Iggy Pop: "Free"

Δε γεννήθηκε ακόμη ο άνθρωπος που θα υποδείξει στον Iggy Pop τί θα κάνει. Από το “Tonight” του ’76, όταν ακόμη ήταν 29, το είχε αποσαφηνίσει: διαθέτει το βάθος φωνής ενός τραγουδιστή παλαιάς κοπής, απ’ αυτούς με τη βαθιά φωνή που ακούγονταν στο ραδιόφωνο των ‘50s.

Έκτοτε, άφηνε αυτή την πτυχή της φωνής του να προκύπτει μέσα στα δισκογραφήματά του, εκπλήσσοντας πάντοτε ευχάριστα: “Sell Your Love”, “Endless Sea”, “Don’t Look Down”, “Sea Of Love”, “Shades”, “Moonlight Lady”, “Living On The Edge Of The Night”, “In The Deathcar”.
Στα 52 του (1999) για πρώτη φορά με το “Avenue B” τόλμησε να πει ότι επιδιώκει να δώσει χρόνο στον εσώτερο αυτόν crooner, ωστόσο, η αντίστιξη με τον επί σκηνής παροξυσμικό σάτυρο εαυτό του συνέχισε να υφίσταται, ιδίως μετά την επανασύνδεση με τους Stooges και τις αποθεωτικού παλιμπαδισμού περιοδείες που συνόδευσαν τα τρία καινούρια τους άλμπουμ μεταξύ 2003 και 2013. Ώσπου, στα 62, για πρώτη φορά ο crooner, χωρίς δεύτερη σκέψη, παραμέρισε  τον μανιακό με ένα ολόκληρο άλμπουμ γεμάτο υποβλητικές τζαζ μπαλάντες ("Preliminaires" του 2009), ενώ επισφραγίστηκε με το "Après" (του 2012), όπου ο Iggy μεταμορφώθηκε σε υβρίδιο JoeDassin και JohnnyCash και απέδωσε με τη βαθιά, φορτωμένη εμπειρία και αποχρώσεις φωνή του, διασκευές σε μια δεκάδα κλασσικές μπαλάντες, οι μισές μάλιστα στα γαλλικά. Είναι φανερό ότι ο Iggy το επιδίωξε, όχι για δείξει τίποτε άλλο, παρά για το ότι ο βιολογικός εαυτός του άνοιξε την πόρτα με υπόκλιση στον crooner που έκρυβε μέσα του. Το 2016 ήρθε το καλλιτεχνικά υπερεπιτυχημένο “Post Pop Depression”, μια συνεργασία με τον Josh Homme, με τα καλύτερα κομμάτια που έχει συνθέσει για πάνω από δύο δεκαετίες και έντονο χρώμα της μυθικής Bowieϊκής του περιόδου.
Ο Iggy, σήμερα στα 72 δεν χρειάζεται κατεύθυνση, ούτε νιώθει την ανάγκη για περιορισμούς και εμπορικά περιβλήματα των μουσικών του αναζητήσεων. Έτσι, μετά το τέλος μιας σειράς περιοδειών, όταν, όπως δήλωσε, «δεν ένιωθε ότι είχε οποιαδήποτε υποχρέωση προς τον οποιονδήποτε» συνέλαβε και ηχογράφησε στα γρήγορα το άλμπουμ. Ένα άλμπουμ που κρατά 30 λεπτά όλα κι όλα και έρχεται να προστεθεί ως το πιο αυθόρμητο κομμάτι της «τετραλογίας των 60 ως 70» που περιλαμβάνει και το θαυμάσιο “Post Pop Depression” του ’16.
Πιο απελευθερωμένος από κάθε άλλη φορά, προσπερνά τη βιολογική του ηλικία αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά πόσο έτοιμος είναι να συμπράξει με νέο αίμα. Εδώ συνεργάζεται με τον 40χρονο jazz τρομπετίστα Leron Thomas και την 30 Μαίων κυριολεκτικά, εντυπωσιακά ευρηματική πολυαρτίστα (κιθαρίστρια/συνθέτιδα και σκηνοθέτη) Sarah Lipstate, που διακινεί τη μουσική της υπό το καλλιτεχνικό όνομα Noveller. Τα ambient τοπία πάνω στα οποία απλώνεται το “Free” οφείλονται στους δύο αυτούς μουσικούς. Το “Dirty Sanchez” ξεκινά σα σάουντρακ από το «Χρονικό ενός Προαναγγελθέντος Θανάτου» και εξελίσσεται σαν outtake της περιόδου “New Values”/”Soldier”). Στο συγκλονιστικό “We Are The People” (γραμμένο το 1970 από τον Lou Reed ακούγεται ολοσχερώς προφητικό στη σημερινή Αμερική του Τραμπ) o Iggy απαγγέλλει ποίηση, στο “Glow In The Dark” δική του πάνω σε ηλεκτρονικό background και φρενήρες σαξόφωνο, στο δε “Do Not Go Gentle Into That Good Night” του Dylan Thomas. Με πιο σαφές κομμάτι το αμέσως επιδραστικό, moody “Love’s Missing” ο Iggy ενσυνείδητα αφήνεται, μπαινοβγαίνει σα guest στον ίδιο του το δίσκο, το απολαμβάνει εννοεί κάθε λέξη όταν απαγγέλλει, βυθίζεται στο ηχητικό τοπίο, όπως η φιγούρα του στα σκούρα νερά του εξωφύλλου.
Τα λόγια του σα να τον οδηγούν από μόνα τους, καθώς κινείται χωρίς πλάνο και προπαρασκευή, απολαμβάνοντας τη βαθύτονη χροιά του (“Page”), άλλοτε με υποστήριξη από στοιχειώδεις δομές και δεύτερα φωνητικά που αναπτύσσονται εικονοφόρα (“James Bond”), συνήθως υπό τον ήχο του σαξοφώνου (“Sonali”) και με αποτελέσματα που στο στρυφνό αυτί θα μοιάσουν ημιτελή, όμως είναι απλώς «ελεύθερα».
Ποιος είπε ότι η γενιά των 70άρηδων επιζώντων δε δικαιούται να συνεχίζει να γράφει ιστορία, ακόμη και με τα πειράματά της;

Παναγιώτης Παπαϊωάννου