Harlan Cage: Η μελωδία της ευτυχίας

 

Στα μέσα των '80ς ανάμεσα στις εκατοντάδες σπουδαίες κυκλοφορίες του μελωδικού ροκ ήχου που βρισκόταν τότε στο απόγειο της δόξας του κυκλοφόρησε και η δεύτερη στούντιο δουλειά των Fortune η οποία μπορεί να μην έκανε την εμπορική επιτυχία που αναμενόταν αλλά άντεξε στον χρόνο και έγινε κλασική με τις άψογες συνθέσεις της για τον συγκεκριμένο ήχο.

Οι Fortune ξεκίνησαν δισκογραφικά το 1978 με πρωτεργάτες τα αδέλφια Richard Fortune (κιθάρα) και Mick Fortune (ντραμς) κινούμενοι σε ένα ποπ-ροκ ύφος. Μετά από αρκετά χρόνια και συγκεκριμένα το 1982 προστίθεται στην μπάντα, ο πληκτράς Roger Scott Craig (Liverpool Express) και λίγο αργότερα προστίθεται στα φωνητικά ο Larry Greene (πρώην Teaser).
Το δεύτερο άλμπουμ των Fortune κυκλοφόρησε το 1985 έκανε αίσθηση με τα πανέμορφα και δυναμικά aor τραγούδια του αλλά δυστυχώς δεν υπήρξε ανάλογη συνέχεια με αποτέλεσμα η μπάντα να διαλυθεί.

Το 1993, τα πρώην μέλη του Fortune, ο L. A. Greene (φωνητικά) και ο Roger Scott Craig (πλήκτρα) ενώνουν ξανά τις δυνάμεις τους και το 1996 ανακοινώνουν το νέο ξεκίνημα τους. Διαλέγουν ως αρχικό όνομα The Big City, το οποίο λίγο μετά έγινε Harlan Cage ενώ η γνωριμία του με τον Roger Scott Craig ξεκίνησε με την συνεργασία τους γράφοντας μουσική για τη ταινία του Tom Cruise με τίτλο "All the Right Moves"(1983).

Ο Larry Greene δεν ήταν μία τυχαία προσωπικότητα μιας και είχε μία καλή προϋπηρεσία στην την συγγραφή τραγουδιών σε εμπορικές ταινίες. Γεννημένος στο Σικάγο από μικρό παιδί είχε μπει στο πνεύμα της τέχνης μιας και ο πατέρας του ήταν ο διάσημος ηθοποιός Brian Greene αλλά και εξίσου καλός blues κιθαρίστας.

Ο ίδιος ο Larry Greene σε μία συνέντευξή του αποκαλύπτει:

"Εκτός από το "Top Gun" ("Through the FIre") και το "Over The Top" ("Take it Higher" & "Mind Over Matter") έχω κάνει τραγούδια για ίσως 30 ταινίες. Έκανα 2 τραγούδια στο "Mystic Pizza" ("Long Journey")  που ήταν η πρώτη ουσιαστικά ταινία της Julia Roberts, αλλά οι περισσότερες από αυτές τις ταινίες δεν είχαν soundtrack άλμπουμ. Εάν δεν υπάρχει άλμπουμ soundtrack, ως καλλιτέχνης δεν κερδίζεις πολλά χρήματα κάνοντας το, επομένως πρέπει να κάνεις τα διπλάσια για να βγάλεις χρήματα. Το είδος της μουσικής που έχω γράψει και ηχογραφήσει με τους Harlan Cage είναι αυτό που μου αρέσει να κάνω. Η δουλειά που έχω κάνει για ταινίες και τηλεόραση την κάνω για να ταιριάξω σε μια συγκεκριμένη ταινία ή τηλεοπτική εκπομπή, μερικές φορές είναι από 10 δευτερόλεπτα έως 4 λεπτά".

To όνoμα των Ηarlan Cage ήρθε από έναν Αμερικανό λαογράφο που ο μύθος έλεγε ότι είχε πολλές ιδιότητες που άλλοτε ήταν ιεροκήρυκας, άλλοτε και ανάλογα με την περίσταση. παρουσιαζόταν ως ζητιάνος,  τσιγγάνος ή ακόμη και ως κλέφτης.

Το ηγετικό δίδυμο των Ηarlan Cage θεωρούσε συναρπαστικό αυτό τον μύθο και η επιλογή του συγκεκριμένου ονόματος του ξυπνούσε αναμνήσεις από ιστορικά ονόματα ροκ συγκροτημάτων όπως των Jethro Tull και των Lynyrd Skynyrd.

Ωστόσο, σε  εκείνο το χρονικό  σημείο γινόταν όλο και πιο δύσκολο για ένα συγκρότημα όπως το δικό τους να προσελκύσει την προσοχή από τις δισκογραφικές εταιρείες όπως είχαν προηγουμένως. Ήταν μια απογοητευτική περίοδος για τα μελωδικά ροκ συγκροτήματα η δεκαετία του ΄90.
Παρόλα αυτά μάζεψαν ότι υλικό είχαν στο συρτάρι τους και αποφάσισαν να τολμήσουν...

 

                                           Ντεμπούτο άλμπουμ

Το καλοκαίρι του 1996 κυκλοφορούν τον παρθενικό τους δίσκο με ένα εξώφυλλο που παραπέμπει (όπως γράψαμε και παραπάνω) στον τρόπο έμπνευσης του  ονόματος Ηarlan Cage με τις κριτικές να είναι αρκετά θετικές κάτι που ενθάρρυνε το συγκρότημα να μη το βάλει κάτω αφού έξι μήνες αργότερα ξεκίνησαν να γράφουν και δεύτερο άλμπουμ.

Στο ντεμπούτο των Ηarlan Cage συναντάμε σημαντικές συνεργασίες όπως τον Steve Porcaro στο πιάνο στην σύνθεση "Let it Rain"

και τον Tom Whitlock στην πανέμορφη μπαλάντα "Kiss of Fools" ο οποίος έχει γράψει και το κλασικό "Take My Breath Away" των Berlin (Top Gun).

Το ξεκίνημα είναι συναρπαστικό με το "Pay the Devil His Due" όπου η αισθαντική φωνή του Larry Greene μας χαρίζει μελωδικές δονήσεις ενώ τα κιθαριστικά ξεσπάσματα και οι έντονοι τονισμοί θυμίζουν ανά διαστήματα Foreigner. Η διασκευή-επανεκτέλεση του εξαιρετικού "98 in the Shade" που υπάρχει στο άλμπουμ των Fortune (1985) θυμίζει ελαφρώς το "Run to You" (Bryan Adams) ενώ το "One Naked Kiss" ακολουθεί σε πιο αργό τέμπο αλλά άκρως μελωδικό με υπέροχα ρεφρέν. Η συνέχεια ανήκει στο "Three Nights Running" που ξεκινά ως μπαλάντα και εξελίσσεται σε μία aor πανδαισία ενώ το "Wires and Chains" δεν εντυπωσιάζει ιδιαίτερα. Για την μπαλάντα "Kiss of Fools" η άποψη μου είναι  ότι αν την τραγούδαγε ο David Bowie την δεκαετία του '80 θα ήταν μεγάλο χιτ όπως και το "Destiny" που έχει ένα movie '80s ύφος.

Ακολουθεί το "Run Rebel Run" που στηρίζεται σε μία μελωδική southern/aor δομή ενώ το "Too Much" περιέχει ρεφρέν σε στυλ Survivor που σου κολλάει στο μυαλό.

Επόμενη σύνθεση το "Sweet Salvation" που θυμίζει το "True Colors" της Cyndi Lauper ενώ το "Takin' Out the Trash" έχει χίπικες αναφορές και ακούγεται αρκετά διασκεδαστικό. To γοητευτικό "Silver Wings" μας χαρίζει υπέροχες AOR στιγμές με τα πλήκτρα του Roger Scott Craig να ζωγραφίζουν και o επίλογος γράφεται με το ροκέ "Let it Rain".

Στο άλμπουμ συμμετέχουν στα τύμπανα ο Richie Onori, στο μπάσο ο Brian Peters και στην κιθάρα ο Michael Langlan. Επίσης κιθάρα παίζουν οι

Ron Anielo,  Bobby Robles, Bret Garsed, Mike Turner  και ο Billy Liesegang.

Στην Ιαπωνική έκδοση του ομότιτλου άλμπουμ υπάρχει επιπλέον ένα τραγούδι το "Too Many Heroes".
 

 

                                           "Double Medication Tuesday"

To δεύτερο και καλύτερο άλμπουμ της μπάντας κυκλοφορεί το 1998 με ένα αρκετά καλλιτεχνικό εξώφυλλο. Εδώ έχουμε κιθάρες, πλήκτρα και φωνητικά να "συνουσιάζονται" ασταμάτητα σε μία εξαιρετική παραγωγή. Δεν υπάρχει ούτε μια βαρετή στιγμή και απλά απολαμβάνουμε υπέροχα πλήκτρα και φωνητικά γεμάτα πάθος και ένταση. Η ΑΟR καταιγίδα ξεκινά με το "Blow Wind Blow" και συνεχίζεται με το ξεσηκωτικό και συναυλιακό "Halfway Home" όπου μαζί με το "Lola's in Love" δημιουργούν ένα μοναδικό μελωδικό πάρτι. Ακολουθεί το "Solitary Dance" που βάζει ένα φρένο προσωρινά στο πανηγύρι που είχε ήδη στηθεί...

Το "My Mama Said" σε καθηλώνει με την ερμηνεία του Larry Greene και είναι από τις κορυφαίες συνθέσεις της μπάντας με εμφανείς επιρροές από Phil Collins ειδικά στο κουπλέ. Η επανεκτέλεση του "Dearborn Station" επαναφέρει το ΑΟR κλίμα εμπλουτισμένο με την φυσαρμόνικα του Larry Dow καθώς οι μυημένοι γνωρίζουν ότι η πρώτη εκτέλεση υπάρχει στο άλμπουμ των Fortune (1985).

Το μεταξένιο "Defend This Heart of Mine" έχει ένα απολαυστικό ρεφρέν ενώ η δυναμική μπαλάντα "Restless Hearts" είναι μία ακόμη γοητευτική σύνθεση.

Το "Lights Out for Losers" δεν σε απογοητεύει μιας και είναι, ένα ακόμη εμπνευσμένο aor κομμάτι. Το "As You Are" με το σαξόφωνο του Robert Kyle αποτελεί την ιδανική παρέα για μία μοναχική νυκτερινή βόλτα με αμάξι.

To  "Turn Up the Radio" στο κλασικό ύφος της μπάντας και το επιστέγασμα του "Double Medication Tuesday" είναι το αξεπέραστο και μοναδικό "Joker on the Kings Highway" με φοβερή ενορχήστρωση, τρομερό ρεφρέν που είναι επηρεασμένο από τους Genesis και το άλμπουμ "Duke". Εδώ οι Ηarlan Cage δίνουν ρεσιτάλ σε όλα τα επίπεδα και δείχνουν ότι το ταλέντο τους ήταν αστείρευτο με αποκορύφωμα το οργιαστικό κιθαριστικό σόλο στο τέλος της σύνθεσης

Ο Larry Greene αναφέρει ενδεικτικά από που επηρεάστηκε για τον τίτλο του "Double Medication Tuesday":

"Αρχικά το "Double Medication Tuesday" είχε τίτλο "Tickets For Dreamers", αλλά όταν τελειώσαμε τον δίσκο φαινόταν κατάλληλο. Υπάρχουν ένα εκατομμύριο τραγούδια γραμμένα για τις Δευτέρες, "Stormy Mondays" & "I Don't Like Mondays", ήθελα απλώς να τονίσω την Τρίτη . Αυτή είναι ίσως η πιο δύσκολη μέρα της εβδομάδας για τον εργαζόμενο. Μια μέρα ήμουν στο Ορλάντο της Φλόριντα στο Disney World με την οικογένειά μου. Το πιο ευτυχισμένο μέρος στη γη υποτίθεται. Καθόμουν απλώς και κοιτούσα όλους που περπατούσαν γύρω-γύρω και χαριτολογώντας ανέφερα πως πρέπει να χορηγείται διπλή φαρμακευτική αγωγή στους ανθρώπους τις Τρίτες. Τον πρότεινα ως τίτλο στους ιθύνοντες της ΜΤΜ και το θετικό ήταν αυτός ο τίτλος άρεσε και στους υπέθυνους της δισκογραφικής εταιρίας."

Η ιαπωνική έκδοση του "Double Medication Tuesday"περιλαμβάνει επιπλέον την σύνθεση "No Turnin' Back".

 

 

                                              "Forbidden Colours"

Την επόμενη χρονιά (1999) κυκλοφορεί η τρίτη δισκογραφική στούντιο δουλειά της μπάντας που φέρει τον τίτλο "Forbidden Colours" και οι  Ηarlan Cage

δηλώνουν αμετανόητοι εραστές του AOR ήχου και σίγουρα είναι  ταλαντούχοι στο να παράγουν πομπώδες μελωδραματικές συνθέσεις σε υψηλή ποιότητα απόδοσης και εκτέλεσης. Στην κιθάρα επίσημα ως τρίτο μέλος ο Billy Liesegang , στα τύμπανα ο πολύπειρος Ron Wisko (Cher, The Storm, David Lee Roth, Foreigner, Steve Miller Band) και ο Wilhelm Wannabe Remarkable στο μπάσο  ενώ στα backing vocals είναι ο Tommy Funderburk.

Ο δίσκος ξεκινά με το πανέμορφο "No Sunday Bride" και τον Larry Greene να σε καθηλώνει με την φωνή του και το ίδιο συμβαίνει με το "Chinatown" (κιθάρα από τον Mike Turner) όπου εκεί που νομίζεις ότι αντιγράφουν τους Survivor καταφέρνουν οι Ηarlan Cage να το ανατρέπουν αυτό το σκηνικό και να αναδεικνύουν την δική τους μουσική ταυτότητα. Το "Thrill Of It All" έρχεται ως επανεκτέλεση από άλμπουμ των Fortune (1985) σε μία ονειρεμένη απόδοση.

Η συνέχεια ανήκει στο επικό "Can't Tame The Raven" όπου το βιολί της Judy Mass και η βιόλα του Scott Joss εκτινάσσουν στα ουράνια μίας από τις αξεπέραστες συνθέσεις του μελωδικού ήχου.

Το "Hard Yellow Line (You Lied To Me)" ξεκινά με εισαγωγή δανεισμένη από τους Who και πατά σε μελωδiκή γραμμή από το '80ς hit, "When the Rain Begins to Fall" ολοκληρώνοντας με ένα θαυμάσιο aor-αδικο ρεφρέν ενώ το "Last Plane Out" ακολουθεί το ίδιο αγαπημένο '80ς ύφος.

Η ημιμπαλάντα "A Little Rain" ξεχωρίζει για το πομπώδες ρεφρέν και το "Feel The Wheel" αλλάζει μοτίβο και ανεβάζει τις hard rock ταχύτητες με πιασάρικο ρεφρέν και εκπληκτικό κιθαριστικό σόλο ενώ η μπαλάντα "Making My Way Back To You" αποπνέει ατελείωτο ερωτισμό. Το "Late Night Escapades" είναι αυτό που λέμε metal/aor με τον Billy Liesegang (David Bowie, Nina Hagen) να ζωγραφίζει και την φωνή του Larry Greene να δημιουργεί ανατριχίλες. Και ενώ περιμένουμε μία ανάλογη συνέχεια οι  Ηarlan Cage μας χαρίζουν ακόμη μία ρομαντική μπαλάντα με το "Before The Night Is Gone" και το άλμπουμ κλείνει με το "Two Ships In The Night" σε διαφορετική μελωδική γραμμή από το ύφος τους με ένα εκπληκτικό κιθαριστικό σόλο. Στην ιαπωνική έκδοση του "Forbidden Colours" υπάρχει ως bonus track το "What A Fool I've Been".                                           "Temple Of Tears" Το 2002 το δίδυμο Larry Greene και Roger Scott Craig επιστρέφει με το τέταρτο άλμπουμ τους, κλείνοντας ουσιαστικά με τον καλύτερο τρόπο το μελωδικό ταξίδι που ξεκίνησαν για οκτώ χρόνια περίπου. Μαζί τους ξανά είναι ο Billy Liesegang και ο Mike Turner στις κιθάρες, ο Hans Fleder στα τύμπανα και ο Uri Yamato στο μπάσο. Το "Temple Of Tears" μπορεί να είναι το κύκνειο άσμα των Ηarlan Cage όμως ο θρίαμβος της μελωδίας δεν έχει σταματημό. Ο δίσκος ξεκινά με το αριστουργηματικό "Any Port In The Storm" το οποίο περιλαμβάνει την πεμπτουσία σε αυτό που ονομάζουμε melodic rock/ aor ενώ οι στίχοι του κομματιού δεν στερούνται έμπνευσης και ομορφιάς. "In the dawn the year 2000, slot machines and old juke boxes,  yea and bullets for sale, it's just a flash in the pan. Every year becomes much clearer, we live to fast to face the mirror yea and life slips away got no bird in the hand. Love is good and love is bad but it's rarely been sad. Before the shadow's dark and long it's usually gone...Any port in the storm". Ακολουθεί το "Wooden Cross" ένα στακάτο και ευθύ τραγούδι με τι κιθάρες να κελαηδάνε ενώ το "Just A Face In The Rain" κινείται σε πιο νοσταλγικό ύφος. Στο "One New York Morning" τα πλήκτρα έχουν φυσικά τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο σημείο του ρεφρέν που ο Larry Greene τραγουδά το "Eyes blood Red between the tears and the cigarettes" τότε ανατριχιάζεις μέχρι το κόκαλο. Το "On The Nickel" σε διαφορετικό κλίμα από τον συνηθισμένο ήχο της μπάντας συνδυάζοντας Stevie Wonder και Don Henley ενώ το κεφάτο "In My Neighborhood" σε "μεθά" λόγω της κιθαριστικής απογείωσης. Έπεται το μνημειώδες "Deep In The Heart Of The Night" που υπάρχει στο άλμπουμ των Fortune (1985) και φυσικά τα λόγια είναι περιττά για έναν διαχρονικό ύμνο του μελωδικού ροκ. Το "Sin City" ξεκινά υποχθόνια και τον ακολουθεί ένας "κολλητικός" ρυθμός σε όλη την διάρκεια του κομματιού σε αντίθεση με την  μπαλάντα "As You Fly" που είναι μέτρια για τα δεδομένα των Ηarlan Cage. Το άλμπουμ κλείνει με το "Later Than You Know" στο κλασικό ύφος της μπάντας με εκπληκτικό κιθαριστικό σόλο στο τέλος. Το ταξιδιάρικο "We Belong" ρίχνει τη αυλαία για ένα σπουδαίο και αδικημένο σχήμα. To 2004 κυκλοφόρησε το "The Best Of" με 16 συνθέσεις των Ηarlan Cage. Εν κατακλείδι οι Ηarlan Cage μας άφησαν τέσσερα υπέροχα AOR άλμπουμ πλημμυρισμένα σε μελωδία και ερωτισμό, τραγουδισμένα για σχέσεις, συναισθήματα, υπαρξιακούς προβληματισμούς που νιώθουμε στη καθημερινότητα μας με έναν γλυκύτατο και σαγηνευτικό τρόπο.   Υ.Γ.1: Ο L. A. Greene απεβίωσε στα τέλη του 2022, o οποίος είχε κάνει την απίθανη δήλωση: "Ειλικρινά δεν γνωρίζαμε ότι υπήρχαν άνθρωποι εκτός των ΗΠΑ που είχαν ακούσει κάποιο από τα τραγούδια μας. Ήμασταν έκπληκτοι όταν ακούσαμε". Οι Fortune επανενώθηκαν αρχικά στις 7 Μαΐου 2011 στο Arena στην κοιλάδα San Fernando και κυκλοφόρησαν ακόμη δύο δίσκους, το "II" 2019 και το "Level Ground" το 2022. Υ.Γ.2: Ο κιθαρίστας Billy Liesegang στην εφηβεία είχε σχηματίσει με τον Bruce Dickinson (Iron Maiden) το συγκρότημα των The Shots!    Φώτης Μελέτης