βραζιλία καθηλωτική. Η βολίδα του Μίτσελ πάει δοκάρι και σκάει μέσα
απ΄τη γραμμή, αλλά το κοράκι και οι επόπτες κάνουν την πάπια. Η Βραζιλία έχει
τους παιχταράδες του ’82 λίγο βαρύτερους, τον Καρέκα να λυσσάει μπροστά, τον
μαλλιά - μπαλαδόφατσα Καζαγκράντε δεύτερο φορ, τον – σαν έκτο μέλος των Τζάκσον
Φάϊβ- Μύλερ με το 7, τον καραφλοχαιτά Αλεμάο λίμπερο, τον Ζούνιορ με ασπρισμένα
τα μαλλιά, τον Μπράνκο πίσω (που θα πάρει την εκδίκησή του 8 χρόνια αργότερα),
τον (μετέπειτα αποτυχόντα βάζελο) Ζούλιο Σέζαρ και τον ακόμη αγέρωχο Σώκρατες
ηγέτη, που βάζει και το μοναδικό γκολ με κοντινή κεφαλιά.

Η Ρωσσία, με τα οκτώ – εννιά υπερηχητικά «Μινγκ» της Δυναμό Μόσχας στη σύνθεσή της, διαλύει την Ουγγαρία με
6-0. Έχω μείνει κάγκελο από το πόσες φάσεις και πόσοι συνδυασμοί βγαίνουνε.
«Καλά», πετάει ο πατέρας μου, «σιγά μη χτυπήσουνε οι Ούγγροι τον μεγάλο
πετερούλη». Ο κακόμοιρος Μάρτον Εστερχάζυ που παίζει στην ΑΕΚ, φτωχός συγγενής.
Εξαφανισμένος και ο μετέπειτα θεός του Θρύλου Λάγιος Ντέταρι. Οι Αμερικάνοι μας
έχουν πρήξει με την αντιρωσσική προπαγάνδα στυλ Ρόκυ 4 και Αμέρικαν Άνθεμ. Δε
γίνεται να παίζεις με αναβολικά έτσι, οι άνθρωποι απλώς είναι παιχταράδες. Ένα
σκάρτο μήνα πριν, η Δυναμό Κιέβου έχει ρίξει τρία στην Ατλέτικο και έχει πάρει
το ΟΥΕΦΑ. Μπλαχίν, Ντεμιανένκο, Ζαβάροφ, Κουσνέτσοφ, Λιτόβτσενκο, Προτασόφ (εδέησε
ο Κύριος και τους είδαμε τους παιχταράδες και ‘δω), Αλεϊνίκοφ, ο γάτος Ντασάεφ
στο τέρμα και ο θανατερός καμικάζι με το 19, ο Ιγκόρ Μπελάνοφ μπροστά.
Το CCCP στο στήθος φαρδύ-πλατύ, προμηνύονται μεγάλα πράγματα.

Απόγευμα με το φίλο μου το Λευτέρη, βλέπουμε Ουρουγουάη – Γερμανία.
Αρχή του αγώνα και μια στραβοκλωτσιά γερμανού,
βγάζει τετ-α-τετ κάποιον τρεχαλατζή Αντόνιο Αλζαμέντι, με το 7 στην πλάτη. Την
τσιμπάει, χορεύει τον κατάπτυστο Σουμάχερ (το κάθαρμα ακόμα ζει και βασιλεύει)
και την καρφώνει ακριβώς κάτω απ΄το οριζόντιο δοκάρι. Σα να θέλει να περιπαίξει
τους Γερμανούς, η «Αζτέκα» σκάει μέσα απ΄τη γραμμή και τινάζεται στον αέρα. Ο
Αλζαμέντι κοντεύει να τρελαθεί απ΄τη χαρά του και χωρίς να δει καν τον επόπτη,
φεύγει προς την κερκίδα φιλώντας τη φανέλα εκστασιασμένος. Οι αχώνευτοι,
παρ΄ότι τρώνε και δίνουνε κλωτσίδια με το κιλό, καταφέρνουν λίγο πριν το τέλος
να μου χαλάσουν τη χαρά, καθώς ο ελαφρώς ραχιτικός μουστάκιας Άλλοφς ισοφαρίζει.

Στο μεταξύ, η εποποιία του Ντιέγκο δειλά-δειλά ξεκινά. Η Ιταλία έχει πολλά νέα πρόσωπα, ο Αλτομπέλι κάνει το 1-0
με πέναλτυ, αλλά ο Ντιέγκο λίγα λεπτά μετά κάνει το 1-1 με εναέριο σουτ στην
άλλη γωνία του Γκάλι. «Ούτε με τζόϋστικ, ρε μεγάλε δεν πάει εκεί» αποφαίνεται ο
Λευτέρης, με τον οποίο έχουμε πάει για μπάλα μαζί. Κι έχει δίκιο.

Φάση απερίγραπτη με τις μεταμεσονύκτιες μεταδόσεις. «Παιδάκι μου, πότε θα πέσεις για
ύπνο; Ακόμα;;;». «Άσε με ρε μάνα, μήπως έχω σχολείο αύριο; Άντε κοιμήσου, βλέπω αγώνα...».

Αφού εξετάσεις τέρμα, δεν τρέχει μία, όσο και να ξενυχτάω. Πάω βόλτα έξω, γυρίζω κατά τις δώδεκα και μετά έχω και
ματς να δω. Μόνη ατυχία, ότι από τους τρεις αυτοκόλλητους, κανένας δεν
συμμερίζεται την πώρωσή μου για τη μπάλα (και, όχι, κανένας τους δεν
αποδείχθηκε χαριτοδιπλωμένος στην πορεία, έτσι έτυχε).

Σε κείνα τα νυχτέρια, με τον μεξικάνικο ήλιο να κατακαίει κι εμένα να έχω τον ήχο χαμηλά για να μην ξυπνήσω
το σύμπαν, γίνονται ματσάρες... Η Αγγλία, με Μπόμπυ Ρόμπσον στον πάγκο,
υποφέρει απ΄τη ζέστη. Οι Πορτογάλοι (με Φούτρε, κατόπιν μακρόχρονη καψούρα του
Θρύλου επί πετρίνων χρόνων) το χτυπάνε στα ίσα, βάζουνε κι ένα γκολ με τον
Κάρλος Μανουέλ, τρώει τη φόλα η Αγγλία.

Η σταχτοπούτα Δανία, με μπαρόκ στολή uhlsport (μόνο αυτή η εθνική τη φοράει, εδώ
και χρόνια) και ανελέητη προσήλωση στο παιχνίδι που μοιάζει άσχημα με Γερμανία,
διασύρει την Ουρουγουάη 6-1. Η αδυναμία μου ο Φραντσέσκολι  τρέχει και δε φτάνει. Μίκαελ Λάοντρουπ και
Έλκιερ (θηρίο ανήμερο παρά τα πακέτα τσιγάρα που κάνει καθημερινά, όπως βγάζει
βρώμα το «΄Εθνος») κάνουν κουτούς τους πρωταθλητές Νότιας Αμερικής.

Οι υποψήφιοι παγκόσμιοι πρωταθλητές Βραζιλιάνοι αρχίζουν τα ωραία. Με τη Βόρεια Ιρλανδία ο μεσόκοπος Πατ Τζέννιγκς,
το τέρμα των Ιρλανδών, πολυβολείται αλύπητα. Για κάθε τρία που κόβει, με
κίνδυνο να μείνει από λουμπάγκο σε κάθε προσπάθεια, ένα τρώει. Απόγευμα στην
κουζίνα μας ρουφάω Amita και παρακολουθώ με γουρλωμένα μάτια κάποιον σκούρο αραχνάνθρωπο αριστερό μπακ,
ονόματι Ζοσιμάρ, να ζωγραφίζει μια ανείπωτη γκολάρα με σουτ έξω απ΄την περιοχή.
3-0 και αρχίζω να σκέφτομαι μήπως αυτή τη φορά πάρουνε την εκδίκησή τους. Έστω
και χωρίς Έντερ και με τον Ζίκο στον πάγκο.

Παιχνιδάρα απογευματινή και το Βέλγιο – Παραγουάη. Έχουμε βγει με τους κολλητούς για πίτσα (στο «Πουέρτο
Ρίκο») και καθόμαστε έξω. Μπαίνω κάθε λίγο μέσα στο κατάστημα, κάθομαι δίπλα
στον ανεμιστήρα και παρακολουθώ. Αν έρθει ισοπαλία περνάνε και οι δύο. Ο
μαγκίτης ονόματι Ρομπέρτο Καμπάνιας χώνεται σα βέλος μπροστά απ΄τον Πφαφ δύο
φορές, έρχεται 2-2. Κι οι Βέλγοι δεν είναι τίποτα ξενέρωτοι. Ακόμα έχουν το γέρο
– Κέλεμανς με κατεβασμένη κάλτσα να λύνει και να δένει, τον μουσάτο Γκέρετς στα
μετόπισθεν, τον Σίφο να έχει ωριμάσει και τον Πφαφ γατόπαρδο κανονικό.

Ξενυχτάω πάλι για να δω δύο απ΄τις αγαπημένες μου ομάδες, Σκωτία – Ουρουγουάη.
Όποιος νικήσει περνάει. Η Σκωτία με (όχι ακόμη Σερ) Άλεξ Φέργκιουσον στον πάγκο, έχει Στράχαν (μεγάλη πώρωση η
Μάντσεστερ της εποχής, τί Μπέκαμ και μάντολες), τον αρχηγό Σούνες, τον Νίκολ
της Λίβερπουλ, τον Μίλερ της Αμπερντήν, τον ψηλό κοκκινομάλλη Γκάφ της Νταντή.
Μπροστά έχει τον ακριβοπληρωμένο ψιλοσωσία του Bono
Τσάρλι Νίκολας, τον Γκέϊαμ Σαρπ της Έβερτον και τον Άρτσιμπαλντ στα τελειώματα. Η
Ουρουγουάη, με κατάλευκη Λε Κοκ Σπορτίφ φανέλα, κατεβαίνει με τη θεότητα του
Θρύλου Χόρχε Μπάριος αρχηγό, τον Φραντσέσκολι με το 10 και κάτι τρόφιμους
φυλακών αποφασισμένους να μην τους ξεσκίσει πάλι καμία ομάδα όπως η Δανία. Στο
πρώτο λεπτό, ένας απ΄αυτούς τους τύπος που είναι να μην κάνεις ότι τους βρίζεις
συγγενικό πρόσωπο, ονόματι Μπατίστα, πέφτει δολοφονικά πάνω στο Στράχαν και τον
αφαλοκόβει. Κόκκινη απ΄το 1΄. Συναρπαστικό κλωτσομπουνίδι ακολουθεί για όλο τον
αγώνα. Η σέντρα πάει σύννεφο από τους Σκωτσέζους. Χρειάζομαι δύο κόκα-κόλες για
ν΄ανταπεξέλθω νυχτιάτικα. 0-0 και η Σκωτία αποκλείεται ξανά.

Τουλάχιστον η Αγγλία περνάει. Ο Μπράϊαν Ρόμπσον – αδυναμία μου ο αρχηγός – βγάζει τον ώμο του και γυρίζει πίσω.
Χάρις σ΄ένα «νέο» αστέρι, τον Λίνεκερ, που βάζει 3 στην Πολωνία, όλα μέσα
απ΄την περιοχή, αγγλικά γκολ μέχρι κόκκαλο. Τον παρακολουθώ απ΄το ’84 όταν
έπαιζε στη Λέστερ (παίρνω τα περιοδικά “Match” και “Shoot” από το πρακτορείο ξένου τύπου σχεδόν κάθε
βδομάδα από το ’83). Εγώ είμαι με τον Μάρκ Χέϊτλυ που είχε βάλει κι ένα γκολ σε
φιλικό στη Βραζιλία πριν δύο καλοκαίρια. Αλλά στα δύο πρώτα παιχνίδια είναι άσφαιρος.

Με το τέλος των ομίλων, οι κολλητοί είσαι μέσ΄τη γκρίνια. «Άντε ρε μ**&$α, μας έχεις γ&^%$σει με το
ποδόσφαιρο, πότε θα τελειώσει;». Η αλήθεια είναι ότι έχω γνωρίσει μια απίθανη
Αθηνά, που φοράει ένα τοπ με την κοιλιά περίπου έξω και κάνει διακοπές στο
Λουτράκι. Κάθε βράδυ περιφέρεται στα στέκια μας με μια χοντρούλα φίλη της και
ρωτάει πού είμαι. Έχουν δίκιο τα παιδιά, χρειάζεται να χάσω κάποια ματς για να περάσω ωραίο καλοκαίρι.

Γι΄αυτό και το πρώτο ματς των 16, Μεξικό – Βουλγαρία το βλέπω μόνο μέχρι το ημίχρονο. Αλλά φτάνει. Το βολ-πλανέ
του Νεγκρέτε είναι τρομακτικό. Καταλαβαίνει κι ο ίδιος τί έχει καταφέρει,
σηκώνει τα χέρια αλαλάζοντας και κάνει ένα μίνι γύρο θριάμβου μέσα στο Αζτέκα.
Οι κερκίδες που φτάνουν στο Θεό (100.000 και πάνω κόσμος) τον αποθεώνει. Το
Μεξικό βλέπω να τα πηγαίνει καλά. Με Ούγο Σάντσες μπροστά.

Βγαίνω στο Φλοίσβο, βρίσκω τους κάτι άλλους. Η Αθηνά έχει πάει «για παγωτό στο Λουτράκι». Ναι. Καλά.

Το ίδιο βράδυ γίνεται ένα από τα μεγαλύτερα όργια που με βγάζουν από το POP
’84 φανελάκι μου. Ρωσσία – Βέλγιο και περιμένω τα Μινγκ να περάσουν, εύκολα ή
δύσκολα. Ο υπερηχητικός Μπελάνοφ σημαδεύει με ακρίβεια ελεύθερου σκοπευτή το
γάμα του Πφαφ και λέω, θα τους μαζέψουνε απ΄τα δίχτυα όπως τους Ούγγρους.
Δεύτερο ημίχρονο, βαθιά μπαλιά και ο Σίφο σκοράρει από θέση οφσάϊντ. Περιμένω
το κοράκι να το ακυρώσει, αλλά μάταια. Θυμάμαι τον πατέρα μου να καγχάζει
χαμηλόφωνα. «Ναι... καλά... σιγά μην αφήσουνε τους Ρώσσους να περάσουνε...».

Δεν υπάρχει περίπτωση, θα περάσουνε. Ο Μπελάνοφ, αγρίμι σκέτο, παίρνει μια κάθετη και αγκυλώνει τον Πφαφ. 2-1 με
διαγώνιο μέσα απ΄την περιοχή. Η Ρωσσία δεν μοιάζει υπερηχητική, αλλά είναι
καλύτερη. Ε, δε μπορεί, θα περάσει. Όμως και πάλι ισοφαρίζει ο Κέλεμανς. Ακόμα
πιο οφσάϊντ αυτή τη φορά. Δεν αντέχεται. «Στο είπα, μην πεις ότι δεν στο είπα»,
φυσάει τον καπνό απ΄το παράθυρο ο πατέρας. «Πάω για ύπνο». Η παράταση είναι ένα
μαρτύριο. Οι Ρώσσοι μοιάζουν να έχουν πάρει πρέφα ότι τους την έχουν στημένη. Ο
Ντεμόλ (πολύ αργότερα, με κοιλίτσα και μαλλί μαζεμένο ήρθε στο Αιγάλεω και στον
ΠΑΣ, σαν προπονητής, αλλά για τους περισσότερους δεν θύμιζε τίποτα) μένει
ακάλυπτος και σκοράρει με κεφαλιά. Η Ρωσσική άμυνα κάνει διώξιμο μπαρμπαγιώργου
και ο Νίκο Κλάεσεν τη στέλνει μέσα. 4-2. Ο Μπελάνοφ έχει σκυλιάσει. Ορμάει
μόνος του, παίρνει πέναλτυ. Το χτυπάει, 4-3. Αλλά είναι αργά. Πάει η Ρωσσία.
Καλά μου΄τά’ πε ο πατέρας.

Η Βραζιλία περνάει με τις πάντες, 4 στην Πολωνία, με τον Ζοσιμάρ να φτιάχνει άλλη μια σπάνια γκολάρα, από πλάγια
θέση και κλεισμένος, στο γάμα. Ο Μπόνιεκ, κουρασμένος πια, κάνει ένα  φοβερό ψαλιδάκι που φεύγει ξυστά άουτ, αλλά
το απογευματινό ματς έχει κριθεί. Το βράδυ η Αργεντινή παίζει με τα μπλε με την
Ουρουγουάη, που πισωπατάει ακόμα σοκαρισμένη από το 6-0 της Δανίας. Άμυνα και
των γονέων, μια στραβοκλοτσιά, 1-0 ο Πασκούλι με μια μικροσκοπική χαίτη σαν τον μπασίστα των Μίστερ Μίστερ. 
Ο Μαραντόνα είναι εγκλωβισμένος από τρεις και τέσσερις, αλλά είναι ο φόβος και ο τρόμος. Η
έκρηξή του είναι κάτι ασύλληπτο. Τους αφήνει μέτρα πίσω έτσι και βρει χώρο,
μοιράζει, καθοδηγεί. Σουτάρει στο δοκάρι ένα φαλτσαριστό φάουλ, του ακυρώνεται
ένα γκολ που το τσιμπάει και λίγο με το χέρι. Όλη η Αργεντινή κινείται γύρω
απ΄αυτόν. Βαλντάνο και Μπουρουσάγα είναι βέλη. Όλη η υπόλοιπη ομάδα μπετόν, ίσα
για να κόβει και να δίνει στον Μαραντόνα.

Η μεγάλη Γαλλία, με πολλά πρόσωπα απ΄το ’82, θέλει κι αυτή όπως η Βραζιλία να πάρει το αίμα της πίσω. Καθαρίζει
την δυσκίνητη Ιταλία 2-0. Ο Πλατινί εξακολουθεί να είναι ηγεμόνας. Δίπλα του
πάλι οι Τιγκανά, Ζιρές, ο μικρούλης ο Στοπυρά, Φερναντέζ, ακόμη και ο
Μπατιστόν, αποκαταστημένος πια από το δολοφόνο Σουμάχερ. Οι αχώνευτοι Γερμανοί
τα βρίσκουν σκούρα με το Μαρόκο, αλλά στο τελευταίο λεπτό ο Ματέους μ΄ένα
απευθείας συρτό φάουλ από το σπίτι του τους αφήνει κόκκαλο. Τα βλέπω όλα,
ακούγοντας στα διαλείμματα Deep Purple, ZZ TOP και Dire Straits κατά βούληση.

Την Αγγλία με την Παραγουάη δεν ψήνομαι να την δω. Ματς απογευματινό. Πάω με το Μπάμπη για μπιλιάρδα στο «Play Room».
Προσπαθεί να με μάθει, αλλά δεν προσέχω, γιατί έχει ανοιχτή τηλεόραση και
κοντεύω να σκίσω τσόχα. Βλέπω εκεί τα γκολ του Λίνεκερ. Το βράδυ, παίρνω μια
χαρά για τους αλαζόνες Δανούς. Όπως εκείνοι δεν σταματούσαν όταν η Ουρουγουάη είχε μείνει με δέκα, έτσι και οι
Ισπανοί, μόλις ισοφαρίζουνε, τους πατάνε αλύπητα. 5-1, με τέσσερα του
Μπουτραγκένιο κι ένα του Γκοϊκοετσέα, του σκεπαρνιού που είχε κοντέψει να
σακατέψει τον Μαραντόνα κάτι χρόνια πριν. 
Έλκιερ, μπορείς να γυρίσεις στα Μάρλμπορό σου τώρα, σκέφτομαι χαιρέκακα.


Ο Ιούνιος είναι μακρύς. Ευτυχώς, τα παιχνίδια είναι πια όλα νωρίς.
Τα βλέπω και βγαίνω μετά. Η Αθηνά είναι άλλο πράμα.

Το υπερπαιχνίδι είναι το Βραζιλία – Γαλλία. Κρίμα που μία θα φύγει. Το παρακολουθώ όλο σχεδόν όρθιος.
1-0 ο Καρέκα και κοντεύει να πέσει το γήπεδο, 1-1 ο Πλατινί λίγο μετά. Ευκαιρίες κι από τις
δύο πλευρές, πάθος, ζέστη του κερατά, οι παίχτες κάθιδροι τα δίνουν όλα.
Δοκάρια, χάνει πέναλτυ ο Ζίκο. Στην παράταση κοντεύει η Γαλλία να το πάρει σε
μια αντεπίθεση. Στα πέναλτυ, ο Σώκρατες κι ο Πλατινί, οι δύο σπεσιαλίστες,
σουτάρουν στο Θεό. «Πάντα τό΄λεγα ότι έτσι που τα χτυπάει, θα την πατήσει»,
λέει ο θείος ο Νίκος για τον Σώκρατες, καθαρίζοντας την Μάτζικ Λάϊφ του. Ο
Ζούλιο Σέζαρ σπάει το δοκάρι και ο Φερναντέζ πλασσάρει απελευθερωμένα. Τον
δείχνει σχεδόν κλαίγοντας να φεύγει ν΄αγκαλιάσει τους συμπαίκτες του. Κρίμα ρε Βραζιλία. Πάλι έξω...

Οι αχώνευτοι είναι κι αυτοί τυχεροί. 0-0 με το Μεξικό, που είναι πιο αξιόμαχο απ΄ό,τι φαινότανε και πάει στα
πέναλτυ. Όμως δύο Μεξικάνοι λυγίζουν απ΄την πίεση. Ο Καθηκοσουμάχερ και οι
κ$%#όφατσες πάλι στα ημιτελικά. Την επόμενη μέρα το βράδυ, στα πέναλτυ πάει και
το Βέλγιο – Ισπανία. Οι λιγώτερο καλοί, οι Βέλγοι, περνάνε. Οι Ισπανοί
μπερδεμένοι κι αγχωμένοι απ΄το 5-1 τους. Ένας Ελόϋ το ρίχνει πάνω στον Πφαφ κι αυτό
φτάνει. Κατά περίεργο τρόπο έχει το όνομα ενός από τα χαοτικά γκρουπ που βάζει
ο «Αναξίμανδρος» στο κήπο του εκείνο το καλοκαίρι. Όπου και συζητήσεις επί
συζητήσεων με τους κολλητούς. Σπράϊτ με γρεναδίνη, μπύρα με γρεναδίνη, φυστίκια
και τέτοια. Η Αθηνά στο μεταξύ έχει βρει καινούριες παρέες. Την πιάνει το μάτι
μου πίσω από ένα μηχανάκι που το οδηγεί ένας τύπος με πέτσινο παντελόνι και
φοράει γυαλιά βραδυάτικα. Χάνω τρία - μηδέν και δεν προλαβαίνω να πάω ούτε
παράταση, ούτε στα πέναλτυ. 

Στις 22 Ιουνίου το απόγευμα ξαναπάω με Μπάμπη για μπιλιάρδο. Η τηλεόραση του «Play
Room» χαλασμένη. Εκεί πόνταρα μήπως και δω το Αργεντινή – Αγγλία.
Λίγο πριν το ημίχρονο, χαιρετάω το Μπάμπη και φεύγω για
σπίτι. Δεν θα χάσω τον αγώνα, αφού έτσι κι αλλιώς δεν τη βρίσκω με τη στέκα.
Ευτυχώς που το αποφασίζω έγκαιρα, μόλις αρχίζει το δεύτερο ημίχρονο. Το χέρι
του Ντιέγκο γίνεται τόσο γρήγορα που στην αρχή κανείς δεν το καταλαβαίνει. Οι
Άγγλοι ουρλιάζουνε κι έχουνε δίκιο. Τον αλητάμπουρα, ούτε που ίδρωσε τ΄αυτί
του. Λίγο μετά, ο Ντιέγκο υποδέχεται μπάλα λίγο πίσω απ΄τη σέντρα. Δίπλα του
κατευθείαν δύο Άγγλοι του κλείνουν το δρόμο. Την πατάει, πηδάει πίσω της και
την προωθεί, ανοίγοντας χώρο μπροστά του. Φεύγει ακάθεκτος και ελίσσεται με
τέτοια ταχύτητα που ο Ρηντ, ο Φένγουϊκ, ο Χότζ δεν προλαβαίνουνε να του
κλείσουνε το οπτικό πεδίο. Έχει διανύσει το μισό γήπεδο, μπαίνει κάθετα στην περιοχή,
με τον αχό από το Αζτέκα να χτυπάει κόκκινο και με κολλημένη τη μπάλα στα
πόδια. Κλάσματα πριν τον κατεβάσει κάτω ο Μπούτσερ, την καρφώνει με κοντινό
πλασεδάκι - μαχαιριά δίπλα απ΄το Σίλτον. Ε, τελείωσε. Ιστορικη στιγμή. Θέλω να
τελειώσει το μάτς και να βλέπω τη γκολάρα στο ρηπλέϋ μέχρι αύριο. Γίνομαι επί
τόπου Αργεντινή και θέλω να το πάρει, μόνο και μόνο γι΄αυτό το γκολ.

Δύο μέρες πριν τους ημιτελικούς, πέφτει ένα πονηρό τηλέφωνο.
Ραντεβού τη μέρα των ημιτελικών; Άστο, άλλη φορά. Δε χάνω Μαραντόνα.
Όποιος δεν τό' χει κάνει στα 15, μάλλον του αρέσει το σκουώς.

Το Βέλγιο έχει κλείσει τους διαδρόμους για ένα ολόκληρο ημίχρονο, με τρεις – τέσσερις τριγύρω του μόλις
παίρνει τη μπάλα. Ο Πφαφ δε θα νικηθεί εύκολα. Όμως στο δεύτερο, ο Ντιέγκο
χώνεται αστραπιαία από θέση μέσα δεξιά ακολουθώντας ένα αέρινο σκάψιμο του Μπουρουσάγκα.
Με βεντούζα πάνω του τα δύο σέντερ μπακ, καταφέρνει με το που σκάει κάτω να
περάσει τη μπάλα από μια χαραμάδα, την ώρα που ο Πφαφ βγαίνει να κλείσει την
πόρτα προς την εστία. Λίγο μετά, μια ακόμη αποθέωση. Παίρνει τη μπάλα και
μπουκάρει με τέσσερις κόκκινες φανέλλες επάνω του. Κόβει την άμυνα σα βούτυρο,
τη φέρνει στο αριστερό και μ΄ένα απότομο σπάσιμο της μέσης ζωγραφίζει τον ενεό
Πφαφ. Έχει τέτοια ταχύτητα που στον πανηγυρισμό κοντεύει να πέσει, αλλά αυτό το
ανάδελφο ταυρί χαμογελώντας από ευτυχία δαμάζει και την κεντρομόλο και στέκεται
στα πόδια του. Είναι φαινόμενο.

Η Γαλλία πέφτει για μια ακόμη φορά θύμα των αχώνευτων Γερμανών.
Ο Μπατς πνίγει το φάουλ του Μπρέμε. Ο Μποσίς το χάνει σε κενό τέρμα.
Ο Φέλερ σπάει το τεχνητό οφσάϊντ και ... 2-0. Ο Πλατινί θα
μείνει με το Γιούρο του ’84. Θα στεναχωριόμουν, αλλά ο Ντιέγκο μου έχει πάρει τα μυαλά.

Τελικός. Απόγευμα, τέλος Ιουνίου.
Στην κουζίνα μας με πατέρα και θείο. Στο γήπεδο Αζτέκα, με τη σκιά από κείνο το
περίεργο ακτινωτό φωτιστικό κάπου στη σέντρα. Όταν ο Σουμάχερ πιάνει αέρα και ο
Χόρχε Μπράουν την καρφώνει στα δίχτυα, ευφορία. Οι σιχαμεροί δεν είναι
ανίκητοι. Στον Μαραντόνα έχει γίνει σκιά ο Ματέους. Ο Νιέγκο ασφυκτιά. Τρώει
κλωτσιές, πέφτει κάτω διαμαρτύρεται. Στο δεύτερο ημίχρονο, διαγνώνια από τη
σέντρα ο Μαραντόνα αφήνει χαλαρά στον Ενρίκε, κι αυτός βλέπει το Βαλντάνο να
φεύγει πίσω από τη γερμανική άμυνα που έχει ανέβει ψηλά. Ο ξερακιανός της Ρεάλ
μπαίνει ψύχραιμα, πλασσάρει το Σουμάχερ και φεύγει με ανοιχτά τα χέρια στην
κερκίδα. 2-0. Οι Γερμανοί με τα πράσινα επιμένουν. Οι Αργεντίνοι πισωπατούν.
Πώς να γυρίσει το 2-0; Ακολουθεί αυτό το τελευταίο τέταρτο που το «Έθνος»
έγραψε την επόμενη μέρα «τα 15 λεπτά που συγκλόνισαν τον πλανήτη». Ο
Ρουμμενίγκε, με εκτόπισμα αρχηγού που λίγοι έχουνε, σπρώχνει την κεφαλιά - πάσα
του Φέλερ στο κέντρο της εστίας του Πούμπιδο. Αγωνία.

«Δε ξεμπερδεύεις με τους Γερμαναράδες, θα έχουμε δράματα. Θυμάμαι στο Ευρωπαϊκό του ’76 με τους
Γιουγκοσλάβους. Γιατί το ’80 με το Χρούμπες;...» μονολογεί ο θείος. Όντως. Μόλις
μερικά λεπτά αργότερα, το κέντρο άμυνας χάνει τη μία κεφαλιά, ο μουστακοχαιτάς
Φέλερ – ξαδερφάκι του Μισέλ Κρετού- τη σπρώχνει στα δίχτυα. Ο Ολαρτικοετσέα,
στο ρηπλέϋ, κλαίγοντας από τα νεύρα την κλωτσάει ξανά με δύναμη στα δίχτυα. Σιγή,
καθώς οι πρασινοφορεμένοι γερμανοί αγκαλιάζονται γονατιστοί κοντά στη γωνία του
κόρνερ. Θα κάνουνε άλλη μια κηδεία; Τρέμω στο να ξαναζήσω μια Σεβίλλη. Κοντεύω
να φάω τη χαρτοπετσέτα κι όχι το τοστ μου.

Όμως ο θεός είναι μεγάλος. Δηλαδή, όχι και τόσο μεγάλος, γύρω στο 1,70.
Σε μια δυσδιάκριτη σε πρώτο χρόνο έκλαμψη ιδιοφυίας, ο Ντιέγκο, πάλι λίγο πίσω απ΄τη σέντρα, υποδέχεται τη μπάλα και
βλέπει τα γερμανικά άτια να έρχονται καταπάνω του. Δεν την κοντρολάρει, παρά
την τσιμπάει μ΄ένα μελεδάκι ίσια μπροστά. Κανείς τηλεθεατής δεν ξέρει τί έχει
δει ο Μαραντόνα και γιατί την στέλνει εκεί. Δεν είναι απλό διώξιμο. Η Αζτέκα
προσγειώνεται στα πόδια του ακάλυπτου Μπουρουσάγα που δίνει κάθε ικμάδα του
σ΄ένα σπριοντ δίχως αύριο, με το τανκ που λέγεται Μπρίγκελ ξοπίσω του, έτοιμο
να τον κατεδαφίσει. Η ποδοσφαιρική ανθρωπότητα κρατάει την ανάσα. Θεία δίκη.
Ευθυγράμμιση αστεριών. Επιφοίτηση. Η εκδίκηση της γυφτιάς. Ακόμη κι αυτό το
κάθαρμα ο Σουμάχερ υποκείμενος σε μια ανώτερη δύναμη, διστάζει ένα και μόνο
δευτερόλεπτο να κάνει έξοδο, για δεύτερο κολλητό Μουντιάλ, ως δρεπανηφόρο. Το
πλασέ του Χόρχε Μπουρουσάγα κυλάει νομοτελειακά στην αριστερή γωνία.

«ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΛ !!!»

Το ποτήρι με τα παγάκια μου φεύγει απ΄το χέρι.

«Άστο, θα τα μαζέψουμε μετά». Πατέρας και θείος καταλαβαίνουνε.

Ο Ντιέγκο δεν έχει τελειώσει. Χτυπάει ένα φάουλ, αποκρούει ο Σουμάχερ, κάνει ένα σόλο, περνάει έναν δύο,
κόβεται απ΄τον Κάλτς, πετιέται κάτω απ΄τον Σουμάχερ. Θα ήταν πέναλτυ, αν δεν
ήμαστε στις καθυστερήσεις. Χαμογελάει καθώς ο Σουμάχερ του δίνει το χέρι να
σηκωθεί. Το τελευταίο σφύριγμα τον δείχνει να σηκώνει τα χέρια στο Θεό σε μια
ύστατη ευχαριστία. Το χαμόγελο της ευτυχίας του μικροσκοπικού Αργεντίνου
διαθλάται σ΄όλη την οικουμένη. Φιλάει και σηκώνει το αγαλματάκι.

Το Μουντιάλ είναι δικό του και δικό μας. Για πάντα. Κανένα καλοκαίρι με ποδόσφαιρο δεν θά΄ναι πια ίδιο.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ

ΑΞΕΧΑΣΤΟ ΛΕΠΤΟ ΠΡΟΣ ΛΕΠΤΟ ΣΑΝ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΔΕΡΜΑΤΙΝΗ ΜΠΑΛΑ (1982)

Έχει μπει Ιούνιος και σε λίγες μέρες η 6η Δημοτικού τελειώνει και το Μουντιάλ αρχίζει. Θα είναι το πρώτο έγχρωμο. Η Saba με τις στρογγυλεμένες άκρες έχει αντικαταστήσει την αρχαία «ΠΙΤΣΟΣ» από το Σεπτέμβριο του ’81. Δεν υπάρχει τίποτε πιο μαγικό από μια ατέλειωτη σειρά από αγώνες κάθε βραδάκι στην τηλεόραση. Αυτό και το να μην έχεις την άλλη μέρα σχολείο. Μοιάζει απίστευτο, όπως έμοιαζε στην αρχή της περσινής χρονιάς ότι από δω και πέρα θα κάνουμε σχολείο μόνο πέντε μέρες, ότι το Σάββατο θά’ ναι ελεύθερο όπως η Κυριακή. Ωραίο να’ σαι έντεκα το καλοκαίρι του ’82. Τα κορίτσια δε σε βασανίζουν ακόμη και το μόνο που σε νοιάζει είναι πότε θα βγεις να παίξεις και πότε πρέπει να γυρίσεις για να μην ανησυχήσουνε στο σπίτι.
 
Το μουντιαλικό κλίμα με έχει συνεπάρει. Η ΥΕΝΕΔ έχει ξεκινήσει με τον Γιάννη Αργυρίου να μας βάζει σε συνέχειες «τη ζωή του Πελέ», που στην πραγματικότητα είναι η ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου του Μεξικού το ’70 σε πετσοκομμένα δεκάλεπτα, τα οποία βάζει και ξαναβάζει «γιατί εσείς [δείχνει με το στυλό την οθόνη] το ζητήσατε». Βλέπω και ξαναβλέπω την ντρίμπλα του αιώνα (με την Ουρουγουάη), το σουτ από τη σέντρα (που παρά λίγο να μπει), την απόκρουση του Μπανκς. Εδώ και μήνες, το «Έθνος» κάνει κάθε Τρίτη αφιέρωμα στην τελευταία σελίδα για κάθε μια από τις 24 φιναλίστ του Μουντιάλ της Ισπανίας. «Βραζιλία – φουλ επίθεση στο Μουντιάλ», «Με εμπειρία και ταλέντο (για την Αργεντινή – με φωτό’’ του Μαραντόνα,. Ο «Ταχυδρόμος» έχει στη μέση μια δισέλιδη διαφήμιση της PUMA σε σκληρό ιλλουστρασιόν, που μπορείς να τη βγάλεις από τα σιδεράκι και να την κρατήσεις. Έχει πάνω σε λευκό φόντο ζωγραφισμένους με τις φανέλλες των εθνικών τους ομάδων και σε δράση τον Μπόμπυ Μουρ (’66), τον Πελέ (’70), τον Κρόυφ (’74), τον Κέμπες (’78) και τον Μαραντόνα. «Οι άσσοι του Παγκοσμίου Κυπέλλου φορούν Puma». Έχω πάρει από περίπτερο μια ειδική έκδοση με την ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων (’30-’78) και την καταβροχθίζω. Συνθέσεις, ιστορία, φωτογραφίες, όλα.
 
Φτάνει η μεγάλη πρεμιέρα. Αργεντινή – Βέλγιο. Οι Παγκόσμιοι Πρωταθλητές δε μοιάζουν τόσο μοβόροι όπως σ΄εκείνο τον τελικό πριν τέσσερα χρόνια. Έχουν το στυλ, τις κατεβασμένες κάλτσες, τον Κέμπες, τον Μπερτόνι, τον Φιλιόλ, τον Πασαρέλλα, τον Αρντίλες, τον Γκαγιέγκο και πάνω απ΄όλα τον νευρικό, αξύριστο, αγχωμένο νεαρό παιχταρά τους, τον Μαραντόνα. Ο αχός από τις κερκίδες του αξέχαστο χαλί. Σα νάναι συνεχώς σε αναβρασμό, κορυφώνονται με το ανέβασμα στη μεγάλη περιοχή, ξεσπάνε σε κάθε χαμένη ευκαιρία. Το Βέλγιο, με στολές Άντμιραλ (τις ξέρω καλά γιατί τις φοράει ο τρισκατάρατος, με τον οποίο έχει αποφαιστεί ότι θα παίξουμε μπαράζ στο Βόλο για το Πρωτάθλημα μέσα σε λίγες μέρες), φέρνουν στο μυαλό μου τους Ολλανδούς. Πφαφ το τέρμα, Λούντο Κεκ το 10 με την αφάνα και το μουστάκι, Βάντεμπεργκ, Βαντερέϋκεν, Κέλεμανς. Αμύνονται οργανωμένα και περιμένουν. Δεύτερο ημίχρονο. Μια βαθιά μπαλιά και ο Έρβιν Βάντερμπεργκ ξεπετάγεται από το πουθενά μπροστά απ΄τον Φιλιόλ, μην πιστεύοντας τί είναι έτοιμος να κάνει. Ένα αδέξιο κοντρόλ, πλασέ και όλος ο κόσμος ανάποδα. Οι αγχωμένοι Αργεντίνοι δεν τα καταφέρνουν να ανταποδώσουν, όπως πριν από τέσσερα χρόνια. Έχω καθηλωθεί και είναι μόνο η πρεμιέρα.
 
Την επόμενη μέρα το πρωί, ο θείος Νίκος περνάει από το σπίτι για να μου θυμίσει ότι κρατάει την υπόσχεσή του. Θα πάμε να μου αγοράσει την πρώτη μου μπάλα. Προορισμός, το μαγαζί με αθλητικά του Χρήστου του Καρσιώτη, του αρχηγού της ομάδας της πόλης. Ο Καρσιώτης φοράει το περιβραχιόνιο, έχει στην πλάτη πιο συχνά το δέκα και φέρνει την κοψιά του «παιχταρά». Γεροδεμένος, μουστάκι και ακούρευτη μπούκλα με χωρίστρα στην άκρη. Μπαίνει στις φάσεις με φόρα, με πόδια και με κεφάλι. Η κερκίδα περιμένει απ΄αυτόν να πάρει την ομάδα πάνω του, να βάλει το γκολ Του το ζητάνε με παλαμάκια, με φωνές, παρακαλετά, σα να’ναι συγγενής τους. Εκείνος το κάνει. Πανηγυρίζει με τα χέρια ψηλά στην εξέδρα, πιάνει το κεφάλι του απαρηγόρητος όταν τα χάνει. Όταν αυτός κρεμάει το κεφάλι, ξέρουμε όλοι ότι η ομάδα έκανε ό,τι μπορούσε. Τα ξέρω όλα αυτά, τα έχω δει. Οι 5-6 φορές που ο θείος Νίκος με έχει πάει στο γήπεδο είναι αποκάλυψη. Μεγάλη στιγμή λοιπόν να πάρω την πρώτη μπάλα μου από τον αρχηγό τον ίδιο.
 
Η μπάλα που με περιμένει είναι μια «όμοια με Tango Adidas, αλλά λίγο καλύτερη». Πείθομαι γιατί το ακούω από το στόμα του ίδιου του Χρήστου του Καρσιώτη, που τη διαλέγει από τη βιτρίνα, τη χτυπάει δυνατά κάτω δύο φορές και μου την παραδίδει χαμογελαστός. «Με γειά σου, μεγάλε!».
 
Το παιχνίδι ξεκινάει ούτε μισή ώρα αργότερα, στα τσιμέντα του Απόστολου Παύλου. Όλη η κομπανία καλείται τηλεφωνικά και καταφθάνει αμέσως. Διάλειμμα μόνο για το μεσημεριανό και το απόγευμα συνεχίζουμε. Με το πέφτει το σκοτάδι νιώθουμε ότι έχουμε μάθει περισσότερη μπάλα. Όχι βέβαια τόση, όσο στο ματς που θα δούμε το βράδυ. Βραζιλία – Ρωσία.
 
Η πρώτη φορά που βλέπω Βραζιλία. Όλα όσα λένε για μαγικά, φαίνονται αλήθεια. Μορφές και ονόματα που έρχονται από ένα μυστικό μέρος μεταξύ ιστορίας και εξωτικών μύθων. Σώκρατες, Ζίκο, Έντερ, Φαλκάο, Ζούνιορ. Οι Ρώσοι είναι σκληροί αντίπαλοι και το γκολ του Μπαλ στον τρυπιοχέρη και καμπριολέ Βαλντίρ Πέρεζ κάνει τα πράγματα να κοχλάζουν. Οι Βραζιλιάνοι έχουν κίνηση χορευτική, άνετη. Συγκλονιστικές μάχες και λίγο πριν το τέλος, το στόμα μένει ανοιχτό, μ΄ένα χαμόγελο. Δύο κεραυνοί, ένας του Σώκρατες (πρώτα μια προσποίηση) και μετά του Έντερ (τη στρώνει πρώτα μ΄ένα καλλιτεχνικό τσίμπημα), και οι δύο έξω από την περιοχή, καρφώνονται στο γάμα του Νατσάεφ. Τα καλύτερα γκολ που έχω δει μέχρι τότε στη ζωή μου. Γεννημένα από επιμονή, έμπνευση και ασύλληπτη δύναμη. Μια τέτοια δύναμη της φύσης, που γεννάει αισθήσεις και συναισθήματα είναι η Βραζιλία του Mundial ‘82. Μια πραγματική πρωταθλήτρια που δεν σήκωσε ποτέ το τρόπαιο…

Χάνω ελάχιστα παιχνίδια. Τα μισά τα βλέπω στην κουζίνα μας, τα άλλα μισά στο θείο μoυ το Νίκο, για να μπορούμε να συζητάμε το ματς καθώς το βλέπουμε. Ρουφάω τη μετάδοση λεπτό προς λεπτό : Τις τεσσάρες της Βραζιλίας με την Σκωτία (νέα έκσταση το γκολ του Έντερ με το σκάψιμο πάνω από τον κακομοίρη τον Άλαν Ραφ) και με την Νέα Ζηλανδία. Τη ματσάρα Σκωτία – Ρωσία, με τους Σκωτσέζους (Νταλγκλίς, Σούνες, Στράχαν, Τζόρνταν, Μπραζίλ, Άρτσιμπαλντ, Ρόμπερτσον) να θέλουν μόνο τη νίκη, να προηγούνται, να χάρουν τα άχαστα, να ισοφαρίζονται, να τρώνε το δεύτερο καθώς τα δύο μπακ στουκάρουν το ένα πάνω στον άλλο κι έρχεται το γκολ κουτί στον Σενγκέλια με τις φαβορίτες, στο τέλος να ισοφαρίζουν με τον Σούνες που κάνει νοήματα στην ομάδα να μην τα παρατήσει. Την Αργεντινή να συνέρχεται και να βάζει 4 στην Ουγγαρία, με Κέμπες και Μαραντόνα σε μεγάλα κέφια. Το Αγγλία – Γαλλία 3-1, με το γκολ του Ρόμπσον απ΄το πρώτο λεπτό. Την Ισπανία να μη μπορεί να βάλει γκολ στην Ονδούρα και να έρχεται 1-1. Να τη γλυτώνει απέναντι στην Γιουγκοσλαβία (με Ζάες, Σούσιτς, Πέτροβιτς, Γκούντελι) και να παίρνει ψεύτικα πέναλτυ για να ισοφαρίσει – προς μεγάλη μου τσαντίλα - και τελικά να την πατάει από τη Βόρεια Ιρλανδία και τον Τζέρυ Άρμστρονγκ, τον ξερακιανό με το μουστάκι.  Σε μια ταβέρνα που έχουμε πάει για παϊδάκια έξω από την πόλη, παρακολουθώ το Γερμανία – Αυστρία. Δεν πιστεύω ότι «έχουνε συμφωνήσει» το παιχνίδι να λήξει 1-0, όμως έτσι και γίνεται με το χειρότερο τρόπο. Ο αχώνευτος Χορστ Χρούμπες γίνεται η προσωποποίηση όσων αντιπαθώ στο ποδόσφαιρο. Κι αυτή η αδυσώπητη ομάδα με τις μαύρες φανέλες και τα μαύρα σορτσάκια, που έχασε απ΄την Αλγερία, γίνεται από κείνη την ημέρα ο εχθρός. Ο θείος ο Νίκος χαμογελάει και καπνίζει τη «Μάτζικ Λάϊφ» του. Δεν έχει σηκωθεί από το τραπέζι των μεγάλων. «Αφού ξέρουνε όλοι ότι είναι φτιαχτό», λέει. 

Δεύτερος γύρος, ο κόσμος μου είναι η τηλεόραση. Ο Τζεντίλε δέρνει το Μαραντόνα σε όλο το μήκος και πλάτος του γηπέδου, του σκίζει τη φανέλα, αλλά δεν του δείχνουν κόκκινη. Ο φανερά ζοχαδιασμένος Πασαρέλλα κοντεύει να σκίσει τα δίχτυα μ΄ένα απευθείας φάουλ (2-1), αλλά οι Παγκόσμιοι Πρωταθλητές παραδίδουν πνεύμα. Απογευματάκι στην κουζίνα μας, η Βραζιλία βάζει τρία στην Αργεντινή και να χάνει άλλα τόσα. «Αυτοί θα πάνε τελικό, με τη Γερμανία», λέω με την πεποίθηση του ειδικού. Το βλέπεις κι από τα διάπλατα χαμόγελα του Ζίκο, του Ζούνιορ του Σερτζίνιο, του Τονίνιο Σερέζο ότι κι αυτοί το ίδιο πιστεύουν. Είναι η μόνη ομάδα που πρέπει να φάει πρώτη γκολ για να πάρει μπρος, αλλά το σενάριο που χαρίζει μετά είναι απόλαυση.
 
Όταν ο Φαλκάο με την αλανιάρικη προσποίηση στέλνει τη μισή ιταλική άμυνα δύο βήματα προς την αντίθετη κατεύθυνση και ισοφαρίζει σε 2-2, πιστεύω ότι το μαρτύριο των βραζιλιάνων με τη γελοία τους άμυνα έλαβε τέλος. Όμως ο κοκκαλιάρης με το 20, ο Ρόσσι, βάζει το πόδι στο σουτ του Ταρντέλι, αλλάζει πορεία στη μπάλα και η ομάδα που δεν χορταίνω να βλέπω, αποκλείεται. «Ευτυχώς που δε σε πιστέψαμε για Βραζιλία - Γερμανία στον τελικό», λέει χαιρέκακα ο ξάδερφός μου. Πάντα προβοκάτορας, όπως όλοι που δεν έχουν καμία σχέση με το ποδόσφαιρο. Τρέφονται με το να μας τη χαλάνε.
 

Υποστηρίζω Αγγλία. Έχει μια καταπληκτική φανέλα (Αντμιραλ κι αυτή), με τις μπλε και κόκκινες γραμμές από τον ώμο μέχρι και το στήθος. Μάρινερ, Γιούντκοκ, Φράνσις, Ρόμπσον ιδρώνουν, αλλά είναι απελπιστικά άστοχοι στο τελευταίο κρίσιμο παιχνίδι με την αποκλεισμένη Ισπανία. Μέχρι και ο Κήγκαν επιστρατεύεται. Παρ΄ότι στο τέλος της καρριέρας του, τον έχω λατρέψει από την εικονογραφημένη ιστορία του που έχει βάλει σε συνέχειες το «Αγόρι». Όμως, είναι φανερά σκουριασμένος. Παρ΄ότι αφύλακτος, η στριφτή του κεφαλιά στη σέντρα του Μάρινερ, φεύγει έξω απ΄το δοκάρι. Ήταν η μοναδική και τελευταία του ευκαιρία να κάνει κάτι σε Μουντιάλ αυτός ο παιχταράς. 0-0.
 
Βράδυ Ιουλίου, ο αξέχαστος αγώνας Γαλλία – Δυτική Γερμανία, με τον πατέρα μου στη κουζίνα μας. Η Saba σε μια από τις καλύτερες στιγμές της. 1-1 και η αγωνία ανεβαίνει. Είμαστε στο δεύτερο ημίχρονο. Τη γουστάρω τη Γαλλία. Έχασε από την Αγγλία στην αρχή, αλλά παίζει ένα ωραίο ελεύθερο στυλ, κάπως παρόμοιο με της Βραζιλίας. Με μεγάλη μορφή τον Πλατινί, τον κοντοπίθαρο Αλαίν Ζιρές και τον μαύρο Ζαν Τιγκανά στο κέντρο, τους δύο μαλλιάδες – αλλά άστοχους – Ροστώ και Σιξ μπροστά, τον Αμορός με το 2 και τις κατεβασμένες κάλτσες να πηγαίνει πάνω – κάτω από δεξιά. Είμαι μαζί τους. Και τότε, η φοβερή σκηνή με τον Μπατιστόν. Δεν θα έβαζε γκολ. Δεν ήταν επιθετικός, δε θα μπορούσε να είναι με το 3 στην πλάτη. Ο χασάπης Σουμάχερ βγαίνει με ορμή δέκα νίντζα από ταινία Μπρους Λη και τον καρατομεί, προαποφασισμένος να τον εκδικηθεί για το γκολ που πιθανόν και να έβαζε. Δε φταίω εγώ αν ο Σουμάχερ διάλεξε αυτή τη στιγμή να παρουσιάσει στην τρυφερή μου ποδοσφαιρική μνήμη από τί είναι φτιαγμένοι οι Γερμανοί, αλλά η σκηνή με τον τσακισμένο Μπατιστόν ανάσκελα, με σπασμένα πλευρά και σαγώνι και το χέρι του υψωμένο σε μια απόκοσμη προσπάθεια να ζητήσει βοήθεια  δεν ξεχνιέται ποτέ.
 
«Μα… δεν χρειαζόταν να τον χτυπήσει ! Δεν το βλέπεις; Δεν πήγε να κόψει τη μπάλα, πήγε καταπάνω του ! Γιατί;»
 
Ο πατέρας έχει καταλάβει ότι παραληρώ από τσαντίλα και πάει να με ηρεμήσει «Άμα κάνεις έτσι για τον αγώνα, για τα σοβαρά πώς θα κάνεις;». Όμως, στην παράταση, ακόμη κι εκείνος δεν μπορεί να κρύψει τη χαρά του από το γεμάτο γυριστό του Τρεζόρ και τη βολίδα - δοκάρι - και - μέσα του Ζιρές. Μοιάζει να υπάρχει θεός, δικαιοσύνη. Όχι σ΄αυτά τα καθάρματα. Τρώω τα νύχια μου από αγωνία. Με ζώνουν τα φίδια όταν ο Ρουμμενίγκε μεινώνει σε 3-2 μ΄ένα ακατανόητα τεχνικό πλασέ. Και ο κόσμος μου καταρρέει με το ανάποδο σουτ του Φίσερ μετά από κεφαλιά του γομαριού Χρούμπες. Τα πόδια μου είναι κομμένα, πόσο μάλλον των Γάλλων. Στα πέναλτυ συμβαίνει το προδιαγεγραμμένο. Μετά το τέλος του δυομισάωρου ημιτελικού, δεν μπορώ να κοιμηθώ. Αν πρόσεχε λίγο περισσότερο αυτός ο Μποσίς;
 
Ο μικρός τελικός είναι αντίδοτο. Στο σαλόνι του θείου μου του Νίκου, με παγωτό κουπάκι Μαρενγκάτα της ΔΕΛΤΑ (μεγάλη πώρωση). Η Γαλλία παίζει με τη δεύτερη ομάδα. Ο με μουστάκι ταβερνιάρη Σάρμαχ και ο με μούσι μαθητευόμενου διάκου Κούπτσεβιτς φέρνουν τους Πολωνούς στην τρίτη θέση. Όλες οι ομάδες μου έχουν αρχίσει και χάνουν και αυτό με ανησυχεί.
 
Ο μεγάλος τελικός σε περιγραφή Διακογιάννη είναι το κερασάκι σ΄ένα αξέχαστο Μουντιάλ. Είναι Κυριακή, παίζω μπάλα από το πρωί ασταμάτητα και φτάνω στο σπίτι ίσα-ίσα για να κάνω μπάνιο και να στηθώ στην τηλεόραση. Ιταλία – Δυτική Γερμανία. Ακόμη κι όταν ο Καμπρίνι χάνει το πέναλτυ, δε φοβάμαι. Οι Ιταλοί φαίνονται αποφασισμένοι και ο Ρουμμενίγκε είναι βαρύς.  Όταν στα μέσα του δεύτερου ημιχρόνου ο Ρόσσι πετάγεται από το πουθενά στην καρδιά της γερμανικής άμυνας και κάνει με κεφαλιά το 1-0, η χαρά είναι λιγώτερη και η ανακούφιση περισσότερη. Ο πανηγυρισμός – εξωσωματική εμπειρία του Ταρντέλι γεμίζει χαρά και τον πατέρα και το θείο μου «το μπαγάσα, τον Ιταλό, πώς κάνει έτσι !». Στο τρίτο του Αλτομπέλι, ακόμη και η συγκίνηση του Διακογιάννη είναι φανερή. «Το ποδόσφαιρο της φαντασίας απέναντι στο ποδόσφαιρο των ρομπότ…». Έπρεπε να χάσει η αγαπημένη του Γαλλία με αυτόν τον κυνικό τρόπο για να ακούγεται, επιτέλους, ότι βάζει λίγη ψυχή στον αγώνα που μεταδίδει.  
 
Ο Σάντρο Περτίνι κοντεύει να μείνει από συγκίνηση, ο Τζοφ σηκώνει το αγαλματάκι ψηλά και ο πατέρας βγάζει δύο μπουκάλια Χέννιγκερ από το ψυγείο. Είμαι χαρούμενος, απομένει το μισό καλοκαίρι και το μυστήριο που λέγεται Γυμνάσιο μπορεί να περιμένει. Η «σαν Tango αλλά λίγο καλύτερη» μπάλα μου με περιμένει. Όταν θα ξαναδώ Μουντιάλ, θα πηγαίνω Λύκειο…

Παναγιώτης Παπαιωάννου

ΤΑ ΦΑΡΔΙΑ ΠΕΤΑ ΤΟΥ ΒΙΝΤΕΛΑ, Ο ΗΡΩΑΣ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΝΑΝΙΝΓΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΟΚΑΡΙ ΠΟΥ Θ’ ΑΛΛΑΖΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ (1978)

Δεν έχω δει, ούτε έχω ακούσει ακόμη για έγχρωμη τηλεόραση. Στην κουζίνα μας βασιλεύει η 36άρα «ΠΙΤΣΟΣ», θρονιασμένηστο πράσινο μπουφεδάκι, με τα άσπρα πόμολα στα συρτάρια. Με τις οξείες γωνίες της και το κυλινδρικό περιστρεφόμενο κουμπί με τις ραβδώσεις για ν’ αλλάζεις τα κανάλια, ένα πράμα ίσαμ’ ένα χαρτί υγείας.Μόλις έχουμε γυρίσει από μερικές μέρες διακοπές στην Κρήτη. Ο πατέρας, κατ’ εξοχήν αντιποδοσφαιρικός, παρακολουθεί όρθιος τον τελικό του Μουντιάλ. Εγώ χωμένος στη γωνία του καναπέ της κουζίνας. Παράθυρα ανοιχτά.

«Για να δούμε» λέει, μ΄ένα τσαλακωμένο «Δελφοί» στο στόμα. «Να μην το πάρει η χούντα».

Δεν έχω ιδέα ακόμα για τη σημασία που θα παίξει στη ζωή μου η φράση «τί ομάδα είσαι». Ο πατέρας δεν ασχολείται μ΄αυτά και τα πρώτα χαρτάκια με τους παίχτες από τις «τύχες» και τις γκοφρέτες θα έρθουν στα χέρια μου δύο χρόνια αργότερα. Έχω ξαναδεί ποδόσφαιρο. Στο σαλόνι του θείου μου του Νίκου, την περασμένη Άνοιξη, τα παιχνίδια της ΑΕΚ στην Ευρώπη, με Μαύρο και Παπαϊωάννου (δεν ξεχνιέται για ευνόητους λόγους). Αλλά
αυτό το Αργεντινή – Ολλανδία είναι στα μάτια μου μια εξωτική εμπειρία. Οι Αργεντινοί παίχτες με τα μαύρα σορτσάκια και τις γκρι ρίγες στη φανέλα είναι αξύριστοι, αχτένιστοι, αγριόφατσες. Οι Ολλανδοί μου φαίνονται πιο καλά παιδιά. Πιο κοντά στον διπλανό μου τον Αντωνάκη. Πιο κοντά και στις εικόνες του αναγνωστικού της Δευτέρας Δημοτικού. Ξανθά ροδαλά μάγουλα και χωρίστρα στην άκρη.

«Γιατί να μην το πάρει η Αργεντινή; Τί πα’ να’ πει χούντα;»

Ο πατέρας: λευκή αθλητική φανέλα, κοντό χακί παντελονάκι με τσέπες, πλαστική καφέ σαγιονάρα («του στρατού») λερωμένη με στάλες από τη λαδομπογιά (κάθε καλοκαίρι έβαφε τη σκάλα της αυλής και τα κάγκελα του μπαλκονιού) κι αναμμένο άλλο ένα «Δελφοί» στο τασάκι, με πιάνει απ’ τον ώμο, κάνει βαθύ κάθισμα με το βλέμμα στην οθόνη και μου δίνει χαμηλόφωνα το πρώτο μάθημα πολιτικής ιστορίας της ζωής μου.

«Χούντα είναι όταν σε μια χώρα, δεν αποφασίζει ο κόσμος, όταν δεν γίνονται εκλογές. Όταν κάποιοι άνθρωποι από μόνοι τους, χωρίζουνε τον κόσμο μιας χώρας και λένε ’’ποιοί είναι φίλοι μας ; Αυτοί. Λοιπόν, από σήμερα, εμείς και οι φίλοι μας θα κυνηγάμε όλους τους άλλους, αν δεν κάνουν αυτό που τους λέμε”. Αυτό είναι η Χούντα».

«Και ο αγώνας; Η Αργεντινή ;»

(Μια ιδέα πιο αργά για να το καταλάβω) «Στην Αργεντινή τώρα έχουν χούντα. Και ξέρεις γιατί οι άνθρωποι της χούντας θέλουνε να νικήσει η ομάδα τους; Ε;» 
«Γιατί;»
«Για να δείξουν σ’ όλο τον κόσμο ότι επειδή νικάνε στο ποδόσφαιρο, είναι δυνατοί και δεν φοβόνται κανέναν…»

Δεν το πιάνω. Κάπως σοβαρό το ύφος του όμως κι είναι αρκετό για να με βάλει σε σκέψεις. Μέσα από τα εκατομμύρια χαρτάκια που πετάνε τα πλήθη στο γήπεδο, πότε - πότε η κάμερα δείχνει στην κερκίδα έναν μαυροντυμένο με σκοτεινό μουστάκι, παγερό σαν το χάρο βλέμμα και κάτι πέτα στην
καπαρτίνα του, που πιο μεγάλα δεν έχω δει. Σαν έτοιμα να γίνουν μια σατανική μπέρτα, κι αυτός να μεταμορφωθεί σε βρυκόλακα. Κάποιος φευγαλέος φόβος. Βρυκόλακες και δράκουλες. Οι εφιάλτες μου.

«Αυτός ο κύριος, που έδειξε εκεί...Αυτός είναι η χούντα;»

«Αυτός... ναι. Είναι ο Βιντέλα. Το κάθαρμα».

Σωπαίνω και παρακολουθώ τη φασαρία που βγαίνει απ’ την οθόνη.

Ένας μαλλιάς που φοράει το 10 στην πλάτη και τον λένε Κέμπες (έχω δει φωτογραφίες του στον «Ταχυδρόμο») έχει βάλει ένα γκολ, η Αργεντινή νικάει 1-0 και το παιχνίδι δεν έχει και πολύ ακόμα. Ο πατέρας φυσάει τον καπνό αγχωμένα. Μπαίνει αλλαγή ένας Ολλανδός. Το νούμερο 2, που έχει ένα όνομα που δε μπορώ να το χωνέψω, τόσο γυναικείο : Νανίνγκα.

Λίγο μετά, γίνεται χαμός. Ο Νανίνγκα βάζει γκολ με κεφαλιά. Ο πατέρας πετάγεται πάνω. «Ααααα ! Έλα τώρα, άλλο ένα !
Τώρα που τα έχουνε χάσει !».
Τον παρακολουθώ τρώγοντας κρυφά τα νύχια μου.
 «Και τώρα τί θα γίνει;» 
 «Θα παίξουνε παράταση».
 «Δηλαδή;»
 «Άλλη μισή ώρα».

Πάνω που μασάει κάτι παλιοκουβέντες, συμβαίνει το φοβερό. Αυτό που θυμάμαι περισσότερο ακόμα και τώρα. Μια ψηλοκρεμαστή μπαλιά που δε λέει να προγειωθεί φτάνει κοντά στο τέρμα, ένας Ολλανδός που δε φαίνεται γιατί έχει πέσει πάνω του ένας Αργεντίνος βάζει το πόδι, η μπάλα περνάει τον τερματοφύλακα και ... χτυπάει δοκάρι.

«Όχι ! Όχι ! Πώωω ! Το είδες; Το είδες;»

Η απογοήτευσή του μεγάλη. «Γιατί ρε άτιμη, γιατί; Λίγους πόντους πιο μέσα... Ααααα...».

Παρακολουθώ την παράταση στωϊκά, με την εικόνα από το σαδιστικό γκελ που έκανε η μπάλα στο δοκάρι να μη φεύγει από μπροστά μου. Η Αργεντινή νικάει με 3-1. Οι Ολλανδοί με σκυμμένα κεφάλια. Ο σκοτεινός τύπος με το μουστάκι τελικά είναι βαμπίρ, τον δείχνει η τηλεόραση να χαμογελάει με μια σάπια χαρά. Ο πατέρας μου αδειάζει το τασάκι και λέει ήσυχα «Έλα, άντε για ύπνο σιγά – σιγά».  

Το έμαθα όλα αργότερα. Ήταν το δοκάρι του Ρέζενμπρινκ. Η στιγμή που η μπάλα είχε ιστορική υποχρέωση να μπει μέσα και πούλησε την ψυχή της. Η στιγμή που θα άλλαζε την ροή του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Που θα ψαλίδιζε εδώ σ΄εμάς αυτή τη βαριά και αδικαίωτη ατμόσφαιρα της μεταπολίτευσης. Θα μας έστελνε το μήνυμα, «η άτιμη», ότι η δημοκρατία κερδίζει πάντα, έστω και στις καθυστερήσεις, έστω και με ήρωα έναν ξεϊγκλωτο με γυναικείο όνομα. Θα μας μάθαινε, μια ώρα αρχίτερα, ότι η χούντα δεν την αξίζει την παράταση.   

Παναγιώτης Παπαιωάννου

Stevie Nicks (tribute)

 

Just Like a White Winged Dove

Έχει στο ενεργητικό της άνω από 40 hit single και τα άλμπουμ στα οποία έχει συμμετάσχει βρίσκονται στα χέρια τουλάχιστον 140 εκατομμυρίων ανθρώπων παγκοσμίως. Έχει ανακηρυχθεί από το περιοδικό Rolling Stone η μια από τους 100 μεγαλύτερους τραγουδίστριες όλων των εποχών. Μέλος του Rock n’ Roll Hall of fame από το 1998, έχει προταθεί οκτώ φορές για βραβείο Grammy κατά τη διάρκεια της προσωπικής της καρριέρας και άλλες πέντε με τους Fleetwood Mac. Κι όμως οι αριθμοί είναι πολύ ρηχοί για να αποδώσουν την απήχηση μιας περσόνας όπως η Stevie Nicks. 

Γεννημένη στις 26 Μαίου του 1948 στο Phoenix της Arizona, έκανε από τα τέσσερά της χρόνια ντουέτα με τον παππού της Aaron Jess, έναν αφανή country μουσικό. Η υπερπροστατευτική μητέρα της την μπόλιασε με την γοητεία για τους ρομαντικούς κόσμους των παραμυθιών και η εφηβεία της στα 60s ήταν γεμάτη ακρόαση δίσκων και εσωστρέφεια. Τελειόφοιτος σε κάποιο δημόσο high school της California, συναντά σε ένα πάρτυ τον κάτι μήνες μικρώτερό της Lindsay Buckingham και και από εκεί αναπτύσσεται μια επεισοδιακή ερωτική σχέση και μια σπάνια μουσική χημεία που θα γράψουν την αλληλένδετη δική τους ιστορία.

Μεταξύ 1968 και 1972 το συγκρότημα του Buckingham με την Nicks παίζουν support στους θεούς της εποχής Hendrix και Joplin, απ΄όπου η νεαρά ρουφάει πρότυπα και εκφραστικούς κώδικες. Παρακολουθούν και οι δύο το Πανεπιστήμιο του San Jose και η Nicks σχεδιάζει να γίνει καθηγήτρια αγγλικής φιλολογίας, αλλά τα παρατάει και ακολουθεί τον Buckingham στο Los Angeles σε αναζήτηση καρριέρας στη μουσική.

Το 1972, έχοντας ηχογραφήσει μια σειρά από demo ως ντουέτο, υπογράφουν συμβόλαιο με την Polydor και με σημαντικούς session μουσικούς κυκλοφορούν τον Σεπτέμβριο του ’73 το άλμπουμ “Buckingham Nicks”, μια συλλογή από folk rock αισθαντικές μπαλάντες, από τα οποία τα “Frozen Love” και “Long Distance Winner” φέρουν το φωνητικό αποτύπωμα της υψίφωνης σειρήνας που θα γίνει σε λίγα χρόνια ένα από τα θηλυκά σύμβολα των 70s. To άλμπουμ αποτυγχάνει και περνά ενάμισης χρόνος με το ζευγάρι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Την πρωτοχρονιά του ’75 ο παραγωγός Keith Olsen φέρνει σε επαφή το ντουέτο με τον Mick Fleetwood, που εκείνη την εποχή αναζητεί έναν νέο ήχο. Πράγματι, το δέκατο άλμπουμ των Mac (“Fleetwood Mac”) κυκλοφορεί το καλοκαίρι του ’75 και είναι μια ηχητική αναγέννηση. Δύο γυναικείες φωνές (Nicks, Mc Vie), μία ανδρική (Buckingham) και πέντε συνθέτες σε ένα άμεσο, καλογυαλισμένο pop/rock αποτέλεσμα το οποίο σημάδεψε εφεξής τον ραδιοφωνικό ήχο της Αμερικής και συνακόλουθα της οικουμένης. Το ονειρικό “Rhiannon” ανήκει στην Nicks και γίνεται σήμα κατατεθέν ενός νέου γκρουπ.

Πάνω από ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του, το άλμπουμ φθάνει στην κορυφή του Billboard και μέσα στο ’76 έχει πουλήσει πάνω από 5 εκατομμύρια αντίτυπα μόνο στις Η.Π.Α.. Σε μια μπάντα προσωπικοτήτων, η Nicks συνεργάζεται με την σχεδιάστρια ρούχων Margi Kent για να δημιουργήσει μια μοναδική σκηνική παρουσία, ό,τι πιο κοντινό σε ξανθιά μικροσκοπική (1,55 μ.) νεράϊδα του παραμυθιού πάνω σε 20ποντες πλατφόρμες, με μπέρτες, καπέλα Βικτωριανής εποχής, φούστες και βολάν που άφησαν ιστορία.

Η σχέση της με τον Buckingham τρώει τις σάρκες της και κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του “Rumors” καταρρέει. Το άλμπουμ- ορισμός του soft rock κυκλοφορεί την Άνοιξη του ’77 και εξελίσσεται σε ένα από τα πλέον επιτυχημένα στην ιστορία της μουσικής (25 φορές πλατινένιο μόνον στην Αμερική, με ήχο- πρότυπο για ο,τιδήποτε είχε αποδέκτη το ραδιοφονικό κοινό μέχρι τις αρχές των 80s). Περιέχει τα κομμάτια της Nicks “Dreams” (το οποίο φθάνει στην κορυφή του Billboard τον Αύγουστο του ’77), “Gold Dust Woman” και “I Don’t Want To Know”, αλλά η ερμηνεία της ξεχωρίζει και στο κλασσικό των κλασσικών “The Chain” που συνυπογράφεται από όλο το συγκρότημα.

Η Nicks εξελίσσεται σε ιέρεια του γκρουπ (είναι προφανής η αντίστιξη με την εξίσου ταλαντούχα αλλά πολύ λιγώτερο κολακευτική για το μάτι Christine McVie) και εμπλέκεται σε θυελλώδεις ερωτικές περιπέτειες αρχικά με τον Mick Fleetwood και στη συνέχεια με τον Don Henley των Eagles, παράλληλα με μια σειρά θνησιγενών όσο και παθιασμένων επανασυνδέσεων με τον Buckingham, ο οποίος εξακολουθεί να τη θεωρεί μούσα του, ακόμη και στα πικρόχολα κομμάτια χωρισμού που γίνονται σαρωτικές επιτυχίες (βλ. “Go Your Own Way”).

Οι Fleetwood κλείνουν τη δεκαετία με το μεγαλεπήβολο όσο και πειραματικό διπλό άλμπουμ “Tusk” τον Οκτώβριο του ’79. Από τα κομμάτια της Nicks ξεχωρίζουν το τρυφερό “Sara”, αφιερωμένο στην κόρη της που δεν ήρθε ποτέ στον κόσμο και τα αιθέρια “Sisters Of The Moon”, “Angel” και “Storms”.

Ακολουθεί σε περιοδεία τον Tom Petty και έχοντας μαζέψει πολύ υλικό που δεν χωρά στους Fleetwood, η Nicks κυκλοφορεί το πρώτο προσωπικό της άλμπουμ “Bella Donna” (US#1, 5/9/1981) σε παραγωγή των Jimmy Iovine και του (εμφανώς γοητευμένου με το πρότζεκτ) Tom Petty, το οποίο περιέχει τρία εκπληκτικά single, το αιώνιο “The Edge Of Seventeen” (US#11, Απρίλιος ’82), το “Stop Draggin’ My Heart Around” (ντουέτο με Petty, US#3, 5/9/81) και το “Leather And Lace” (ντουέτο με Don Henley, US#6, Ιανουάριος ’82) και συνοδεύεται από μια θριαμβευτική περιοδεία.

Η Nicks αποθεώνεται ως αυτόφωτη star, την εποχή της πρώϊμης χειραφέτησης των θηλυκών προτύπων του MTV. Μια ελαφρώς country coda στο τρομερό της ντεμπούτο, το “After The Glitter Fades” φτάνει στο Νο 32 τον Ιούλιο του ’82. Ένα από τα πλέον καλλιτεχνικά άλμπουμ των 80s που χτίζει την περσόνα της Nicks κάπου μεταξύ αμερικάνικης εκδοχής Kate Bush και παραμυθένιας νεράϊδας ντυμένης Joan Baez, το οποίο θα ξεπεράσει τα 4 εκατομμύρια αντίτυπα.

Παράλληλα με την προσωπικό της θρίαμβο, ηχογραφεί στα διαλείμματα της περιοδείας με τους Fleetwood Mac το επόμενο άλμπουμ, το “Mirage”. Τον Αύγουστο του ’82 το άλμπουμ χτυπάει κορυφή των charts. Το δικό της  υπέροχα μποέμ “Gypsy”, γίνεται επιτυχία (US#12, UK#46, Οκτώβριος ‘82) βοηθούμενο από ένα επικεντρωμένο στην ίδια βίντεο κλιπ. Όμως ίδια περίοδο, η Nicks γνωρίζει την οδύνη της απώλειας της στενής της φίλης Robin Anderson από λευχαιμία, κάτι που την οδηγεί σε κατάθλιψη, αλλά και στο να παντρευτεί τον χήρο σύζυγό της Kim Anderson, τον Ιανουάριο του ’83. Ο γάμος παρηγοριά που διαρκεί μόνον 8 μήνες. Είναι και ο μόνος που θα κάνει.

Τον Ιούνιο του ’83 κυκλοφορεί το δεύτερο προσωπικό της άλμπουμ “The Wild Heart” (πάλι με το team παραγωγών Iovine/ Petty και με πληθώρα guest – από Mick Fleetwood, Don Felder, Steve Lukather, μέχρι και Prince). Με έμφαση στον εκμοντερνισμένο ηλεκτρο-ποπ ήχο, τον Αύγουστο το “Stand Back” φτάνει στο No 5 του Billboard. Τον Νοέμβριο είναι η σειρά της ραδιοφωνικής γεμάτης synths ημι-μπαλάντας “If Anyone Falls” (US#14) και τον Ιανουάριο του ’84, του ήπια νυχτερινού “Nightbird” (US#33). Πιάνει ακριβώς τον ήχο της εποχής και απευθυνόμενο σε πλατιά γκάμα ακροατών, γίνεται αμέσως διπλά πλατινένιο.

Τον Νοέμβριο του ’85, εποχή κυριαρχίας της Madonna, των Eurythmics και της Whitney Houston, κυκλοφορεί το “Rock A Little”, ένα power pop κομψοτέχνημα. Στρατιά διάσημων sessionάδων, βοήθεια από εξωτερικούς συνθέτες και επίβλεψη και πάλι του Iovine στην παραγωγή το κάνουν πλατινένιο σε λιγώτερο από ένα μήνα μετά. Με καθηλωτική ερμηνεία της Nicks ξεχωρίζουν το “I Can’t Wait” (US#16) και “Talk To Me” (US#4), αμφότερα με χαρακτηριστικά βίντεο. Συγχρόνως, επιτυχία κάνει το ντουέτο της με τον Tom Petty σε μια διασκευή του “Needles And Pins”, που περιλαμβάνεται στο live του τελευταίου.

Tην Άνοιξη του ‘87 έρχεται ο θρίαμβος των Fleetwood Mac, το “Tango In The Night” (US#7, Μάϊος ’87, UK#1 Οκτώβριος ’87, πολυπλατινένιο και το 7ο πιο εμπορικό άλμπουμ των 80s), με τα “Seven Wonders” (US#19, 15/8/87), “Welcome To The Room… Sara” να ανήκουν στην Nicks.
Οι κόντρες με τον Buckingham επανακάμπτουν και η Nicks εν μέσω περιοδείας αποσύρεται για ένα διάστημα με σύνδρομο χρόνιας κόπωσης. Ακολουθεί ένας επώδυνος εθισμός στα ηρεμιστικά που θα την ταλαιπωρήσει για χρόνια.

Το “The Other Side Of The Mirror” έρχεται στα μέσα του ’89 (US#10, UΚ#3). Η Nicks είναι μια μπαρόκ ντίβα που έχει πατήσει τα σαράντα, αλλά τα ραδιοφωνικά της μικροέπη εξακολουθούν να πιάνουν (“The Rooms On Fire”, US#16, 1/7/89 και “Whole Lotta Trouble”, UK#62).

Οι Fleetwood κάνουν μια απόπειρα να ακολουθήσουν το “Tango…” τον Απρίλο του ’90, με το “Behind The Mask”, αλλά δεν τα καταφέρνουν (τα “Love Is Dangerous”, “Affairs Of The Heart” της Nicks κινούνται στη μετριότητα για τα στάνταρ της). Στα ‘90s Η Nicks μπαινοβγαίνει στις κλινικές αποτοξίνωσης και παίρνει κιλά, κάτι που καταστρέφει την εικόνα του “αέρινου ξωτικού” και την φέρνει στο στόχαστρο των αδηφάγων media.

To έκτο προσωπικό της lp “Street Angel” (1994), με κομμάτια γραμμένα τα προηγούμενα χρόνια (ξεχωρίζει το “Blue Denim”) παίρνει καλές κριτικές, αλλά πατώνει στις πωλήσεις.
Το ’97 οι Fleetwood επανενώνονται και κυκλοφορούν το ζωντανό “The Dance”.

Είκοσι χρόνια μετά το “Rumors”, το άλμπουμ κάνει πάταγο και ξαναβάζει το γκρουπ στο χάρτη. Τα “Dreams”, “Rhiannon”, “Landslide”, “Silver Springs” και “Sweet Girl” της Νicks αποδίδονται ανανεωμένα και καθηλωτικά.

Ακολουθεί το προσωπικό της “Trouble In Shangri-La” (2001) που αποκαθιστά το όνομά της στο top -10, με τα “Sorcerer”, “Planets Of The Universe” (υποψήφιο για Grammy), να την εμφανίζουν ώριμη και με σταθερά υψηλά στάνταρ.

Το “Say You Will” έρχεται δύο χρόνια μετά, από τους Fleetwood (χωρίς την McVie) και γίνεται επιτυχία (US#3, Ιούλιος ‘03). Σε παραδόξως αγαστή συνεργασία με τον Buckingham η Nicks εισφέρει τα μισά κομμάτια, με καλύτερο το ομώνυμο και το “Silver Girl”.

Τον Μάρτιο του 2009, κυκλοφορεί το “The Soundstage Sessions”, το δέκατο προσωπικό της άλμπουμ, το οποίο είναι μια ζωντανή ηχογράφηση του 2007 με κομμάτια από την προσωπική της καρριέρα, ενισχυμένη από πλούσιες ενορχηστρώσεις σε έγχορδα, πνευστά και φωνητικά. Η Nicks δηλώνει περήφανη και αν δει κανείς το dvd (που τη συνοδεύει μια εκπληκτική πολυπρόσωπη μπάντα) της δίνει δίκιο.

Tον Ιανουάριο του 2011, το νέο προσωπικό της “In Your Dreams”, βοηθούμενη από τον Dave Stewart (των Eurythmics) παίρνει διθυραμβικές κριτικές. Το “Secret Love” έρχεται από την εποχή του “Rumors”, το αυτοβιογραφικό “For What’s It’s Worth” είναι συγκινητικό, ενώ χρωματισμοί ρομαντισμού, νοσταλγίας (“Italian Summer”, “New Orleans”), παραμυθίας (“Moonlight”, “Ghosts Are Gone”) και ελπίδας (“You May Be The One”) φτιάχνουν ένα εκπληκτικό άλμπουμ, που ελάχιστοι περίμεναν ότι είχε ακόμη μέσα της. Σήμερα στα 65, ετοιμάζει με τους υπόλοιπους Fleetwood καινούριο άλμπουμ.

Stevie Nicks. Δεν είχε το απρεπές γρέτζο της Janis, την πανκ εκφορά της Chryssie Hynde, ούτε κατά διάνοια το sex appeal της Tina Turner. Όμως είχε μια φωνή με εσωτερική δύναμη που την οδήγησε σε μια σειρά από μνημειώδεις ρηξικέλευθες ερμηνείες. Με την προσωπική της ενδυματολογική άποψη και την απελευθερωμένη κίνησή της πάνω στη σκηνή, έθεσε στάνταρ για τη γυναίκα περφόρμερ έξω από μόδες και εύκολες σεξιστικές φόρμουλες. Και σε μια ροκ εποχή που εκτείνεται σε 4 δεκαετίες, έγινε και παραμένει θηλυκό πρότυπο κυρίως χάρη αυτή την απαράμιλλη αυτοπεποίθησή της, που κάνει μια γυναίκα αυτοστιγμή ερωτεύσιμη.

Παναγιώτης Παπαϊωάννου

Glory Days - 1992

Συνεχίζουμε το αφιέρωμα μας στα αγαπημένα άλμπουμ από την δεκαετία του ’90 κι αυτή τη φορά την τιμητική της έχει το 1992. Οι παλιοί του είδους προσπαθούν να επιβιώσουν στις αλλαγές που ήδη συμβαίνουν εκείνη τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο ενώ κυκλοφορούν κι αξιόλογα άλμπουμ από πρωτοεμφανιζόμενα συγκροτήματα. Για να δούμε λοιπόν παρακάτω τι μας έμεινε και μας σημάδεψε από εκείνη την χρονιά…

FAIR WARNING – Fair Warning (Wea)Oι Γερμανοί Fair Warning με δυνατό  όπλο την φωνή του Αμερικανού Tommy Heart (V2, Heartlyne) κάνουν ένα δυναμικό ντεμπούτο και κατορθώνουν να κρατήσουν τη ψηλά τη σημαία του μελωδικού hard rock για τη δεκαετία του ‘90.
Οι κιθαριστικοί περφεξιονισμοί συνδυάζονται άψογα με τις υπέροχες ερμηνείες και η μελωδία έχει σε αυτό το άλμπουμ τον πρώτο ρόλο. Στο θαυμάσιο τραγούδι “The Heat of Emotion” συμμετέχει στη σύνθεση ο Zeno Roth (αδελφός του πρώην κιθαρίστα των Scorpions U.J.Roth) ενώ ψυχή του γκρουπ θεωρείται ο μπασίστας Ule W. Ritgen o οποίος πραγματικά έχει συμβάλει καθοριστικά με τις ενορχηστρώσεις του στην ποιοτική απογείωση του άλμπουμ.
Η μπάντα έκανε με το καλημέρα επιτυχία στην Ιαπωνία και κατόρθωσε να επιβιώσει σε μία πολύ  δύσκολη εποχή για το melodic hard rock.Το άλμπουμ επανακυκλοφόρησε το 2006 από την Frontiers Records και αποτελεί must σε κάθε σοβαρή δισκοθήκη.

BON JOVI – Keep the Faith (Mercury)Μετά από ένα μεγάλο διάλλειμα που έκανε η παρέα του J. Bon Jovi και του R. Sambora με προσωπικές δουλειές η μπάντα επέστρεψε στην ενεργό δράση το Νοέμβριο του 1992 με ένα έξοχο δίσκο. Εκτός από τις αλλαγές… στο μαλλί και στο image τους συνέβησαν και μερικές αλλαγές στον ήχο των Bon Jovi. Aρκετά ανανεωμένος και ποιο φρέσκος ήχος, παθιασμένες ερμηνείες και μελωδίες γραμμένες για να ακούγονται μέχρι και σήμερα. Ο περίφημος Desmond Child συμμετέχει στα “Keep The Faith” και “I ‘ll Sleep When I ‘m Dead” ενώ κορυφαία είναι τα “I Believe”, “In These Arms”, “Dry County” και η μπαλάντα “Bed Of Roses”. Ο δίσκος πούλησε πάνω από δύο εκατομμύρια αντίτυπα και έφτασε στο top-5 στην Αμερική και στην κορυφή των τσαρτ της Μ.Βρετανίας ενώ η πετυχημένη παραγωγή ανήκει στον τρομερό Bob Rock.

GIANT – Time to Burn (Epic)
To δεύτερο άλμπουμ των αδελφών Huff (προερχόμενοι από την χριστιανικό ροκ συγκρότημα των White Heart) διάψευσε όσους νόμισαν ότι η μπάντα θα ήταν μία φωτοβολίδα που θα έσβηνε γρήγορα. Εξαιρετικές aor μελωδίες συνδυασμένες με ένα εμπνευσμένο λυρισμό τόσο σε κιθαριστικό όσο και ερμηνευτικό επίπεδο.Τα κήμπορντς του Alan Pasqua αναδεικνύουν την διαφορετικότητα των Giant συγκριτικά με ανάλογα σχήματα του είδους. Εξαιρετικά τα τραγούδια Thunder and Lighting, Stay, Chained, Save me και Tonight και συνολικά όλο το άλμπουμ που διακρίνεται για την μοναδική μελωδικότατα του κάτι που βοήθησε και η παραγωγή του Terry Thomas (Foreigner, Bad Company). Άξιοι συνεχιστές των σπουδαίων aor σχημάτων της δεκαετίας του’80 που συνεχίζει αξιοπρεπώς μέχρι και σήμερα.

HARDLINE – Double Eclipse (MCA Records)
Εδώ συναντάμε τα αδέλφια Joey και Johnny Gioeli (Brunette) οι οποίοι ταιριάζουν περίφημα με τον έξοχο κιθαρίστα Neal Schon (Journey, Bad English) και δημιουργούν ένα καταπληκτικό hard rock δίσκο. To τραγούδι ύμνος σε αυτό το άλμπουμ είναι φυσικά το “Hot Cherie” (πρωτογραμμένο από τους Sreetheart’s)αλλά υπάρχουν εξίσου εκπληκτικά κομμάτια όπως τα “Takin’ Me Down”, “Life’s a Bitch” και “Bad Taste” και η υπέροχη μπαλάντα “Change of Heart”. Στο δίσκο συμμετέχουν σαν συνθέτες αξιόλογοι μουσικοί όπως οι Eddie Money, Mike Slamer, Jonathan Cain ενώ τα τύμπανα του φανταστικού Dean Castronovo (Wild Dogs, Tony McAlpine, Bad English) προσθέτουν ξεχωριστό δυναμισμό στο Double Eclipse. Συνολικά ένα πραγματικό hard rock αριστούργημα!

THUNDER - Laughing on Judgement Day (EMI)H έκπληξη στο δεύτερο άλμπουμ των Βρετανών ακούει στο όνομα Andy Taylor o οποίος έχει αναλάβει την παραγωγή του δίσκου και φυσικά έκανε καριέρα σαν κιθαρίστας στους Duran Duran! Καθαρόαιμο, αυθεντικό, τίμιο hard rock με ρίζες από τα seventies παιγμένες με ξεχωριστό πάθος. Το ταλέντο του κιθαρίστα Luke Morley και του τραγουδιστή Dave Bowes είναι διάχυτο σε όλο τον δίσκο και πετυχαίνει να μείνει στην ιστορία παρά το γεγονός ότι οι επόμενες δουλειές τους δεν έφτασαν την ποιότητα των δύο πρώτων άλμπουμ. Το 2009 επανεκδόθηκε το συγκεκριμένο άλμπουμ με αρκετά επιπλέον κομμάτια που περιλάμβανε διασκευές, demo ηχογραφήσεις ακουστικές και live εκτελέσεις.

ΤΑ ΑΔΙΚΗΜΕΝΑ ΑΛΜΠΟΥΜ

VON GROOVE – Von Groove
Εξαιρετικό δείγμα hard rock από τον Καναδά αρκετά σύγχρονο και δυνατό. Μπορεί να μην έκαναν ποτέ την τεράστια εμπορική επιτυχία ούτε να είχαν την αναγνωρισιμότητα άλλων συμπατριωτών τους όμως έπαιζαν και δημιουργούσαν εξίσου θαυμάσια άλμπουμ.

DAMN YANKEES – Don’t Tread
Το απόλυτο σούπερ γκρουπ της δεκαετίας του ’90 με μέλη από τους Styx, Night Ranger και το τρελάρα Ted Nugent στην κιθάρα να φτιάχνουν ένα από τους καλύτερους αμερικάνικους δίσκους εκείνης της περιόδου. Αν πέσει στα χέρια σας το dvd, “Uprising” θα καταλάβετε για τη γκρουπάρα μιλάμε!!!

WARRANT – Dog Eat Dog
To τρίτο άλμπουμ των αμερικανών είναι και το καλύτερο τους και πετά από πάνω του οριστικά τον όρο που μέχρι τότε τους χαρακτήριζε ως μία φτηνή glam, pop metal μπάντα. Αξίζει να το ανακαλύψετε…

WASP – Crimson IdolΥπέροχη δουλειά από τον Blackie Lawless που πλέον ήθελε να σοβαρέψει το πράμα και το πέτυχε με ένα ενδιαφέρον concept δίσκο.

BANGALORE CHOIR - On Target
Χαμένο διαμάντι από τα ’90  που θυμίζει από Bon Jovi, Αutograph μέχρι και Whitesnake. Για την ιστορία ο τραγουδιστής τους D. Reece πέρασε κι ένα φεγγάρι από τους Accept!

TOP TEN ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ
ΗΑRDLINE – Hot Cherie
FAIR WARNING – The Heat of Emotion
DAMN YANKEES - Don’t Tread
BON JOVI – In These Arms
GIANT - Stay
THUNDER – Low Life in High Places
WARRANT – Machine Gun
WASP – The Idol
BANGALORE CHOIR – Loaded Gun
VON GROOVE – Once is not Enough
 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΣΤΗΛΗΣ - ΦΩΤΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ