Gus G.: "Brand New Revolution"

Ο πολυάσχολος πλέον Gus G., κατά τον κόσμο Κώστας

Καραμητρούδης και το δεξί χέρι του "Θεού", Ozzy, κυκλοφορεί νέο σόλο δίσκο μιας και η κανονική του μπάντα βρίσκεται σε διάλειμμα αυτή τη στιγμή και ο Ozzman κάνει τα δικά του πράγματα με τους Black Sabbath.

Αυτά συμβαίνουν συνήθως όταν δεν κάνει περιοδείες ανά τον κόσμο σαν solo, με τον Madman ή που και που με τους Firewind, βρίσκεται με κάποιο πιεσμένο μεν αλλά επιπλέον ελεύθερο χρόνο δε.
Αυτός ο χρόνος για τον Gus, δεν πάει ποτέ χαμένος και φροντίζει να τον εκμεταλλεύεται πάντα καταλλήλως. Χωρίς να έχει μείνει στάσιμος από τότε που ξεκίνησε την καριέρα του, έβαλε πλώρη για τον δεύτερο προσωπικό του δίσκο “Brand New Revolution”.
Δώδεκα νέες συνθέσεις μας παρουσιάζει εδώ συν μία bonus για τους Γιαπωνέζους (μισώ τα προνόμιά τους).
Πέρα από το εναρκτήριο κομμάτι “The Quest” το οποίο είναι instrumental, όλα τα υπόλοιπα γεμίζουν με τις φωνές των Jacob Bunton, (One More Try, Behind Those Eyes, Brand New Revolution,  Burn,  We Are One ), Mats Levén (The Demon Inside, Come Hell Or High Water, If It Ends Today), Jeff Scott Soto (Gone To Stay, Generation G) και Elize Ryd στο “What Lies Below” ενώ στο ίδιο κομμάτι για τη Γιαπωνέζικη έκδοση η Heather St. Marie, βρίσκεται πίσω από το μικρόφωνο, Την υπόλοιπη μπάντα του πλαισιώνουν ο Marty O' Brien (Lita Ford band) στο μπάσο, ο Jo Nunez (Firewind) στα τύμπανα ενώ ο ίδιος ο Gus G. , εκτός από κιθάρα, παίζει μπάσο σε κάποια κομμάτι και πλήκτρα.
 Αρκετά διαφορετικό από τον προκάτοχό του μας παρουσιάζεται το “Brand New Revolution”. Ορισμένες συνθέσεις θα μπορούσανε να βρίσκανε θέση σε κάποιο άλμπουμ του Ozzy όπως είναι το “One More Try” ή το “We Are One”. Οι συνθέσεις είναι δομημένες με τέτοιο τρόπο ώστε να δίνουν χώρο στον εκάστοτε τραγουδιστή να ξετυλίξει τις δυνατότητές του όπως εκείνος θέλει.
 Η παραγωγή του είναι καλογυαλισμένη όπως συνηθίζεται πλέον στις μέρες μας, με διαύγεια και καθαρότητα στο  άκουσμα του κάθε οργάνου.
Η αλήθεια είναι πως κάτι τέτοιο ορισμένες φορές κουράζει, Η αλήθεια είναι πως κάτι τέτοιο ορισμένες φορές κουράζει, διότι όλα ακούγονται το ίδιο μοντερνοποιημένα και πλέον είναι ακόμα πιο δύσκολο να ξεχωρίσεις σχήματα, κομμάτια ή να σου κάνει κάτι εντύπωση με το πρώτο άκουσμα.
Μερικές φορές τα μοντέλα της τεχνολογίας δεν είναι και τόσο καλά, ειδικά αν σου λείπουν ακούσματα με παλαιότερου τύπου παραγωγή.
  Για solos και βασικά riffs, είναι περιττό  να σχολιάσω, όταν αναφέρεσαι σε προσωπική δουλειά κάποιου  κιθαρίστα και πόσο μάλλον του βεληνεκούς του Gus, που το ότι βρίσκεται δίπλα στον Madman νομίζω μιλάει από μόνο του
  Με μια λέξη, θα το χαρακτήριζα ποικιλόμορφο, σίγουρα όχι καλύτερο για τα γούστα μου από το “I Am The Fire”  αλλά πολύ δυνατό και με πολλές καλές ιδέες. Δεν είναι από αυτά που θα λείψουν από μια δισκοθήκη που θέλει να είναι ενήμερη, αλλά δεν είναι και αυτό που θα την χαλάσει, ίσα -  ίσα που θα την ομορφύνει.
Αναρωτιέμαι πως θα ακούγεται ο Gus όταν σε δίσκο του Ozzy υπάρξουν δικές του συνθέσεις.

Γιώργος Βαλιμίτης