Steve Lukather: "I Found The Sun Again"

Η ηγετική μορφή των Toto, ο Αμερικανός κιθαρίστας και συνθέτης Steve Lukather κυκλοφόρησε μετά από αρκετά χρόνια νέο σόλο άλμπουμ με τίτλο "I Found The Sun Again". Η διαδρομή του συγκεκριμένου καλλιτέχνη είναι εκπληκτική και η κυκλοφορία ενός προσωπικού δίσκου μόνο ευχάριστα συναισθήματα μπορεί να δημιουργήσει.

 

Φυσικά ο Steve Lukather μάζεψε μία δυνατή  ομάδα συνεργατών ώστε να εκφραστούν με το καλύτερο δυνατό τρόπο, οι μουσικές του ανησυχίες ενώ σε αυτό το άλμπουμ συμμετέχουν οι Gregg Bissonette (ντραμς), Jorgen Carlsson (μπάσο), Jeff Babko (πλήκτρα ) και ο συνοδοιπόρος του από τους Toto,  David Paich το πιάνο.

To άλμπουμ ξεκινά με το "Along For The Ride" που κινείται ελαφρώς σε Toto ρυθμούς ενώ στα δεύτερα φωνητικά η παρουσία του Joseph Williams είναι εμφανής. Ακολουθεί το "Serpent Soul" σε blues/jazz ύφος με το ρεφρέν να θυμίζει έντονα Beatles και τα πιανιστικά μέρη να εντυπωσιάσουν στις κόντρες που κάνουν με την κιθάρα του Steve Lukather.

H διασκευή στο “Low Spark of High Heeled Boys” των Traffic, αποτελεί μεγάλη έκπληξη και ο Steve Lukather καταφέρνει με την βοήθεια των πολύπειρων συνεργατών του να αποδώσουν άψογα μία ιστορική σύνθεση με τον κιθαριστικό επίλογο να συναρπάζει.

Το ορχηστρικό "Journey Through" δεν περιέχει κάτι το αξιοσημείωτο ενώ ακολουθεί ακόμη μία διασκευή στο “Welcome to the Club” του Joe Walsh όπου η παρέα του Steve Lukather την τιμά και την αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο.

Το ομότιτλο "I Found The Sun Again" αιφνιδιάζει με το ψυχεδελικό του ύφος με τον ίδιο τον Steve Lukather να σχολιάζει στον επίσημο λογαριασμό του στο youtube ότι "εδώ οι Pink Floyd συναντούν τον Christopher Cross και την Joni Mitchell".

Το "Run To Me" είναι ένα απλοικό μπητλικό κομμάτι στο οποίο η συμμετοχή του Ringo Starr δικαιολογεί απόλυτα το ύφος της σύνθεσης.

Το άλμπουμ κλείνει με μία εκρηκτική εκτέλεση του “Bridge of Sighs" του Robin Trower  όπου η κιθαριστική προσωπικότητα του Steve Lukather είναι καθηλωτική φέρνοντας μνήμες και από Stevie Ray Vaughan.

Αξίζει να σημειώσουμε καθοριστικό ρόλο σε αρκετές συνθέσεις του άλμπουμ έχει ο κιμπορντίστας Jeff Babko, ο οποίος έχει σπουδαία διαδρομή πίσω του αφού εκτός από εξαιρετικός μουσικός είναι, παραγωγός, συνθέτης, στούντιο μάνατζερ και γράφει μέχρι και μουσικές για ταινίες. Επίσης σε αρκετά κομμάτια του άλμπουμ έχει βάλει την συνθετική υπογραφή του και ο τραγουδιστής των Toto, Joseph Williams.

Εν κατακλείδι το "I Found The Sun Again" περιέχει ποιοτική - πανέμορφη μουσική δείχνοντας ο Steve Lukather απεριόριστο σεβασμό σε καλλιτέχνες που τον επηρέασαν αρκετά στην εφηβεία του και όλα αυτά δοσμένα σε μία εποχή που η νέα γενιά των ροκ μουσικών στερείται έμπνευσης και δημιουργίας.

 

Φώτης Μελέτης

Ronnie Atkins: "One Shot"

 "Για να είμαι ειλικρινής, αρχικά δεν είχα καμία πρόθεση να κάνω ένα σόλο άλμπουμ για να ξεκινήσω, αλλά για διάφορους λόγους και ιδιαίτερα λόγω της προσωπική μου κατάσταση υγείας, αποφάσισα τελικά να το κάνω".

 

Αυτά δήλωνε ο τραγουδιστής των Pretty Maids, Ronnie Atkins σχετικά με το γεγονός ότι θα κυκλοφορήσει το πρώτο του σόλο άλμπουμ ενώ παράλληλα αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα με τον καρκίνο.

"Γύρω στο Πάσχα 2020 και μόλις έξι εβδομάδες αφότου μου είπαν ότι όλα φαινόταν πολύ θετικά για την υγεία μου, δυστυχώς διαγνώστηκα με καρκίνο του σταδίου 4 και μου είπαν ότι ήταν ανίατο, κάτι που ήταν καταστροφικό για μένα. Περιττό να πω, αυτό ήταν μια συνολική αλλαγή παιχνιδιού και μπήκα σε μια κατάσταση πανικού. Αλλά όταν συνειδητοποίησα αργότερα την κατάσταση όταν ηρέμησα, υπήρχαν δύο τρόποι για να προσεγγίσω την κατάσταση. Θα μπορούσα να καθίσω, να αποδεχτώ τα γεγονότα και να αισθανθώ οίκτο για τον εαυτό μου ή θα μπορούσα να σηκώσω τον εαυτό μου, να θέσω κάποιους στόχους, να συνεχίσω τα όνειρά μου και να συνεχίσω να ζω! Και με φανταστική υποστήριξη από την οικογένεια και τους αληθινούς φίλους μου, αποφάσισα να συνεχίσω τα όνειρα μου!

Αυτή η γενναία στάση του R. Atkins είναι δίδαγμα για όσους μιζεριάζουν με την ζωή τους ενώ ο ίδιος αποφάσισε να μην τον λυγίσει η αρρώστια του και με την τεράστια συμβολή του συνεργάτη του από τους Pretty Maids και παραγωγού Chris Laney να κυκλοφορήσουν το "One Shot".

Το άλμπουμ ξεκινά με το υπέροχο "Real", με τον Atkins να δημιουργεί με την φωνή του, μία μοναδική μελωδική ατμόσφαιρα. Ακολουθεί το "Scorpio" που έχει ακόμη πιο σύγχρονο ύφος έχοντας ιδέες από Linkin Park με τα τύμπανα του Allan Sørensen να μεγαλουργούν ενώ το ομότιτλο "One Shot", είναι μία πανέμορφη μπαλάντα με την φωνή του Atkins να σκορπίζει ανατριχίλες ειδικά στο ρεφρέν.

Ακολουθούν το μέτριο "Subjugated"  και το "Frequency Of Love" στο οποίο κυριαρχούν τα πλήκτρα με ρεφρέν και κιθαριστικό σόλο, να κερδίζουν τις εντυπώσεις.

Το "Before The Rise Of An Empire" διαθέτει πιο μελωδικό hard rock χαρακτήρα, ενώ το κομμάτι ξεχωρίζει για την πλούσια ενορχήστρωση του όπου αναδεικνύεται το ταλέντο του Chris Laney στη συνέχεια απολαμβάνουμε την σαγηνευτική μπαλάντα "Miles Away".

Το "Picture Yourself" είναι από τις κορυφαίες συνθέσεις του άλμπουμ και συνεχίζει τον αστείρευτο μελωδικό οίστρο που διαθέτουν σχεδόν όλες οι συνθέσεις του δίσκου ενώ στο "I Prophesize" οι κιθάρες ανεβάζουν τις εντάσεις με το ρεφρέν να απογειώνει ακόμη περισσότερο την εν λόγω σύνθεση.

Το άλμπουμ κλείνει με το "One By One" σε '80s διάθεση και το "When Dreams Are Not Enough" σε πιο χαλαρό ύφος.
Επίσης οφείλουμε να επισημάνουμε την καθοριστική κιθαριστική συμβολή των εξαιρετικών Pontus Norgren (Poodles), Kee Marcello (Europe), Olliver Hartmann (Avantasia) και John Berg (Paralydium) στα σόλα των συνθέσεων του άλμπουμ.

Τέλος με το "One Shot" ο χαρισματικός ερμηνευτής των Pretty Maids, καταθέτει την ψυχή του, τα συναισθήματα του, τις αγωνίες του, τα όνειρα του απέναντι σε μία αρρώστια που καθημερινά τον πολεμά και τον θέλει ηττημένο και παραιτημένο από τα πάντα.

Προσωπικά για εμένα, ο Ronnie Atkins δεν κυκλοφόρησε απλά ένα υπέροχο άλμπουμ αλλά με τα τραγούδια και τους συνεργάτες του, έκαναν την πιο όμορφη  πράξη αντίστασης απέναντι στην σκιά του θανάτου.
Μία εξαιρετική κυκλοφορία από έναν σπουδαίο ερμηνευτή.

 

Φώτης Μελέτης

3.2: "Third Impression"

 Για όσους δεν γνωρίζουν το γκρουπ με την ονομασία 3, απλά να θυμίσουμε ότι είχαν σχηματισθεί κοντά στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 από τον Rober Berry (Hush) και δύο θρύλους της progressive rock μουσικής τον κιμπορντίστα Keith Emerson (Nice, ELP) και τον ντράμερ Carl Palmer (ELP, Asia).

 

To 1988 κυκλοφόρησαν το μοναδικό τους άλμπουμ με τίτλο "To the Power of Three" και ο manager τους Brian Lane (Yes, Asia, A-Ha) σχεδίαζε το σούπερ τρίο να κινηθεί στα βήματα των Asia και των GTR. Δυστυχώς όμως δεν υπήρξε συνέχεια αφού εμπορικά το άλμπουμ απέτυχε και μόνο το τραγούδι τους "Talkin" Bout" (νο 9 ΗΠΑ) έκανε μία μικρή επιτυχία. Η Geffen πίεσε το τρίο να ηχογραφήσουν και ένα δεύτερο δίσκο όμως ο Κ.Emerson ήταν δυσαρεστημένος με την στρατηγική προώθησης της μπάντας από την δισκογραφική τους εταιρία με αποτέλεσμα να διαλυθούν.

Το 2015 ο R.Berry συμφωνεί με τον K.Emerson (παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε) να βάλουν ξανά μπροστά τους 3 και έρχονται σε συμφωνία με την Frontiers Records να κυκλοφορήσουν μία συνέχεια των 3 αυτή την φορά με  άλλο όνομα, το παραπλήσιο με τίτλο 3.2

Οι δύο εξαιρετικοί μουσικοί ξεκινούν να γράφουν τις νέες συνθέσεις του νέου δίσκου και λίγο πριν αρχίσουν τις ηχογραφήσεις για την κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ των 3.2, η μοίρα επιφύλασσε μία πολύ άσχημη έκπληξη. Ο Keith Emerson φεύγει από την ζωή στις 11 Μαρτίου του 2016, σε ηλικία 72 ετών και όλα μένουν πλέον στον αέρα.

Μετά από αρκετούς μήνες πένθους και προβληματισμού σχετικά με το τι πρέπει να κάνει με αυτά τα τραγούδια ο Robert Berry αποφασίζει να συνεχίσει τις ηχογραφήσεις για το υλικό που δημιουργήθηκε και να φτιάξει ένα δίσκο που θα ήταν τελικά ένα κατάλληλο αφιέρωμα στη μουσική κληρονομιά του Keith Emerson.
Το 2018, οι 3.2 κυκλοφορούν το άλμπουμ που δεν κατάφεραν πριν λίγα χρόνια να ολοκληρώσουν το "The Rules Have Changed" με την συνθετική σφραγίδα του Emerson και εν έτη 2021 έρχεται ακόμη μία νέα κυκλοφορία με το άλμπουμ "Third Impression" στο οποίο εκτός από τον Robert Berry, υπάρχουν και εδώ συνθετικές ιδέες αλλά και το μουσικό πνεύμα του μακαρίτη Keith Emerson.

To album κινείται σε ένα αυστηρό πλαίσιο μελωδικού progressive rock εμπλουτισμένα από τα πλήκτρα που συνοδεύονται από τη μουσική δεξιοτεχνία του Berry, τόσο σε ερμηνευτικό όσο και σε κιθαριστικό επίπεδο.

Εδώ θα βρείτε πραγματικά μελωδικά prog έπη.
Ακούστε  μόνο το "Missing Piece" για να νιώσετε το μεγαλείο της λεγόμενης art-rock μουσικής με την hard rock latin/ανατολίτκη κιθάρα να σε ανατριχιάζει ή ακόμη ακούστε το "Top Of The World" όπου τα κίμπορντ ξεπετούν νότες από άλλον πλανήτη με τον 70 χρονο Berry να προκαλεί ρίγη με την ερμηνεία του.
Το "What Side You’re On" είναι ίσως το μοναδικό μέτριο κομμάτι ενώ το "Black of the Night" έχει μία σκοτεινή ατμόσφαιρα με τα πολεμικά τύμπανα και τα κίμπορντ σε ήχο γκάιντας να έχουν τον πρώτο ρόλο ταιριασμένη με τον τίτλο του κομματιού. 
Το "Killer of Hope" ακολουθεί πιστά το βασικό prog ύφος των συνθέσεων με τα πλήκτρα να κυριαρχούν και τον Berry να "σπρώχνει" την σύνθεση σε μία πανδαισία ήχων και ρυθμών ενώ η πανέμορφη μπαλάντα "A Bond of Union" είναι πλημμυρισμένη από μελαγχολικές μελωδίες. 

Το "The Devil of Liverpool" περιέχει ένα συναρπαστικό ακουστικό τέμπο που εναλλάσσεται  με τους ασύλληπτους περφεξιονισμούς στα πλήκτρα ειδικά στο φινάλε αλλά και του ακροβατισμούς του μπάσου δομημένα πάνω σε μία εμπνευσμένη ενορχήστρωση. Το "Emotional Trigger" είναι μία υπέροχη jazz/blues σύνθεση ενώ το "A Fond Farewell" μας επαναφέρει σε επικούς prog ρυθμούς.

Το άλμπουμ κλείνει με το "Never" στο οποίο έχει βάλει αρκετά το χεράκι του ο K. Emerson ενώ ο άνθρωπος ορχήστρα (Berry) εκτός ότι στο "Third Impression" παίζει σχεδόν όλα τα όργανα καταφέρνει να δημιουργεί μοναδικά δημιουργήματα που θα ζήλευαν πολλοί νεότεροι του.

Το τελικό αποτέλεσμα είναι οι 3.2, συνεχίζουν εκεί που έμειναν οι "3" τον περασμένο αιώνα, με επίκεντρο το εκπληκτικό και αστείρευτο ταλέντο του Robert Berry όπου διαθέτει επιπλέον και ποιητικό στιχουργικό οίστρο.
Πρόκειται για ένα άλμπουμ που οφείλουν να ακούσουν όλοι οι οπαδοί του θρυλικού Keith Emerson.

Υ.Γ.: Για να μην γίνονται παρερμηνείες ότι στο άλμπουμ παίζει μόνο ο Robert Berry επισημαίνουμε ότι συμμετέχουν επίσης οι Paul Keller (μπάσο), Andrew Colyer(keyboards) και ο Jimmy Keegan (drums).

 

Φώτης Μελέτης

Chez Kane: "Chez Kane"

 Όσοι από εμάς έχουμε ζήσεις τις χρυσές μέρες των eighties όπου το AOR και το melodic hard rock βρισκόταν στην αποκορύφωσή του και στις δόξες του, νομίζω ότι με το ντεμπούτο άλμπουμ της Βρετανίδας, Chez Kane θα ξαναζήσουν στιγμές και θα αναπολήσουν έστω και για λίγο εκείνη την υπέροχη δεκαετία.

 

Η "άγνωστη" για τους περισσότερους Chez Kane αποτελεί ανακάλυψη του Danny Rexon τραγουδιστή των Crazy Lixx, oποίος δηλώνει για αυτήν την συνεργασία μαζί της:

"Μέχρι τώρα, είχα δουλέψει μόνο στην παραγωγή των Crazy Lixx, αλλά τώρα ανέλαβα έναν εντελώς άλλο ρόλο και αφιερώθηκα στην δημιουργία ενός ολοκαίνουργιου σόλο καλλιτέχνη, κάτι που είναι αρκετά αναζωογονητικό για μένα, ειδικά όταν συνεργάζεσαι με μία ταλαντούχα και εργατική τραγουδίστρια όπως είναι η Chez Cane".

Όσοι λοιπόν είστε λάτρεις των γυναικείων φωνών και συγκροτημάτων εκείνης της εποχής όπως ήταν οι Vixen, Saraya, Lee Aaron, Lita Ford, Cher και η Robin Beck τότε σίγουρα θα λατρέψετε τον συγκεκριμένο δίσκο.

Τα πλήκτρα έχουν σίγουρα την τιμητική τους και αυτό γίνεται εμφανές από το πρώτο τραγούδι που είναι το "Better Than Love" (υπέροχο σαξόφωνο) που δείχνει ποιο θα είναι το μελωδικό στίγμα του άλμπουμ ενώ το "All Of It" σου θυμίζει με το υμνικό-πιασάρικο ρεφρέν, τις μέρες που το MTV έπαιζε κανονική μουσική που διασκέδαζε το κοινό και όχι τα σημερινά ατάλαντα απολειφάδια. Το "Rocket On The Radio" φέρνει ελαφρώς σε κάποια ξεχασμένη σύνθεση των Poison ενώ στο "Get It On" νομίζεις ότι ακούς την αδελφή της Robin Beck και η μελωδική μαγεία συνεχίζεται με το "Too Late For Love" όπου τα πλήκτρα "σκοτώνουν" και η φωνή της Chez Kane ειδικά στο ρεφρέν ξεσηκώνει και "πεθαμένους" και δημιουργεί χορευτική διάθεση.

Η μπαλάντα "Defender Of The Heart" κινείται σε ύφος Vixen και το "Ball N' Chain" είναι γραμμένο σε συνταγή Desmond Child ενώ το "Midnight Rendezvous" έχει πιο hard rock διάθεση και πιο δυναμικό τέμπο.

Τον επίλογο γράφουν, τα φούλ AOR-αδικα, "Die In The Name Of Love" και το "Dead End Street" ίσως το κορυφαίο κομμάτι του άλμπουμ, με ένα ρεφρέν που σου καρφώνεται στο μυαλό και ένα σαξόφωνο που απογειώνει την σύνθεση!
Συνοπτικά η Chez Kane με τον παρθενικό της δίσκο κατόρθωσε να κερδίσει τις εντυπώσεις όχι μόνο για τις υπέροχες retro-συνθέσεις, όσο για το γεγονός ότι μπόρεσε να δώσει μία ανέλπιστη φρεσκάδα και γοητευτικό δυναμισμό με τις ερμηνείες της σε μελωδίες που έχουν χιλιοακουστεί.
Για όσους λοιπόν λατρεύουν τον συγκεκριμένο ήχο, απλά κλείστε τα μάτια, δυναμώστε στερεοφωνικά, pc, ηχεία και ότι άλλο διαθέτετε και απολαύστε μέχρι τελικής πτώσης τούτο το εξαίσιο άλμπουμ.

 

Φώτης Μελέτης