Yes:"Like It is - At the Mesa Arts Center"

Ήταν Τρίτη, 12 Αυγούστου 2014 όταν η τελευταία από τις

μυριάδες μεταμορφώσεις των Yes, με τον 66χρονο Chris Squire στο μπάσο (τον μόνο που δεν έφυγε ποτέ από το σχήμα που έφτιαξε μαζί με τον Jon Anderson to '68), τον 68χρονο Steve Howe (κιθάρα), τον 66χρονο Alan White (ντραμς), τον 62χρονο Geoff Downes (πλήκτρα) και τον «καινούριο», τον 4ο στη 47χρονη καρριέρα τους, τραγουδιστή, τον 44χρονο Jon Davison.

Όλοι οι παραπάνω ανέβηκαν στη σκηνή του Ikeda Theater στη Mesa της Arizona, για να παίξουν στην ολότητά τους τις δύο πιο διάσημες κυκλοφορίες τους back to back, το "Closer To The Edge" (1972) και το "Fragile" (1971). Θα ήταν το 14ο live άλμπουμ τους, ένα χρόνο μετά το πρωτότοκο αδελφάκι του, το "Like It Is - Yes At The Bristol Hippodrome", όπου είχαν ηχογραφήσει και πάλι ολόκληρα, track by track σαν συμφωνίες, τα "Going For The One" (1977) και "The Yes Album" (1971).
Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα ήταν το τελευταίο άλμπουμ που θα ηχογραφούσε ο Chris Squire, που έφυγε πριν από ένα μήνα από μια καλπάζουσα μορφή λευχαιμίας. Από τη σύνθεση, ο αποβιώσας, ο Howe και ο White είναι τα μακριβιότερα στελέχη του σχήματος, οι δύο πρώτοι μάλιστα είχαν παίξει και στις αυθεντικές ηχογραφήσεις των άλμπουμ.
Ήταν αυτά που έβαλαν στο χάρτη τους Yes, τους έκαναν σούπερ σταρ στην Αμερική και παραμένουν ακόμη και σήμερα απ΄τα κορυφαία στο χώρο του progressive rock.
Η απόδοση της πεντάδας είναι αναμενόμενα ακριβής και με αρκετό από τον σουρρεαλισμό των πρωτοτύπων. Βοηθάει και το ότι εκ φύσεως αυτό το «πλατύ» προ-ambient ψυχεδελικό στυλ σβήνει άνετα την όποια ηλικία των μελών. Έτσι κάπως ακούγονταν το progressive και 45 χρόνια πριν. Το βάρος πέφτει στην πιστή απόδοση των δύο δίσκων και οι λεπτομέρειες ας πούμε ότι περισσεύουν:
Ο White είναι (πάντα ήταν) μια ιδέα πιο jazzy από τον Bruford στα τύμπανα.
Ο Downes είναι (τουλάχιστον) ευφυής πληκτράς, αλλά τα παπούτσια του Rick Wakeman ξέρει ότι δεν μπορεί να τα γεμίσει, σε συνθέσεις που ο τοίχος από τα κήμπορντς του τελευταίου υπήρξε το δομικό υλικό.
Ο Davison - κάτι που φάνηκε και στο περσινό τους στούντιο άλμπουμ ("Heaven And Earth", 2014)- δεν είναι απλώς ένας άξιος μιμητής του Jon Anderson, αλλά βάζει και λίγο από το «δικό του» συναισθηματικό βάθος στην πρότυπα απόκοσμη ερμηνεία που καθιέρωσε ο Anderson στο ηχόχρωμα των Yes.
Η τελευταία φορά που ηχογραφήθηκε το επιβλητικό μπάσο του μακαρίτη Squire, αλλά και το εξώφυλλο του Roger Dean δίνουν επαρκείς λόγους να αναζητήσει κανείς αυτό το διπλό live. Οι λάτρεις του prog θα το κάνουν έτσι κι αλλιώς.

Παναγιώτης Παπαϊωάννου