παρόλο που έχουν ανοίξει συναυλίες δημοφιλών γκρουπ όπως των Dokken, Ratt και Skid Row.
Η διαδρομή του Marco Ferreira όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα
ήταν μεταξύ των δικών του κυκλοφοριών και της συνεργασίας του με τα
γκρουπ των Goodbye Thrill και Venturia, ενώ στο ολοκαίνουργιο δίσκο έχει ξανά την βοήθειαβοήθεια του αδελφού του Alex Ferreira (ντραμς) αλλά και του μπασίστα Dario Seixas (Jack Russel's Great White, Firehouse, Crown of Thorns, Goodbye Thrill)
Ο ήχος του “V” θυμίζει συγκροτήματα όπως οι Harem Scarem, Def Leppard, Mr. Big, Dokken, και Warrant όχι όμως σε τόσο πιασάρικο ύφος αλλά με πιο σοφιστικέ ροκ προσανατολισμό με τις μελωδίες, τα κιθαριστικά παιξίματα και τα φωνητικά του Marco Ferreira να είναι πιο ψαγμένα και τεχνικά σε όλο το άλμπουμ. Γενικά είναι ένας δίσκος που θέλει πολλές ακροάσεις για να σας αρέσει παρά την “αμερικανιά του” και δεν σε κερδίζει με τις πρώτες ακροάσεις διότι εκεί που φαίνεται να “χωλαίνει” (κακώς βέβαια) ο πέμπτος δίσκος των Ferreira είναι ότι δεν υπάρχουν οι συνθέσεις που θα τον απογειώσουν και θα τον κάνουν πιο ελκυστικό για το ευρύ κοινό.
Τσεκάρετε τα “Hit The Door”, “Heaven Is Her Name”, το μπαλαντοειδές “Don't Let Go”, τα θαυμάσια “Superstitions” και “Sometimes Love's Not Enough” καθώς και το μελαγχολικό “In The End” για να μπείτε καλύτερα στο νόημα του άλμπουμ.
Τέλος ο βραζιλιάνος μουσικός μας είχε εκμυστηρευτεί σε μία παλιότερη συνέντευξη του στο rockway.gr (link) ότι δεν ζει από την μουσική του αλλά από τις ακουστικές παραστάσεις, παίζοντας διασκευές για 4 ώρες, 2 έως 3 νύχτες την εβδομάδα. Ευχόμαστε λοιπόν ολόκαρδα να ζήσει στο εγγύς μέλλον από την δική του μουσική διότι το αξίζει.
Φυσικά ο Marc Ferreira και το συγκρότημα του δεν στερούνται ταλέντου και συνθετικού οίστρου φαίνεται όμως ότι η τύχη για κάτι πιο μεγάλο δεν του έχει φερθεί γενναιόδωρα οπότε η συμβουλή μας είναι ότι αγώνας για την επιβίωση και την δημιουργία μπορεί να είναι σκληρός και άδικος αλλά δεν πρέπει ποτέ να σταματήσει ειδικά όταν κυκλοφορούν τέτοιοι αξιόλογοι δίσκοι.
του αδελφού του Alex Ferreira (ντραμς) αλλά και του μπασίστα Dario Seixas (Jack Russel's Great White, Firehouse, Crown of Thorns, Goodbye Thrill) Ο ήχος του “V” θυμίζει συγκροτήματα όπως οι Harem Scarem, Def Leppard, Mr. Big, Dokken, και Warrant όχι όμως σε τόσο πιασάρικο ύφος αλλά με πιο σοφιστικέ ροκ προσανατολισμό με τις μελωδίες, τα κιθαριστικά παιξίματα και τα φωνητικά του Marco Ferreira να είναι πιο ψαγμένα και τεχνικά σε όλο το άλμπουμ. Γενικά είναι ένας δίσκος που θέλει πολλές ακροάσεις για να σας αρέσει παρά την “αμερικανιά του” και δεν σε κερδίζει με τις πρώτες ακροάσεις διότι εκεί που φαίνεται να “χωλαίνει” (κακώς βέβαια) ο πέμπτος δίσκος των Ferreira είναι ότι δεν υπάρχουν οι συνθέσεις που θα τον απογειώσουν και θα τον κάνουν πιο ελκυστικό για το ευρύ κοινό.
Τσεκάρετε τα “Hit The Door”, “Heaven Is Her Name”, το μπαλαντοειδές “Don't Let Go”, τα θαυμάσια “Superstitions” και “Sometimes Love's Not Enough” καθώς και το μελαγχολικό “In The End” για να μπείτε καλύτερα στο νόημα του άλμπουμ.
Τέλος ο βραζιλιάνος μουσικός μας είχε εκμυστηρευτεί σε μία παλιότερη συνέντευξη του στο rockway.gr (link) ότι δεν ζει από την μουσική του αλλά από τις ακουστικές παραστάσεις, παίζοντας διασκευές για 4 ώρες, 2 έως 3 νύχτες την εβδομάδα. Ευχόμαστε λοιπόν ολόκαρδα να ζήσει στο εγγύς μέλλον από την δική του μουσική διότι το αξίζει.
Φυσικά ο Marc Ferreira και το συγκρότημα του δεν στερούνται ταλέντου και συνθετικού οίστρου φαίνεται όμως ότι η τύχη για κάτι πιο μεγάλο δεν του έχει φερθεί γενναιόδωρα οπότε η συμβουλή μας είναι ότι αγώνας για την επιβίωση και την δημιουργία μπορεί να είναι σκληρός και άδικος αλλά δεν πρέπει ποτέ να σταματήσει ειδικά όταν κυκλοφορούν τέτοιοι αξιόλογοι δίσκοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.