Design: "In Other Words"

Αλήθεια είναι ότι με τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης δεν πολυασχολούμαι. Tον ένα λογαριασμό που κατέχω, τον δημιούργησα για να παρακολουθώ και να κοινωνώ με πρόσωπα της μουσικής που με ενδιαφέρει. Eπίσης αληθινό είναι το γεγονός , ότι ανακάλυψα και συνδέθηκα με ανθρώπους που πέρα από τις επιφανειακές και τετριμμένες τυπικότητες φιλίας, είχαν και έχουν κάτι να πουν’ είτε ανθρώπινο, είτε καλλιτεχνικό!

Και έρχομαι στο δια ταύτα πριν ο φίλτατος αρχισυντάκτης Φώτης Μελέτης με ανακαλέσει στην τάξη για τον σχοινοτενή πρόλογο  και θυμάμαι πριν ενάμιση χρόνο τη γνωριμία μου με ένα ελληνικό συγκρότημα που παίζει στο μελωδικό / A.O.R  ηχοχώρο, τους Farraday!!!
Όταν δε, είχα την καλή συγκυρία να τους δω και ακούσω στον πάντοτε φιλόξενο χώρο του  Bat City  Club της Αθήνας , γνώρισα και τους εξαίρετους μουσικούς που  έπαιζαν με τον δημιουργό της μπάντας Roy Da Vis,τους γνωστούς μουσικούς και ικανότατους χειριστές των οργάνων τους, όπως τον Jimmy Serra στο μπάσο, και τον Chris Crystal στα τύμπανα, όπου έδωσαν μπροστά στο αθηναϊκό κοινό απτές εικόνες και ακούσματα του μουσικού ταλέντου και του πάθους τους για τη μουσική που υπηρετούν και γουστάρουν και μας αρέσει.
Η χαρά μου ήταν μεγάλη λοιπόν όταν έμαθα , ότι ο Jimmy Serra στο μπάσο , ο  Chris Crystal στα τύμπανα συνεπικουρούμενοι από τους Geo Mats στην κιθάρα που προστέθηκε στις αρχές του 2010 στο αρχικό σχήμα , ενώ η μπάντα  πήρε την τελική της μορφή με την προσθήκη του Johnny Sc στο πιάνο & τα πλήκτρα και της Ili Kar στη φωνή.
 Οι Design συνθέτουν δική τους μουσική και κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ με τον τίτλο "In Other Words" στην FM Records. Έχω λοιπόν 5 μέρες και άλλο cd δεν παίζει στα cd players σπιτιού κι αυτοκινήτου εκτός από αυτό!! Λοιπόν: πλήκτρα, ευφάνταστες κιθαριστικές  διαδρομές και δυναμική rhythm section! Ακριβώς αυτή είναι η εικόνα! Με το ''In Other Words''  τα φωνητικά της Ili  Kar  να παρουσιάζουν ομοιότητα με τις καλύτερες παρόμοιου ύφους τραγουδίστριες και με ακόμη πιο μοντέρνα προσέγγιση, η ουσία είναι ότι πρόκειται για άνω του μέσου όρου AOR/μελωδικού hard rock  μπάντα!
Η δε φωνή της καλλιτέχνιδας θυμίζει διασταύρωση Wilson(Heart),  Janet Gardner (Vixen) , με αρκετή δόση από  Robin Beck.
Εάν συνυπολογίσουμε,  τις συνθέσεις , τους ικανότατους μουσικούς και την εξαιρετική τραγουδίστρια έχουμε την τέλεια συνταγή: AOR, μελωδικό  hard rock… η κλασική παραγγελία στα 80ς!
Οι εγχώριοι μουσικοί δημιουργούν εξαιρετικά ακούσματα μουσικότητας, με ταιριαστές  δοσολογίες σε πλήκτρα, καθώς οι "πλούσιες" συνθέσεις και η φωνή της πολυτάλαντης Ili καθηλώνουν τον ακροατή.
Oι ευκολομνημόνευτα χορωδιακά φωνητικά και πιασάρικες ενορχηστρώσεις  εντυπωσιάζουν και προσωπικά δε βρήκα σύνθεση filler ενώ ήδη με το εναρκτήριο και ομότιτλο πρώτο τραγούδι απογειώνεσαι. Ίσως και τα υψίσυχνα φωνητικά συμβάλλουν σε αυτήν την απογείωση, η ατμοσφαιρική εισαγωγή αλλά και το ευφάνταστο κιθαριστικό ριφ.
Προσωπικά αγαπημένο από την πρώτη ακρόαση, ακολουθεί το “Breakout” το “Every Day” με εξαίρετες κιθάρες, το τέλειο  FM radio – πίσω στα  80’ς που ο "πειρατικός σταθμός" στη γενέθλια  πόλη μου, όπου για 2 ώρες σε ανάλογου ύφους εκπομπή  που παρουσίαζα , έπαιζε μόνο τέτοια "άσματα"!
Το “The Meaning of Love” με εισαγωγή ala  Satriani και jazzέ πλήκτρα/πιάνο, την κιθάρα να κελαηδάει μετά από εκπληκτικό σολάρισμα , εάν δε σας θυμίζει τη υπερμπάντα των Toto , προφανώς διαβάζετε λάθος ιστοσελίδα.
Στο ίδιο ύφος και τα υπόλοιπα, με το ορχηστρικό “Twenty Eight”  σε ταξιδεύει μακριά για 1’και 35’’. Tο μεγαλόπρεπο στην εισαγωγή του “Fire is in Your Heart” είναι ακόμη ένα ξεσηκωτικό ροκάδικο κομμάτι. Κλασικός  80'ς ήχος!! Το “May be Next Time” μου έφερε μουσικά στα αυτιά μου  μπάντες αγαπημένες όπως Red Dawn, Saraya.
Tο “Hold me” ένα απολύτως μεθυστικό μελωδικό κομμάτι που  αιωρείται το πνεύμα της δεκαετίας του '80 και τραβά τον ακροατή με πιασάρικες γραμμές "γαντζωμένες  στο ξόρκι της μελωδίας" ενώ το “Only Heaven Knows” είναι ιδανικό για να κλείσει ο δίσκος και να σε αφήσει να παρακαλέσεις για συνέχεια! Κομματάρα με τα όλα της (!!!) με τον Μιχάλη Σμέρο (ex Fortress Under Siege, Καθηγητής Μονωδίας και Ιδρυτής του Studio Phonetics) σε ένα μοναδικό ντουέτο με την Iri  μου θύμισαν σίγουρα House of Lords και στα κιθαριστικά σημεία Steve Vai.
Στενοχωριέμαι, που σε δύσκολες εποχές οικονομικής κρίσης, οι προτάσεις εξαιρετικών κυκλοφοριών είναι πολλές και η αγορά τους, στεγνώνει τα ήδη αποστραγγισμένα πορτοφόλια μας όμως οι φίλοι που μπορούν διαθέσουν ελάχιστα ευρώ (5) θα απολαύσουν και θα συνδράμουν ίσως σε μία ακόμη κυκλοφορία της δουλειά της ελληνικής αυτής μπάντας.
To συγκεκριμένο άλμπουμ συγκαταλέγεται στις καλύτερες κυκλοφορίες του 2015 και συμπληρώνει τη μελωδική ελληνική σκηνή που διαχρονικά παρουσιάζει ήδη καταπληκτικές κυκλοφορίες ή αναμένει οσονούπω και άλλες από τους Farraday,  Flyin’ Mercury, Kingdragon, Soundtruck, Raw Silk, Redrum , Wild Rose (με αλφαβητική σειρά – άλλωστε όλοι έχουν αφήσει το χνάρι τους επάξια στο χώρο)

Νότης Γκιλλανίδης

 

 

 

Neal Morse Band: “The Grand Experiment”

H περίπτωση του σπουδαίου μουσικού, τραγουδιστή και

δημιουργού Neal Morse είναι από αυτές που σε κάνουν περήφανο διότι παρά τις πολλές κυκλοφορίες του, ανακαλύπτεις ότι το αστείρευτο ταλέντο που διαθέτει καταφέρνει και εκπέμπει ακόμη ρίγη σύγχρονου pro-rock ήχου.

Συνεπιβάτης ή καλύτερα συνοδηγός σε αυτό το κομψοτέχνημα είναι ο Mike Portnoy (Dream Theater, Transatlantic, Adrenaline Mob, Flying Colors) όπου όχι μόνο διαπρέπει στο τομέα των τυμπάνων αλλά είναι και εξαιρετικός συνθέτης.
Από το ξεκίνημα του δίσκου με το δαιδαλώδες "The Call" νιώθεις άμεσα τις prog δονήσεις με τους ατέλειωτους ρυθμούς, τα  επιβλητικά πλήκτρα και τις δυναμικές ενορχηστρωτικές δομές να συναγωνίζονται σε έμπνευση και ταχύτητα.
Ακολουθεί το ομότιτλο τραγούδι που είναι  πιο ροκ, από τα υπόλοιπα κομμάτια και σε αρκετά mainstream ύφος με τα φωνητικά να θυμίζουν μίγμα από Beatles και Genesis και  με το κιθαριστικό σόλο να απογειώνει την εν λόγω σύνθεση.
Το “Waterfall” ξεκινά σε νηφάλιους ρυθμούς όπου καταλήγει σε μία πανέμορφη μπαλάντα ενώ το “Agenda” περιέχει μελωδικές γραμμές από τη σημερινή pop σκηνή αλλά και την αμερικάνικη alternative κοινότητα με τις ερμηνείες να εκπλήσσουν.
Το εκρηκτικό  “Alive Again”  αποτελεί ένα απίστευτο έπος που μόνο μουσικοί και συνθέτες όπως οι Neal Morse και  Mike Portnoy ξέρουν να φτιάχνουν. Heavy ρυθμοί, ανεξάντλητος λυρισμός, ιδανική αρμονία, τυμπανιστική πανδαισία, ουράνια φωνητικά και όλα αυτά εναλλάσσονται με μοναδική μαεστρία βυθισμένη σε μία γοητευτική seventies feeling ατμόσφαιρα.
Τώρα ερχόμενοι στο Bonus Disc του “The Grand Experiment” θα ομολογήσω ότι περιέχει ένα από τα κορυφαία τραγούδια που έχει  υπογράψει και ερμηνεύσει ο Neal Morse κι αυτό είναι το αξεπέραστο “New Jerusalem” δίνοντας για άλλη μια φορά ένα αυθεντικό χριστιανικό μήνυμα αγάπης και ελευθερίας.
Τέλος υπάρχουν αλλά τέσσερα κομμάτια (τα δύο είναι σε live μορφή), το "Doomsday Destiny" σε καθαρά Genesis ύφος και μία αξιόλογη και δυναμική διασκευή του τρυφερού κομματιού “MacArthur Park” του αμερικανού συνθέτη και τραγουδιστή Jimmy Webb αλλ
Η προσφορά των Randy George στο μπάσο, του Eric Gillette στην κιθάρα και τα φωνητικά αλλά και τους Bill Hubauer στα keyboards είναι ανεκτίμητη  διότι μπορεί να είναι οι αφανείς ήρωες αυτής της κυκλοφορίας αλλά τέτοιο εξαιρετικό και πολύσυνθετο παίξιμο ελάχιστοι μουσικοί μπορούν να κάνουν σήμερα.
Πιστεύω ότι οι Neal Morse Band τα κατάφεραν και κυκλοφόρησαν μία πολύ καλή δουλειά και ευτυχώς δεν μας απογοήτευσαν.
Φαίνεται ότι το  στοίχημα που έχω βάλει με κάποιον φίλο ότι δεν πρόκειται να βγάλουν ποτέ μέτριο δίσκο μάλλον θα συνεχίσω ακόμη να το κερδίζω…

Φώτης Μελέτης

 

 

Pat Travers: "Live At The Iridium ΝΥC"

Αν κάποια μελλοντική γενιά βάλει σ΄έναν υπερμοντέρνο ηλεκτρονικό εγκέφαλο τις κατάλληλες πληροφορίες ώστε να μπορεί να ανασύρει ανά πάσα στιγμή τα πιο αντιπροσωπευτικά ηχητικά δείγματα ενός ιδιώματος του εικοστού αιώνα με τίτλο γένους "classic rock" είναι πολύ πιθανό ένα απ΄αυτά να φέρει το όνομα του Καναδού Pat Travers.

Στη μακρά του δισκογραφία (που ξεκινά απ΄το '76) έχει κυκλοφορήσει πολλά live, με το "Live ! Go For What You Know" του 1979 να θεωρείται χαρακτηριστικό της εποχής των guitar heroes. Με το νέο του, ενδέκατο, ζωντανό άλμπουμ, με τίτλο "Live at The Iridium NY", ο 60χρονος εξακολουθεί να απολαμβάνει να τροφοδοτεί το κοινό με τον ζωτικό hard rock / blues ήχο που παίζει μια ζωή.
Προτιμώντας να αναδείξει μερικά λιγώτερο γνωστά κομμάτια από τη δισκογραφία του και να τα αναμίξει με δυναμικές διασκευές (τα παλαιολιθικά "Spoonfool", "If I Had Possession Over Judgement Day", όπου γκεστάρει ο Jon Paris στη φυσαρμόνικα) και το οργασμικό "Black Betty"), ανεβαίνει στο πάλκο του Iridium με κουαρτέτο που ξέρει παλιά και καινούρια «απ΄έξω και ανακατωτά»:
Kirk McKim (κιθάρα, φωνητικά), Rodney O' Quinn (μπάσο, φωνητικά) και Sandy Gennaro (τύμπανα), μαζί του από το 2012, με δέσιμο για σεμινάριο, κρατούν την ενέργεια ψηλά :
το "Rock N' Roll Suzie" σε προειδοποιεί κατευθείαν για μια βραδιά γεμάτη boogie woogie, τα "Gettin' Betta" και "Heat In The Street", αυθεντικοί επιβιώσαντες από το σετ του ".What You Know" 36 χρόνια πριν, ακούγονται τόσο «καμπάνα» που απαιτούν επιτακτικά ανέβασμα της έντασης, το "Josephine" αφήνει χώρο στην κιθάρα του Pat να μιλήσει και το σόλο του Kirk McKim (ναι, ο Pat είναι «δημοκρατικός» κιθαρίστας), επονομαζόμενο "Lonewolf", εξελίσσεται σε μια εκτέλεση του "Redhouse" του θείου Jimi, με τυπωμένο τον ήχο της slide του Travers πάνω του.
Το Iridium έχει τη φήμη ενός από τους καλύτερους συναυλιακούς χώρους στη Νέα Υόρκη και ο ήχος που περιέχει το live αυτό τη δικαιώνει πλήρως, με το αποτέλεσμα να βγαίνει κατευθείαν απ΄την κονσόλα καλομιξαρισμένο και πεντακάθαρο. Ανάμεσα απ΄τα κομμάτια έχουν μείνει περίπου άθικτες οι αντιδράσεις του κοινού, στοιχείο που συντηρεί ευχάριστα τη ζωντανή αίσθηση.
Για όσους σηκώνουν φρύδι και διερωτώνται αν έχουν λόγο ύπαρξης τέτοιες κυκλοφορίες από τους γερόλυκους της κιθάρας «που δεν είναι βιρτουόζοι», συνιστάται να μην ξαναπιούν μπύρα. Είναι ανθυγιεινή και έχει την ίδια «βαρετή» γεύση εδώ και κάτι αιώνες.

 Παναγιώτης Παπαϊωάννου

 

 

 

Scorpions: "Return to Forever"

ΕΛΛΑΣ: Σωτήριον έτος 2015… και παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα εξακολουθεί να παραμένει πεισματικά Αλεμανική αποικία, που θα έλεγε και ο Ζουράρις. Ακόμα και οι μεγαλύτεροι φιλέλληνες Γερμανοί, οι αειθαλείς Scorpions επιμένουν να μας βομβαρδίζουν με τις κοφτερές κιθάρες τους και τα ανυπέρβλητα ημι-οπερετικά φωνητικά του Klaus Meine.

Νέο άλμπουμ για τους Γερμανούς, το οποίο έχει την τύχη να είναι το επόμενο από το τελευταίο τους!!!
Παράδοξο; Και όμως αληθινό. Παρόλο που είχαν προαναγγείλει πως το "Sting in the Tail" του 2010 θα ήταν ο τελευταίος σταθμός της ημιαιωνόβιας πορείας τους, ωστόσο κάποιες δημιουργικές εσωτερικές ανάγκες τους οδήγησαν για ακόμα μια φορά στο studio για το "Return to forever"… 50 χρόνια πέρασαν από την ίδρυση τους και ειλικρινά θεωρώ πως πολύ εύκολα μπορούν να βγάλουν κι άλλα άλμπουμ.
Όταν έχεις έναν τραγουδιστή, που η φωνή του ακούγεται στο ίδιο επίπεδο που ακουγόταν πριν 30 χρόνια και όταν καταφέρνεις μετά από μισό αιώνα πορείας να βγάζεις άλμπουμ με τουλάχιστον 5 και 6 εξαιρετικά τραγούδια, γιατί να σταματήσεις…;
Εκτός αν προτιμάς να μεγαλώνεις εγγόνια, από το να είσαι στο σανίδι και να σε αποθεώνουν χιλιάδες οπαδοί. Και μην μου πείτε για λεφτά.  Διότι απ’ αυτά τα «πολύχρωμα χαρτιά» οι Σκορπιοί έχουν περίσσευμα…
Στο δια ταύτα το "Return to forever", είναι ένα άλμπουμ, που κατά το ήμισυ αποτελείται από κομμάτια που γράφτηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Πολλά απ’ αυτά ήταν να περιληφθούν σε άλμπουμ όπως τα "Blackout", "Love at First Sting", "Savage Amusement" και "Crazy World", αλλά «απέτυχαν» λόγω της περιορισμένης χωρητικότητας των θρυλικών βινυλίων. Κι επειδή δεν είμαι ιδιαίτερος fan της late 80’s περιόδου τους, σίγουρα δεν έγιναν οι πιο σωστές επιλογές τότε… Για τα early 80’s, ούτε συζήτηση. Εκείνη την εποχή δεν έβγαλαν απλά καλό τραγούδι, οπότε…
Υπάρχει μια ανεπαίσθητη 80’s αισθητική στην συγγραφή των τραγουδιών, ωστόσο το "Return to forever" είναι ένα σύγχρονο ηχητικά άλμπουμ, το οποίο στέκεται περήφανα, στην πλούσια δισκογραφία της εκπληκτικής αυτής μπάντας…
Το άλμπουμ ξεκινάει με το "Going Out With A Bang". Ένα uptempo τραγούδι, μ’ ένα "Bang Bang Bang" και αρκούντως κολλητικό ρεφραίν. Πολύ όμορφα ξεκινήσαμε… Πάμε στο δεύτερο… Και "We Built This House", το λεγόμενο hit του δίσκου. Για την ακρίβεια hitαρα! Σίγουρα το έχετε ακούσει κάπου. Αντάξιο του ρόλου του.
Είμαι σίγουρος ότι θα περιλαμβάνεται σχεδόν σε όλες τις συναυλίες των Σκορπιών, μέχρι ν’ αποφασίσουν να το κλείσουν οριστικά. Θα τολμούσα να εκστομίσω την βαριά κουβέντα, πως πρόκειται για το Rock you like a hurricane των 10’s.
Πάμε στο επόμενο "Rock Rock Rock My Car" όπου όλα τα 80’s κλισέ είναι εδώ και με ήχο πολύ πιο σύγχρονο. Οι γερόλυκοι κυριολεκτικά τα σπάνε. Πολύ καλό ξεκίνημα για το cd με πολύ δυνατό, uptempo, heavy και 80’s… Για να δούμε τι μας επιφυλάσσει η συνέχεια…
Τέταρτο τραγούδι και "House Of Cards" και αισίως φτάσαμε στην πρώτη μπαλάντα. Για να γίνω κι εγώ λίγο 80’s, θα αρχίσω τις επιτηδευμένες υπερβολές. Η πιο μέτρια μπαλάντα των Scorpions είναι ύμνος για τους άλλους… Οπωσδήποτε πανέμορφο τραγούδι όπου δεν θα κάνει την διαφορά αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι μέτριο. Ίσα ίσα είναι υπέροχο. Απλά δεν είναι Still loving you… Και τι έγινε; Μια φορά αγαπάς…(;;;)
Πάμε στο επόμενο και "All For One"… Ο τυπικές κοφτές ρυθμικές κιθάρες των Scorpions είναι εδώ. Όπως και η 80’s hard rock αισθητική, μόνο που δεν είναι κάτι μεγάλο, ούτε και filler. Στα σημεία μου θυμίζει λίγο Def Leppard!
Και πάμε στο Rock 'N' Roll Band! Δυναμίτης… Ή και νέο Dynamite… Βάλτε και μια δόση από παλιούς Whitesnake, πριν γίνουν ξανθοί και έχετε έτοιμη μια τραγουδάρα, που κάνει και για live και για αυτοκίνητο και για rock club και για walkman.
Kαι τα καλούδια συνεχίζονται με το "Catch Your Luck And Play" που είναι ένα πολύ ωραίο τραγούδι με εξαιρετικές κιθάρες, πανέμορφο και πιασάρικο ρεφραίν.
Πάμε στο επόμενο…" Rollin' Home"… Ένα midtempo τραγούδι. Λίγο Bon Jovi, λίγο Def Leppard και το κορίτσι μου… Δεν είναι άσχημο, αλλά δεν θα μου μείνει.
"Hard Rockin' The Place" και ανεβαίνουν ξανά οι ταχύτητες. Τυπικό early 80’s Scorpions τραγούδι. Τότε που έβγαζαν ΜΟΝΟ αριστουργήματα. Τι να προσθέσω… Χώραγε, δεν χώραγε…(;;;)
Ακολουθεί η δεύτερη μπαλάντα με τίτλο "Eye Of The Storm" και ευθύς αμέσως μου ήρθε στο μυαλό το υπέροχο ομότιτλο τραγούδι των αδικημένων Pretty Maids… Πανέμορφο εκείνο… Πανέμορφο κι αυτό… Φαίνεται πως ο τίτλος εμπνέει.
Ακολουθεί το "The Scratch", ένα κόμα ένα τυπικό Scorpions τραγούδι, με πολύ καλές κιθάρες κι εδώ θα πρέπει να σημειώσω, πως η καθαριστική δουλειά των Rudolf Schenker και  Matthias Jabs είναι καλύτερη απ’ ότι θα περίμενε κανείς.
Αν τελείωνε εδώ το cd, δεν θα είχα κανένα παράπονο. Ακόμα ένας εξαιρετικό cd από τους Scorpions, οι οποίοι από το Unbreakable και μετά βγάζουν ΜΟΝΟ πολύ καλά cd.
Έλα μου ντε, που το καλύτερο το επεφύλαξαν για το τέλος, το "Gypsy Life" και σίγουρα το αγαπημένο μου του cd. Μπαλάντα ΑΑΑ εθνικής, η οποία στέκεται επάξια δίπλα στους ύμνους αυτής της υπέροχης μπάντας, που μας έχει συντροφέψει στις καλύτερες και στις χειρότερες στιγμές της ζωής μας… Και θα κλείσω με μια ακόμα μεγάλη κουβέντα…
Ναι οι Scorpions είναι υποτιμημένοι και θα έπρεπε να στέκονταν δίπλα σε μπάντες όπως οι Zeppelin, οι Purple και οι Sabbath. Άντεξαν στον χρόνο περισσότερο κι απ’ αυτά τα ιερά τέρατα… Ως παρόντες, όχι με την φήμη τους…

 

Αριστοτέλης Βασιλάκης