Οι Dire Straits υπήρξαν από τα
μεγαλύτερα εμπορικά μεγέθη του
πρώτου μισού της δεκαετίας του '80, παρ'
ότι η φωνή και η φρασεολογία της κιθάρας του αρχηγού τους, Mark
Knopfler, ήταν εκτός τόπου και χρόνου για την flashy και επιφανειακή
εποχή.
Από την αρχή της δισκογραφικής του πορείας ο Knopfler ήταν περιζήτητος ως guest κιθαρίστας (πρώτα έρχονται στο νου το "Slow Train", το "Solo In Soho", το "Boys And Girls" και το "Private Dancer", μεταξύ δεκάδων άλλων). Ακόμη και πριν το τελευταίο άλμπουμ των Dire Straits ("On
Every Street", 1991) είχε φανερώσει την αγάπη του για την country και
τα blues, είχε ξεκινήσει να γράφει σάουντρακ, να κάνει παραγωγές για
νέους και λιγώτερο νέους καλλιτέχνες.
Ως ένας από τους επιζώντες της υπερβολής των '80s, έχει πράγματι σταθεί με ειλικρίνεια και ακεραιότητα στο έργο του.
Το τελευταίο του άλμπουμ ("Privateering", 2012) υπήρξε μια απροσδόκητη επιτυχία σε Ευρώπη και Αμερική, μια διπλή συλλογή από παραδοσιακά αμερικανικό ήχο των δεκαετιών του '50 και '60, με το υλικό του οποίου περιόδευσε εκτεταμένα.
Σ΄αυτό το όγδοο προσωπικό άλμπουμ του, ο πρώην σούπερ-σταρ, στα 65 πια, δοκιμάζει μια καθαρά roots προσέγγιση στην «παλιά» μουσική που πάντα άκουγε στο μυαλό του.
Φλάουτο, φλογέρα, ακορντεόν, μπάντζο τρομπέτα και φολκ κλίμα και τζαζ ματιά στα ηλεκτρικά όργανα. Ολόκληρο το άλμπουμ είναι χαμηλόφωνο, με αυτοεξομολογητική αύρα, μινιμαλιστική κιθάρα (μπόλικη slide) και χρειάζεται ακροάσεις για να εισχωρήσει κανείς στα κομμάτια του.
Πιο εύκολα, είναι η αλήθεια, το καταφέρνεις αν είσαι συνομίληκος του καλλιτέχνη.
Μόνο με προσοχή, περίσκεψη και διάθεση για αναπόληση μπορεί να προσεγγίσει κανείς τα κομμάτια του "Tracker" και μόνον αν έχεις πιάσει το ύφος και το frame of mind του δημιουργού του, ενός ανθρώπου που παίζει στη σκηνή χαλαρά στα όρια της ατονίας ρουφώντας τσάϊ, με την αναγνωρίσιμη -ακόμη κι απ΄την πρώτη νότα- country αίσθηση στις άκρες των δακτύλων και την ανυποχώρητα εσωστρεφή "J.J. Cale απ΄τη Γλασκώβη" φωνή.
Τα "Laughs And Jokes and Drinks And Smokes", "Lights Of Taormina", "Wherever I Go" και "Mighty Man" ξεχωρίζουν οπωσδήποτε, αλλά, πρέπει να τονιστεί ότι ολόκληρος ο δίσκος είναι ιδιοσυγκρασιακός.
Ο ίδιος ο Knopfler με το γνώριμο, απροσχημάτιστο στυλ του εξηγεί το προφανές:
«Ο τίτλος του άλμπουμ μου προέκυψε μέσα από την προσπάθειά μου, τόσες δεκαετίες, να βρώ το μουσικό μου δρόμο. Από την προσπάθειά μου να παρακολουθήσω το πέρασμα του χρόνου.
Ερευνώντας τους ανθρώπους, τα διάφορα μέρη και γεγονότα από τη δική μου ζωή. Από την προσπάθειά μου να φτιάξω μουσική, από τη διαδικασία να γράψω και να ηχογραφήσω τραγούδια μέσα στο στούντιο».
Παναγιώτης Παπαϊωάννου
Ως ένας από τους επιζώντες της υπερβολής των '80s, έχει πράγματι σταθεί με ειλικρίνεια και ακεραιότητα στο έργο του.
Το τελευταίο του άλμπουμ ("Privateering", 2012) υπήρξε μια απροσδόκητη επιτυχία σε Ευρώπη και Αμερική, μια διπλή συλλογή από παραδοσιακά αμερικανικό ήχο των δεκαετιών του '50 και '60, με το υλικό του οποίου περιόδευσε εκτεταμένα.
Σ΄αυτό το όγδοο προσωπικό άλμπουμ του, ο πρώην σούπερ-σταρ, στα 65 πια, δοκιμάζει μια καθαρά roots προσέγγιση στην «παλιά» μουσική που πάντα άκουγε στο μυαλό του.
Φλάουτο, φλογέρα, ακορντεόν, μπάντζο τρομπέτα και φολκ κλίμα και τζαζ ματιά στα ηλεκτρικά όργανα. Ολόκληρο το άλμπουμ είναι χαμηλόφωνο, με αυτοεξομολογητική αύρα, μινιμαλιστική κιθάρα (μπόλικη slide) και χρειάζεται ακροάσεις για να εισχωρήσει κανείς στα κομμάτια του.
Πιο εύκολα, είναι η αλήθεια, το καταφέρνεις αν είσαι συνομίληκος του καλλιτέχνη.
Μόνο με προσοχή, περίσκεψη και διάθεση για αναπόληση μπορεί να προσεγγίσει κανείς τα κομμάτια του "Tracker" και μόνον αν έχεις πιάσει το ύφος και το frame of mind του δημιουργού του, ενός ανθρώπου που παίζει στη σκηνή χαλαρά στα όρια της ατονίας ρουφώντας τσάϊ, με την αναγνωρίσιμη -ακόμη κι απ΄την πρώτη νότα- country αίσθηση στις άκρες των δακτύλων και την ανυποχώρητα εσωστρεφή "J.J. Cale απ΄τη Γλασκώβη" φωνή.
Τα "Laughs And Jokes and Drinks And Smokes", "Lights Of Taormina", "Wherever I Go" και "Mighty Man" ξεχωρίζουν οπωσδήποτε, αλλά, πρέπει να τονιστεί ότι ολόκληρος ο δίσκος είναι ιδιοσυγκρασιακός.
Ο ίδιος ο Knopfler με το γνώριμο, απροσχημάτιστο στυλ του εξηγεί το προφανές:
«Ο τίτλος του άλμπουμ μου προέκυψε μέσα από την προσπάθειά μου, τόσες δεκαετίες, να βρώ το μουσικό μου δρόμο. Από την προσπάθειά μου να παρακολουθήσω το πέρασμα του χρόνου.
Ερευνώντας τους ανθρώπους, τα διάφορα μέρη και γεγονότα από τη δική μου ζωή. Από την προσπάθειά μου να φτιάξω μουσική, από τη διαδικασία να γράψω και να ηχογραφήσω τραγούδια μέσα στο στούντιο».
Παναγιώτης Παπαϊωάννου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.