Ο C. Santana, o B. Miles και η συναυλία στην Χαβάη

To μεγαλείο των τελευταίων ετών της δεκαετίας του ΄60 και της δεκαετίας του ’70, ειδικά μέχρι να ξεσπάσει η punk καταιγίδα ήταν, η κυκλοφορία σημαντικών δίσκων που καθόρισαν την ιστορία της ροκ μουσικής.

   

             - Carlos Santana & Buddy Miles! Live! (1972) -

Πολλά συγκροτήματα αλλά και καλλιτέχνες έβαλαν την δική τους σφραγίδα αλλά το σπουδαιότερο είναι ότι κατάφεραν οι περισσότερες κυκλοφορίες εκείνης της χρονικής περιόδου να μείνουν στην αιωνιότητα. Το πολύπλευρο συνθετικό ταλέντο, η εκτελεστική εκρηκτικότητα, η ενορχηστρωτική εφευρετικότητα αλλά κυρίως η αγάπη και το πάθος για την ροκ μουσική σε όλες της τις μορφές (classic, hard, prog, latin) μας χάρισαν αξέχαστα άλμπουμ αλλά και μία ενέργεια που δύσκολα θα τη σβήσει ο χρόνος.



Μία λοιπόν από τις πιο σπουδαίες μορφές της latin rock μουσικής είναι και ο Carlos Santana, o οποίος στις αρχές του 1972 συμπράττει επί σκηνές με έναν μεγάλο ντράμερ, τον Buddy Miles που μέχρι εκείνη την περίοδο είχε γίνει ευρύτερα γνωστός από την συμμετοχή του στην μπάντα του Jimi Hendrix ενώ είχε παίξει μέχρι τότε με τους The Electric Flag (του Mike Bloomfield), τον John McLaughlin (στο άλμπουμ “Devotion”, 1970) και με τον Muddy Waters (συμμετέχει στο άλμπουμ “Fathers and Sons”).
Ο Carlos Santana εκτός από σπουδαίος κιθαρίστας και συνθέτης που ως βάση είχε τις afro/latin rock μουσικές ήταν μεγάλος θαυμαστής του Jimi Hendrix. Όσοι μάλιστα έχετε ακούσει το ακυκλοφόρητο single του 1967 με τίτλο "Ballin" που βρίσκεται στην συλλογή “Viva Santana!” υπάρχουν εμφανείς επιρροές από τον J. Hendrix.
Aπό την άλλη ο Buddy Miles εκείνη την περίοδο είχε πολλά προβλήματα με τα ναρκωτικά και είχε τα σχετικά μπλεξίματα με την αστυνομία και τις φυλακές. Παράλληλα καταφέρνει και αλλάζει δισκογραφική εταιρία από την Mercury και υπογράφει στην Columpia,  η οποία βρίσκει την ευκαιρία να κυκλοφορήσει την συγκεκριμένη live εμφάνιση παρά τις όποιες αντιρρήσεις του
C. Santana.
Η συμμετοχή μελών, από την "Woodstock Era", είχε τελειώσει για τον Carlos Santana αφού με το διπλό πλατινένιο, τρίτο στούντιο άλμπουμ που είχε κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο του 1971, είχε κλείσει ένας κύκλος για τον μεγάλο Μεξικανό κιθαρίστα.

• Στο ενδιάμεσο και πριν κυκλοφορήσει το περίφημο “Caravanserai” τον Οκτώβριο του 1972 αποφάσισε να ακολουθήσει ένα νέο μονοπάτι αναζητώντας καινούργια καλλιτεχνικά πειράματα, που θα τον έφερναν πολύ πιο κοντά στον Jazz/Fusion ήχο.

Ο εμπνευστής του latin rock ήχου έκανε λοιπόν την δική του μουσική μετάβαση αφού ήδη είχε ηχογράφησε τρία γοητευτικά άλμπουμ και παράλληλα έψαχνε νέους μουσικούς για να σχηματίσουν τη δεύτερη ενσάρκωση των Santana.

•  

Σε αυτή λοιπόν την ενδιάμεση περίοδο η οποία διήρκεσε λίγους μήνες, o Santana ένωσε τις δυνάμεις της με τον ντράμερ Buddy Miles (Electric Flag, Jimmy Hendrix) δημιουργώντας ένα συγκρότημα, το οποίο έπαιξε αρκετές ζωντανές συναυλίες.
Μπορεί η προσωπική φήμη του B. Miles, να είχε τσαλακωθεί από τα προβλήματα που είχε με τα ναρκωτικά και την επαγγελματική ασυνέπεια που τον διακατείχε στις συναυλίες αλλά το πνεύμα δημιουργικής ελευθερίας που είχε κτίσει με τους Band of Gypsys του J. Hendrix ήταν αυτό που ταίριαζε με την “φάση” που περνούσε την ίδια περίοδο ο C. Santana.
Σε αυτό βοηθούσε ότι στις συναυλίες συμμετείχαν εκείνη την περίοδο ο μπασίστας Ron Johnson και ο οργανίστας Bob Hogins προερχόμενοι και οι δύο από το γκρουπ του B. Miles μαζί με τον ντράμερ Greg Errico (προερχόμενος από τους Sly and the Family Stone) αλλά κα τους ταλαντούχους στα κρουστά Richard Clark, ο Coke Escovedo, Mike Carabello Mingo Lewis, Victor Pantoja συνεισφέρουν τα μέγιστα σε αυτοσχεδιασμούς και με τα πνευστά των Hadley Caliman και Luis Gasca δημιουργούν μία μοναδική αφρολατινικη ροκ πανδαισία στο υψηλότερο επίπεδο που μπορούσαν για εκείνη την εποχή!
                                          
                                       Οι Φήμες
Για το συγκεκριμένο Live, υπήρξαν μία σειρά από φήμες ότι αυτή η συναυλία δεν συνέβη ποτέ, μετά κυκλοφόρησαν άλλες φήμες ότι ο Carlos Santana παίζει ελάχιστα στον δίσκο και τα περισσότερα θέματα και σόλα τα παίζει ο κιθαρίστας Neal Schon (μετέπειτα Journey, Bad English).
Φυσικά καμία φήμη δεν ίσχυε και η συναυλία είχε πραγματοποιηθεί κανονικά στο κέντρο του ηφαιστειακού κρατήρα Diamond Head, την 1η Ιανουαρίου 1972 κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ “Sunshine 72” στην Χονολουλού της Χαβάης.
Bέβαια όλη αυτή παραφιλολογία εξυπηρετούσε τα media της εποχής (τηλεόραση, ράδιο, περιοδικά) ώστε να εξάπτεται η φαντασία των οπαδών και ανάλογες κυκλοφορίες στις οποίες συνεργάζονται σπουδαίοι μουσικοί να αποκτούν ένα δικό τους μύθο.
Ο αντίλογος ήταν ένα ένα κολάζ 14 φωτογραφιών από τη συναυλία στην Χαβάη και φυσικά για τους μυημένους, το κιθαριστικό παίξιμο του C. Santana είναι χαρακτηριστικό όσα χρόνια και αν περάσουν ενώ τα bootleg που κυκλοφόρησαν έπειτα διαψεύδουν και τον πιο κακοπροαίρετο.

                                       Τα τραγούδια
Η συναυλία ξεκινά με το κομμάτι "Marbles", μία σύνθεση του μεγάλου κιθαρίστα John McLaughlin, και υπάρχει στο δίσκο του με τίτλο “Devotion” (1970) και στο οποίο τύμπανα παίζει ο Buddy Miles. Τα κρουστά σκορπούν τον πανικό ειδικά όταν οι εκτελεστές είναι συνεργάτες του Carlos Santana, ο οποίος με την κιθάρα  δίνει έναν πιο επιθετικό και εκφραστικό τόνο στο "Marbles".
Ακολουθεί το “Lava”, που είναι γραμμένο από τον B. Miles με τις κιθάρες να είναι σε παραλήρημα και οι αυτοσχεδιασμοί  να είναι ασταμάτητοι.
Το “Evil Ways” ακούγεται πιο ταχύτατο από το πρωτότυπο που ήταν στο ντεμπούτο άλμπουμ του Santana και τα κύρια φωνητικά ανήκουν στον Buddy Miles. Στα πλήκτρα δίνει ρεσιτάλ ο Bob Hogins ενώ τα πνευστά ακολουθούν σε αυστηρό fusion ύφος. Την εν λόγω σύνθεση έχει γράψει ο jazz κιθαρίστας Clarence "Sonny" Henry.
Το δίλεπτο "Faith Interlude" το υπογράφουν από κοινού, οι δύο σπουδαίοι μουσικοί και είναι περισσότερο μία αυτοσχέδια “γέφυρα” για το "Them Changes" που ακολουθεί.
Mε το "Them Changes" ο δίσκος επανέρχεται σε μία προσωρινή “κανονικότητα”, όπου το συγκεκριμένο κομμάτι υπάρχει στο πρώτο σόλο δίσκο του του B. Miles και εδώ μετατρέπεται σε ένα υπέροχο funk/rock/latin πάρτι.
Το άλμπουμ κλείνει με ένα μαραθώνιο αυτοσχεδιασμού με το “Free Form Funkafide Filth”. To μπάσο του Ron Johnson δίνει ένα απίστευτο ρυθμό συνδυασμένο αριστοτεχνικά με τα πνευστά ενώ τα τύμπανα έχουν πάρει φωτιά. Παράλληλα τα οργιώδη φωνητικά αυτοσχεδιάζουν ανακατεμένα με τα πνευστά να σολάρουν κάνοντας τη δαιδαλώδη σύνθεση εντελώς φευγάτη.
Οι ατίθασες κιθάρες του C. Santana αλλά και του Neal Schon δίνουν χώρο στα υπόλοιπα όργανα αλλά ενδιάμεσα προσθέτουν το δικό τους ακατέργαστο ήχο από ψυχεδελικές μελωδίες και jazz/rock νότες.
Το άσχημο είναι ότι από την συγκεκριμένη συναυλία δυόμισι ωρών στο βινύλιο καταγράφηκαν μόνο τα 45 λεπτά ενώ δεν υπάρχουν άλλα κομμάτια που να έχουν κυκλοφορήσει παρά το γεγονός ότι ο δίσκος επανεκδόθηκε το 1994, το 2005 και το 2008 χωρίς κανένα bonus τραγούδι. Βέβαια κυκλοφορούν πολλά bootleg από εκείνη την συναυλία στην Χαβάη οπότε όσοι είστε λάτρεις των δύο μουσικών μπορείτε να τα ανακαλύψετε..
Τέλος για την ιστορία στη δεκαετία του '80 οι δύο μεγάλοι μουσικοί ξανασυναντήθηκαν και περιόδευσαν μαζί, με τον B. Miles να παίζει και κιθάρα.

Υ.Γ.1.: Σύμφωνα με τον Neal Schon, κάποια μέρη ξαναηχογραφήθηκαν στο στούντιο διότι αρκετοί μουσικοί δεν είχαν την απόδοση που όφειλαν λόγω της υπερβολικής δόσης LSD που είχαν πάρει. Πιθανόν να είναι και η πραγματική αιτία που το live στην Χαβάη δεν κυκλοφόρησε ποτέ ολόκληρο επίσημα.

Φώτης Μελέτης