Μετά από δύο δεκαετίες δισκογραφικής
απραξίας οι συμπαθητικοί
Οι Ugly Kid Joe αν
και ποτέ δεν ήταν το συγκρότημα που θα σε καθήλωνε κατάφερνε και
κέρδιζε τον ακροατή με τον νεανικό ενθουσιασμό, τις εναλλακτικές αλλά
hard/heavy rock συνθέσεις του και την αστείρευτη ενέργεια του, ειδικά
στις live εμφανίσεις.
Οι Αμερικανοί κυκλοφορούν λοιπόν, το τέταρτο στούντιο δίσκο τους και οι συνθέσεις περιλαμβάνουν σχεδόν όλα όσα έχουμε ακούσει από το φάσμα της σκληρής ροκ μουσικής και το βαρόμετρο το καθορίζουν οι κιθαριστικές τορπίλες των Dave Fortman και Klaus Eichstadt που άλλοτε θυμίζουν τον Slash και άλλοτε τα κιθαριστικά ριφ να σε παραπέμπουν στους Metallica και όλα αυτά εμπλουτισμένα με alternative και νέο- grunge μελωδίες όπως γίνεται υπέροχα στο “Mirror The Man” και “Nothing Ever Changes”.
Το μεγάλο όμως όπλο παραμένουν οι επιβλητικές ερμηνευτικές εξάρσεις του τραγουδιστή Whitfield Crane, που πετυχαίνει να μεταδίδει τον δυναμικό χαρακτήρα των συνθέσεων ειδικά στα “Let The Record Play” , “She's Already Gone” και “Bad Seed”.
Oι απρόσμενες αλλά ευχάριστες εκπλήξεις του δίσκου είναι οι δύο διασκευές.
Πρώτα η άψογη εκτέλεση στο κλασικό “Ace Of Spades” των Motorhead με την συμμετοχή του κιθαρίστα Phil Campbell, ο οποίος δίνει επίσης τα κιθαριστικά του ρέστα στα “My Old Man” (θυμίζει έντονα AC/DC) και στο “Under The Bottom” που ηχεί σε ύφος Monster Magnet.
Ακολουθεί η φοβερή διασκευή στο περίφημο “Papa Was A Rolling Stone” παρέα με την εκπληκτική Αυστραλή τραγουδίστρια Dallas Frasca που είναι αναμφισβήτητα ένα από τα δυνατά highlight του “Uglier Than They Used Ta Be”.
Το τραγούδι όμως που κλέβει τις εντυπώσεις είναι το εξαιρετικό το “Enemy” όπου η μπαλαντοειδής southern/stoner ατμόσφαιρα, του κομματιού εξελίσσεται στη πορεία σε ένα οργιώδες “μεταμφιεσμένο Paradise City”!!!
Νομίζω ότι οι UGLY KID JOE κέρδισαν με άνεση τον τίτλο ως η καλύτερη επιστροφή της χρονιάς και μας χάρισαν ένα album με περίσσιο heavy rock αίσθημα.
Φώτης Μελέτης
Οι Αμερικανοί κυκλοφορούν λοιπόν, το τέταρτο στούντιο δίσκο τους και οι συνθέσεις περιλαμβάνουν σχεδόν όλα όσα έχουμε ακούσει από το φάσμα της σκληρής ροκ μουσικής και το βαρόμετρο το καθορίζουν οι κιθαριστικές τορπίλες των Dave Fortman και Klaus Eichstadt που άλλοτε θυμίζουν τον Slash και άλλοτε τα κιθαριστικά ριφ να σε παραπέμπουν στους Metallica και όλα αυτά εμπλουτισμένα με alternative και νέο- grunge μελωδίες όπως γίνεται υπέροχα στο “Mirror The Man” και “Nothing Ever Changes”.
Το μεγάλο όμως όπλο παραμένουν οι επιβλητικές ερμηνευτικές εξάρσεις του τραγουδιστή Whitfield Crane, που πετυχαίνει να μεταδίδει τον δυναμικό χαρακτήρα των συνθέσεων ειδικά στα “Let The Record Play” , “She's Already Gone” και “Bad Seed”.
Oι απρόσμενες αλλά ευχάριστες εκπλήξεις του δίσκου είναι οι δύο διασκευές.
Πρώτα η άψογη εκτέλεση στο κλασικό “Ace Of Spades” των Motorhead με την συμμετοχή του κιθαρίστα Phil Campbell, ο οποίος δίνει επίσης τα κιθαριστικά του ρέστα στα “My Old Man” (θυμίζει έντονα AC/DC) και στο “Under The Bottom” που ηχεί σε ύφος Monster Magnet.
Ακολουθεί η φοβερή διασκευή στο περίφημο “Papa Was A Rolling Stone” παρέα με την εκπληκτική Αυστραλή τραγουδίστρια Dallas Frasca που είναι αναμφισβήτητα ένα από τα δυνατά highlight του “Uglier Than They Used Ta Be”.
Το τραγούδι όμως που κλέβει τις εντυπώσεις είναι το εξαιρετικό το “Enemy” όπου η μπαλαντοειδής southern/stoner ατμόσφαιρα, του κομματιού εξελίσσεται στη πορεία σε ένα οργιώδες “μεταμφιεσμένο Paradise City”!!!
Νομίζω ότι οι UGLY KID JOE κέρδισαν με άνεση τον τίτλο ως η καλύτερη επιστροφή της χρονιάς και μας χάρισαν ένα album με περίσσιο heavy rock αίσθημα.
Φώτης Μελέτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.