"Είμαι τραγουδοποιός, φτιάχνω πράγματα για τα προς το ζην. Έχω γράψει 1200 τραγούδια, μερικά από αυτά επιτυχίες, τα περισσότερα από αυτά πολύ καλά, μερικά από αυτά απαίσια. Το "A Fine Fine Day" αφορούσε έναν εγκληματία και επειδή ήμουν στο σωστό μέρος την κατάλληλη στιγμή και επειδή το MTV μόλις ξεκινούσε, στάθηκα τυχερός".
Ο Carey έχει ηχογραφήσει και κυκλοφορήσει πάνω από 40 δίσκους και έχει κάνει παραγωγή δίσκων από τους John Mayall, Chris Norman, David Knopfler, Joe Cocker και Peter Maffay (ο καλλιτέχνης με τις μεγαλύτερες πωλήσεις ροκ στη Γερμανία) ενώ έχει γράψει μουσικές και για ταινίες.
Το 2009 ο καρκίνος κτύπησε την πόρτα του Tony Carey αλλά ευτυχώς έχει σχεδόν αναρρώσει και τα τελευταία χρόνια τα περνάει ηχογραφώντας και περιοδεύοντας στην Ευρώπη και τη Σκανδιναβία έχοντας ενεργοποιήσει ξανά το project Planet Ρ από το 2004. Επίσης το 2019 κυκλοφόρησε τον μέχρι τώρα τελαυταίο σόλο του, δίσκο με τίτλο "Lucky Us".
Από την ηλικία των 7 ετών ξεκίνησε να παίζει πιάνο παρότι η οικογένεια ήταν φτωχή. Μεγάλο μουσικό σχολείο για τον ίδιο, ήταν ότι στην μικρή πόλη που ζούσε υπήρχαν 85 εκκλησίες στις οποίες υπήρχε το αντίστοιχο εκκλησιαστικό όργανο με το οποίο μπορούσε να παίζει όποια ώρα της ημέρας ήθελε και τον επηρέασε στον ήχο που ήθελε να δημιουργήσει.
Παράλληλα κατάφερε να μάθει να παίζει κοντραμπάσο με την ορχήστρα του σχολείου ανοίγοντας ακόμη περισσότερο, τους μουσικούς του ορίζοντες.
Παράλληλα κατάφερε να μάθει να παίζει κοντραμπάσο με την ορχήστρα του σχολείου ανοίγοντας ακόμη περισσότερο, τους μουσικούς του ορίζοντες.
Ο ίδιος μάλιστα σε μία σχετικά πρόσφατη συνέντευξή του, εξομολογείται τι ένιωσε όταν απέκτησε το πρώτο του όργανο:
"Τα χρήματα ήταν περιορισμένα εκείνη την περίοδο και ο πατέρας μου δούλευε σκληρά ενώ η μητέρα μου δεν δούλευε (όπως δεν δούλευαν οι περισσότερες γυναίκες της δεκαετίας του '50) αν και υπήρχαν τρία παιδιά για να ταΐσουν. Με 250 $ μεγάλο ποσό για την εκείνη την εποχή αγόρασα ένα όργανο του Lowrey και μπορούσα να παίξω τα "96 Tears", "Gloria" και "House of the Rising Sun" σε αυτό. Ο αδερφός μου ήξερε πώς να το συνδέσει μέσω ενός μικροσκοπικού ενισχυτή κιθάρας και να το κάνει να ουρλιάζει. Έμαθα τα τρία πρώτα άλμπουμ των Doors νότα προς νότα σε αυτό το όργανο. Ήμουν εντελώς αυτοδίδακτος. Εκείνες τις μέρες δεν κλείδωναν τις πόρτες από τις εκκλησίες, έτσι τις περισσότερες μέρες πήγαινα στην εκκλησία καθώς η πόρτα ήταν πάντα ανοιχτή και συνήθιζα να παίζω στο πιάνο που είχαν. Ο πατέρας μου με άκουσε και κατάλαβε το ταλέντο μου αυτό, ως διαισθητικός και συμπονετικός άνθρωπος που ήταν. Είχα τα 14α γενέθλιά μου και δεν περίμενα τίποτα, και έλπιζα ότι για δώρο θα μου έκαναν οι γονείς μου κάποια κόμικ ή κάτι τέτοιο. Ένα φορτηγό πέρασε από το σπίτι μου και είχε ένα άσπρο μουσαμά πάνω του, αλλά μπορούσα να δω ένα μουσικό όργανο πάνω του καθώς περνούσε με το αυτοκίνητο. Όταν γύρισε είδα ότι είχε πάνω του το δώρο μου, ένα όργανό του Lowrey! Ήταν η μεγαλύτερη μέρα της ζωής μου και δεν θα την ξεχάσω ποτέ, μα ποτέ. Δεν το έχω πια, αλλά υπάρχει μια φωτογραφία του, στο άλμπουμ "Storyville".
Ο Tony Carey εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη διεθνή ροκ σκηνή το 1975, παίζοντας πλήκτρα για το Rainbow του Ricthie Blackmore. Ο Carey έπαιξε στo κλασικό άλμπουμ "Rising" (1976) και στο διπλό live album με τίτλο "On Stage" (1977), συμμετέχοντας ίσως στην πιο ιστορική περίοδο της θρυλικής μπάντας. Παίζοντας δίπλα στους Ronnie James Dio, Jimmy Bain, Cozy Powell και πραγματοποιώντας περιοδεία μαζί τους σε όλο τον κόσμο για 2 χρόνια αφήνοντας ανεξίτηλο το αποτύπωμα του με το εμπνευσμένο παίξιμο ιδιαίτερα στα κλασσικά "Tarot Woman" και "Stargazer".
Ο Tony παράλληλα αποκαλύπτει πως τον ανακάλυψαν οι Rainbow:
"Άφησα το Λύκειο με έναν φίλο και ταξίδεψα στο New Hampshire, στη Νέα Αγγλία, για να ξεκινήσω ένα συγκρότημα με έναν τραγουδιστή. Ήμουν 17 και έπαιζα ηλεκτρικό πιάνο και μπάσο. Πήραμε μια πολύ καλή δισκογραφική συμφωνία με την ABC Dunhill και μας έφεραν στο Χόλιγουντ, ήμουν μόλις 19. Προσπαθήσαμε για δύο χρόνια να τελειώσουμε έναν δίσκο με παραγωό τον Gary Katz (Steely Dan) αλλά κάναμε πολλές ανοησίες με ουσίες και κορίτσια αν και δεν ήμουν ροκ τύπος με την στενή έννοια του όρου. Ήμασταν στο S.I.R. στούντιο προβών στο Χόλιγουντ, παίζοντας, και ο Blackmore έτυχε να είναι δίπλα σε οντισιόν για το νέο του συγκρότημα. Με άκουσαν μέσα από τους τοίχους, υποθέτω και τελικά του άρεσα στέλνοντας τον Jimmy Bain να ρωτήσει αν ήθελα να κάνω οντισιόν. Είχα βαρεθεί να προσπαθώ να φτιάξω έναν δίσκο με το συγκρότημα μου οπότε δέχτηκα αμέσως και πήρα την δουλειά".
Ο Carey αποχαιρέτησε τους Rainbow το 1977 και μετακόμισε μόνιμα στη Γερμανία τον Αύγουστο του 1978, όπου ξεκίνησε την σόλο καριέρα του. Κατά τη διάρκεια της πρώτης περιόδου πέρασε ατελείωτες μέρες και ώρες σε ένα στούντιο ηχογράφησης στη Φρανκφούρτη με τον φίλο του και μηχανικό ηχογράφησης Nigel Jopson και τον μηχανικό Andy Lunn. Ήταν η περίοδος που οι Kraftwerk μεγαλουργούσαν και τον επηρέασαν σημαντικά και αυτό φάνηκε έντονα όταν δημιούργησε το project των Planet P.
"Το 1981 ήμουν πάλι τυχερός καθώς ξεκινούσε η Geffen Records και ήμουν στη Γερμανία για τρία χρόνια και ηχογραφούσα όλη την ώρα και απλώς μάθαινα πράγματα. Δεν ήμουν ποτέ τραγουδιστής, ποτέ στιχουργός και άρχιζα να ασχολούμαι με την ηλεκτρονική μουσική ακούγοντας Kraftwerk και Can και πειραματιζόμουν με drum machines. Κάνοντας όλα αυτά τα διαφορετικά είδη μουσικής κατέληξα να υπογράψω το Planet P Project. Εμφανίστηκα στο MTV και εκείνη την εποχή πέτυχα πολλά χάριν της τηλεοπτικής προβολής."
Συνολικά την δεκαετία του '80 ο Ton Carey ηχογράφησε αρκετά σόλο άλμπουμ ξεκινώντας με το πειραματικό-ηλεκτρονικό "Heaven" (1982), το soft rock "I Won't be Home Tonight" (1982) που τύμπανα παίζει ο Frankie Banali (Quiet Riot) και έπειτα κυκλοφόρησε το θαυμάσιο "Some Tough City" (1984) .
Στη συνέχεια το 1985 κυκλοφορεί το αξιόλογο "Blue Highway" με τον Jimmy Barnes να κάνει τα δεύτερα φωνητικά και ακολουθεί το εξαιρετικό "Bedtime Story" (1987) που αποτελεί soundtrack της Γερμανικής ταινίας "Der Joker" (Lethal Obsession). Το 1988 υπογράφει την μουσική της Γερμανικής τηλεοπτικής σειράς "Wilder Westen Inclusive" και το 1989 κυκλοφορεί το "For You" με την συμμετοχή του Eric Burdon σε ένα κομμάτι. Tο "Storyville" (1990) και το "The Long Road" (1992) διατηρούν σε αξιοπρεπές επίπεδο το συνθετικό και ερμηνευτικό επίπεδο του Tony Carey.
Στη συνέχεια αποφάσισε να κυκλοφορεί τα προσωπικά του άλμπουμ μόνος του χωρίς να δεσμεύεται από κανένα δισκογραφικό συμβόλαιο μιας και θεωρούσε ότι τον εκμεταλευόντουσαν έχοντας ως πικρό παράδειγμα την στέρηση των δικαιωμάτων και των εσόδων της πρώτης τους εμπορικής επιτυχίας "I Won't be Home Tonight" (1982) από την γραφειοκρατία και το δικαστικό σύστημα των ΗΠΑ.
Στην πορεία ακολούθησαν κι άλλες κυκλοφορίες στο ίδιο μελωδικό-ήρεμο ροκ ύφος όπως τα, "Cold War Kids" (1994) και The Boystown Tapes" (1999) καθώς και το soundtrack "Gefangen Im Jemen" (1999).
Επιπρόσθετα ως σόλο καλλιτέχνης κυκλοφόρησε τα,"Island & Deserts" (2004), "The Voyager Files" (2006), "Roundup (The Ones That Got Away)" το 2008, "The New Machine" (2009), "Christmas Hymns" (2009), "Stanislaus County Kid" (2010), "Stanislaus County Kid - Volume II: Crossin' The Tracks" (2010), "Lucky Us" (2019) και αρκετά live albums κάτω από την δική του ετικέτα ενώ ενεργοποιήσε ξανά τους Planet P και έκανε μερικές guest συμμετοχές στους Over the Rainbow, Sinner, Zed Yago, Milva και αρκετούς άλλους.
Η ιστορία και η διαδρομή του Toney Carey είναι ατελείωτη με δεκάδες κυκλοφορίες οι οποίες αδυνατούμε να τις παραθέσουμε όλες και για αυτό άλλωστε επιλέγουμε τρεις από πιο αγαπημένες του σπουδαίου μουσικού πάντα με τα υποκειμενικά κριτήρια του Rocktime.gr.
Ο Carey αποχαιρέτησε τους Rainbow το 1977 και μετακόμισε μόνιμα στη Γερμανία τον Αύγουστο του 1978, όπου ξεκίνησε την σόλο καριέρα του. Κατά τη διάρκεια της πρώτης περιόδου πέρασε ατελείωτες μέρες και ώρες σε ένα στούντιο ηχογράφησης στη Φρανκφούρτη με τον φίλο του και μηχανικό ηχογράφησης Nigel Jopson και τον μηχανικό Andy Lunn. Ήταν η περίοδος που οι Kraftwerk μεγαλουργούσαν και τον επηρέασαν σημαντικά και αυτό φάνηκε έντονα όταν δημιούργησε το project των Planet P.
"Το 1981 ήμουν πάλι τυχερός καθώς ξεκινούσε η Geffen Records και ήμουν στη Γερμανία για τρία χρόνια και ηχογραφούσα όλη την ώρα και απλώς μάθαινα πράγματα. Δεν ήμουν ποτέ τραγουδιστής, ποτέ στιχουργός και άρχιζα να ασχολούμαι με την ηλεκτρονική μουσική ακούγοντας Kraftwerk και Can και πειραματιζόμουν με drum machines. Κάνοντας όλα αυτά τα διαφορετικά είδη μουσικής κατέληξα να υπογράψω το Planet P Project. Εμφανίστηκα στο MTV και εκείνη την εποχή πέτυχα πολλά χάριν της τηλεοπτικής προβολής."
Συνολικά την δεκαετία του '80 ο Ton Carey ηχογράφησε αρκετά σόλο άλμπουμ ξεκινώντας με το πειραματικό-ηλεκτρονικό "Heaven" (1982), το soft rock "I Won't be Home Tonight" (1982) που τύμπανα παίζει ο Frankie Banali (Quiet Riot) και έπειτα κυκλοφόρησε το θαυμάσιο "Some Tough City" (1984) .
Στη συνέχεια το 1985 κυκλοφορεί το αξιόλογο "Blue Highway" με τον Jimmy Barnes να κάνει τα δεύτερα φωνητικά και ακολουθεί το εξαιρετικό "Bedtime Story" (1987) που αποτελεί soundtrack της Γερμανικής ταινίας "Der Joker" (Lethal Obsession). Το 1988 υπογράφει την μουσική της Γερμανικής τηλεοπτικής σειράς "Wilder Westen Inclusive" και το 1989 κυκλοφορεί το "For You" με την συμμετοχή του Eric Burdon σε ένα κομμάτι. Tο "Storyville" (1990) και το "The Long Road" (1992) διατηρούν σε αξιοπρεπές επίπεδο το συνθετικό και ερμηνευτικό επίπεδο του Tony Carey.
Στη συνέχεια αποφάσισε να κυκλοφορεί τα προσωπικά του άλμπουμ μόνος του χωρίς να δεσμεύεται από κανένα δισκογραφικό συμβόλαιο μιας και θεωρούσε ότι τον εκμεταλευόντουσαν έχοντας ως πικρό παράδειγμα την στέρηση των δικαιωμάτων και των εσόδων της πρώτης τους εμπορικής επιτυχίας "I Won't be Home Tonight" (1982) από την γραφειοκρατία και το δικαστικό σύστημα των ΗΠΑ.
Στην πορεία ακολούθησαν κι άλλες κυκλοφορίες στο ίδιο μελωδικό-ήρεμο ροκ ύφος όπως τα, "Cold War Kids" (1994) και The Boystown Tapes" (1999) καθώς και το soundtrack "Gefangen Im Jemen" (1999).
Επιπρόσθετα ως σόλο καλλιτέχνης κυκλοφόρησε τα,"Island & Deserts" (2004), "The Voyager Files" (2006), "Roundup (The Ones That Got Away)" το 2008, "The New Machine" (2009), "Christmas Hymns" (2009), "Stanislaus County Kid" (2010), "Stanislaus County Kid - Volume II: Crossin' The Tracks" (2010), "Lucky Us" (2019) και αρκετά live albums κάτω από την δική του ετικέτα ενώ ενεργοποιήσε ξανά τους Planet P και έκανε μερικές guest συμμετοχές στους Over the Rainbow, Sinner, Zed Yago, Milva και αρκετούς άλλους.
Η ιστορία και η διαδρομή του Toney Carey είναι ατελείωτη με δεκάδες κυκλοφορίες οι οποίες αδυνατούμε να τις παραθέσουμε όλες και για αυτό άλλωστε επιλέγουμε τρεις από πιο αγαπημένες του σπουδαίου μουσικού πάντα με τα υποκειμενικά κριτήρια του Rocktime.gr.
PLANET P Project
Στις αρχές της δεκαετίας του '80 ο Carey κυκλοφορεί μερικά πειραματικά άλμπουμ ορχηστρικής ηλεκτρονικής μουσικής όπως τα "Yellow Power", "Explorer", "Heaven", "No Human" που αποτελούσαν τον προπομπό για τους Planet P Project. Το νέο εγχείρημα είχε ως βάση τα θέματα επιστημονικής φαντασίας και συνδύαζε space, pop, rock electronica, new wave στοιχεία και για πολλούς ήταν ένας πραγματικά progressive δίσκος. Παράλληλα υπήρχαν εμφανείς επιρροές από Pink Floyd και Alan Parsons Project
Το όνoμα του project ήταν δανεισμένο από το βιβλίο του Robert A. Heinlein με τίτλο "Starship Troopers" και η παραγωγή του άλμπουμ έγινε από τον Peter Hauke (Nektar, Epsilon, Omega) και ήταν αρκετά φουτουριστικό για την εποχή του.
Το ντεμπούτο άλμπουμ με τίτλο PLANET P Project κυκλοφόρησε το 1983 αφού ο Carey είχε συμφωνήσει για ένα δισκογραφικό συμβόλαιο με τον Geffen και έτσι η ομάδα Carey / Hauke δημιούργησε ένα μείγμα από διάφορα στυλ και έκανε επιτυχία με το "Why Me?" με την βοήθεια και του MTV.
Tony Carey: Πάντα ηχογραφούσα τόνους μουσικής σε όλα τα είδη στυλ country, jazz, rock & pop, electronica, classical – μου αρέσουν τα πάντα. Είχα συνάψει συμφωνία στην Αμερική για τον δίσκο μου το "I Won't be Home Tonight" και είχα γράψει αυτά τα τραγούδια, συν εκατό άλλα που δεν ταίριαζαν στο στυλ. Πλησιάσαμε τον John Kalodnar στην Geffen Records για τους Planet P και μας υπέγραψε συμβόλαιο. Ήμουν λοιπόν, με δύο δισκογραφικές δουλειές σε αμερικανικές εταιρείες και όλο αυτό ήταν αρκετά μπερδεμένο. Δεν εμφανίστηκα σε κανένα από τα βίντεο των PPP, απλώς για να παραμείνει κάτι ξεχωριστό".
Το "I Won't Wake Up" θυμίζει Human League και το "Top of the World" κινείται σε πιο σκοτεινό ύφος με καλές φωνητικές αρμονίες.
Το "Armageddon" φλερτάρει μεταξύ Alan Parson και Pink Floyd.
Το "Why Me?" είναι η απόλυτη αποθέωση του ήχου των '80s στην συσκευασία τους ενός τραγουδιού. Μία εντυπωσιακή σύνθεση που συνδυάζει τα πάντα με ποπ, ροκ ρέγκε, φανκι, electro, prog, new wave ήχους και μελωδίες με την εξαίσια φωνή του Tony Carey να την απογειώνει.
Το "Power Tools" κινείται σε πιο ροκ τέμπο με αρνητικό το drum machine που δεν βοηθά το τελικό αποτέλεσμα.
Το "Send It in a Letter" περιέχει μπόλικα πειραματικά στοιχεία με τα ερμηνευτικά ξεσπάσματα του Tony Carey στο ρεφρέν να είναι δυναμικά.
To "Adam and Eve" ακολουθεί κυρίως ένα new wave τέμπο αλλά κατά διαστήματα μεταλλάσεται σε μία prog-rock δημιουργία.
Στο "Only You and Me" δεν τραγουδά ο Tony, αλλά ο David Thomas και εδώ κυριαρχεί ο ηλεκτρονικός ήχος.
Το ολιγόλεπτο "Tranquility Base" και το νωχελικό "Ruby" υπάρχουν μόνο στην cd και κασσέτα έκδοση του άλμπουμ.
Το άλμπουμ για την ιστορία έφτασε στο #64 στο Billboard Hot 100 ενώ η δισκογραφική εταιρεία κυκλοφόρησε και δεύτερο πιο φιλόδοξο άλμπουμ με το όνομα "Pink World", αλλά οι σχέσεις χάλασαν σύντομα αφού ο Carey αποφάσισε να συνεχίσει τη σόλο καριέρα του, και να αφήσει τους PLANET P PROJECT αρκετά χρόνια σε αδράνεια.
Για την ιστορία κιθάρες έπαιξαν στο άλμπουμ οι, Helmut Bibl, Johan Daansen, και Robert Musenpichler.
Για την ιστορία κιθάρες έπαιξαν στο άλμπουμ οι, Helmut Bibl, Johan Daansen, και Robert Musenpichler.
"Some Tough City"
To 1984 και έχοντας κάνει εμπορική επιτυχία ο Tony Carey με τους PLANET PΡ κυκλοφορεί σε παραγωγή του Peter Hauke το "Some Tough City" όπου καταφέρνει να δείξει το συνθετικό και ερμηνευτικό του ταλέντο συνδυάζοντας aor, rock και hard rock μελωδίες. Βέβαια δεν έλειπαν και οι δυσκολίες μιας και η Geffen κάνει κάτι εξωφρενικό με δική της πρωτοβουλία.
Στέλνει τον Carey σαν να είναι ποδοσφαιρική μεταγραφή, να κυκλοφορήσει το "Some Tough City" στην MCA Records!
Ο λόγος ήταν ότι το αφεντικό της Geffen, John Kalodner απαιτούσε να αλλάξουν οι στίχοι από τα δύο πιο επιτυχημένα τραγούδια του άλμπουμ, τα"A Fine, Fine Day" (#22 των ΗΠΑ τσαρτ) και "The First Day of Summer" (#33, Billboard Hot 100) κάτι που αρνήθηκε ο Tony με συνέπεια να "τιμωρηθεί" με αλλαγή εταιρίας.
O δίσκος ξεκινά με το υπέροχο "A Fine Fine Day" όπου μελωδία και ερμηνεία απογειώνονται με ένα αγγελικό ρεφρέν. Είναι σαν να ακούς την AOR πλευρά του Bruce Springsteen.
O δίσκος ξεκινά με το υπέροχο "A Fine Fine Day" όπου μελωδία και ερμηνεία απογειώνονται με ένα αγγελικό ρεφρέν. Είναι σαν να ακούς την AOR πλευρά του Bruce Springsteen.
Το "Lonely Life" κινείται σε πιο ροκ φόρμες με ένα επιβλητικό κουπλέ έχοντας ψήγματα και από Rainbow με ένα ακόμη ρεφρέν που σου κολλάει στο μυαλό.
Το "Eddie Goes Underground" ροκάρει ασταμάτητα με τις κιθάρες των Reinhard Besser και Johan Daansen να είναι θαυμάσιες.
Στο "The First Day Of Summer" ο Tony Carey με απλότητα και άνεση μας χαρίζει έναν μικρό μελωδικό ύμνο!
Το "Reach Out" σε πιο ταχείς ρυθμούς συνεχίζει να μας βομβαρδίζει με εμπνευσμένες μελωδίες και γοητευτικές ερμηνείες με το κιθαριστικό σόλο να έχει δανειστεί τμήμα από το "Highway Star".
Το "Tinseltown" σε συναρπάζει λόγω των κινηματογραφικών πλήκτρων του Tony και του εκρηκτικού κιθαριστικού σόλο ενώ το "Hungry" ακούγεται πιο πειραματικό και σε ύφος Styx.
Το "I Can't Stop The World" θυμίζει Alan Parsons Project και το ποιητικό "Some Tough City" ξεχωρίζει για το σόλο στο σαξόφωνο του Eddie Taylor.
Η μπαλάντα "She Can Bring Me Love" και το μέτριο "Say It's All Over" είναι οι πιο αδύναμες στιγμές του άλμπουμ.
Στην επανέκδοση του 2018 από την Renaissance Records προστέθηκαν δύο υπέροχα κομμάτια το "Only The Young" και το μπαλαντοειδές "Cold War Kids".
Στην επανέκδοση του 2018 από την Renaissance Records προστέθηκαν δύο υπέροχα κομμάτια το "Only The Young" και το μπαλαντοειδές "Cold War Kids".
"Bedtime Story"
To 1987 ο Tony Carey υπογράφει το soundtrack της Γερμανικής ταινίας "Der Joker" (Lethal Obsession) σε σκηνοθεσία του Peter Patzak με πρωταγωνιστή τον Peter Maffay και εδώ, ο δημιουργός συνεχίζει στο aor/rock ύφος του "Some Tough City"
Τo "Burning Bridges" θυμίζει ZZ TOP ποτισμένο από ορμητικούς ρυθμούς και το ρεφρέν συνδυάζει southern rock και aor ήχους.
To "Do You Really Want To Live Like That?" ξεκινά επικά με το μελωδικό στοιχείο να απογειώνει την σύνθεση που κορυφώνεται με ένα φοβερό ρεφρέν.
Το ομότιτλο "Bedtime Story" είναι μία υπέροχη μπαλάντα με αντιπολεμικό στίχο ενώ το "All In The Family" είναι μία γοητευτική και συνάμα προοδευτική aor σύνθεση.
Τα "Keeping The Tigers Away" και "Friends" είναι από τις πιο ήρεμες και γαλήνιες στιγμές του δίσκου και το "Somewhere Down The Road" επαναφέρει τους κεφάτους ροκ ρυθμούς. Το "The Last Train" ακούγεται γοργό με ωραία κιθαριστικά θέματα ενώ το πιάνο του Tony Carey ανεβάζει κι άλλο τις ταχύτητες.Το "My My My" συνεχίζει σε πιο δυναμικό τέμπο με κοψίματα που θυμίζουν το "Radar Love" και το "Take me with you" (Whitesnake) και ο επίλογος γράφεται με την μελωδική μπαλάντα "The Joker" και το απίθανο πιανιστικό παίξιμο του Tony.
Αξίζει να σημειωθεί πως Chris Thompson (Manfred Mann's Earth Band , Alan Parsons) τραγούδησε τα δεύτερα φωνητικά και ο ηθοποιός Peter Maffay συνέγραψε τρία από τα κομμάτια και έπαιξε κιθάρα στον δίσκο. Επίσης στο δίσκο οι υπόλοιποι μουσικοί που παίζουν είναι oι Γερμανοί ο Steffi Stephan (μπάσο), Bertram Engel (τύμπανα) και ο Carl Carlton (κιθάρα).Φώτης Μελέτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.