Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2019

The Waterboys, live @ Piraeus Academy (live report)

Το ελληνικό κοινό των Waterboys ήταν ανέκαθεν ένα μυστήριο μίγμα, με κέντρο βάρους έξω από τις παραδοσιακές ροκ παρατάξεις, το ανακάλυψαν λίγοι. Τους είχαν ανακαλύψει λίγοι νιουγουεΪβίζοντες (στα τελειώματά τους), τουε άκουσαν πολλοί το ’86, παίρνοντάς τους κατά λάθος για ποπ, καρπώθηκαν το ύφος τους περισσότεροι μετά το “Fisherman’s Blues”. Όλοι τους αγόραζαν δίσκους και κασσέττες από προθήκες που έφεραν ταμπελάκι “new rock”.
To κοινό τους έγινε πολυσυλλεκτικό τα τελευταία 10-15 χρόνια, τώρα που ο άνθρωπος πίσω απ’ το όνομα, ο 61χρονος σήμερα Mike Scott, πάντα ανήσυχος και πλουραλιστής, άφοβος να παίξει με το δικό τους τρόπο ό,τι του άρεσε, ανήχθη εκτός από ποιητικός τραγουδοποιός και σε μουσικό ιστοριοδίφη. Αγκάλιασε τη Nashville, το ροκαμπίλυ, το πανκ, ακόμη και το φανκ, έγραψε κομμάτια για την αγάπη του για τον Elvis, τον Syd Barrett, τον Hendrix, ακόμη και για τον Mick Jones των Clash.
Η πρώτη μετά από 12 χρόνια εμφάνισή τους στο για πρώτη φορά με νομοθετική πρεμούρα άκαπνο Piraeus Academy ήταν βέβαιο ότι θα χαιρετιζόταν από αυτό το διευρυμένο κοινό ως ένα πολύ σημαντικό γεγονός. Οι Waterboys έχουν φτάσει στο σημείο να δρέπουν τις δάφνες πρωτοτυπίας, επιμονής, oμαδικότητας, πλέον και ροκοσύνης, που δεν είχαν πλησιάσει τα προηγούμενα, μουσικά ένδοξα χρόνια τους, που όλοι τώρα πλέον επικαλούνται ως κλασσικά.


Η θέα και μόνο του εμβληματικού Scott με τον διόσκουρό του – σχεδόν χωρίς διακοπή από το ’85 – δαιμόνιο βιολιστή (πολυοργανίστα, στην ουσία) Steve Wickham γέμισε το κοινό με μια ευφορική προδιάθεση. Ο καθένας περίμενε να ακούσει τα αγαπημένα του, μια ιερά παιδική αντίδραση που δείχνει και το δέσιμο της μπάντας με το κοινό της.
Με μέτριο ήχο, που όσο περνούσε η ώρα βελτιωνόταν από την ικανότατη μπάντα, ο αγέρωχος Scott με κεκτημένο το από τη μουσική περιπλάνηση 40 ετών cool, τραγούδησε, λικνίστηκε, κλώτσησε τον αέρα, ατένισε με αυταρέσκεια, προλόγισε με φλέγμα, έπαιρνε μάτι και κάτι σημειώσεις κοντά στο μόνιτορ χωρίς να φαίνεται και κυρίως, κράτησε σχεδόν ολόκληρο το σετ με μία – τη δική του – κιθάρα, την οποία και άλλαζε ανάλογα με τις ανάγκες του κάθε επόμενου τραγουδιού.
Με την γνώριμη μετρημένη του κινησιολογία, που αναδεικνύει περισσότερο την εκφραστικότητα των στίχων του, ο Scott σαν καλός bandleader έκανε συχνά κάποια βήματα πίσω για να φανούν οι συμπαίκτες που είχε δίπλα του.
Οι δύο τραγουδίστριες Jes sKav και Zeenie Summers, πιο κρίσιμες στην υποστήριξη του ήχου απ’ ό,τι φαίνεται, έδιναν μια σόουλ ζωντάνια στην εμφάνιση, την ώρα που ο γέρων «καθηγητής» Ralph Salmins πίσω από τα τύμπανα και το «νεούδι» Angus Ralston στο μπάσο (δύο χρόνια μόλις παίζει μαζί τους) κρατούσαν λοκαρισμένοι την πολύτιμη για το ξεδίπλωμα του live ήχου των Waterboysbaseline.
Ο Scott, που ένα του “Hey !” κι ένα του “Ooooh!” έχει περισσότερη ροκ-εν-ρολ ψυχή από τη μισή δισκογραφία των συγχρόνων του νιουγουεϊβ δερβίσηδων της  χαρμολυπόμορφης σκοτοδίνης (ονόματα ας μη λέμε), οδήγησε τη μπάντα σε μια εμφάνιση που χωρίς να είναι συνταρακτική, υπήρξε στιβαρή και επαγγελματική. Από αυτές που σου αφήνουν, χάρις τη δύναμη των τραγουδιών, ερμηνευμένων από τον ίδιο το δημιουργό τους, μια ευχάριστη αίσθηση μέθεξης. Φεύγοντας από τη συναυλία τελικά αυτό είναι το κύριο στοιχείο που παίρνεις μαζί σου.
Αυτό είναι που έχει τη δύναμη να σε οδηγήσει,  αν είσαι μουσικός τουρίστας, να ψάξεις αυτή την πολύ σημαντική μπάντα. Αυτό το ίδιο που σε κάνει, αν κουβαλάς για καιρό στις αποσκευές σου τον Mike Scott, να ξανακούσεις, εμβαθύνοντας και απολαμβάντας τις λέξεις και τις εικόνες που έχει μοιραστεί μαζί σου αυτός ο σπάνιος auteur.


Setlist:

When Ye Go Away

Dunford’s Fancy (instrumental)

Fishermans Blues (η τριπλέτα από το ιδιαίτερα αγαπητό προ 30ετίας “Fisherman’s Blues”, ιδανική για να  ζεστάνει εξαρχής το ελληνικό κοινό)

Where The Action Is (ένα από τα καινούρια, από το φετινό άλμπουμ, δυνατό και επίμονο, “Allright. RockN’ Roll”, όπως το εισήγαγε λιτά και περιεκτικά ο Scott)

A Girl Called Johnny (το παλιότερο κομμάτι του σετ, με τον Scott στο πιάνο, ένα δώρο για τους πιο παλιούς φανς)

If The Answer Is Yeah (απ’ το προτελευταίο άλμπουμ “Out Of All This Blue”, πιο ροκ και λειτουργικό απ’ ότι το ποπ/φανκ πρωτότυπο)

Still A Freak (η καίρια, ακατάτακτη ροκ αυτοαναφορά από το “Modern Blues” του 2015)

Medicine Bow (το οποίο παίχτηκε με νεύρο και χαιρετίστηκε με αγαλλίαση)

Nashville, Tennessee (όπου ο Scott συνέστησε ένα – ένα τα μέλη της μπάντας και ο τρελλάρας Paul Brown βρήκε τη ροκ σταρ στιγμή του, πετώντας τα ρούχα του και λίγο αργότερα, αρπάζοντας ένα λευκό κρεμαστό YAMAHA keyboard βγήκε μπροστά και έκανε keybord banging με ξεκαρδιστικές μούτες προς τις πρώτες σειρές)

Ladbroke Grove Symphony (κι αυτό καινούριο, ένα απολαυστικά αυτοαναφορικό ημερολόγιο του Scott)

This Is The Sea (το έπος από το ομώνυμο άλμπουμ του ’85, η ουσία της μουσικής τους, όπου υγρό στοιχείο λυτρώνει από το παρελθόν και ωθεί προς το μέλλον, ήταν το πρώτο που έκανε μεγάλο μέρος του κοινού στο Piraeus Academy 117 να το τραγουδήσει δυνατά, λέξη προς λέξη)

Rosalind (You Married The Wrong Guy) (άλλη μια ροκάρια από
το “Modern Blues”, εξόχως συναυλιακή)

Blues for Baker (ένα συμβατικό ντραμ σόλο περισσότερο σα διάλειμμα, αφιερωμένο στον Goinger Baker– φάτε τα μουστάκια σας νιου γουέϊβ ξενερουάδες -)

We Will Not Be Lovers (το πυρετώδες τρακ από το “Fisherman’s Blues”, με το βιολί του Wickham να παίρνει φωτιά και τον ίδιο να βγαίνει, σε μια Παγκανινική στιγμή που απέσπασε πολύ χειροκρότημα)

The Pan Within (το πολυαναμενόμενο έπος παίχτηκε μόνο με κιθάρα – φωνή και βιολί, από τους διόσκουρους Scottκαι Wickham, προκαλώντας μόνο συγκίνηση)

Morning Came Too Soon (από το διπλό “Out Of All This Blue”)

The Whole Of The Moon (το δεύτερο με τον Scottστο πιάνο, μέσα σε έκρηξη ενθουσιασμού, ταιριαστό φινάλε)
Σε λιγότερο από δύο λεπτά, ξαναβγαίνουν για το μοναδικό encore. “We were in the eighties, not of the eighties”, θα προλογίσει ο Scott, δίνοντας το σύνθημα για μια δυνατή εκτέλεση του Purple Rain.  
Whooo !!!

Παναγιώτης Παπαϊωάννου

Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2019

Iggy Pop: "Free"


Δε γεννήθηκε ακόμη ο άνθρωπος που θα υποδείξει στον Iggy Pop τί θα κάνει. Από το “Tonight” του ’76, όταν ακόμη ήταν 29, το είχε αποσαφηνίσει: διαθέτει το βάθος φωνής ενός τραγουδιστή παλαιάς κοπής, απ’ αυτούς με τη βαθιά φωνή που ακούγονταν στο ραδιόφωνο των ‘50s.

Έκτοτε, άφηνε αυτή την πτυχή της φωνής του να προκύπτει μέσα στα δισκογραφήματά του, εκπλήσσοντας πάντοτε ευχάριστα: “Sell Your Love”, “Endless Sea”, “Don’t Look Down”, “Sea Of Love”, “Shades”, “Moonlight Lady”, “Living On The Edge Of The Night”, “In The Deathcar”.
Στα 52 του (1999) για πρώτη φορά με το “Avenue B” τόλμησε να πει ότι επιδιώκει να δώσει χρόνο στον εσώτερο αυτόν crooner, ωστόσο, η αντίστιξη με τον επί σκηνής παροξυσμικό σάτυρο εαυτό του συνέχισε να υφίσταται, ιδίως μετά την επανασύνδεση με τους Stooges και τις αποθεωτικού παλιμπαδισμού περιοδείες που συνόδευσαν τα τρία καινούρια τους άλμπουμ μεταξύ 2003 και 2013. Ώσπου, στα 62, για πρώτη φορά ο crooner, χωρίς δεύτερη σκέψη, παραμέρισε  τον μανιακό με ένα ολόκληρο άλμπουμ γεμάτο υποβλητικές τζαζ μπαλάντες ("Preliminaires" του 2009), ενώ επισφραγίστηκε με το "Après" (του 2012), όπου ο Iggy μεταμορφώθηκε σε υβρίδιο JoeDassin και JohnnyCash και απέδωσε με τη βαθιά, φορτωμένη εμπειρία και αποχρώσεις φωνή του, διασκευές σε μια δεκάδα κλασσικές μπαλάντες, οι μισές μάλιστα στα γαλλικά. Είναι φανερό ότι ο Iggy το επιδίωξε, όχι για δείξει τίποτε άλλο, παρά για το ότι ο βιολογικός εαυτός του άνοιξε την πόρτα με υπόκλιση στον crooner που έκρυβε μέσα του. Το 2016 ήρθε το καλλιτεχνικά υπερεπιτυχημένο “Post Pop Depression”, μια συνεργασία με τον Josh Homme, με τα καλύτερα κομμάτια που έχει συνθέσει για πάνω από δύο δεκαετίες και έντονο χρώμα της μυθικής Bowieϊκής του περιόδου.
Ο Iggy, σήμερα στα 72 δεν χρειάζεται κατεύθυνση, ούτε νιώθει την ανάγκη για περιορισμούς και εμπορικά περιβλήματα των μουσικών του αναζητήσεων. Έτσι, μετά το τέλος μιας σειράς περιοδειών, όταν, όπως δήλωσε, «δεν ένιωθε ότι είχε οποιαδήποτε υποχρέωση προς τον οποιονδήποτε» συνέλαβε και ηχογράφησε στα γρήγορα το άλμπουμ. Ένα άλμπουμ που κρατά 30 λεπτά όλα κι όλα και έρχεται να προστεθεί ως το πιο αυθόρμητο κομμάτι της «τετραλογίας των 60 ως 70» που περιλαμβάνει και το θαυμάσιο “Post Pop Depression” του ’16.
Πιο απελευθερωμένος από κάθε άλλη φορά, προσπερνά τη βιολογική του ηλικία αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά πόσο έτοιμος είναι να συμπράξει με νέο αίμα. Εδώ συνεργάζεται με τον 40χρονο jazz τρομπετίστα Leron Thomas και την 30 Μαίων κυριολεκτικά, εντυπωσιακά ευρηματική πολυαρτίστα (κιθαρίστρια/συνθέτιδα και σκηνοθέτη) Sarah Lipstate, που διακινεί τη μουσική της υπό το καλλιτεχνικό όνομα Noveller. Τα ambient τοπία πάνω στα οποία απλώνεται το “Free” οφείλονται στους δύο αυτούς μουσικούς. Το “Dirty Sanchez” ξεκινά σα σάουντρακ από το «Χρονικό ενός Προαναγγελθέντος Θανάτου» και εξελίσσεται σαν outtake της περιόδου “New Values”/”Soldier”). Στο συγκλονιστικό “We Are The People” (γραμμένο το 1970 από τον Lou Reed ακούγεται ολοσχερώς προφητικό στη σημερινή Αμερική του Τραμπ) o Iggy απαγγέλλει ποίηση, στο Glow In The Darkδική του πάνω σε ηλεκτρονικό background και φρενήρες σαξόφωνο, στο δε Do Not Go Gentle Into That Good Nightτου Dylan Thomas. Με πιο σαφές κομμάτι το αμέσως επιδραστικό, moody “Loves Missing ο Iggy ενσυνείδητα αφήνεται, μπαινοβγαίνει σα guest στον ίδιο του το δίσκο, το απολαμβάνει εννοεί κάθε λέξη όταν απαγγέλλει, βυθίζεται στο ηχητικό τοπίο, όπως η φιγούρα του στα σκούρα νερά του εξωφύλλου.
Τα λόγια του σα να τον οδηγούν από μόνα τους, καθώς κινείται χωρίς πλάνο και προπαρασκευή, απολαμβάνοντας τη βαθύτονη χροιά του (Page), άλλοτε με υποστήριξη από στοιχειώδεις δομές και δεύτερα φωνητικά που αναπτύσσονται εικονοφόρα (James Bond), συνήθως υπό τον ήχο του σαξοφώνου (“Sonali”) και με αποτελέσματα που στο στρυφνό αυτί θα μοιάσουν ημιτελή, όμως είναι απλώς «ελεύθερα».
Ποιος είπε ότι η γενιά των 70άρηδων επιζώντων δε δικαιούται να συνεχίζει να γράφει ιστορία, ακόμη και με τα πειράματά της;

Παναγιώτης Παπαϊωάννου

Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2019

Αngel: "Risen"

Θα το θεωρούσα μεγάλη παράλειψη προσωπικά αλλά και για το rocktime.gr να μην παρουσιαστεί ο φετινός δίσκος μίας σπουδαίας και πρωτοπόρας, για/σε πολλά μουσικά δρώμενα, μπάντας… Αυτής των Angel και της νέας δημιουργίας της, το "Risen".

Με εξαίρεση την μέτρια επανεμφάνιση τους στα 1999 με την κυκλοφορία του "In The Beginning", η πρόσφατη κυκλοφορία τους "Risen" είναι μία κυκλοφορία μετά από 40 περίπου χρόνια έπειτα από το πρωτόλειο τους "Sinful" που πραγματικά είναι αξιότατη λόγου και ακούσματος.
Οι σπουδαίοι συνθέτες και μουσικοί  συνοδοιπόροι Meadows και  Dimino συνεπικουρούμενοι από τους νεοφερμένους στην μπάντα αλλά εμπειρότατους μουσικούς Charlie Calv και  Billy Orrico δημιούργησαν έναν σπουδαιότατο δίσκο.
Με 17 συνθέσεις, προσμετρώντας και μία επανηχογράφηση του  "ύμνου" από τα παλιά  "Tower",  και παρά την απουσία του πολυαγαπημένου μου μουσικού Gregg Giuffria ο δίσκος θυμίζει μουσικότατες και γεμάτες ευρηματικότητα εποχές.
Ακούγοντας τον δίσκο την πρώτη φορά με την ένταση στα "κόκκινα" τα "Under The Gun", "1975", "I.O.U"  "Tower" με ανάγκασαν να φωνάξω: "καλώς ήλθες και πάλι από τους "μουσικούς ουρανούς"  Angel"!
Ήδη από το πρελούδιο "Angel theme (Prelude)",  τα 32 δευτερόλεπτα που διαρκεί  και τα θριαμβευτικά συνθεσάιζερ του, η συνέχεια είναι καταιγιστική.
Με το προμνημονευθέν "Under The Gun", ειδικά οι παλιότεροι οπαδοί της μπάντας θα ενθουσιαστούν με την ευφάνταστη κιθαρωδία, την πανέμορφη μελωδικότητα που αναπτύσσεται και την άψογη παρουσία του Frank  στη φωνητική απόδοση.
Το μέγιστο της δημιουργικότητας/μουσικότητας του δίσκου προκύπτει από την συνθεσάρα "Shot Of Love" που παραπέμπει σε δίσκους της μπάντας  που λατρεύτηκαν, όπως το "Sinful", παλιοροκάδικη σύνθεση που θα κάνει και τον πλέον βαριεστημένο να κουνηθεί στον ξεσηκωτικό του ρυθμό.
Στα "καπάκια" το "Slow Down" και το πανέμορφο "Over My Head"  με τα poppy στοιχεία του και τις φρασούλες από τα πλήκτρα ολούθε, είναι μοναδικά.
Τα περισσότερο ροκάδικα "Our Revolution" και "Standup", εξαιρετικές συνθέσεις βάζουν "φωτιά" στο δίσκο και απογειώνουν το άκουσμα με στιβαρές μπασογραμμές, δυναμικά τύμπανα και ηχοχρωματισμό από τα synths.
Το μεγαλοπρεπές επτάλεπτο βιογραφικό της μπάντας "1975" είναι: Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ! Με όλα τα στοιχεία των '70ς &'80ς που λάτρεψα/-με όταν πρωτακούσα/-με την μπάντα. Το απόλυτο σάουντρακ για ονειροπόληση και "χάσιμο" τις κρύες νύχτες του χειμώνα και όχι μόνο. Προσωπικά αγαπημένο…
Το Single, "We Were the Wild" παρουσιάζει ξεκάθαρα την μουσική πρόοδο της μπάντας από τα πρώτα άλμπουμ μέχρι την σημερινή αναγέννηση της.
Απλά εξαιρετικό!!
Η συνέχεια με το "I.O.U" που ξεκάθαρα παρουσιάζει πως πρέπει να συνθέτονται Pop Pomp συνθέσεις. Ο κ. Punky στο "Locked, Cocked and Ready to Rock" παρουσιάζει τη δεξιοτεχνία του στην καθόλα εντυπωσιακή σύνθεση που επονομάζεται και "Punky’s Couch Blues" και είναι φυσικά μία αναπάντεχα σπουδαία Blues-ιά…
Με τη σύνθεση "σήμα κατατεθέν" της μπάντας, το "Turn Around" η συνέχεια, στην οποία ο Frank "δίνει τα ρέστα" του.
Το "Desire" προσωπικά αγαπημένη σύνθεση  με σπουδαία δουλειά από τον Punky και έντονη την '60ς μουσική τεχνοτροπία.
Ακολουθεί το καταιγιστικό "Our Revolution" με μοναδική ερμηνεία φωνητική, φαζαριστές κιθάρες, πληκτρολόγιο από τα '80ς, ογκώδη τύμπανα: τι άλλο να ζητήσω ο δύσμοιρος;;
Ο δίσκος κατακλείεται με μία τετράδα σπουδαίων συνθέσεων: το "Tell Me Why" με τους  Angel σε μία εντυπωσιακή  Pop σύνθεση, το "υμνικό" "Don’t Want You To Go", το  "Stand Up" "ταξιδιάρικο" και ονειροπόλο συνάμα,  με το "Sanctuary" να παραπέμπει σε πρώιμες δουλειές της μπάντας με την "σύμπλευση" πλήκτρων/ κιθάρας στο έπακρο!!
Το "Tower" απόλυτα ταιριαστό και σύγχρονο και στην επανεκτέλεση του: μουσικότητα, μουσικότητα, μουσικότητα σε όλο της  το μεγαλείο!
Είμαι πραγματικά υπερήφανος που άκουσα και ακούω μία μπάντα που με συντρόφευσε στα πρώτα ακούσματα της εφηβείας και τώρα μετά από 3,5 δεκαετίες   με ενθουσιάζει και με κάνει να αισθάνομαι ΝΕΟΣ!!!
Καλά Χριστούγεννα!!

Νότης "Risen" Γκιλλανίδης

Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2019

'Hideaway: "Hideaway''


Πόσο σημαντικό είναι να εκπληρώνεις τα όνειρά σου. Να πιστεύεις σε αυτά μέχρι τελικής πτώσεως. Ακόμα και όταν οι καταστάσεις είναι εναντίον σου! Ακόμα και όταν η τύχη σού γυρίζει τη πλάτη και το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον σου. Κάποια στιγμή όμως η τρικυμία θα ηρεμήσει και θα φτάσεις στο απώτερο σκοπό.

Και τότε η τελική ευθεία προς την εκπλήρωση του ονείρου σου εμφανίζεται μπροστά σου, σαν μια πόρτα που απλά πρέπει να την ανοίξεις.
Κάπως έτσι ξεκίνησαν το 2010 ώστε να εκπληρώσουν το όνειρό τους  ο Ντίνος Γεωργίου (κιθάρα), με τους Χάρη Γεωργίου (ντραμς) και Πέτρο Παπαδημάτο (πλήκτρα). Σε μία δεκαετία που ξεκινούσε με τους χειρότερους οιωνούς για τη χώρα μας λόγω της οικονομικής κρίσης η οποία  μέχρι και σήμερα πλανάται από πάνω μας και καλλιτέχνες όπως οι προαναφερθέντες δυσκολεύτηκαν για διάφορους λόγους να εκπληρώσουν το όνειρό τους.Να φτιάξουν δηλαδή το συγκρότημά τους  και να κυκλοφορήσουν δισκογραφικά τη δουλεία τους  αλλά και να κάνουν live.
Τα παιδιά δε το έβαλαν κάτω. Έψαξαν τον κατάλληλο τραγουδιστή που θα απέδιδε τα τραγούδια που θα έγραφαν με το πιο κατάλληλο τρόπο. Και τον Βρήκαν στο πρόσωπο του τιτάνα Μάνου Φάτση και με τη προσθήκη του Γιάννη Κοντού (ex – Flying Mercury) και Δημήτρη Παλούδη (κιθάρα) συμπλήρωσαν το παζλ για να τελειοποιήσουν τους ''Hideaway''.
Φτάνουμε στην ημέρα κυκλοφορίας του ομώνυμου άλμπουμ και με αγωνία το βρήκα λίγες μέρες αργότερα και κάθισα αμέσως να το ακούσω.
Ξεκινάμε  με το ήδη γνωστό ''Another Day'' που είναι ένας hard rock ύμνος ,και σε προδιαθέτει για το τί πρόκειται να γίνει στο υπόλοιπο του άλμπουμ. Τόσο οι κιθάρες, τόσο  η δυνατή φωνή του Μάνου τόσο τα '80ς αλά David Bryan πλήκτρα του Πέτρου αλλά και τα ρυθμικά μέρη του Γιάννη και του Χάρη μάς χαρίζουν επικές στιγμές.
Στο ''Promises of yesterday '' με την εισαγωγή περνά όλη η hard rock σκηνή της Αμερικής της χρυσής περιόδου 1986-1994. Από το 3:02 και μετά σκίζεις τη μπλούζα και κάνεις air guitar και φυσικά το ρεφρέν κολλάει στον εγκέφαλο  με τη μία.
Εν συνεχεία έρχεται το ερωτικό κάλεσμα με το ''Calling you'' όπου σε μεταφέρει στο πρώτο σου εφηβικό έρωτα. Τόσο αγνό,τόσο όμορφο,τόσο απλό είναι αυτό το συναίσθημα ενώ το ομώνυμο ''Hideaway'' είναι ένας μελωδικός ύμνος που θα μας συνοδεύει για χρόνια γιατί μέρα με τη μέρα δημιουργούμε νέα όνειρα, νέες προσδοκίες.
Η καρδιά έχει λιώσει και η εισαγωγή του ''Lonely Nights'', προδιαθέτει ότι θα γίνει αλοιφή ...για το πόνο του άλλου. Πάλι καλά που ακολουθεί το ''Life is a wonder'', με εισαγωγή αλα Randy Rhoads, για να μας υποδείξει ότι τα παιδιά εκτός από ευαίσθητα είναι και μεταλλάδες... και φυσικά τι άλλο ... ρεφρέν που μένει.
Ένα τόνο πιο κάτω το ''When you feel'' όπου ξεδιπλώνεται όσο προχωρά ενώ το πιασάρικο ''Masquerade'' σε πιάνει από το λαιμό από την αρχή και εξελίσσεται σε ένα έπος, σε έναν ύμνο. Χέρια ψηλά και όλες οι μάσκες να πέφτουν καθώς φορώντας το προσωπείο μας όλα είναι μια παρωδία.
Τα συναισθήματα έχουν πιάσει κόκκινο και το αέρινο έπος ''Uknown hero'' έρχεται να μας δροσίσει, να μας μεταφέρει πίσω στο καλοκαίρι και να κάνουμε μια βουτιά στην αγκαλιά του άγνωστου ήρωα του εαυτού μας.
Το'Road to nowhere'' μου υπενθυμίζει ότι φτάνει το τέλος. Απίστευτη ενέργεια για μπαλάντα ενώ από το 1:40 και μετά όπου εμφανίζεται αυτό το δαιδαλώδες riff , γίνεται χαμός...
'Far away'' ...από την αρχή μέχρι το τέλος αυτό το άλμπουμ σου δίνει συναισθήματα, έτσι και στο τέλος σου δίνει το δράμα. Δεν ήθελα να τελειώσει. Είχα γίνει λιώμα ...Δάκρυα, χαρά έντονα συναισθήματα που είχα χρόνια να νιώσω. Μετά θυμήθηκα ότι υπάρχει το repeat...
Mέχρι το πρωί.

Υ.γ Ειδική μνεία και στην Ελίνα Εγγλέζου για τη στιχουργική της συμμετοχή στα ''Calling you'',''Hideaway'' και ''Far away''.


Γιάννης Γιουρτζάκης

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...