Στην πραγματικότητα ένα από τα πρώτα
live show που
Η Lee Aaron επίσης μου θυμίζει τις πρώτες μέρες μου στο χώρο του hair metal πίσω στα '80ς και την εντύπωση που είχε προξενήσει στην αγορίστικη παρέα μας, στην επαρχιακή πόλη του βορρά.
Το δεύτερο, ομότιτλο της άλμπουμ το 1987 είχε μια αξιοσημείωτη αλλαγή ύφους της Lee. Είχε πλέον αντικατασταθεί η "πονηρή, καυτή εικόνα" της με ένα πιο χαμηλών τόνων look. Με τρία κομμάτια γραμμένα μαζί με τον θρύλο JOE LYNN TURNER, συμπεριλαμβανομένου του single "Only Human" και της μπαλάντας "Dream With Me" γραμμένο μαζί με τον Dan Hill ο δίσκος ήταν κομμένος και ραμμένος για το ραδιόφωνο. Το 1988 έκανε δεύτερα φωνητικά στο "Rhythm of Love" των Scorpions.
Το ενδέκατο και προτελευταίο της άλμπουμ "Beautiful Things", ένα pop-jazz υβρίδιο, κυκλοφόρησε στα 2004 και δεν είχε καμία σχέση με το παρελθόν.
Η Lee Aaron βέβαια συνέχισε να εμφανίζεται σε επιλεγμένα rock και jazz shows.Μία αναλαμπή για όλους εμάς και για την ίδια φαντάζομαι, ήταν η εμφάνιση της στο Sweden Rock Festival στις 11 Ιουνίου του 2011.
Και πριν γίνω υπέρμετρα νοσταλγικός, ας δούμε τι συμβαίνει σήμερα. Η Lee Aaron μπήκε στο στούντιο και δημιούργησε ένα δίσκο έτοιμη να ροκάρει. Παραξενεύτηκα, γιατί αυτή η κυκλοφορία ήρθε από το πουθενά! Δεδομένου ότι η τελευταία προσπάθεια στα 2004 ήταν ένα αποκλειστικά jazz άλμπουμ.
Το "Fire and Gasoline" είναι η μουσική δημιουργία της Lee Aaron με έντεκα συνθέσεις. Η πρώτη σύνθεση τιτλοφορείται "Tomboy" και ξεκαθαρίζει απόλυτα, ότι ο νέος δίσκος δεν είναι (ευτυχώς) jazz πλέον. Βέβαια, από την άλλη και πριν ενθουσιαστεί κάποιος δεν είναι στο γνωστό κι αγαπημένο ύφος της "Metal Queen". Είναι απλά (hard-)rock δίσκος που θυμίζει, στην καλύτερη περίπτωση, Robin Beck(καθόλου άσχημο βέβαια!!).
Σύνθεση γραμμένη για την κόρη της Aaron το "Tomboy", είναι ένα δυναμικό χαρντροκάδικο τραγούδι, με στίχους που αναφέρονται στην αυτοπεποίθηση και προσωπικά μου θύμισε την αγαπημένη ελληνοαμερικανίδα συμπατριώτισσα μας Electra Barakos και το πόνημα της "Problem Child" που κυκλοφόρησε πέρυσι.
Εξερεύνηση καινούργιας μουσικής περιοχής είναι το "Wanna Be". Στις πρώτες νότες ψήγματα jazz και στην συνέχεια ρυθμικό εύπεπτο punkrock με στοιχεία που θα αρέσουν.
Το "Bittersweet" αντίθετα είναι ένα rock τραγούδι με σπουδαία μελωδία ενώ το προσωπικά αγαπημένο "50 miles" αφήνει μία σκοτεινή αίσθηση.
Το ιδιαίτερο είναι ότι η ώριμη και δουλεμένη φωνή της Lee Aaron ταιριάζει άψογα με αυτό το ύφος!
Θα θυμηθείτε τις Heart στο "Nothing Says Everything", μία σύνθεση που πιθανόν ξέφυγε από τους δικούς τους δίσκους.
Δε θα έλεγα και τα επαινετικότερα σχόλια για το ομότιτλο τραγούδι "Fire and Gasoline". Απλά διεκπαιρεωτικό.
Όμως για να μην παρεξηγηθούν οι τελευταίες μου παρατηρήσεις: πολύ καλύτερο το άλμπουμ από ό,τι το πρόσμενα και η φωνή είναι ακόμη καλύτερη από παλιότερα. Όμως για όποιον θα πάει να αγοράσει το cd και περιμένει να ακούσει την παλιά, καλή "metal queen" θα απογοητευτεί!
Όχι, δε θα βάλω να ακούσω το "Metal Queen" του 1984. Οι μέρες αυτές πέρασαν και περιμένω, το επόμενο άλμπουμ που πιστεύω θα είναι δελεαστικότερο...
Νότης Γκιλλανίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.