Το “Hydra” ξεκινάει δυναμικά με “Let Us Burn”, μια κλασική Within Temptation σύνθεση. Ο συμπαθέστατος Howard Jones (Devil You Know, ex- Killswitch Engage) συμμετέχει στο “Dangerous”, ένα κομμάτι που το video clip είχαμε δει στο τέλος της προηγούμενης χρονιάς.
Συνέχεια με το “And We Run”, με τον rapper Xzibit να κάνει guest vocals, μια σύνθεση η οποία ξενίζει κάπως. Βέβαια δεν είναι πρώτη φορά που ο Xzibit συμμετέχει σε rock δίσκο. Το 2005 είχε κάνει ντουέτο με τον Alice Cooper στο κομμάτι “Stand”, το οποίο προστέθηκε ως bonus track στο δίσκο “Dirty Diamonds” του Alice. Και η αλήθεια είναι πως ούτε εκεί “κούμπωσε” ο εν λόγω κύριος…
Πάμε παρακάτω… Το “Paradise” είχε προκαλέσει σάλο πριν καν κυκλοφορήσει σε video και σε EP, και αυτό διότι είχε ανακοινωθεί η σύμπραξη των Within Temptation με την Tarja, οπότε οι απανταχού female fronted fans, έτριβαν τα χέρια τους. Και φυσικά το αποτέλεσμα δεν τους απογοήτευσε.
Παύση συμμετοχών για τη συνέχεια, με την πρώτη μπαλάντα του “Hydra” (“Edge of the World”) να παίρνει τη σκυτάλη. Μελωδική και λυρική, στα βήματα που μας έχουν συνηθίσει οι Within Temptation.
Μια κίνηση που δεν περίμενα (και δέχτηκα ευχάριστα) λαμβάνει χώρα στο “Silver Moonlight” όπου ο Robert Westerholt (σύζυγος της Sharon) κάνει μερικά growls, θυμίζοντας εποχές “Enter”. Η φωνή του Robert συναντάται και στο μετέπειτα “Tell Me Why”, αλλά όχι σε brutal μορφή.
Τα “Covered By Roses” και “Dog Days” αντιπροσωπεύουν πλήρως το εμπορικό μουσικό ποιόν του συγκροτήματος και θα σιγοτραγουδηθούν σε ανύποπτο χρόνο ύστερα από μερικές ακροάσεις.
Κλείσιμο με το “Whole World Is Watching”, όπου συμμετέχει ο Dave Pirner των αγαπητών Soul Asylum. Δεύτερη μπαλάντα στο δίσκο, που κλείνει όμορφα το έκτο full length του σεξτέτου από την Ολλανδία.
Στο “Hydra” η μπάντα βάζει στο ηχητικό τραπέζι (σχεδόν) όλα τα χαρακτηριστικά που έχουν μπολιάσει τη μουσική πορεία της. Έτσι όπως η Λερναία Ύδρα διαθέτει πολλά κεφάλια, έτσι και το νέο πόνημα των Within Temptation θέλει να παρουσιάσει λογής ηχητικές προσωπικότητες, όλες με κοινό παρανομαστή τη σύγχρονη χροιά που έχει υιοθετήσει το σχήμα.
Δεν έχει τη συνοχή που είχε το “The Unforgiving”, αλλά σίγουρα είναι δύο κλικ πιο heavy (σχετική έννοια πάντα), ενώ σε γενικές γραμμές έχουμε να κάνουμε με μια καθόλα ολοκληρωμένη δουλειά, με ουσία, η οποία δεν ψάχνει να βρει το χαρακτήρα της (μιας και τον έχει ήδη βρει, σε αντίθεση με άλλα συγκροτήματα του χώρου), αλλά προβάλει αυτό που θέλει, με τον τρόπο που θέλει, χαροποιώντας το κοινό της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.