Corey Hart: "Sunglasses At Night’’

 

Kαι τώρα θα μας πείτε "μα άλλο ένα ακόμα διάσημο tune της δεκαετίας του 1980’’, τόσα και τόσα υπάρχουν, γιατί θα πρέπει σώνει και καλά να ασχοληθούμε με αυτό. Η απάντηση είναι ναι μεν, αλλά...

Στο "Sunglasses At Night’’ υπάρχουν κάποια εμφανή αλλά και αφανή στοιχεία και χαρακτηριστικά που το κάνουν να ξεχωρίζει από πολλά άλλα εύπεπτα και επιφανειακά hitακια της εποχής.
Πρώτον, ο ίδιος ο τίτλος του τραγουδιού προδίδει μια ελαφριά παράνοια, μια παραξενιά, ίσως και έναν σουρρεαλισμό που συναντούμε στα όνειρα, στους εφιάλτες αλλά και σε μορφές τέχνης όπως η μουσική και το σινεμά.
Μα, αλήθεια, τι νόημα έχει να φοράει κανείς γυαλιά ηλίου τη νύχτα! Άλλωστε, η φύση της τέχνης είναι αυτή ακριβώς, να παραβιάζει τους κανόνες της λογικής.
Προσέξτε, αναφερόμαστε σε ένα τραγούδι, το οποίο έχει γνωρίσει τουλάχιστον 1000 (!!!!) διασκευές σε διάφορα είδη μουσικής, συνεπώς οι διαστάσεις θρύλου που έχει πάρει μόνο τυχαίες δεν είναι.
Και όμως, ενώ πολλοί αναγνωρίζουν το τραγούδι, καθώς παίζεται στον αέρα καθημερινά σε άπειρα μουσικά και όχι μόνο ραδιόφωνα σε όλον τον κόσμο, ωστόσο οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν και πολλά για τον Καναδό Corey Hart.
O γεννημένος  το 1962 στο Montreal του Quebec, καλλιτέχνης υπήρξε παιδί-θαύμα, καθώς στα 11 μόλις χρόνια του, τραγούδησε μπροστά στον Tom Jones το "Ben’’ των Jacksons 5. Tην ίδια περίοδο, είχε την ευλογία να συνεργαστεί με τον Paul Anka ηχογραφώντας μαζί του αρκετά τραγούδια. Το 1980 είχε την ευκαιρία να εκπροσωπήσει την πατρίδα του στο Τόκιο για τον Διαγωνισμό του Δημοφιλέστερου Τραγουδιού του Κόσμου, κάνοντας αίσθηση. Πολύ καθοριστική ήταν και η γνωριμία του με τον Billy Joel, ο οποίος εκείνη την περίοδο έκανε συναυλίες στον Καναδά, γεγονός που του έδωσε την ευκαιρία να συνεργαστεί με την back up μπάντα του και να ηχογραφήσει αξιόλογο υλικό.
Όλες οι παραπάνω ευνοικές εξελίξεις τον έφεραν στην υπογραφή του πρώτου του συμβολαίου με τη δισκογραφική εταιρεία Aquarius Records, μόλις στην ηλικία των 20 ετών.
Kαι έρχεται η μεγάλη στιγμή της δημιουργίας του παρθενικού του άλμπουμ με τίτλο "First Offence’’ το οποίο φέρνει τον Hart στο Λονδίνο για την πραγματοποίηση και ηχογράφηση του project.
Eνώ είχε σχεδόν ολοκληρωθεί η δουλειά και είχε αξιοποιηθεί το προγραμματισμένο budget, ο Corey Hart βρισκόταν σε μια φάση οξύτατου πνευματικού οργασμού, όπου μελωδίες, μουσικές και στίχοι κατέκλυζαν το νου του. Σε αυτό το σημείο του ήρθε η έμπνευση μια μελωδία με τον τίτλο’’ My Cigarette Is Wet’’.  "Eίναι ειρωνικό, ακριβώς διότι δεν έχω καπνίσει ποτέ’’ ανέφερε χαρακτηριστικά σε κάποια συνέντευξή του. Μάλιστα έφτασε στο σημείο να ηχογραφήσει ένα demo. To σημείο καμπής ήταν ακριβώς μια νύχτα οπού αποφάσισε να αλλάξει τις λέξεις και εκεί του βγήκε αυθόρμητα το "I Wear My Sunglasses at Night’’. Aυτό ήταν το θεμέλιο, η αρχή της γέννησης του θρυλικού τραγουδιού.
Με ορισμένες αλλαγές στον ρυθμό και στη μελωδία, το τραγούδι πήρε την τελική του μορφή. Υπάρχει η πολύ έντονη φήμη, η οποία έχει πάρει διαστάσεις αστικού μύθου και η οποία αφορά τη γέννηση του τίτλου και αναφέρει το εξής γεγονός.
Σύμφωνα με τον Phil Chapman, συμπαραγωγό του τραγουδιού, κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων, μέσα στο στούντιο οι αεραγωγοί έβγαζαν παγωμένο αέρα σε τέτοιο βαθμό, όπου οι συντελεστές αναγκάζονταν να βάζουν μαύρα γυαλιά ηλίου προκειμένου να προστατέψουν τα μάτια τους. Mια άλλη φήμη που υπήρχε ήταν ότι ο ίδιος ο Chapman συνήθιζε να φορά μαύρα γυαλιά τη νύχτα. Τίποτα από αυτά  βεβαίως δεν έχει επιβεβαιωθεί επισήμως και υπεύθυνα από καμία πηγή.
Τα στελέχη της Aquarius-Capitol Records προόριζαν το "Sunglasses At Night’’ για επόμενο άλμπουμ του Hart, όμως ο ίδιος επιθυμούσε διακαώς να συμπεριληφθεί στo "First Offence’’ και η επιμονή του έπιασε τόπο.
Ένας από τους παράγοντες που ώθησαν το τραγούδι να γίνει τεράστια επιτυχία, είναι οι φοβερά κρυπτικοί και αλληγορικοί, μεταφορικοί στίχοι οι οποίοι αφηγούνται την ιστορία μιας μαρτυρικής ερωτικής απογοήτευσης.
Είναι όντως απίστευτα εμπνευσμένοι και καλοδουλεμένοι και είναι ανοιχτοί στο  να επιδέχονται διαφορετικές ερμηνείες, ωστόσο αυτό που είναι βέβαιο και το συμπεραίνει κανείς εύκολα είναι ότι ο πρωταγωνιστής της ιστορίας βιώνει απίστευτο ψυχικό πόνο. Έναν πόνο που του προκαλεί η σχεδόν σαδιστικά βασανιστική συμπεριφορά μιας μοιραίας γυναίκας, η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ "παίζει’’ με τα συναισθήματά του.
Ο ήρωάς μας είναι επί της ουσίας σκλαβωμένος στις ανασφάλειες του, απόλυτα εξαρτημένος από τον έρωτα μιας femme fatale, από τον οποίο αγωνίζεται απεγνωσμένα να απελευθερωθεί.
Η ακόλουθη στροφή τα λέει όλα πάνω σε αυτό:
"While she is deceiving me
She cuts my security
She s got control of me
I turn to her and say’’

Tα μαύρα γυαλιά ηλίου, τα φοράει ακριβώς για αυτόν τον λόγο. Όπως κυριολεκτικά προστατεύουν από το έντονο φως του ηλίου, έτσι ο Hart τα χρησιμοποιεί για να μην παρασυρθεί από την εκτυφλωτική όμως συνάμα απατηλή λάμψη της γοητείας μιας πανέμορφης γυναίκας, η οποία δεν τρέφει αληθινά αισθήματα για αυτόν. Τα γυαλιά τον βοηθούν να φιλτράρει την αλήθεια πίσω από τα εντυπωσιακά ψέματα που εκπέμπει η επιφανειακή γοητεία. Τα γυαλιά του δείχνουν απλά την σκληρή πραγματικότητα και τον προσγειώνουν λυτρωτικά.
Και παρά την έντονη σαγήνη που ασκεί πάνω του και τον κίνδυνο της απόλυτης εξάρτησης του από τη γυναίκα, κάνει τιτάνια προσπάθεια να σταθεί στο ύψος του και να "σπάσει τα δεσμά’’.
 
"Don t switch the blade with the Guy in shades , oh no
Don t masquerade with the guy in shades, oh no’’
 
Η παραπάνω στροφή αποτελεί το δυνατότερο σημείο της ερμηνείας του Hart. Tραγουδά σχεδόν σπαρακτικά βάζοντας όλη τη δύναμη που έχει στα πνευμόνια του, τα δίνει όλα κυριολεκτικά.Aυτή είναι η πραγματικά κορυφαία στιγμή του τραγουδιού πολύ περισσότερο από το ρεφρέν. Στη συγκεκριμένη στροφή προτάσσει την αξιοπρέπειά του και στέκεται στα πόδια του, φωνάζοντας ότι πλέον δεν πέφτει στην παγίδα των ψεμάτων της (Don t masquerade-Don t switch the blade).
Συγκλονιστικό είναι και το φινάλε, το fade out, όπου επαναλαμβάνει συνεχώς:
"I wear my sunglasses at night
I wear my sunglasses at night...
I say to you…
I cry to you’’

Στο κλείσιμο του τραγουδιού, ο ήρωας, από ότι φαίνεται,, χάνει τη μάχη σε έναν άνισο αγώνα με την ακαταμάχητη γυναικεία γοητεία και βυθίζεται στη σύγχυση και τη θλίψη, όντας εγκλωβισμένος στην εξάρτηση ενός αέναου έρωτα, καταδικάζοντας ίσως ο ίδιος τον εαυτό του. Μήπως άραγε δεν θέλει στην πραγματικότητα να ελευθερωθεί; Μήπως τελικά τα μαύρα γυαλιά τα φοράει, γιατί ακριβώς δεν θέλει να δει την πραγματικότητα, μήπως δεν αντέχει να αντικρύσει την αλήθεια; Υπάρχει και αυτή η ερμηνεία, ότι αρνείται να συνειδητοποιήσει ότι ζει  έναν ανεκπλήρωτο έρωτα, ότι η άλλη πλευρά απλά τον εμπαίζει. Και προσέξτε, τα φορά και νύχτα όπου ούτως ή άλλως οι αντιστάσεις ήδη χαλαρώνουν.

Το τραγούδι το διαπερνά και το διακατέχει σε  όλη τη διάρκειά του μια σκοτεινιά, μια απελπισία, μια αγωνία. Σε αυτό διαδραμάτισε πολύ σημαντικό ρόλο και η αριστουργηματική εισαγωγή με το synthesizer riff που έχει μια σαφή dark wave απόχρωση, θαρρείς πώς έχει βγει από το soundtrack ταινίας τρόμου της δεκαετίας του '80. Το συγκεκριμένο intro έχει τη σχεδόν μεταφυσική ιδιότητα να χαράσσεται στο μυαλό του ακροατή και να μην ξεκολλάει με τίποτα κυριολεκτικά. Ένα παρόμοιο feeling που έχουμε αισθανθεί με τις αντίστοιχες εισαγωγές των "Sweet Dreams’’ των Eurythmics ή του "Take On Me" από τους Aha. Πράγματι καθηλώνει και στοιχειώνει.
Eνα ακόμα στοιχείο που συμπληρώνει και ολοκληρώνει το "πορτραίτο της παράνοιας" του όλου concept είναι φυσικά το ατμοσφαιρικό video clip του τραγουδιού, το οποίο προβαλλόταν πάρα πολύ συχνά από το πανίσχυρο τότε MTV.
Χωρίς να αποτελεί βέβαια οπτικοακουστικό επίτευγμα, ταιριάζει με το πνεύμα και την ουσία του τραγουδιού και  με έναν πολύ απλό τρόπο κατορθώνει να μεταδώσει το σασπένς και το όλο απαισιόδοξο κλίμα που προαναφέραμε. Γυρισμένο  από τον Rob Quartly σε πραγματική φυλακή, το Don Jail στο Toronto, παρουσιάζει τον κεντρικό ήρωα σε ένα κελί, φυλακισμένο από ένα αστυνομικό καθεστώς, ωστόσο στο τέλος ελευθερώνεται από μια πανέμορφη γυναίκα αστυνομικό (την υποδύεται η Laurie Brown). H εκδοχή του video είναι μικρότερη σε διάρκεια από το τραγούδι.
To τραγούδι έχει και ένα εξαίρετα μοναδικό hard rock riff, που τονίζει τη δραματικότητά του και μαζί με το μέρος της εισαγωγής και τους "αλλόκοτους’’ στίχους και την ερμηνεία του Hart εκτόξευσαν το στο νούμερο 7 του US Billboard Hot 100. Στην πατρίδα του, στον Καναδά από την άλλη, σκαρφάλωσε μετά βίας στο νούμερο 24 των charts, αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά το ρητό ’’Ουδείς Προφήτης στον Τόπο του’’.
Το "First Offence’’ έδωσε στον, 21 ετών τότε, Corey Hart την απαραίτητη ώθηση για μια λαμπρή και πολύ επιτυχημένη καριέρα στη δεκαετία του 1980 και στάθηκε ο προάγγελος που έστρωσε το έδαφος για το επόμενο ακόμη πιο εμπορικό άλμπουμ "Boy In The Box’’(1985) αλλά και τα επίσης πολύ αξιόλογα "Fields Of Fire’’(1986), που έγινε διαμαντένιο, καθώς  και το "Young Man Running’’(1988).
Exει όλο το πακέτο των ήχων που καθόρισαν εκείνη τη δεκαετία στο έπακρο.
Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί μάλιστα και η συμμετοχή στο συγκεκριμένο άλμπουμ του Eric Clapton, ο οποίος παίζει ένα σπάνιο είδος κιθάρας που ονομάζεται dobro.
O Corey Hart μετράει   μέχρι σήμερα συνολικές πωλήσεις που αριθμούν τα 16.000.000 αντίτυπα.
Το "Sunglasses At Night’’ σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να χαρακτηριστεί "one hit wonder’’, ακριβώς διότι ο Hart, όπως αναφέρθηκε, είχε δυνατή συνέχεια και διάρκεια ως μουσικός καλλιτέχνης, είναι βέβαιο όμως ότι δεν θα είχε τέτοια εξέλιξη χωρίς αυτό. Για να αναλογιστεί κάποιος, το πόσο εκτοξεύθηκε η φήμη του, είχε θέση σοβαρή υποψηφιότητα για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην διάσημη ταινία "Back To The Future’’!
Όχι, το "Sunglasses At Night’’ δεν είναι ένα ακόμα συνηθισμένο "cheesy’’ τραγούδι της δεκαετίας του '80. Είναι "πειραγμένο’’, εκκεντρικό, σκοτεινό, όχι εύκολο, δημιουργεί μια αίσθηση σασπένς, ένα κλίμα αγχωτικό. Είναι ένα τραγούδια που άνετα θα επέλεγαν σκηνοθέτες όπως ο Hitchkock ή ο Lynch για να ντύσουν τους σκοτεινούς κινηματογραφικούς κόσμους τους.
Από dark wave μέχρι hard rock, από synth pop μέχρι και pop rock κατόρθωσε να στοιχειώσει σε ενοχλητικό βαθμό το soundtrack των '80s και σίγουρα θα συνεχίσει να το κάνει και για πολλές δεκαετίες, ίσως και για αιώνες ακόμα.
Ίσως μαζί με το "Vienna’’ των Ultravox αποτελούν τις πιο μελαγχολικές μελωδίες των '80s!
 
Δημήτρης Πολίτης